Γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων
καὶ τῶν παραθρησκειῶν
Ἡ πρόσφατη, (22.12.2015), ψήφιση τοῦ ἐπαίσχυντου, ὑβριστικοῦ
καὶ βλάσφημου νόμου περὶ τοῦ «Συμφώνου Συμβιώσεως ὁμοφύλων ζευγαριῶν» γέμισε γιὰ
ἄλλη μία φορὰ μὲ πικρία, λύπη, ἀλλὰ καὶ κατὰ Θεὸν ὀργὴ καὶ ἀγανάκτηση τὸν πιστὸ
λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Ἕνα ἀντίθεο καὶ ἀντίχριστο νομοθέτημα, ποὺ στρέφεται μὲ πολλὴ ἰταμότητα
καὶ θρασύτητα ἐναντίον τοῦ αἰώνιου καὶ ἀκατάλυτου νόμου τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου,
ἔρχεται νὰ γίνει μὲ τὸν πιὸ ἐπίσημο τρόπο νόμος τοῦ Κράτους μὲ τὴν μεγάλη πλειοψηφία
τοῦ Ἑλληνικοῦ Κοινοβουλίου, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης πατρίδας μας.
Ἡ ἐκτροπή, ὁ κιναιδισμός, ποὺ ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους ἕλληνες προγόνους μας
ἐθεωρεῖτο ὡς ἕνα πάθος βδελυρὸ καὶ σιχαμερό, ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τοὺς πολιτικούς μας
ἐθνοπατέρες ὡς μία φυσιολογικὴ «διαφορετικότητα». Ἡ σεξουαλικὴ αὐτὴ ἐπιλογή, ποὺ
ἀνατρέπει ἐκ θεμελίων τὴν ὀντολογία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, γίνεται πλέον ἔννομο
ἀγαθό, ποὺ προστατεύεται ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Πολιτεία. Καὶ αὐτὰ ἀκόμη τὰ ἐπικρατήσαντα
δεδομένα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, τὰ ὁποία θεωροῦν τὴν ὁμοφυλοφιλία... ὡς ψυχιατρικὴ διαταραχή, ὡς κοινωνιοπαθητικὴ διαταραχὴ
προσωπικότητας, διαγράφονται μὲ μία μονοκονδυλιὰ καὶ ρίπτονται στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων
ἀπὸ τοὺς ἕλληνες πολιτικούς μας μὲ πρωτοβουλία τὴν ἑλληνικῆς κυβέρνησης!
Πραγματικὰ δὲν βρίσκουμε λόγια νὰ περιγράψουμε τὸ μέγεθος τοῦ
ἀτοπήματος, τὴν βαρύτητα τοῦ ἀνοσιουργήματος, τὸ βάθος τῶν κακῶν στὸ ὁποῖο φθάσαμε,
ὡς κυβέρνηση, ὡς ἑλληνικὸ κοινοβούλιο, ὡς διοικοῦσα Ἐκκλησία, ὡς κοινωνία. Θὰ ἔπρεπε
ὅλοι μας νὰ θρηνήσουμε ὅπως κάποτε ὁ προφήτης Ἱερεμίας θρηνοῦσε γιὰ τὴν ἀποστασία
τῶν συμπατριωτῶν του Ἑβραίων, γι’ αὐτὸ τὸ πρωτοφανὲς γεγονὸς στὴν ἱστορία τῆς Πατρίδας
μας, ἕνα γεγονὸς ποὺ δὲν ἔχει προηγούμενο. Εἶναι ὄντως ἀξιοδάκρυτο τὸ κατάντημά
μας, γιὰ τὸ ὁποῖο ὅμως φταῖμε ὅλοι μας, ἄρχοντες, κλῆρος καὶ λαός.
