Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς,
μεταξὺ ἄλλων, λέγει, ὅτι «οἱ Μοναχοὶ εἶναι οἱ κήρυκες τῆς ἐρχομένης Βασιλείας, οἱ προφῆται τῆς Καινῆς Διαθήκης».Τὴν φράση αὕτη μου θύμισαν κάποιες συζητήσεις, ποῦ εἶχα τελευταίως μὲ τρεῖς φίλους ἡσυχαστές, ποῦ καὶ οἱ τρεῖς, ὡσὰν ἀπὸ προφητικὴ διαίσθηση, ἰσχυρίζοντο γιὰ τὴν ἐπέλευση ἀπιθάνων ἐθνικῶν καταστάσεων.
Καὶ ποιὲς καταστάσεις
εἶναι αὐτές; Ὅτι, τάχα, ἢ Ἑλλάς, σταδιακῶς,
δὲν θὰ συρρικνωθεῖ μὲν ἐδαφικῶς, ἀλλὰ θὰ κατακτηθεῖ ἐκ τῶν ἔνδον ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ! Καὶ ἐστήριζαν τὸν ἰσχυρισμόν των, στὶς
ἠλεγμένες πληροφορίες, ὅπως ἔλεγαν, ποῦ τοὺς μετέδιδαν παλαιοὶ φίλοι τους κορυφαίων
πολιτικῶν θέσεων, ποῦ τοὺς ἐπεσκέπτοντο στην Ἔρημο τοῦ Ἀθωνος ἢ τοὺς ἔγραφαν.
Καὶ στὴν ἐρώτησή μου• Ὁ Θεὸς θὰ ἐπιτρέψει τὴν ἀντικατάσταση τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας Του, πού «ἐπεριποιήσατο τῷ ἰδίω Αἵματι», μὲ τὸν σκοτεινὸ καὶ δαιμονικὸν μουσουλμανισμὸν μέσα στὴν Τοπικὴ Ὀρθοδοξία τῆς Ἑλλάδος; Μοῦ ἀπήντησαν μὲ ἕνα στόμα ὅτι.... ὁ Θεὸς θὰ τὸ ἐπιτρέψει ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐκτεταμένης ἁμαρτίας. Καὶ ἀνεφέρθησαν στοὺς βυζαντινοὺς ρωμηούς,
ποῦ δὲν μετανοοῦσαν.
Καὶ ὅταν πάλιν τοὺς ἐρώτησα• πῶς θὰ συμβεῖ αὐτὸ καὶ πότε καὶ τί θὰ γίνουν οἱ Ἕλληνες; Ἀπήντησαν, ὅτι ἤδη ἐνεργεῖται ἡ ἅλωση μὲ τὰ
2-3 ἑκατομμύρια τῶν μωαμεθανῶν, ποῦ ὀνομάζονται μετανάστες, καὶ ποῦ θὰ στερεώνονται σταδιακῶς μὲ τὴν ἑλληνικὴν ἰθαγένεια, ποῦ θὰ τοὺς χορηγεῖ εὐχαρίστως τὸ Κράτος,
δηλαδὴ ἡ ἄθεη κυβέρνηση.
Οἱ δὲ Ἕλληνες βαθμιαίως θὰ γίνουν μειονότης, ἕως ὅτου θὰ
μείνουν ἐλάχιστοι χριστιανοὶ ὡς... δεῖγμα. Μὴ ἀπορεῖς, πάτερ Θ., ἔσπευσαν νὰ
ἐξηγήσουν, αὐτὴν τὴν τραγωδία τοῦ λαοῦ μας. Πολλοὶ θὰ ἀποδεχθοῦν τὸν
μουσουλμανισμὸν ἀβιάστως. Ἄλλοι, μὲ
κάποιαν βίαν ποικίλης μορφῆς. Καὶ ἄλλοι «χριστιανοὶ» θὰ μεταναστεύσουν σὲ
χριστιανικὲς χῶρες, μὴ δυνάμενοι νὰ συμβιώσουν μὲ τοὺς βαρβάρους αὐτούς, ποῦ
τοὺς χρησιμοποιεῖ ὁ Θεὸς ὡς μέσον παιδαγωγίας, ὅπως ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ἐνεργοῦσε
στούς Ἰσραηλίτες καὶ στοὺς χριστιανούς,
ποῦ δὲν μετανοοῦσαν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους. Παράδειγμα ὁ Κατακλυσμός, τὰ Σόδομα,
ὂ Ἑλληνισμὸς τῆς Ἀνατολῆς, τὸ Βυζάντιον.
