Η οδυνηρότατη κρίση χρέους που βιώνουμε από το 2009 με τις
συνεχείς διαπραγματεύσεις, οι οποίες καταλήγουν σε οδυνηρά Μνημόνια, αλλά και η
αναμενόμενη αποτυχία της νυν Κυβέρνησης με τις «κόκκινες γραμμές» οφείλεται εις
την ουσία και εις την αποτυχία των Ελλήνων να αντιληφθούμε την ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα της
συμπεριφοράς μας απέναντι της Ευρώπης.
Δεν είναι όμως εύκολη υπόθεση η παραδοχή της αλήθειας,
αυτής της οδυνηρής πραγματικότητας, ότι όσο περισσότερο συνεχίζονται οι
ατέρμονες διαπραγματεύσεις, τόσο περισσότερο δυσοίωνο διαγράφεται το μέλλον της
χώρας μας, αλλά και τόσο περισσότερο
αυξάνεται η απαισιοδοξία σε όλες τις πλευρές. Παράλληλα και τόσο περισσότερο
δυσχεραίνεται η συνειδητοποίηση και κατανόηση των πραγματικών αιτίων και των
συμπεριφορών όλων εκείνων των υπευθύνων που οδήγησαν την χώρα μας εις την
καταστροφή.
Όμως η έννοια της καταστροφής συγχέεται με την έννοια της
κρίσης. Η οποία εις την πραγματικότητα ξεκίνησε ήδη από το 1981, όπου
επικράτησε μία καταναλωτική κουλτούρα σε πλατιά στρώματα της ελληνικής
κοινωνίας, στηριζόμενη δυστυχώς και κυρίως σε καταχρήσεις κοινοτικών κονδυλίων,
επιδοτήσεων και ξένων δανείων, δημιουργώντας έτσι μία σκληρή οικονομική
πραγματικότητα.
Εκ του λόγου αυτού η ειλικρινής επικοινωνία εντός της
ελληνικής κοινωνίας και εις την πολιτική είναι έννοιες απαραίτητες για κάθε
πολιτισμένο άνθρωπο π.χ. κοινωνική οντότητα. Η έννοια της πολιτικής έχει
συγκεκριμένο περιεχόμενο από τότε που οι άνθρωποι την θέσπισαν ως τρόπο
οργάνωσης και επίλυσης των διαφορών τους. Άρα υπό την έννοια αυτή δεν πρέπει να
υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ εκείνων που ψηφίζουν, δηλαδή των πολιτών, και εκείνων
που εκλέγονται, δηλαδή των Πολιτικών. Διότι η ευθύνη για ότι συμβαίνει σε μία
χώρα είναι κοινή για όλους. Ορθώς επιμένουμε για τον «Νόμο περί ευθύνης των
Πολιτικών», αλλά ουδείς θα ήθελε π.χ. ένα «Νόμο περί ευθύνης των πολιτών για
τις λάθος επιλογές»!
Εις τις προγραμματικές δηλώσεις ενώπιον της Βουλής της 8. Μαίου
2015 ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας ανέφερε ότι «πολιτική απόφαση ήταν η ένταξη της
Ελλάδος το 1981 εις την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και πολιτική απόφαση ήταν και η
ένταξη της Ελλάδος εις την Ζώνη του Ευρώ το 2001, διότι η χώρα μας δεν πληρούσε
και εις τις 2 περιπτώσεις τους όρους της Ε.Ε.».
Εις το σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί η δήλωση του τέως Καγκελαρίου
Helmut Schmidt το έτος 1987 προς τον Γιάννη Βαρβιτσιώτη, ο οποίος συναίνεσε τον
Δεκ.1979 για την ένταξη της Ελλάδος (1981) εις την τότε ΕΟΚ.: «Ο Καραμανλής
ήταν ένας φλογερός Ευρωπαίος. Πρέπει να αντιληφθείτε εσείς οι Έλληνες ότι: δεν
μπήκε η Ελλάδα εις την Ευρώπη. Ο Καραμανλής
μπήκε εις την Ευρώπη!». Εκδόσεις Λιβάνη, βιβλίο του Γιάννη Βαρβιτσιώτη:
«Όπως τα έζησα 1961-1981».
Μόλις 2 ημέρες αργότερα, την 10.Μαίου 2015 ο Γενικός
Γραμματέας Κοινωνικών Ασφαλίσεων κ. Ρωμανιάς δήλωσε δημοσίως, ότι: «οι κύριες
συντάξεις θα κατέλθουν εις το ανώτατο επίπεδο των 200-300 Ευρώ, αν ισχύσει η
ρήτρα μηδενικού ελλείμματος». Αυτό αυτομάτως σημαίνει επαναφορά και των μισθών
εις το επίπεδο του έτους 1980!
Αν οι επιγραμματικές αυτές δηλώσεις Πολιτικών Ηγεσιών και
διαφόρων Οργάνων είναι άκρως δυσάρεστες για όλους μας, παράλληλα θα θέλαμε να
ακούσουμε από όλους αυτούς, όχι μόνον μισόλογα, αλλά τώρα όλες τις αλήθειες για
όλα όσα έχουν συμβεί μετά το 1980, τα οποία οδήγησαν την χώρα μας εις την
καταστροφή. Ώστε και εμείς ως Λαός να αναλάβουμε τις δικές μας ευθύνες, για τις
εσφαλμένες πολιτικές και κομματικές επιλογές που κάναμε τα τελευταία 41 χρόνια.
