Σαράντα μέρες πολεμά
ο Μωχαμέτ να πάρη
την Πόλη τη μεγάλη.
Σαράντα μέρες έκαμεν
ο γούμενος το ψάρι
στα χείλη του να
βάλη.
Απ τις σαράντα κι
ύστερα πεθύμησε να φάγη
τηγανισμένο ψάρι.
-Αν μας φυλαγ΄ η
Παναγιά, καθώς μας εφυλάγει,
την Πόλη ποιος θα
πάρη ;
Ρίχτει τα δίχτυα στο
γιαλό, τρία ψαράκια πιάνει,
-Θεός να τα
‘βλογήσει
Το λάδι βάλλει στη
φωτιά μες στ αργυρό τηγάνι,
για να τα τηγανίση.
Τα τηγανίζ’ από τη
μια και πα να τα γυρίση
κι από το άλλο
μέρος.
0 παραγιός του
βιαστικά πετά να του μιλήση,
και τα ‘χασεν ο
γέρος !
Mην τηγανίζης,
γέροντα, και μόσχισε το ψάρι
στην Πόλη τη μεγάλη
!
την Πόλη την
έξακουστη οι Τούρκοι έχουν πάρει,
μάς κόβουν το
κεφάλι!
- Στην Πόλη Τούρκου
δεν πατούν κι ‘ Αγαρηνού ποδάρια !
Μου φαίνεται σαν
ψέμα !
Μ’ αν ειν’ αλήθεια
το κακό, να σηκωθούν τα ψάρια,
να πέσουν μες στο
ρέμα !
Ακόμα ο λόγος
βάσταγε, τα ψάρια απ’ το τηγάνι,
τη μια μεριά ψημένα,
πηδήξανε και πέσανε
στης λίμνης τη λεκάνη,
γερά, ζωντανεμένα.
Ακόμα ως τώρα
πλέουνε, κόκκιν’ από το μέρος,
όπου τα είχε ψήσει.
Φυλάγουν το Βυζάντιο
ν’ αναστηθή,
κι ο γέρος να τ’
αποτηγανίση.
( Ατθίδες Αύραι ) Γεώργιος Bιζυηνός