Αὐτὰ ὅλα μὲ εἶχαν συντρίψει ψυχικῶς καὶ σκεφτόμουνα, τάχα θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς αὐτὴν τὴν ἀσύλληπτον συμφοράν; Ἐπηκολούθησε σιωπὴ γιὰ ἀρκετὴ ὥρα. Στὴ συνέχεια, ἔθεσα τὸ ἐρώτημα• Πατέρες ἅγιοι καὶ ἀδελφοί, φανταζεσθε σεῖς, πῶς θὰ ἀνεχθεῖ ὁ Κύριος τὶς μουσουλμανικὲς δαιμονικὲς θυσίες, ἀντὶ τῶν ὀρθοδόξων θυσιαστηρίων;
Τότε ἕνας ἡσυχαστής μου ὑπενθύμισε τὴν περίπτωση τοῦ ἀσκητου πού, μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἶδε ἐπάνω στὴν ἁγία Πρόθεση ἐρειπωμένου Ναοῦ, μία γουρούνα μὲ τὰ νεογνά της καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει καὶ νὰ ὀδύρεται. Τότε ἐνεφανίσθη Ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ λέγει• Ἀββᾶ, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ὅτι, αὐτὸ πού
εἶδες, εἶναι πιὸ εὐάρεστον στὸν Κύριον ἀπὸ τὴν ἀναξιότητα τῶν ἱερέων, πού
λειτουργοῦσαν;
Καὶ ὁ Ἄγγελος ἐγένετο ἄφαντος.
Ἡ συζήτηση κράτησε περισσότερον ἀπὸ δύο ὧρες, ὁπότε οἱ ἡσυχαστὲς ἀνεχώρησαν καὶ μοῦ ἐτόνισαν νὰ εὐχαριστῶ τὸν Κύριον γιὰ ὅσα ἐπιτρέπει νὰ γίνωνται ἐξ ἀγάπης καὶ γιὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν. Καὶ νὰ μὴ παρασύρομαι
συναισθηματικῶς ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῶν γεγονότων, ἀλλὰ νὰ εἰσδύω στὴν οὐσίαν
των, ἀφοῦ εἶναι δεδομένον, ὅτι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστι».
Κὶ ἔμεινα μόνος…
Μέσα στὸν συγκλονισμό μου γιὰ τὴν τραγωδία τοῦ λαοῦ μας,
τὸν κλαυθμὸν καὶ τοὺς στεναγμούς μου πρὸς τὸν πανυπερεύσπλαγχνον Θεόν, ἄρχισα
νὰ μελετῶ ὅσα εἶπαν μὲ βεβαιότητα οἱ ὅσιοι ἐκεῖνοι ἐρημίτες καὶ ἄνθρωποι τοῦ
Θεοῦ καὶ νὰ ἀναλύω λογικῶς τοὺς ἰσχυρισμούς τους. Παρ ὅτι καμιὰ ἀνησυχοῦσα φωνὴ δὲν ἀκούεται, ὅμως,
κάποια σποραδικὰ δημοσιεύματα πρὸ μηνῶν στὸν γρηγορούντα «Ὀρθόδοξον Τύπον»
ἤρχοντο νὰ ἐπαληθεύσουν σχεδὸν τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν φίλων μου ἡσυχαστῶν. Καὶ
μάλιστα κάποια δημοσιεύματα τῶν τελευταίων ἡμερῶν, πάλιν στὸν «Ο.Τ.» ἀπὸ
σώφρονες χριστιανούς, θεολόγους καὶ συγγραφεῖς, οἱ ὁποῖοι μὲ πειστικὰ
ἐπιχειρήματα κατέληγαν στὰ ἴδια συμπεράσματα, πού ἐβασίζοντο σὲ ἀντικειμενικὰ
στατιστικὰ στοιχεῖα.
