Γράφει
ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
«Οι
αναιδείς άνθρωποι βρίσκονται στο πρώτο στάδιο της βλασφημίας κατά του
Αγίου Πνεύματος. Εκείνοι που περιφρονούν τα θεία βρίσκονται στο δεύτερο, και
στο τρίτο βρίσκεται ο διάβολος.» ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ
"Ωστόσο, στην περίπτωση της
βλασφημίας λείπει οποιαδήποτε αποδείξιμη ενώπιον δικαστηρίου βλαπτική συνέπεια
της πράξης. Επομένως, η έννοια του εγκλήματος δεν διακρίνεται.¨
ΣΎΜΦΩΝΑ με την ανακοίνωση του Υπουργείου
Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρώπινων Δικαιωμάτων που παραθέτουμε κάτωθι:
Αναλυτικά η ανακοίνωση του υπουργείου
¨Παράλληλα με τις προσπάθειες για την αντιμετώπιση
του ρατσισμού και της ρητορικής του μίσους, η Πολιτεία οφείλει να λαμβάνει
μέτρα για την πλήρη κατοχύρωση της ελευθερίας της έκφρασης.
Το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και
Ανθρώπινων Δικαιωμάτων γνωστοποιεί πως η αποποινικοποίηση του εγκλήματος της
βλασφημίας έχει τεθεί υπό την κρίση της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής για την
αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα. Τη θέση αυτή θα εκφράσει προσεχώς και κατά την
εξέταση της χώρας μας από την Επιτροπή των ΗΕ για την Εξάλειψη των Φυλετικών
Διακρίσεων (3-4 Αυγούστου στη Γενεύη).
Κατά το Ποινικό Δίκαιο η ποινή
προϋποθέτει την τέλεση πράξης. Ο προσδιορισμός της τελευταίας χωρεί με στάθμιση
των εμπειρικών – αποδείξιμων αποτελεσμάτων της.
Ωστόσο, στην περίπτωση της βλασφημίας
λείπει οποιαδήποτε αποδείξιμη ενώπιον δικαστηρίου βλαπτική συνέπεια της πράξης.
Επομένως, η έννοια του εγκλήματος δεν διακρίνεται.¨ https://www.efsyn.gr/
21.07.2016
Πρόσελθε ΑΓΙΕ ΙΩΑΝΝΗ Σιναίτη και βοήθησε
μας με το πνευματικό νυστέρι σου να κατανοήσουμε πως ενεργείται το μυστήριο της
ασεβείας δια της βλασφημίας.
ΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
Περί
λογισμών βλασφημίας (οι οποίοι είναι ανέκφραστοι)
1. Από δηλητηριώδη ρίζα και φοβερή μητέρα -εννοώ την μολυσμένη υπερηφάνεια- ακούσαμε προηγουμένως ότι προέρχεται ένας πολύ φοβερός απόγονος, δηλαδή η ανέκφραστη βλασφημία. Γι΄αυτό είναι ανάγκη να την φέρωμε στην μέση, διότι δεν είναι τυχαίος εχθρός, αλλά εχθρός και αντίπαλος φοβερώτερος από κάθε άλλον. Το δε χειρότερο είναι, ότι δεν μπορείς εύκολα να την εκφράσης και να την εξομολογηθής ή να την στηλιτεύσης ενώπιον πνευματικού ιατρού. Εξ αιτίας αυτού πολλές φορές αυτή η ανόσιος έφερε πολλούς σε απόγνωσι και απελπισία και κατέστρεψε κάθε τους ελπίδα, όπως το σαράκι το ξύλο.
2. Αυτή λοιπόν, αυτή η παμμίαρη βλασφημία ευχαριστείται πολλές φορές κατά την διάρκεια των αγίων συνάξεων και ακόμη την φρικτή ώρα της τελέσεως των Μυστηρίων να υβρίζη τον Κύριον και τα τελούμενα άγια μυστήρια. Από αυτό αντιλαμβανόμεθα πλήρως ότι δεν τα πρόφερε τα ανείπωτα και ασεβή και ακατανόητα εκείνα λόγια η ιδική μας ψυχή, αλλά ο αντίθεος δαίμων, ο οποίος εκδιώχθηκε από τους ουρανούς, διότι και εκεί σκέφθηκε να βλασφημήση τον Κύριον.
Διότι αν ήταν ιδικά μου τα άσεμνα και
απρεπή εκείνα λόγια, πώς δέχομαι το δώρο της Θείας Κοινωνίας και το προσκυνώ;
Πώς μπορώ να υβρίζω και να δοξολογώ συγχρόνως;
3. Πολλούς πολλές φορές ο απατεών δαίμων της βλασφημίας τους ωδήγησε σε παραφροσύνη.
Διότι κανείς άλλος λογισμός δεν είναι τόσο
δύσκολος στην εξαγόρευσί του όσο αυτός. Γι΄αυτό πολλές φορές σε πολλούς εγήρασε
μέσα τους. Και ως γνωστόν τίποτε δεν ισχυροποιεί τους δάιμονες και τους
λογισμούς εναντίον μας, όσο το να τους τρέφωμε και να τους αποκρύπτωμε μέσα
στην καρδιά μας ανεξομολόγητους.
4. Κανείς ας μη θεωρή τον εαυτόν του αίτιο για τους λογισμούς της βλασφημίας. Ο Κύριος, ο οποίος είναι καρδιογνώστης, γνωρίζει καλά ότι δεν είναι ιδικά μας αυτού του είδους τα λόγια και οι σκέψεις, αλλά των εχθρών μας.
5. Η μέθη είναι αιτία στο να σκοντάφτη κάποιος. Ομοίως και η υπερηφάνεια είναι αιτία των απρεπών λογισμών. Και εκείνος πού εσκόνταψε είναι αναίτιος γι΄αυτό, αλλά θα τιμωρηθή πάντως, διότι εμέθυσε.
