που έφταναν ως τον Θρόνο Της και στου Θεού τα μάτια…
Θωρούμε την Βασίλισσα, Ουράνια Πλατυτέρα
Άδουμε το Άξιον Εστί για την Ενδοξοτέρα…
Άραγε είν’ αγγελόφωνοι όλοι οι υμνωδοί Της;
Μετανιωμένων οι φωνές αγγίζουν το θρονί Της…
Κι έπειτα στον Αη Νικόδημο, στον Θείο τον αστέρα
Αυτόν που’ λεγε πως η Κυριακή μόνο χαράς είν’ μέρα…
Μας ψιθυρίζει μυστικά πολέμου του Αοράτου,
αυτά που τον επλήρωσαν Δόξης της ακηράτου …
Άραγε θα αξιωθώ και εγώ ποτέ, ο άθλιος ο τάλας;
εις το κελίον του Πρόδρομου με θέα του τον Άθω,
εκεί, που η ταπείνωση προσμένει για να μάθω,
πώς είναι να φιλάς αγνά το χέρι του αδερφού σου
και να εύχεσαι από καρδιάς για το καλό του εχθρού σου …
Στον Άγιο Ανδρέα μπήκαμε σαν τη φορά την πρώτη
κι είδαμε σχήμα αγγελικό σε όμορφο Σεραγιώτη …
Και ο Διάκος βηματίζοντας με πρόσωπο όλο χάρη
Μαθαίνει πώς να προσφωνεί φορώντας το στιχάρι …
…Στο Πρωτάτο μέσα στο Ιερό πίσω απ την Αγία Τράπεζα η εικόνα του Άξιον Εστί… Αληθινή Πλατυτέρα που αγκαλιάζει το Άκρως Ταπεινωμένο σπλάχνο Της …Που χωράει μέσα της τον Αμνό του Θεού, τον Υιό του Πατρός, τον αίροντα τας αμαρτίας του κόσμου …
Ήδη είχε σχηματιστεί μια μικρή ουρά από προσκυνητές. Λίγα σκαλοπάτια ως το αντάμωμα το συγκλονιστικό με την Εικόνα που πρωτάκουσε τον ύμνο τον Αγγελικό, του Θεού το εγκώμιο προς την Άχραντη Μητέρα Του. Δυο σκαλοπάτια ως του Ουρανού τα σκηνώματα, ως του Θεϊκού Νυμφώνα τα ετοιμασμένα υπέροχα για κάθε άνθρωπο.
Σε αυτά ήδη κατοικεί η Κεχαριτωμένη Βασίλισσα. Νοιώσαμε ουρανοβάμονες έστω για ελάχιστα …
Και Αυτή αποστρέφεται τις νοθευμένες με του εγωισμού το λέρωμα φωνές, της υψίφωνης επίδειξης και της μουσικολογιωτάτης φιλαρέσκειας … Μόνο ολοκάρδια, αληθινά κατανυκτικά Άξιον Εστί θα Την κάνουν να «χαρίζει» στους υμνωδούς Της χρυσά νομίσματα όπως εκείνο με το οποίο κάποτε αντάμειψε τον Αγγελόφωνο Κουκουζέλη…
Εύχομαι να υπάρξει μέρα που όλα τα Άξιον Εστί που θα ψαλλούν να Την ευαρεστήσουν …
Εύχομαι επίσης εκείνη η ημέρα να μην είναι πονεμένη …
Μεσημέρι στις Καρυές …Αγοράσαμε λίγα νηστίσιμα κεράσματα και πήραμε τον ανήφορο για τα μέρη του Αγίου Νικοδήμου, του πολυγραφότερου Αθωνίτη Εργάτη του αμπελώνος του Χριστού. Θα πηγαίναμε στο κελί του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στον πολυσέβαστό μας Γέροντα Ε. και την συνοδεία του.
Ανεβαίνοντας το ανήλιαγο και πάντα υγρό μονοπάτι ρίχναμε ματιές μέσα απ τις πυκνές φυλλωσιές στην Αγιορείτικη Πρωτεύουσα. Το Άγιο Παρελθόν αυτών των βημάτων είναι κάτι μοναδικό. Σκεφτόμουν την μορφή του Αγίου Νικοδήμου και το τεράστιο έργο του. Τον αγώνα του απέναντι σε κακοδοξίες, κατεστημένα, πόλεμο και συκοφαντίες, τις υπερπολύτιμες μελέτες και διδαχές του. Φτάνουν ακόμα και μόνο οι τίτλοι από τα έργα του για να διδάξουν αληθινό Χριστό στον κόσμο ιδίως σήμερα.
