Ὁ λόγος τοῦ Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη πάντα διαχρονικός. Ἀπὸ τότε φώναζε γιὰ τὸν ἐκ
Δυσμῶν κίνδυνο τῶν φραγκολατίνων: «Καί βγῆκαν τώρα κάτι δικοί μας
κυβερνῆτες, Ἕλληνες, σπορὰ τῆς ἐβραιουργιᾶς, ποὺ εἶπαν νὰ μᾶς σβήσουν τὴν Ἁγία
Πίστη, τὴν Ὀρθοδοξία, διότι ἡ Φραγκιὰ δὲν μᾶς θέλει μὲ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον.
Και ἐκάθησα καὶ ἔκλαιγα διὰ τὰ νέα παθήματα. Καὶ ἐπῆγα πάλιν εἰς τοὺς φίλους
μου τοὺς Ἁγίους. Ἄναψα τὰ καντήλια καὶ ἐλιβάνισα λιβάνιν καλὸν ἁγιορείτικον.
Καὶ σκουπίζοντας τὰ δάκρυά μου τοὺς εἶπα:…
«Δὲν βλέπετε ποῦ θέλουν νὰ κάμουν τὴν Ἑλλάδα παλιοψάθα;
Βοηθεῖστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοὶ οἱ μισοέλληνες καὶ ἄθρησκοι, ὅ,τι
πολυτίμητον τζιβαϊρικὸν ἔχομεν. Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τὰ τσογλάνια τοῦ
τρισκατάρατου τοῦ Πάπα. Μὴν ἀφήσετε, Ἅγιοί μου αὐτὰ τὰ γκιντὶ πουλημένα
κριγιάτα τῆς τυραγνίας νὰ μασκαρέψουν καὶ νὰ ἀφανίσουν τοὺς Ἕλληνες, κάνοντας
περισσότερα κακὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ καταδέχθηκεν ὁ Τοῦρκος ὡς τίμιος ἐχθρός μας».
Διαβάστε ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἱερὰ ἱστορία τῆς
Παλαιᾶς Διαθήκης» ὑπὸ τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου πατρὸς Κωνσταντίνου Παπαγιάννη,
σχετικὰ μὲ τὴν Κυριακάτικη ἀργία:
«Ἡ ἐντολὴ τῆς ἀργίας ἰσχύει γιὰ τὶς Κυριακὲς καὶ τὶς
μεγάλες γιορτές. Δὲν τιμωρεῖ βέβαια σήμερα ὁ Θεὸς μὲ ἄμεσο θάνατο ἐκείνους ποὺ
δουλεύουν τὴν Κυριακή. Καὶ ὑπάρχουν ἀναμφιβόλως περιπτώσεις ποὺ ἑξαιροῦνται ἀπὸ
τὴν ὑποχρεωτικὴ ἀργία. Δὲν μπορεῖ π.χ. νὰ σταματήση ἡ λειτουργία τῶν
νοσοκομείων, νὰ διακοποῦν οἱ συγκοινωνίες, ἡ ὑδροδότησις, ἡ ἠλεκροδότησις κλπ.
Ὅσοι ἐργάζονται στὶς ὑπηρεσίες αὐτές, θὰ δουλέψουν καὶ τὴν Κυριακή, ὅταν εἶναι
ἡ σειρά τους, καὶ δὲν θὰ θεωρηθῆ αὐτὸ παράβασις τῆς ἐντολῆς, γιατί ἡ ἐργασία
τους εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὴν ἐξυπηρέτησι τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου. Τὸ παράδειγμα
ἄλλωστε ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, θεραπεύοντας ἀσθενεῖς κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ
Σαββάτου, παρὰ τὶς ἀντιρρήσεις τῶν γραμματέων καὶ τῶν φαρισαίων, καὶ λέγοντας
ὅτι «τὸ Σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπο ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ Σάββατον»
(Μάρκ. β΄ 27)· ὅτι δηλ. ἡ ἐντολὴ τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου δόθηκε γιὰ τὴν
ἐξυπηρέτησι καὶ τὴν πνευματικὴ ὠφέλεια τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι γιὰ νὰ γίνη ὁ
ἄνθρωπος δοῦλος τοῦ Σαββάτου. Τὸ νὰ ἐργάζεται ὅμως ὁ Χριστιανὸς τὴν Κυριακή,
γιὰ νὰ κερδίση χρήματα ἢ γιὰ νὰ κάνη τὶς καθημερινές του ἐργασίες, εἶναι
παράβασις σοβαρωτάτη. Εἶναι παράβασις τὸ ν΄ ἀνοίγη τὸ κατάστημά του, ἔστω κι ἂν
ὁ νόμος τοῦ κράτους τοῦ τὸ ἐπιτρέπη· εἶναι παράβασις τὸ νὰ καθαρίζη ἡ νοικοκυρὰ
τὸ σπίτι της ἢ νὰ πλένη ἢ νὰ σιδερώνη· εἶναι παράβασις τὸ νὰ τρέχη ὁ ἀγρότης
στὸ χωράφι του ἢ ὁποιοσδήποτε ἄλλος γιὰ νὰ σκάψη τὸν κῆπο του. Ὀφείλουμε λοιπὸν
νὰ ἀργοῦμε τὴν Κυριακὴ ἀπὸ τὶς καθημερινές μας ἀσχολίες, ὄχι ὅμως γιὰ νὰ
μένουμε ἄπραγοι, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπιδοθοῦμε σὲ ἄλλες πνευματικὲς ἀσχολίες: στὸν
ἐκκλησιασμό, στὴν προσευχὴ στὴν μελέτη καὶ τὴν ἀκρόασι τοῦ θείου λόγου, σὲ
ἐπισκέψεις ἀγάπης, ἀκόμη καὶ σὲ προσφορὰ ὑπηρεσίας σὲ κάποιον ποὺ ἔχει ἀνάγκη.
Τότε καὶ μόνο θὰ ἔχουμε μεγάλη ψυχικὴ ὠφέλεια ἀπὸ τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς.»
πηγή: http://www.pentapostagma.gr