Ἀλλὰ τὸ σκάνδαλον
εὑρίσκεται στὴν σιωπὴν τῶν κοινῆς πληροφορήσεως μέσων, τῶν λεγομένων μαζικῆς
ἐνημερώσεως.
Ὅμως, ὅσον καὶ ἂν φαίνεται περίεργη ἡ βαθειὰ σιγὴ ἐπὶ ἑνὸς βοῶντος ἐθνικοῦ
κινδύνου, τὸ φαινόμενον δὲν εἶναι ἀνεξήγητον. Πρόκειται περὶ σχεδὸν καθολικῆς
πωρώσεως τῶν συνειδήσεων. Καὶ εἶναι ἱστορικῶς ἀποδεδειγμένον, ὅτι ὅταν ἡ
ἁμαρτία καθολικοποιεῖται, γενικεύεται, ἀκολουθεῖ, δίκην συνδρόμου, ἡ ἄγνοια τοῦ
κακοῦ. Ἰδοὺ ἡ ἀπόδειξη• Ὅταν ὁ Θεὸς εἶχεν ἀποφασίσει τὸν Κατακλυσμόν, μὲ τὸ
αἰτιολογικόν• «Οὐ μὴ καταμείνη τὸ πνεῦμα μου εἰς τοὺς ἀνθρώπους τούτους, διὰ τὸ
εἶναι αὐτοὺς σάρκας», ἔδωκεν ἐντολὴν στὸν δίκαιον Νῶε νὰ κατασκευάσει τὴν
Κιβωτόν. Εἰργάζοντο οἱ τεχνίτες ἐπὶ ἕνα χρόνον. Βλέποντες οἱ ἀπονεκρωθέντες
ἁμαρτωλοὶ τὴν κατασκευαζομένην Κιβωτὸν καὶ τὸν σκοπόν, πληροφορούμενοι, ἔλεγαν•
καὶ τί κάνουμε ὥστε νὰ πνιγοῦμε; Καὶ ὅταν οἲ
Ἄγγελοι εἶπαν στὸν δίκαιον Λὼτ νὰ εἰδοποιήσει τοὺς συγγενεῖς του, γιατί
θὰ ἔριχναν φωτιὰ νὰ κάψουν τὰ Σόδομα, ὅλην τὴν Πεντάπολιν, οἱ συγγενεῖς του
γελοῦσαν μὲ τὸν γέροντα• καὶ τί κάνουμε, ὥστε νὰ μᾶς κάψει ὁ Θεός;
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ τώρα, σὲ κάποιο μέτρο• τὸ σύνδρομο
τῆς πωρώσεως. Καμμία ἐφημερίδα δὲν ἔγραψε γιὰ τὸν ἐθνικὸν κίνδυνον μὲ ἐξαίρεση
τὴν πολύτιμη ὀρθόδοξη ἔπαλξη, τὸν «Ὀρθόδοξον Τύπον», ποῦ, καὶ μόνον γιατί ἀπὸ
ἕνα χρόνο σχεδὸν σαλπίζει, τὸ σάλπισμα τῆς μετανοίας, ἀξίζει τὸν ἔπαινον τῆς
Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐκ Θεοῦ δικαίαν μισθαποδοσίαν. Οἱ ἀπόψεις καὶ οἱ ἀπελπιστικὲς
ἐνοράσεις τῶν ἁγίων ἐκείνων ἐρημιτῶν, ὅσον καὶ ἂν δὲν εἶναι ἀποδεικτικές, δὲν
στεροῦνται, ὅμως, σὲ κάποιον βαθμόν, πειστικότητος, γιατί βασίζονται σὲ ἁπτὰ
δεδομένα, ἕνα των ὁποίων, εἶναι οἱ ἐνεργούμενες ἁμαρτίες ἀγνοουμένης τῆς
μετανοίας, σ ὅλην την Ἑλλάδα, παρὰ τὶς ἐλάχιστες νησίδες
χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ἠθικῆς ἀντιστάσεως. Δεύτερον ὅτι, ὁ προφητικὸς λόγος
«ἁμαρτίαι, ἔθνη ἐλαττονούσι», ἔχει πολλάκις ἐπαληθευθεῖ.