Περί συνεχούς Θείας Μετάληψης, Αόρατος Πόλεμος, Χρηστοήθεια, Πνευματικά Γυμνάσματα και τόσα άλλα. Σκέφτηκα επίσης ότι τα τελευταία του επίγεια χρόνια από αυτό το ίδιο μονοπάτι, αν κάποιος περνούσε όπως εμείς, θα συναντούσε την εξαϋλωμένη μορφή του μεγίστου Αγίου Διδασκάλου, να κάνει έναν τελευταίο περίπατο ως τους Αδερφούς του Πατέρες της Κουτλουμουσίου. Μέσα στην ησυχία και τους ήχους των βημάτων μας αντικρύσαμε από μακριά τον νέο πανέμορφο Ναό του Αγίου στα μέρη των Σκουρταίων …
Σαν να ξεκίνησε στη θέα του να ακούγεται, πάλι μυστικά, το απολυτίκιο των Αγιορειτών Αγίων. Το έγραψε μαζί με τα εγκώμια και την ακολουθία τους ο ίδιος ο Αη Νικόδημος. Σίγουρα όταν το συνέθετε η ταπείνωσή του δεν θα του επέτρεπε να σκεφτεί, πως όταν μετά από χρόνια κάποιοι θα το έψελναν, συνειρμικά θα έφερναν στο μυαλό τους την δική του μορφή, αυτήν του νοητού αστέρα της Εκκλησίας του Χριστού.
«Τους του Άθω Πατέρας και Αγγέλους εν σώματι, Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμούμενοι Αυτών τας αρετάς. Η του Όρους πληθύς πάσα των μοναστών κραυγάζοντες ομοφώνως, δόξα τω στεφανώσαντι υμάς, δόξα τω αγιάσαντι, δόξα τω εν κινδύνοις ημών, προστάτας δείξαντι»
«Τους του Άθω Πατέρας και Αγγέλους εν σώματι, Ομολογητάς και Οσίους, Ιεράρχας και Μάρτυρας, τιμήσωμεν εν ύμνοις και ωδαίς, μιμούμενοι Αυτών τας αρετάς. Η του Όρους πληθύς πάσα των μοναστών κραυγάζοντες ομοφώνως, δόξα τω στεφανώσαντι υμάς, δόξα τω αγιάσαντι, δόξα τω εν κινδύνοις ημών, προστάτας δείξαντι»
Φτάσαμε στο κελί του Βαπτιστού . Η θέα του Άθωνα από την αυλή του είναι εξαίρετη. Νοιώθεις πως αν απλώσεις τα χέρια σου θα τον χωρέσεις στην αγκαλιά σου. Χτυπήσαμε την πόρτα του κελιού. Πάντα αναπαυόμασταν πολύ με τον Γέροντα και την αγαπημένη για μας συνοδεία του. Δεν ξεχνάμε ποτέ το πώς μας υποδέχεται φιλώντας μας το χέρι με μια ανυπόκριτη αγάπη. Αγάπη προσευχόμενη για όλους χωρίς διάκριση.