Πικραίνεται κανεὶς ὅταν ἀναλογίζεται ὅτι ἡ πατρίδα αὐτή, ποὺ
δέχθηκε καὶ ἐγκολπώθηκε τὸ μήνυμα τοῦ εὐαγγελίου περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλο λαὸ τῆς
γῆς, ποὺ δάνεισε τὴν γλώσσα της γιὰ νὰ γραφοῦν στὴ γλώσσα αὐτὴ γιὰ πρώτη φορὰ τὰ
θεόπνευστα κείμενα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ποὺ κάποτε ἔστησε παρθενῶνες, ποὺ δίδαξε
στοὺς λαοὺς τὴν φιλοσοφία καὶ τὴν δημοκρατία, ποὺ γέννησε Θερμοπύλες καὶ Μαραθῶνες,
ἥρωες καὶ μάρτυρες τῆς πίστεως καὶ τῆς πατρίδος, ποὺ ἔγραψε ἀθάνατες σελίδες δόξης,
τώρα πλέον ἔφθασε στὸ ἔσχατο κατάντημα νὰ μεταβάλλεται σὲ Σόδομα καὶ Γόμορρα! Ὢ
τῆς διαστροφῆς! Εἶναι θαῦμα πὼς δὲν ἔπεσε ἀκόμη φωτιὰ νὰ μᾶς κάψει, ὅπως κάποτε
στὰ Σόδομα καὶ τὰ Γόμορρα. Πόσο θὰ μᾶς ἀνέχεται ὅμως ἀκόμη ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ;
Στὴν ἄθλια κατάσταση ποὺ φθάσαμε, ταιριάζουν ἀπόλυτα οἱ
λόγοι τοῦ ἀείμνηστου Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη στὰ «Ἀπομνημονεύματά» του: «Πατρίδα,
πατρίδα ἤσουνε ἄτυχη ἀπὸ ἀνθρώπους νὰ σὲ κυβερνήσουν! Μόνος ὁ Θεός, μόνος ὁ
ἀληθινὸς αὐτὸς καὶ δίκαιος κυβερνήτης σὲ κυβερνεῖ καὶ σὲ διατηρεῖ ἀκόμα!».
Καθὼς πάλι ἔβλεπε μὲ πόνο ψυχῆς τοὺς ἕλληνες τῆς ἐποχῆς του, ἄρχοντες καὶ λαό,
νὰ ναυαγοῦν περὶ τὴν πίστιν, νὰ πνίγονται στὰ θολερὰ νερὰ τῶν παθῶν τῶν καὶ τῆς
φιληδονίας των, νὰ ἔχουν ἀπογυμνωθεῖ ἀπὸ τὸν φωτεινὸ χιτώνα τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ
βαδίζουν χωρὶς πυξίδα καὶ χωρὶς Θεό, ἔλεγε: «Ἂν ἠξέραμεν ὅτι θὰ εἴχαμεν τέτοιαν
λευτερίαν, θὰ περικαλούσαμεν τὸν Θεὸν νὰ μᾶς ἀφήση κάτω ἀπὸ τοὺς Τούρκους ἄλλα τόσα
χρόνια νὰ μάθουμε τί θὰ πῆ θρησκεία, ἠθική, δικαιοσύνη καὶ τιμιότη…».
Καὶ ἄλλοτε μᾶς δόθηκε ἡ εὐκαιρία νὰ γράψουμε γιὰ τὸ
σιχαμερὸ αὐτὸ πάθος, καθὼς μὲ πόνο ψυχῆς παρακολουθούσαμε τὶς διοργανώσεις Gay
Pride, τὰ φεστιβὰλ καὶ τὶς παρελάσεις ὁμοφυλοφίλων σὲ Ἀθήνα καὶ Θεσσαλονίκη.
Φωνάζαμε, παρακαλούσαμε τοὺς ὑπευθύνους νὰ κινητοποιηθοῦν καὶ νὰ λάβουν τὰ
ἀναγκαία μέτρα, κρούαμε τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ νὰ προλάβουμε τὰ χειρότερα.
Πλὴν ματαίως! Ἡ φωνή μας, ὅπως καὶ οἱ φωνὲς ὁρισμένων ἀκόμη ἀρχιερέων, κληρικῶν
καὶ λαϊκῶν, ποὺ ἀποτελοῦν φωτεινὲς ἐπαινετὲς ἐξαιρέσεις, ἦταν «φωνὴ βοῶντος ἐν
τῆ ἐρήμω». Καὶ νὰ τώρα ἦρθαν τὰ χειρότερα! Καὶ ποιὸς ξέρει τί θὰ δοῦμε ἀκόμη
στὸ μέλλον, διότι τὸ κατρακύλισμα τῆς χώρας μας δὲν ἔχει τελειωμό.
