Προσφορά τοῦ Θεοῦ, ἀπαλλαγή ἀπό τό κακό καί τά ἀδιέξοδα
Ὁ Θεόπνευστος Ὅσιος Πορφύριος, πού ἀπό πολύ μικρός πλουτίστηκε μέ πλῆθος Ἁγιοπνευματικῶν χαρισμάτων, χάρις στήν συνεχή του μετάνοια-ἐξομολόγηση καί τήν τέλεια ὑπακοή του στούς Πνευματικούς του Πατέρες, δίδασκε ὅτι: «ἡ ἐξομολόγηση εἶναι ἕνας τρόπος γιὰ νὰ ἔρθει ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν Θεό. Εἶναι προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο.
Ὁ Θεόπνευστος Ὅσιος Πορφύριος, πού ἀπό πολύ μικρός πλουτίστηκε μέ πλῆθος Ἁγιοπνευματικῶν χαρισμάτων, χάρις στήν συνεχή του μετάνοια-ἐξομολόγηση καί τήν τέλεια ὑπακοή του στούς Πνευματικούς του Πατέρες, δίδασκε ὅτι: «ἡ ἐξομολόγηση εἶναι ἕνας τρόπος γιὰ νὰ ἔρθει ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸν Θεό. Εἶναι προσφορὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο.
Τίποτα καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ
στερήσει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο αὐτὴν τὴν ἀγάπη»[1]. Ἡ
θεραπεία τοῦ ἀσθενοῦς πνευματικά ἀνθρώπου ἀρχίζει μέ τήν μετάνοια καί τήν
ἐξομολόγηση. «Ἐγώ δέν ἔχω τίποτε», ἔλεγε. «Ἕνα πράγμα ξέρω. Μετάνοια,
ἐξομολόγησι, ζωή μέσα στήν Ἐκκλησία»[2].
Πνευματικό του παιδί ἀποκαλύπτει: Ὁ Ὅσιος «ἔλεγε πώς, μὲ τὸ
μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, ὅ,τι εἶναι πεσμένο χάμω ἀνορθώνεται. Μᾶς εἶπε
κάποτε τὴν συγκινητικὴ περίπτωση ἑνὸς μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε πάει μικρὸς στὸ Ἅγιο
Ὄρος καὶ εἶχε πολλὰ χαρίσματα, ποὺ τὸν ἔκαμναν νὰ νιώθει ὅτι ζοῦσε μέσα στὸν
παράδεισο. Μιὰ ἡμέρα δὲν ἔκανε ὑπακοὴ σὲ κάτι ποὺ τοῦ εἶπε ὁ Γέροντάς του
καὶ τοῦ ἔφυγε τότε ὅλη αὐτὴ ἡ χαριτωμένη κατάσταση. Ὅταν γύρισε ὁ Γέροντάς του
κι ἔκανε ἐξομολόγηση καὶ διαβάστηκε ἡ συγχωρητικὴ εὐχή, ἀμέσως ἐπανῆλθε ἡ
κατάσταση ἐκείνη τῆς χάριτος, τὴν ὁποία εἶχε ἀπολέσει[3].
Ὁ Γέρων Πορφύριος τόνιζε πάντοτε ὅτι, ὅταν εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅταν συμμετέχουμε στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, εἴμαστε μέσα στὸν παράδεισο. Καὶ ὅτι, ὅσο πιὸ πολὺ συμμετέχουμε στὰ Μυστήρια, τόσο πιὸ πολὺ εἴμαστε στὴν αἰώνια ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ πάντοτε μᾶς θύμιζε τὴ ρήση τοῦ Κυρίου μας: “Ὁ πιστεύων εἰς τὸν Υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον”»[4].
Ἡ συμμετοχή στήν Ἱερά Ἐξομολόγηση εἶναι γιά τόν Ὅσιο ἀπόδειξη τῆς πίστης στόν Χριστό καί αἰώνια ζωή. Ἡ ἐξομολόγηση, διακήρυττε, εἶναι: α) ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, β) ὁ τρόπος ἀποβολῆς τοῦ κακοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο καί γ )ἡ λύση κάθε ἀδιεξόδου.