Στο κελί αυτό το πολυθυμιατισμένο, ο ύμνος της είναι αυτός που διδάσκεται με κάθε βλέμμα, κάθε κίνηση των Πατέρων. Δεν ξεχνάμε ποτέ τις συμβουλές του Γέροντα ποτισμένες με Σοφία Αγίων και Ταπεινών Θεοπτών βιώματα. Μας υποδέχτηκε ο μόνιμα γελαστός Πάτερ Χ. – Κάθε φορά νομίζεις ότι σαν να μας περίμενε …. -Καλώς τους! Περάστε παιδιά! Ο Γέροντας ξεκουράζεται, γιατί το βράδυ θα πάμε στην Καψάλα στο κελί της Αναστάσεως στον Γέροντα Ευθύμιο… Έχει αγρυπνία για τον Άγιο Ισαάκ! …-Μην τον ανησυχείτε Πάτερ! Είναι σαν να πήραμε την ευχή του είπαμε. –Καλά να ναι ευλογημένο , πάτε να προσκυνήσετε στην Εκκλησία και έρχομαι να σας κεράσω και κάτι. Κατεβήκαμε λίγα σκαλάκια ως το ταπεινό εκκλησάκι. Πλέον στο κελί υπάρχει Παπάς και αυτό τους έχει όλους πολύ ευχαριστήσει. Κάθε φορά εύχομαι κάποτε να λειτουργηθώ σ αυτό το εκκλησάκι που χωρά απέραντη αγάπη για τον Θεό και που το χώμα του μουσκεύει των δακρύων η αξεχρέωτη η οφειλή. Αλλά και η βραδινή αγρυπνία στα μέρη της Καψάλας με έκανε να αναρωτηθώ αν αξιωθώ και εγώ ποτέ να αγρυπνήσω, και τον Χριστό να υπαντήσω μετά πλήθους ελέους και λαμπάδων φαεινών, σε έναν τέτοιο ασκητικό τόπο. Καθίσαμε στο αρχονταρίκι και σε λίγο έφτασε ο Πατήρ. Χ. με τα «χαμογελαστά» κεράσματά του. Αρχίσαμε να συζητάμε μαζί του για τον Παπά Ευθύμιο που προσεύχεται κάπου αποσυρμένος, αποζητώντας την γόνιμη ησυχία. Η αλήθεια είναι πως κάποτε-κάποτε είναι πνιγηρή η αγάπη του κόσμου και η συνεχής αναζήτηση τέτοιων χαρισματικών φωνών.
Οι ακτίνες του Χριστού ακουμπούν πάνω σε όλα τα Άγια Προσκυνήματα. Οι Αγιορείτες έχουν τον τρόπο πάντα να σου υπενθυμίζουν τις ιερές σου υποχρεώσεις ….
Ο Πατήρ Χ. έδωσε ευλογίες σε όλους μας κομποσκοινάκια φτιαγμένα με την ευχή του Ιησού και βιβλιαράκια με τους Χαιρετισμούς. Ο Παναγιώτης δεν ξεχνά και τον Νίκο που φέτος δεν τα κατάφερε να έρθει μαζί μας και ζητά ένα επιπλέον «όπλο» κατά του μισόκαλου για να του το δώσει …Πως το περίμενε εκείνος!
Αφήσαμε πίσω τους Πατέρες να προετοιμαστούν για την αγρυπνία και κατεβήκαμε ξανά αυτήν τη φορά με προορισμό μας το Σεράι. Νοιώσαμε έκπληξη μόλις μπήκαμε μιας και όλα είχαν πάρει σχεδόν την τελική τους μορφή. Θυμηθήκαμε τους λόφους από υλικά και αντικείμενα που πρωτοσυναντήσαμε και που πλέον έχουν τακτοποιηθεί και θαυμάσαμε ξανά τη θέληση και την επιμονή του Γέροντα Εφραίμ και της συνοδείας του, να ξαναγίνει το Σεράι όπως κάποτε.
Οι τεράστιες καμπάνες είχαν πλέον τοποθετηθεί σε μια ειδική μεταλλική κατασκευή, παίρνοντας μια άλλη πλέον χάρη. Οι εργασίες συνεχίζονταν με αμείωτο ρυθμό …Μπήκαμε στο καθολικό των Αγίων Ανδρέα και Αντωνίου. Ο Νικόλας με τον θαυμασμό της πρώτης φοράς, μα και οι υπόλοιποι δεν υπολειπόμασταν σε δέος και έκσταση. Ο Μοναχός που καθάριζε προσεκτικά τα προσκυνητάρια της λιτής, μας καλοδέχτηκε με νοήματα και ήρθε προς το μέρος μας. Καθάριο, χαρούμενο βλέμμα που έκανε το μικρόσωμο δέμας του να περνά απαρατήρητο. Μάλλον για λεβεντόκορμος έδειχνε όταν σε κοίταζε όλο γαλήνη. –Ελάτε να προσκυνήσετε αδερφοί μου μας είπε και ξεσκέπασε την λειψανοθήκη, με το μέρος από την ευωδιάζουσα τιμία κάρα του Πρωτοκλήτου μαθητή του Κυρίου. Στον πρόναο μια σημείωση μας συγκίνησε. Μια παρότρυνση προς όλους να αφήνουν τα κεράκια να σβήνουν μόνα τους και να μην πετιούνται νωρίτερα. Είναι προσευχή για κάποια ψυχή!
