Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

"...και μέσα σε λίγη ώρα πέρασε χρόνος πολύς" λέει ο Εθνικός ποιητής.

Από τις 5 Ιουλίου, την ημέρα του δημοψηφίσματος του 61,3% ΟΧΙ, έως και σήμερα οι ιστορικές εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. 
Το μόνο που δίνει την εντύπωση κάποιας επιβράδυνσης είναι οι αέναες συνεδριάσεις των διαφόρων γραφειοκρατικών μηχανισμών της ΕΕ. Eurogroup, Ecofin, αλλεπάλληλες διασκέψεις κορυφής κλπ, κλπ, κλπ.

Από μεν πολιτική άποψη, τα πραγματα τρέχουν πολύ γρήγορα, από δε οικονομική, το κλείσιμο των τραπεζών σηματοδότησε και επίσημα τον οικονομικό θάνατο της χώρας. Rigor mortis.

Όλες αυτές τις ημέρες, όπως και πολλοί συμπολίτες παρακολουθούσα αποσβολωμένος τις εξελίξεις, και προσπαθούσα να προετοιμαστώ κατά τον καλύτερο τρόπο που μπορώ, οδηγημένος πια από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, για τον οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό πυρηνικό χειμώνα που έρχεται. Εξ ου και η απουσία μου.

Μια και αύριο αναχωρώ για μία βραχυπρόθεσμη επίσκεψη στον ιαματικό Καλλίδρομο μου, είπα να μοιραστώ μερικές σκέψεις μαζύ σας που με συντροφεύετε στην κοινή μας πορεία.

Τι έχω καταλάβει ως τώρα μέσα από όλες αυτές τις καντρίλλιες του θανάτου της πατρίδας και της Ευρώπης με μία συμμορία οικονομικών και γεωπολιτικών εγκληματιών;

1. Βρισκόμαστε σε ένα πολύ πιο μαύρο οικονομικό περιβάλλον από εκείνο του Friedman.

Ο Friedman αποκλείει την άσκηση βίας στον καπιταλισμό μεταξύ των διαπραγματευομενων, καθώς επίσης θεωρεί ότι θα υπάρχουν πάντοτε ανταγωνιστές όπου αν ένας από τους συναλλασσομένους δεν καταλήγει σε συμφωνία με έναν δεδομένο αντισυμβαλλόμενο μπορεί πάνοτε να επιλέξει κάποιον άλλον (1).

Δεν νομίζω ότι έμεινε ψυχολογικό, οικονομικό, γεωπολιτικό και επικοινωνιακό μέσον  καταναγκασμού που να μην χρησιμοποιήθηκε και από τις δύο πλευρές, με την πιο κυνική αδίστακτη απάνθρωπη και απροκάλυπτη την άσκηση όλων αυτών των μέσων βίας από τους Γερμανούς του Σόϊμπλε και της παρέας του.  Δυστυχώς η θεωρητική κατάρτιση του κου Βαρουφάκη στην θεωρία των παιγνίων δεν ήρκεσε. Δεν κατάλαβε ότι βρισκόταν στην θέση του Τσάμπερλαιν και του Νταλαντιέ.

Σε καμία περίπτωση κάποιος ο οποίος προσέβαλε ανοιχτά και έξυπνα, κατά την γνώμη μου, όλο το σημειολογικό, οικονομικό και πολιτικό οικοδόμημα της Γερμανικής τραπεζοκρατούμενης νεοεποχίτικης Ευρώπης του Γερμανού δυνάστη, αυτή την φορά όπως και τις προηγούμενες, δεν θα υφίστατο  τίποτε άλλο εκτός από άνευ όρων παράδοση, όπως γίνεται  από το 1870 ως την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία.

Υπερεκτίμησε επίσης την απειλή της εξόδου της Ελλάδας σε σχέση με την συμπεριφορά των αγορών. Εδώ η εμπειρία των Πίνκερτον και των καπιταλιστών των ΗΠΑ στις κρίσεις του 19ου αιώνα θα έπρεπε να είναι ο δάσκαλός του.

Όταν το σύστημα απειλείται από επανάσταση, απαντά με ό,τι έχει και δεν έχει και βέβαια τα σενάρια της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ έχουν τρέξει εδώ και καιρό και όσο και να κόστιζε, δεν επρόκειτο να αφήσει κανείς τις αγορές να καταρρεύσουν.

Τέλος, η συμφωνία-παράδοση που τελικώς υπεγράφη από την κυβέρνηση αναφέρει ρητά ότι αποκλείονται εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, παραβαίνοντας την δεύτερη αρχή του ελεύθερου καπιταλισμού του Friedman.

2. Οι Γερμανοί έδειξαν ότι σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν το απρόσωπο, άχρωμο, σκληρό πρόσωπο της γραφειοκρατούμενης Ευρώπης. Το πρόσωπο της Ευρώπης τους είναι το πρόσωπο του Ντομπρόβσκις, ένα πρόσωπο που έχει κατασκευασθεί από πρόγραμμα γραφικών δευτέρας κατηγορίας. Έχει όλα τα ανθρώπινα κρανιομετρικά χαρακτηριστικά αλλά δεν είναι ανθρώπινο. Είναι το πρόσωπο ενός ζόμπι που την ψυχή του την έκλεψε ο Σόϊμπλε και τα αφεντικά του. Φιλοδοξούν να κάνουν και τα δικά μας έτσι.

3. Αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά με πολύ απτό τρόπο η διαπίστωση του Κίσιγκερ, ότι αν και δεν είναι δυνατή Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς την Γερμανία από τον 16-17ο  αιώνα έως σήμερα η αν θέλετε από τον καιρό της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όποτε η Γερμανία ισχυροποιήθηκε ακολούθησε σύγκρουση, με αποκορύφωμα τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους (2).

Το σόφισμα της δημοκρατίας των 18 έναντι της Ελλάδας σε καμία περίπτωση δεν πιάνει. 

Συμπέρασμα: Τελούμε υπό κατοχή. Τελεία και παύλα. Τα περί εταίρων, συντρόφων, κοινού πολιτισμού και οι λοιπές απόπειρες ωραιοποίησης είναι ο ματωμένος επίδεσμος γύρω από βαθειά τραύματα στο σώμα και της Ελλάδας και της Ευρώπης. Δεν τα πιστεύει κανείς.

4. Η χώρα, ο πρωθυπουργός αλλά και εμμέσως όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας διασύρθηκε, ταπεινώθηκε και στο τέλος παραδόθηκε. Ήταν η τελευταία γραμμή αμύνης πριν την ΧΑ.

5. Η φλυαρία και τα κλισέ των πολιτικών περί "λευκών επιταγών", "Grexit" και τα παρόμοια καταντάει αφόρητη. Ουδείς φαίνεται να έχει σχεδιο για το πως θα ξαναστηθεί η χώρα στα πόδια της.

Ουδείς μιλά για αναδιοργάνωση της παραγωγής, αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού, ουδείς αρθρώνει έστω και μία κουβέντα για το δημογραφικό πρόβλημα. Η ποιότης του πολιτικού λόγου κυμαίνεται σε επίπεδα πολύ κάτω από το επίπεδο μέτριου μαθητή που στο σχολείο μου θα έμενε μετεξεταστέος και στα Νέα Ελληνικά και στην έκθεση ιδεών. Αφήνομε κατά μέρος μερικούς κλινικά πλέον "φευγάτους", όπως η περίπτωση Μιχελογιαννανάκη.

Σχεδόν όλοι παρουσιάζουν την μισή πλευρά των προβλημάτων και μιλούν με "διχαλωτή γλώσσα" όπως θα έλεγαν και οι Ινδιάνοι της Β. Αμερικής. Κανείς δεν αρθρώνει μία επιστημονική, ισορροπημένη άποψη των προβλημάτων μας και μέσα και έξω από την χώρα.

6. Το τελικό μήνυμα της Ευρώπης ήταν ότι ανεξάρτητα από το ποιός και πως κυβερνά μία χώρα η πολιτική θα αλεστεί στις μυλόπετρες της γραφειοκρατικής απρόσωπης Ευρώπης των σιδερένιων κανόνων των τραπεζιτών. Οι τύψεις, και οι περίτεχνοι ιδεολογικοί ελιγμοί των συνιστωσών της Ελληνικής αριστεράς συντρίβονται κάτω από το δίλημμα ευρώ η δραχμή, και βέβαια είναι αστείο ένα κόμμα του οποίου ένα σημαντικό κομμάτι υποστηρίζει την επιστροφή στην δραχμή  να μην έχει προτετοιμαστεί στοιχειωδώς για την πραγματοποίηση αυτού του ενδεχομένου. Αποδεικνύεται ότι το μεγάλο λάθος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η επιδίωξη κατάληψης της εξουσίας σε μία χρονική στιγμή που δεν διέθετε δεύτερη γραμμή αμύνης.

Παρά ταύτα νομίζω ότι η Γερμανία έχασε στο πολιτικό πεδίο παίρνοντας το "δηλητηριασμένο πιόνι", που φέρει το όνομα Ελλάδα, όπως συμβαίνει σε μία βαριάντα της Σικελικής άμυνας στο σκάκι και σε λίγο θα φανούν τα αποτελέσματα.

Στο μέλλον η λεγόμενη "διαπραγμάτευση", που στην πραγματικότητα ήταν μία πολιτική και οικονομική κλωτσοπατινάδα άνευ προηγουμένου, με πολύ περισσότερη συναισθηματική φόρτιση και από τις δύο πλευρές απ'όση είναι έτοιμοι να παραδεχθούν οι εμπλεκόμενοι,  θα διδάσκεται ως παράδειγμα της στρατηγικής της διπλής απωλείας.

Το μόνο ευτύχημα είναι ότι όταν το παλιό εξαντλεί όλα του τα όρια, και μου φαίνεται ότι τα εξήντλησε, είναι ο καιρός να εμφανισθεί το καινούριο.

Οι αλχημιστές έλεγαν ότι η διαδικασία της κατασκευής του "φιλοσοφικού λίθου", αρχίζει από την σήψη της πρώτης ύλης που δίνει ως πρώτο προϊόν το nigrendo την μαύρη ουσία.

Στον τάφο που ζει σήμερα η πατρίδα δημιουργήθηκε ήδη αυτό το πρώτο υλικό.

Η διαδικασία της αναγέννησης έχει αρχίσει.

1. Capitalism and Freedom M. Friedman, University of Chicago Press, 1982
2. World Order  H. Kissinger    Penguin Press , 2014 

http://rosicrux.blogspot.gr