Στη δεκαετία του ’80 κάποιοι νεαροί διαδηλωτές με
στρατιωτικά αμπέχονα κραύγαζαν «Αμερικάνοι, φονιάδες των λαών». Ακόμη κι αυτοί
όμως, μέσα στον επαναστατικό τους οίστρο, φρόντιζαν να διευκρινίζουν ότι τα
έχουν με τις εκάστοτε κυβερνήσεις της Ουάσινγκτον. Οχι με τον αμερικανικό λαό.
Σήμερα αρκετοί Ελληνες εξακολουθούν να διαφωνούν με
ορισμένες από τις διεθνείς πρακτικές της κυβέρνησης Ομπάμα, παρότι ο
συγκεκριμένος Αμερικανός πρόεδρος είναι ένας από τους δημοφιλέστερους της
πρόσφατης περιόδου. Η πολιτική ωστόσο αφήνει αδιάφορα τα αισθήματα μεταξύ των
δύο λαών, που διέπονται από σχέσεις συμπάθειας και αλληλοσεβασμού.
Ο μέσος Αμερικανός τουρίστας είναι ένας τύπος μάλλον
αξιαγάπητος. Εξαιρετικός ως επισκέπτης, λάτρης του αρχαίου ελληνικού
πολιτισμού, πολιτισμένος και γενναιόδωρος. Καμία σχέση με τους άξεστους
φωνακλάδες Βησιγότθους και τους μεθυσμένους Βρετανούς… σεξοκανίβαλους που
πλημμυρίζουν τα ελληνικά νησιά, αποδεικνύοντας εμπράκτως την περιφρόνησή τους
για τον τόπο φιλοξενίας τους.
Για τους Αμερικανούς η Ελλάδα είναι ένας ζωντανός μύθος.
Μπορεί να μην ξέρουν πού καλά καλά βρίσκεται στον χάρτη, αλλά γνωρίζουν την
αρχαία ιστορία της και τη σημερινή της ιδιότητα ως μοναδικού τουριστικού
προορισμού, χωρίς σε καμία περίπτωση να αμφισβητούν τον φυσικό δεσμό της
ελληνικής γης με τους σύγχρονους κατοίκους της.
Εκανα αυτή την εισαγωγή για να δείξω πώς πρέπει να είναι η
σχέση μεταξύ λαών που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και χαίρουν αμοιβαίας
εκτίμησης, αναδεικνύοντας ο καθένας τα δικά του προτερήματα. Δυστυχώς, αυτό δεν
συμβαίνει με τους σημερινούς Γερμανούς και όσο πιο γρήγορα το χωνέψουμε τόσο
καλύτερα.
Το πρόβλημα της ανθελληνικής πολιτικής του Βερολίνου δεν
πηγάζει μόνο από τα πρόσωπα που σήμερα τυχαίνει να κατέχουν κορυφαία αξιώματα,
όπως η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Δεν είναι αποκλειστικά δικό τους δημιούργημα ή
προσωπική τους επιλογή. Στην πράξη αποτελεί μια ανατροφοδοτούμενη κατάσταση,
που εκπορεύεται από τη γενικότερη γερμανική νοοτροπία ηγεμονισμού και
κυριαρχίας, η οποία αναβιώνει ταχύτατα και επικίνδυνα.
Η τιμωρητική διάθεση προς την Ελλάδα έχει καταντήσει
συνώνυμο της πολιτικής δημοφιλίας στη Γερμανία! Οσο πιο σκληρός τόσο πιο
λαοφιλής. Και τα εύσημα αυτής της απάνθρωπης, εθνορατσιστικής πολιτικής
απολαμβάνουν σήμερα ο Σόιμπλε και η Μέρκελ.
Μη με ρωτήσετε αν είναι ο γερμανικός λαός εκείνος που
υπαγορεύει την άσκηση της ανθελληνικής πολιτικής ή η σημερινή κυβέρνηση
συνασπισμού της Γερμανίας την έχει καταστήσει «πολιτικό προαπαιτούμενο» στην
κοινή γνώμη της χώρας της. Η απάντηση θυμίζει το πρόβλημα της κότας με το αβγό.
Σε κάθε περίπτωση όμως η εκδικητική προδιάθεση των συστημικών γερμανικών
κομμάτων εξουσίας απέναντι στην Ελλάδα είναι τόσο συνυφασμένη με το λαϊκό
αίσθημα, που αποτελεί πολιτικό καθήκον κάθε εκλεγμένου αντιπροσώπου στην
Μπούντεσταγκ.
Σε όλες τις σφυγμομετρήσεις οι Γερμανοί πολίτες παραμένουν
οι πιο πιστοί οπαδοί μιας άμεσης ελληνικής εξόδου από την Ευρώπη. Ταυτόχρονα
όμως η Ελλάδα εξακολουθεί να αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους
τουριστικούς προορισμούς για τους Γερμανούς, που θεωρούν ότι μπορούν να
επισκέπτονται ως κατακτητές μια εξαθλιωμένη αποικία χρέους για την κοινωνική
ισοπέδωση της οποίας έχουν συμβάλει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Ο σύγχρονος γερμανικός ανθελληνισμός δεν είναι τυχαίος
ούτε συγκυριακός. Στηρίζεται σε καλά εδραιωμένα στερεότυπα και αρνητικούς
μύθους, που διατρέχουν τη σημερινή γερμανική νοοτροπία αλλά και το άκρως
αμφιλεγόμενο… γερμανικό χιούμορ. Ο Ελληνας είναι ο τεμπέλης, ο ακαμάτης που του
χάρισε ο Θεός το καλύτερο οικόπεδο στο πλανήτη και δεν ξέρει να το
εκμεταλλευτεί, παρά μόνο θέλει να κάθεται, να πίνει το ούζο του και να
απολαμβάνει τον καφέ του. Αυτές οι αθλιότητες δεν είναι μόνο αναπαραγωγή της
«Bild». Διατρέχουν απ” άκρη σ” άκρη τη γερμανική κοινωνία ως καλά εδραιωμένες
πεποιθήσεις.
Δυστυχώς για τον μέσο Γερμανό, η Ελλάδα δεν αξίζει να κατοικείται από τους σύγχρονους Ελληνες! Είναι ένας πολύ προνομιακός προορισμός για ένα έθνος…δεύτερης κατηγορίας.
Δυστυχώς για τον μέσο Γερμανό, η Ελλάδα δεν αξίζει να κατοικείται από τους σύγχρονους Ελληνες! Είναι ένας πολύ προνομιακός προορισμός για ένα έθνος…δεύτερης κατηγορίας.
Ολα τα παραπάνω λοιπόν δεν έχουν μόνο σχέση με τη Μέρκελ
και τον Σόιμπλε, όπως αφελώς κάποιοι θέλουν να φαντάζονται στην Ελλάδα.
Αποτελούν ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα εδραιωμένης αρνητικής προσλαμβάνουσας
παράστασης από έναν λαό προς έναν άλλο· μιας αρνητικής προκατάληψης δηλαδή που
αποκτά και ρατσιστικά χαρακτηριστικά, όταν ο πρώτος λαός αποκτά κυριαρχικά
δικαιώματα στον δεύτερο μέσω δανεισμού…