Αλλά και να αναζητήσουμε ευθύνες από όλους εκείνους τους πολιτικούς και
συνοδοιπόρους, τους δεκάδες χιλιάδες παρατρεχάμενους κηφήνες, τους χιλιάδες
οικονομικούς συμβούλους(!),οι οποίοι χρησιμοποίησαν την Εξουσία, τους Κρατικούς
Μηχανισμούς και Θεσμούς για να στήσουν εις την χώρα μας το πάρτι του αιώνα.
Ποίοι ευθύνονται για την μεταστροφή του φρονήματος της
εθνικής ευθύνης και φιλοπατρίας των εργατικότατων και έντιμων Ελλήνων σε μία
τώρα αντιπαραγωγική και άκρως καταναλωτική κοινωνία η οποία κατέστρεφε
κυριολεκτικώς την υπόσταση του Έθνους; Ποίοι ευθύνονται από το 1981 για την
λάθος πορεία της χώρας και την ολοκληρωτική εξάρτηση και έλεγχο αυτής από τις
επιδοτήσεις, χρηματοδοτήσεις της Ε.Ε. και τις Διεθνείς Τράπεζες; Ποίοι
ευθύνονται για την μείωση και καταστροφή της πρωτογενούς παραγωγής και την
διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, των επιδοτήσεων και των κοινοτικών κονδυλίων
για τον εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη της
Εθνικής Οικονομίας, αλλά και την κατασπατάληση των τεραστίων δανείων από
εγχώριες και ξένες Τράπεζες; Ποίοι ευθύνονται για την διόγκωση ενός αδηφάγου, άκρως
αντιπαραγωγικού, σπάταλου Δημόσιου και
Πελατειακού Κράτους με τις εκατοντάδες χιλιάδες προσλήψεις, τις μερικές
εκατοντάδες χιλιάδες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, και ως συνέπεια αυτών και την από δεκαετίες ήδη διαφαινόμενη
κατάρρευση των εκατοντάδων Ασφαλιστικών Ταμείων; Ενώ η χώρα μας από το 1981
επέπεσε σε ένα καθεστώς «αντιπαραγωγικότητας» με ταυτόχρονη τεράστια εισαγωγή
καταναλωτικών προϊόντων, ποίοι ευθύνονται για τον επταπλασιασμό των μισθών και
συντάξεων, τον αυθαίρετο ανταγωνισμό και εξίσωση αυτών με τους μισθούς,
συντάξεις και παροχές των χωρών των ισχυρότατων Οικονομιών της Ευρωπαϊκής
Ένωσης;
Τέλος ποίοι ευθύνονται και για την ενθάρρυνση, την
συμμετοχή και προστασία εξωγενών παραγόντων, των μιζαδόρων και κερδοσκόπων εις
το πάρτι της Ελλάδος; Το οποίο όχι μόνον κατέστρεψε την χώρα μας, αλλά
παράλληλα η Πατρίδα μας ανέχεται τώρα και τις εθνικές ταπεινώσεις, τους
εκβιασμούς, τις απειλές και όλων εκείνων
οι οποίοι συνεχίζουν να κερδοσκοπούν ακόμη και επάνω εις το κουφάρι της Ελλάδος
που δημιούργησαν ενδογενείς και εξωγενείς εθνοκτόνοι.
Δεν μας εκπλήσσουν οι προειδοποιητικές δηλώσεις των
Πολιτικών Ηγεσιών και Θεσμικών Οργάνων της χώρας μας, των χιλιάδων πολιτικών
και παρατρεχάμενων, των δεκάδων χιλιάδων οικονομικών συμβούλων και επαγγελματιών Συνδικαλιστών, οι οποίοι επί
δεκαετίες γνώριζαν, αλλά σιωπούσαν για ιδιοτελείς λόγους, για τις συνέπειες των
αντεθνικών συμπεριφορών των, και παριστάνουν τώρα τους «Αναμάρτητους», τους
«Συμβουλάτορες», αλλά και τους «Προφήτες». Μας φοβίζει και μας εξοργίζει όμως
αφάνταστα οι προμελετημένες προειδοποιήσεις ότι θα επανέλθουμε σε μισθούς και
συντάξεις κάτω από το ανώτατο επίπεδο των 200 έως 300 Ευρώ της προ του 1980
εποχής. Αλλά τώρα δυστυχώς σε μία χώρα με τελείως κατεστραμμένους κοινωνικούς
και παραγωγικούς ιστούς, με ένα Λαό
καθημαγμένο από τα επαχθή και καταστροφικά Μνημόνια.
Όμως όλοι οι οποίοι ευθύνονται για την κατάντια της
Πατρίδας μας οφείλουν να γνωρίζουν ότι πολύ σύντομα η απάθεια του Λαού μας θα
μετατραπεί σε μία ανεξέλεγκτη οργή και έκρηξη, με όλες τις συνέπειες.
Γεώργιος Εμ.Δημητράκης
Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος διαμένει εις την Ξάνθη.
Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και
Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος
της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας