Το εκκλησάκι της
Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην κορυφή του Άθωνα
Πιο πάνω είναι ο
Παράδεισος
Γιώργος Θαλάσσης
Όταν αντικρίζω τον Άθωνα, δεν βλέπω απλά ένα βουνό. Βλέπω
κάτι μακρινό και απόκοσμο. Κάτι που προκαλεί δέος. Οι Αόρατοι Ερημίτες, η τελευταία Θεία Λειτουργία του Κόσμου που
θα τελεστεί στην Αγία Κορφή, οι εμφανίσεις της Υπεραγίας και τόσα άλλα με
τα οποία είναι περιβεβλημένος, κάνουν τον Άθωνα γέφυρα Ουρανού και Γης.
Στην περσινή ανάβαση της πανηγύρεως της Μεταμορφώσεως
αξιώθηκα να ανέβω στην Κορφή. Αξιώθηκα με την βοήθειά Του.
Στην συγκλονιστική ανάβαση, στο συγκλονιστικό αυτό ταξίδι,
Ορθόδοξα αδέρφια από όλες τις χώρες της Αγίας Πίστης μας ανεβήκαμε το μονοπάτι
απ' την Αγία Άννα για να φτάσουμε και να πανηγυρίσουμε στην Αγιασμένη Κορφή το
εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης. Το
εκκλησάκι, στο οποίο θα γίνει η τελευταία Θεία Λειτουργία του κόσμου πριν
το μεγάλο συναπάντημα της ανθρωπότητος και των Αιώνων με την Μεγάλη μας Αγάπη.
Τον Κύριό μας και Θεό μας.
Για 6 1/2 ώρες περίπου Ρώσοι, Σέρβοι, Ρουμάνοι και Έλληνες
συμπορευόμασταν στο δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι με τον ιδρώτα να στάζει ποτάμι,
τον ήλιο να μας ψήνει, και το παγωμένο αεράκι όσο ανεβαίναμε ψηλότερα να μας
παγώνει τον ιδρώτα και να μας ταξιδεύει σε μέρες χειμωνικές.
Αδέρφια με Βυζαντινούς, με Σερβικούς, με Ρωσικούς
Δικέφαλους Αετούς στις μπλούζες, στα καπέλα, μα πιο πολύ στις καρδιές,
ανεβαίναμε και συγκλίναμε στο ίδιο σημείο, στον Σταυρό τον Πανάγιο. Στην
Αγιασμένη Κορφή του Άθωνα με τον μεγάλο επιβλητικό Σταυρό. Σαν Γολγοθάς έμοιαζε
η πορεία μας, που καταλήγει σε Σταυρό. Σαν πορεία κόπου και υπερπροσπάθειας,
που καταλήγει στην ανείπωτη θέα και ευλογία τού να στέκεσαι εκεί, που η
Υπεραγία Θεοτόκος έχει βρεθεί και εμφανιστεί σε ευλογημένες ψυχές, αλλά και οι
Αόρατοι Ασκητές του Άθωνα.
Η κούραση και ο πόνος από τον τραυματισμό κατά την κάθοδο, που με συνόδευε μέρες μετά, ήταν η γλυκιά ενθύμηση ότι δεν ήταν όνειρο ο Άθωνας, αλλά πραγματικότητα το ότι βρέθηκα εκεί. Εκεί, που το μόνο μέρος που βρίσκεται ψηλότερα, είναι ο Παράδεισος!
Η κούραση και ο πόνος από τον τραυματισμό κατά την κάθοδο, που με συνόδευε μέρες μετά, ήταν η γλυκιά ενθύμηση ότι δεν ήταν όνειρο ο Άθωνας, αλλά πραγματικότητα το ότι βρέθηκα εκεί. Εκεί, που το μόνο μέρος που βρίσκεται ψηλότερα, είναι ο Παράδεισος!