Ἔγραφε τότε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ σὲ
ἐπιστολή του πρὸς τὸν τότε πρωθυπουργὸ τῆς χώρας κ. Ἀντώνη Σαμαρά, μὲ ἀφορμὴ τὸ
ὑπὸ ψήφιση ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο, (ἄλλο ἐπαίσχυντο νομικὸ ἔκτρωμα αὐτό!),
τὰ ἑξῆς: «Διαμαρτυρόμεθα διότι ἀναλάβατε Ἐσεῖς μετὰ τοῦ φίλου κ. Εὐάγγελου
Βενιζέλου καὶ ρόλο ‘Δημιουργοῦ’ ἀφοῦ μὲ τὸ ὑπὸ κρίση Σχέδιο Νόμου καθιερώνεται
στὴν ἔννομη τάξη τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν δική Σας Κυβέρνηση
καὶ ἕτερος γενετήσιος-σεξουαλικὸς προσανατολισμὸς καὶ ἑτέρα ταυτότητα φύλου
ἐκτός τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικὸς καὶ ἀνακηρύσσεται ἡ ψυχοπαθολογικὴ ἐκτροπὴ
καὶ ἡ ἀντιαισθητικὴ μίμηση τοῦ ἑτέρου φύλου ὡς προστατευόμενο ἔννομο ἀγαθὸ ἀπὸ
τὴν Ἑλληνικὴ ἔννομη τάξη. Βεβαίως γνωρίζετε καλῶς ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο βῆμα
γιὰ τὴν ἐν συνέχεια προώθηση τοῦ Συμφώνου συμβίωσης τῶν λεγομένων ‘ὁμοφύλων
ζευγαριών’».
Ἀλλὰ καὶ τώρα ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ψηφισθεῖ ὁ ἐν λόγω
νόμος-ἔκτρωμα «ἄστραψε καὶ βρόντησε» γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ ὁ ὁμολογιακὸς λόγος
του. Στὴν τηλεοπτικὴ ἐκπομπὴ «Ἀνατροπὴ» τοῦ Γιάννη Πρετεντέρη στὸν τηλεοπτικὸ
σταθμὸ Mega ὁμίλησε μὲ παρρησία καὶ θάρρος, χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τὶς συνέπειες.
Μὲ τὸ στόμα του ὁμίλησε ἡ Ἐκκλησία, ἡ στρατευομένη καὶ ἡ θριαμβεύουσα, ὁμίλησε
ἡ διαχρονικὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ὁμίλησε ὁ Χριστός!
Καὶ ὅπως πολὺ ὡραία παρατήρησε ὁ ὁμότιμος καθηγητὴς π.
Θεόδωρος Ζήσης: «ἐκεῖ ἦταν ἡ Ἐκκλησία, καὶ ὄχι στὸ Συνοδικὸ Μέγαρο οὔτε στὴν
Ἀρχιεπισκοπή». Σάστισαν οἱ ἀντίπαλοί του, τοὺς κόπηκε ἡ φωνή, δὲν ἤξεραν τί νὰ
ἀπαντήσουν, μασοῦσαν τὰ λόγια τους. Καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ συντονιστὴς κ.
Πρετεντέρης βρέθηκε σὲ ἀδιέξοδο. Ἀλλὰ καὶ τότε, ὅπως καὶ τώρα οἱ πάντες τὸν
ἐχλεύασαν, ὅλα τὰ πληρωμένα κανάλια, ὅλοι σχεδὸν οἱ δημοσιογράφοι, οἱ
κονδυλοφόροι τῆς ντροπῆς, ἔστρεψαν τὰ πυρὰ τοὺς ἐναντίον του. Τὸν διέσυραν, τὸν
παρουσίασαν ὡς φονταμενταλιστή, ἀκραῖο καὶ φανατικό. Καὶ τί δὲν εἶπαν, αὐτοὶ οἱ
ταλαίπωροι καὶ ἀξιολύπητοι. Ἔριξαν τόνους λάσπης κατὰ πάνω του, γιὰ νὰ παύσει
νὰ ἀκούγεται ἡ φωνή του, ἡ φωνὴ τοῦ εὐαγγελίου, ἡ φωνὴ τῆς ἀλήθειας!
Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ παρατηρεῖται αὐτὸ τὸ
φαινόμενο, οὔτε καὶ ἡ τελευταία. Καθένας ποὺ τολμάει νὰ στηλιτεύσει τὴν πλάνη
καὶ τὸ σκότος, προκαλεῖ, ἐξοργίζει, ἐρεθίζει, (ὅπως ἀκριβῶς ἐρεθίζει τὸ
βλαμμένο μάτι ἡ ἀκτίνα τοῦ ἥλιου), ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὸ σκότος, ποὺ δὲν
θέλουν νὰ ἔρθουν στὸ φῶς τῆς ἀλήθειας, ποὺ δὲν θέλουν νὰ ἀλλάξουν ζωή, νὰ
μετανοήσουν. Αὐτὸ εἶναι ἕνα διαχρονικὸ φαινόμενο ποὺ πάντοτε θὰ
ἐπαναλαμβάνεται, ὅπως ἐπιβεβαιώνει ἄλλωστε καὶ ὁ λόγος τῆς Γραφῆς: «αὔτη δὲ
ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι
μᾶλλον τὸ σκότος ἡ τὸ φῶς· ἢν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα» (Ἰω.3,19).
Ἐπειδὴ ἀδυνατοῦν νὰ ἀνατρέψουν τὸν θεόπνευστο λόγο τῆς
Ἐκκλησίας μας, ἀδυνατοῦν νὰ συγκαλύψουν τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψεῦδος, καταφεύγουν
σὲ ὕβρεις, ἀφρίζουν, κραυγάζουν, ὠρύονται. Ἐπιτίθενται, λοιδωροῦν, χλευάζουν
ὅσους διαφωνοῦν μὲ τὶς ἰδεοληψίες τους, ὅσους τολμοῦν καὶ ἐπιμένουν νὰ
ξεσκεπάζουν καὶ νὰ στηλιτεύουν τὴν αἰσχρότητα, τὶς παρὰ φύσιν ὁρμές, τὶς
σεξουαλικὲς διαστροφές, τὸν σοδομισμό. Ἔτσι ἐπαληθεύεται ὁ λόγος τῆς Γραφῆς ποὺ
παρομοιάζει τὰ ἀξιοθρήνητα αὐτὰ πτώματα τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ διαβόλου ὡς «κύματα
ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας» (Ἰουδ.13), ἡ ὡς«δένδρα
φθινοπωρινά, ἄκαρπα, δὶς ἀποθανόντα, ἐκριζωθέντα» (Ἰουδ.12).
Δὲν ἔχει, πιστεύουμε κανένα νόημα, νὰ παραθέσουμε καὶ πάλι
τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας σχετικὰ μὲ τὸ πάθος αὐτό, διότι τὸ ἔχουμε
πράξει σὲ παλαιότερα δημοσιεύματά μας. Ὑπάρχει ἐξ’ ἄλλου μία πληθώρα παρομοίων
δημοσιευμάτων, παλαιοτέρων καὶ νεωτέρων, ἀπὸ καταξιωμένους κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, στὰ ὁποῖα παραπέμπουμε
τὸν ἀναγνώστη. Οὔτε ἔχει κανένα νόημα νὰ παρουσιάσουμε τὴν ἰατρικὴ καὶ τὴν
κοινωνιολογικὴ πλευρὰ τοῦ θέματος, διότι καὶ αὐτὸ τὸ ἔχουμε πράξει σὲ
παλαιότερο δημοσίευμά μας. Ὑπάρχει ἐξ’ ἄλλου μία πληθώρα δημοσιευμάτων,
παλαιοτέρων καὶ νεωτέρων, ἀπὸ καταξιωμένους κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, στὰ ὁποῖα
παραπέμπουμε τὸν ἀναγνώστη.