Όλα έχουν την σημαντική τους αξία. Του Θεού τη φιλανθρωπία παροτρύνουν οι ευλαβικώς καταφεύγοντες μπρος στα μανουάλια των Αγίων μεσιτών Του. Τη φωτίζουν τόσο ενός μικρού κεριού τα σπινθηρίσματα! Κανείς δεν πρέπει να αγνοεί και να ξεχνά έτσι τις αναγκαιμένες ψυχούλες της γης και του Άδη. Μπορεί αυτό το λίγο ακόμα ξόδεμα του καθαρού κεριού να είναι αυτό που θα φωτίσει του Θεού το σωτήριο το έλεος. Κατευθυνθήκαμε προς της έξοδο. Νοιώθαμε πως μας ευχόταν από κάπου ο Γέροντας με εκείνο το όλο χαμηλωμένο του πρόσωπο. Ένας Μοναχός καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι μας κοιτούσε …Πώς μας κοιτούσε …Δεν έχω λόγια για να το περιγράψω εκείνο το κοίταγμά του …Δεν έχω δάκρυα για να το νοιώσω …Είχε δικό του τον Παράδεισο και τον φορούσε στο σχήμα το αγγελικό που ξεπρόβαλλε κάτω απ το ρασάκι του. Δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει, με δυσκολία έστρεφε λίγο το κεφάλι του. Μα το χαμόγελό του και τα μάτια του, μόνο αγάπη για τον Δημιουργό του μαρτυρούσαν. Σκύψαμε και του φιλήσαμε το χέρι.
Ένοιωσα πως είχε λίγο δισταγμό το φίλημά μου. Το ξαναπήρα και το φίλησα σαν να ασπαζόμουν εικόνισμα της Παναγιάς. Και ένοιωσα τότε πως πήρα την ευχή του πιο όμορφου Σεραγιώτη Αγγέλου. Λίγο πριν τον Εσπερινό του Αγίου Χαρίτωνος ανεβήκαμε για λίγο στο δωμάτιο. Είδα κάποιον Μοναχό να βρίσκεται στο διπλανό αρχονταρίκι. Μπήκα μέσα και άρχισα να ψάχνω στην βιβλιοθήκη για κάποιο βιβλίο. Εκείνος βημάτιζε συνεχώς και κάτι μονολογούσε σε μια ξένη γλώσσα. Δεν σταματούσε ούτε για λίγο. Κατάλαβα κάποια στιγμή ότι έλεγε από στήθους την τάξη του τυπικού των ακολουθιών. Του το είπα: Μελετάτε το τυπικό! Ναι! μου απάντησε λάμποντας από ενθουσιασμό, που είχα καταλάβει … -Είμαι Διάκος στο Μοναστήρι και εξασκούμαι … -Σε ποια γλώσσα το λέγατε; τον ρώτησα. –Στα Λιβανέζικα μου απάντησε …Νέοι ιεροί συνειρμοί στο μυαλό μου. Ξανά στα μέρη της Καψάλας στης Αναστάσεως το κελλί η σκέψη μου. Στον μεγάλο Γέροντά Του τον Αξέχαστο Μοναχό Ισαάκ τον Λιβανέζο, το αγαπημένο παιδί του Γέροντος Παϊσίου αυτόν που έγραψε τον πολυδιαβασμένο βίο του. Το χαμογελαστό πρόσωπο του Ιεροδιακόνου μου τον θύμισε …Τι όμορφα που συνδέονται όλα στο Όρος. Σαν ένα δέντρο, ριζωμένο σε όλη την πλάση, με διάφορους καρπούς, πάντα γεμάτο να χαρίζει μόνο την γλύκα του Παραδείσου σε όσους, έστω και για λίγο θα ξαποστάσουν στης ισκιάδας του τη δροσιά, μοιάζει η Μοναχική Πολιτεία ….
(Μνήμες Όρους Αγίου…Οκτ. 2013)