«Δέν ὑπάρχει», παρατηροῦσε, «ἀνώτερο πράγμα ἀπ’ αὐτό πού λέγεται μετάνοια καί ἐξομολόγηση. Αὐτό τό μυστήριο εἶναι ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Μ’ αὐτό τόν τέλειο τρόπο ἀπαλλάσσεται ὁ ἄνθρωπος ἀπ’ τό κακό. Πηγαίνομε, ἐξομολογούμαστστε, αἰσθανόμαστε τήν συνδιαλλαγή μετά τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται ἡ χαρά μέσα μας, φεύγει ἡ ἐνοχή. Στήν Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει ἀδιέξοδο, γιατί ὑπάρχει ὁ ἐξομολόγος, πού ἔχει τήν χάρη νά συγχωρεῖ. Μεγάλο πράγμα ὁ πνευματικός!»[5].
Σέ ἄλλη περίπτωση, κουρασμένος μετά ἀπό πολύωρη ἐξομολόγηση, εἶπε: «Παιδιά μου, νὰ ἐξομολογεῖσθε συχνά, νὰ κοινωνεῖτε καὶ ν’ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀνθρώπους»[6].
Ὁ Γέρων Πορφύριος τόνιζε πάντοτε ὅτι, ὅταν εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὅταν συμμετέχουμε στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, εἴμαστε μέσα στὸν παράδεισο. Καὶ ὅτι, ὅσο πιὸ πολὺ συμμετέχουμε στὰ Μυστήρια, τόσο πιὸ πολὺ εἴμαστε στὴν αἰώνια ζωή. Γι’ αὐτὸ καὶ πάντοτε μᾶς θύμιζε τὴ ρήση τοῦ Κυρίου μας: “Ὁ πιστεύων εἰς τὸν Υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον”»[4].
Ἡ συμμετοχή στήν Ἱερά Ἐξομολόγηση εἶναι γιά τόν Ὅσιο ἀπόδειξη τῆς πίστης στόν Χριστό καί αἰώνια ζωή. Ἡ ἐξομολόγηση, διακήρυττε, εἶναι: α) ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, β) ὁ τρόπος ἀποβολῆς τοῦ κακοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο καί γ )ἡ λύση κάθε ἀδιεξόδου.
«Δέν ὑπάρχει», παρατηροῦσε, «ἀνώτερο πράγμα ἀπ’ αὐτό πού λέγεται μετάνοια καί ἐξομολόγηση. Αὐτό τό μυστήριο εἶναι ἡ προσφορά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Μ’ αὐτό τόν τέλειο τρόπο ἀπαλλάσσεται ὁ ἄνθρωπος ἀπ’ τό κακό. Πηγαίνομε, ἐξομολογούμαστστε, αἰσθανόμαστε τήν συνδιαλλαγή μετά τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται ἡ χαρά μέσα μας, φεύγει ἡ ἐνοχή. Στήν Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει ἀδιέξοδο, γιατί ὑπάρχει ὁ ἐξομολόγος, πού ἔχει τήν χάρη νά συγχωρεῖ. Μεγάλο πράγμα ὁ πνευματικός!»[5].
Σέ ἄλλη περίπτωση, κουρασμένος μετά ἀπό πολύωρη ἐξομολόγηση, εἶπε: «Παιδιά μου, νὰ ἐξομολογεῖσθε συχνά, νὰ κοινωνεῖτε καὶ ν’ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀνθρώπους»[6].
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ
ΔΟΞΑ!
Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης
[1] Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου, Ἀνθολόγιο συμβουλῶν, Ἐκδόσεις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι Ἀττικῆς, Α΄ ἔκδοση 2002, (στό ἑξῆς: Ἀνθολόγιο) σελ. 169. Βρίσκεται στό: Κλείτου Ἰωαννίδη, Ὁ Γέρων Πορφύριος, Ἀθῆναι 1993 (στό ἑξῆς: Ὁ Γέρων Πορφύριος), www.porphyrios.net
[2] http://geron-porfyrios.blogspot.gr/2009/08/blog-post.html
[3] Τό
περιστατικό ἀφορᾶ στόν ἴδιο τόν Γέροντα Πορφύριο ὅταν ἀκόμη ἦταν ὑποτακτικό στό
Ἅγιον Ὄρος.
[4]Ἀνθολόγιο,
σελ. 176-7. Βρίσκονται στό: Ὁ Γέρων Πορφύριος, σελ. 94
http://www.porphyrios.net
http://www.porphyrios.net
[5] Βίος
καί Λόγοι, Ζ΄ σελ. 367.
[6] Ἀνθολόγιο σελ.
172 http://www.porphyrios.net