Μὲ πολὺ πόνο καὶ ὀδύνη ψυχῆς θεωρήσαμε χρέος μας νὰ
σύρουμε τὶς παραπάνω γραμμές. Ὁ πόνος μας δὲν ἔγκειται κυρίως στὸ γεγονὸς τῆς
μανίας τῶν ἐκκλησιομάχων κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὸς εἶναι δεδομένος καὶ
πάντοτε θὰ ὑπάρχει, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου μας «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ
ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν»
(Ἰω.15,20). Ὁ πόνος μας ἔγκειται στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πλειονότης μας, παρακολουθεῖ
ἄφωνη καὶ οὐσιαστικὰ ἀδιάφορη τὰ γεγονότα, λὲς καὶ ἔχουν παραλύσει τὰ ἠθικὰ καὶ
πνευματικὰ ἀντανακλαστικά μας.
Ἐνῶ βλέπουμε νὰ ψηφίζονται ἀντιχριστιανικοὶ νόμοι, ὁ ἕνας
μετὰ τὸν ἄλλον, μὲ ἀποκορύφωμα τὸ «Σύμφωνο Συμβιώσεως ὁμοφυλοφίλων», σφυρίζουμε
ἀδιάφορα σὰν νὰ μὴν συμβαίνει τίποτε. Παραμένουμε ἀδρανεῖς, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ
ἀπαιτήσουμε τὴν ἄμεση σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας, προκειμένου νὰ ἐξετάσει συνοδικὰ
τὸ φλέγον αὐτὸ θέμα καὶ στὴ συνέχεια νὰ λάβει τὶς ἀναγκαῖες συνοδικὲς
ἀποφάσεις, νὰ προχωρήσει σὲ δυναμικὲς
κινητοποιήσεις καὶ συλλαλητήρια, νὰ καταγνώσει συνοδικὰ τὸ ἠθικὸ ἔγκλημα,
ἀναθεματίζουσα αὐτό, ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε ἄλλο ἐπιβαλλόμενο ποιμαντικὸ μέτρο.
Φαίνεται ὅτι ζοῦμε σὲ χρόνους ἀποκαλυπτικοὺς καὶ
ἐσχατολογικούς. Ἐὰν δὲν συνέλθουμε ἀπὸ τὸ λήθαργο τῆς ἀναισθησίας καὶ τῆς
πωρώσεως στὸ ὁποῖο βρισκόμαστε, θὰ ξεσπάσει ἀναπόφευκτα ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ «ἐπὶ
τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας» (Κολ.3,5). Τὰ πάθη αὐτὰ ποὺ διασαλπίζονται στὶς μέρες
μας, ἐπισύρουν περισσότερο ἀπ’ ὁτιδήποτε ἄλλο τὴ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Ἡ φωτιὰ τοῦ
πολέμου στὴ Συρία, ἀντὶ νὰ ὑποχωρήσει ὅλο καὶ περισσότερο γιγαντώνεται. Πολλοὶ
ὁμιλοῦν, καὶ δικαιολογημένα, ὅτι βρισκόμαστε στὰ πρόθυρα ἑνὸς Τρίτου Παγκοσμίου
πολέμου, τὴν σφοδρότητα τοῦ ὁποίου οὔτε καν μποροῦμε νὰ συλλάβουμε μὲ τὴν
φαντασία μας. Ὅλα δείχνουν ὅτι ἔρχονται «ἡμέραι ἐκδικήσεως τοῦ πληρωθῆναι πάντα
τὰ γεγραμμένα» (Λούκ.21,22). Καὶ τότε ἀλλοίμονο σ’ αὐτοὺς ποὺ τώρα γελοῦν καὶ
χλευάζουν καὶ καταπατοῦν μὲ θρασύτητα τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ! Θὰ κλαῖνε καὶ θὰ
ὀδύρονται ἀπαρηγόρητα χωρὶς νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ τοὺς λυτρώσει ἀπὸ τὰ ἐπερχόμενα
κακά…
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2016/01/blog-post_48.html