Τρίτον, στὴν δραστηριότητα τῆς ἁμαρτίας, περιλαμβάνονται
καὶ οἱ ἕνα ἑκατομμύριον ἐκτρώσεις κάθε τριετίαν• οἱ ὑπερτεροῦντες θάνατοι τῶν
γεννήσεων• ναρκωτικὰ καὶ ἄλλες ἠθικὲς πληγές. Καὶ τέλος, τὸ κυριώτερον, εἶναι
τὰ τρία σχεδὸν ἑκατομμύρια τῶν νομιμοποιούμενων μουσουλμάνων, πού αὐξάνονται
καὶ πληθύνονται μὲ ταχύτατους ρυθμούς, ἕνα φαινόμενον, πού ἑρμηνεύει καὶ τὶς
ἀπόψεις τῶν ἡσυχαστῶν, τῶν μουσουλμανῶν ἐνεργούντων ὡς ὀργάνων ἀσυνειδήτων του
Θεοῦ. Ὅπως ἐπίσης ἀσυνείδητα ὄργανα —ὄχι ἀνεύθυνα, βεβαίως— εἶναι οἱ ἄθεοι
κυβερνῆτες μας, πού ὑποδέχονται τοὺς δεδηλωμένους ἐχθροὺς τοὺ Ἔθνους μας, γιὰ
νὰ μὴ κατηγορηθοῦν, τάχα, ὡς ρατσιστὲς ἢ ἐθνικιστές. Αὐτὴ ἡ καραμέλλα ἔχει πολὺ
πέραση στὴν ἐποχή μας, μεταξύ των ἐπιπολαίων καὶ ἀθέων, πού γίνονται
καταγέλαστοι μὲ τὶς παραδοξολογίες των. Παράδειγμα, «τὸ ἀλβανάκι» πέρυσι καὶ
τώρα ἡ γερμανιδούλα τοῦ Βόλου, πού ἂν εἶναι διαποτισμένοι, ὁ πρῶτος ἀπὸ τὸν
ἀλβανικὸν ἀνθελληνικὸν σωβινισμὸν καὶ ἡ δεύτερη πιστεύει στὸ γερμανικὸ «οὖμπερ
ἄλλες» τότε, στὰ χέρια τῶν τὸ ἑλληνοχριστιανικὸν σύμβολον ἡ γαλανόλευκη μὲ
Σταυρόν, εἶναι τιμωρία, δὲν εἶναι τιμή! Εἶναι ἀντίφαση.
Τώρα τὸ πρόβλημα, τὸ παμπρόβλημα, εἶναι ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, γιὰ τὴν ἀμετανοησία τῶν πιστῶν.
Ὁπότε ἀβιάστως
ἀνακύπτει ἡ ὑποχρέωση τῆς ποιμαινούσης Ἐκκλησίας νὰ κηρύξει μετάνοιαν στὸν
λαόν. Ἀλλοιῶς; «Ἐὰν μὴ μετανοῆτε, πάντες
ὠσαύτως ἀπολεῖσθε» (Λουκ. ιγ' 3). Τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα.
Θεοκλητὸς Μοναχὸς
Διονυσιάτης
Πηγή: Ὀρθόδοξος
Τύπος, 23 Νοεμβρίου 2001
www.orthodoxia-ellhnismos.gr