6. Όταν εσταθήκαμε να προσευχηθούμε, ξεσηκώθηκαν εναντίον μας οι ακάθαρτοι εκείνοι και ανείπωτοι λογισμοί. Και μόλις ετελειώσαμε την προσευχή, έφυγαν αμέσως. Διότι δεν συνηθίζουν να μάχωνται εκείνους πού δεν τους μάχονται.
7. Όχι μόνο τον Θεόν και τα θεία ο άθεος αυτός δαίμων βλασφημεί, αλλά και προφέρει μέσα στον νου μας μερικά αισχρότατα και άπρεπα λόγια, για να εγκαταλείψωμε την προσευχή ή για να πέσωμε σε απόγνωσι. Έτσι πολλούς τους εμπόδισε από την προσευχή και πολλούς τους απεμάκρυνε από τα Μυστήρια.
Σε μερικούς κατέτηξε τα σώματα από την
λύπη. Άλλους ο πονηρός αυτός και απάνθρωπος τύραννος τους εδάμασε με την
νηστεία και δεν τους επέτρεψε την παραμικρή ανακούφισι.
Και κατώρθωσε να πείση όχι μόνο τους
κοσμικούς, αλλά και τους μοναχούς, ότι δεν τους απολείπεται πλέον καμμία ελπίδα
σωτηρίας και ότι είναι ελεεινότεροι από όλους τους απίστους και από αυτούς τους
ειδωλολάτρες ακόμη.
8. Όποιος ενοχλείται από το πνεύμα της βλασφημίας και θέλει να απαλλαγή απ΄αυτό, ας εννοήση καλά ότι αιτία αυτών των λογισμών δεν είναι η ιδική του ψυχή, αλλά ο ακάθαρτος δαίμων, πού είπε κάποτε προς τον Κύριον: «Ταύτα πάντα σοι δώσω, εάν πεσών προσκυνήσης μοι» (Ματθ. δ΄ 9).
Για τούτο και εμείς ας τον περιφρονούμε
και ας μη υπολογίζωμε καθόλου τα λεγόμενά του και ας του λέγωμε: «Ύπαγε οπίσω
μου, σατανά. Κύριον τον Θεόν μου προσκυνήσω και αυτώ μόνω λατρεύσω» (πρβλ.
Ματθ. δ΄ 10)∙ «σού δε επιστρέψει ο πόνος και ο λόγος επί την κεφαλήν σου, και
επί την κορυφήν σου η βλασφημία σου καταβήσεται» (πρβλ. Ψαλμ. ζ΄ 17) έν
τώ νύν αιώνι και έν τώ μέλλοντι».
9. Όποιος προσπαθεί να παλαίψη εναντίον του δαίμονος της βλασφημίας με διαφορετικό από τον προηγούμενο τρόπο, ομοιάζει μ΄εκείνον πού επιχειρεί να συλλάβη την αστραπή με τα χέρια του. Διότι πώς είναι δυνατόν να συλλάβη ή να αντειπή ή να παλαίψη εναντίον εκείνου πού επέρχεται στην καρδιά ξαφνικά σαν άνεμος, πού είναι τα λόγια του γρηγορώτερα από την ριπή του οφθαλμού, και πού αμέσως γίνεται άφαντος;
10. Όλοι οι εχθροί ίστανται απέναντί μας και μάχονται και αργούν κάπως και δίνουν καιρό στον ανταγωνιστή τους. Αυτός όμως όχι! Αλλά μόλις φάνηκε έφυγε, και μόλις ωμίλησε ανεχώρησε.
11. Πολλές φορές τούτος ο δαίμων συνηθίζει να εισχωρή στον νου των πιο απλών και πιο ακεραίων, διότι αυτοί θορυβούνται και ταράσσονται υπερβολικά, πολύ περισσότερο από τους άλλους. Και σ΄αυτούς, έχομε την γνώμη, ότι ο πόλεμος οφείλεται εξ ολοκλήρου στον φθόνο των δαιμόνων και όχι στην οίησι.
12. Ας παύσωμε να κρίνωμε και να κατακρίνωμε τον πλησίον, και τότε δεν πρόκειται να φοβηθούμε τους λογισμούς της βλασφημίας. Διότι αφορμή και ρίζα του δευτέρου είναι το πρώτο.
13. Εκείνος πού είναι κλεισμένος σ΄ένα σπίτι, ακούει τα λόγια αυτών πού περνούν απ΄έξω, χωρίς να συνομιλή μαζί τους.
Παρομοίως και η ψυχή πού ζη με
αυτοσυγκέντρωσι, ταράσσεται ακούοντας τις βλασφημίες πού προφέρει διερχόμενος ο
διάβολος.
14. Όποιος περιφρονεί τούτον τον δαίμονα, ελευθερώθηκε από το πάθος. Όποιος σοφίζεται να αγωνισθή εναντίον του διαφορετικά, στο τέλος νικάται. Διότι εκείνος που προσπαθεί να συλλάβη τα πνεύματα με λόγια, ομοιάζει με εκείνον πού προσπαθεί να κλείση κάπου τους ανέμους. Κάποιος εκλεκτός μοναχός, ενοχλούμενος είκοσι χρόνους από τούτον τον δαίμονα, έλυωσε την σάρκα του με νηστείες και αγρυπνίες. Και αφού δεν είδε από αυτά καμμία ωφέλεια, έγραψε το πάθος σε χαρτί και επήγε και το έδωσε σε κάποιον άγιο άνδρα. Έπεσε δε κατά πρόσωπον στην γη και δεν μπορούσε να ανυψώση προς αυτόν το βλέμμα του. Ο γέροντας μόλις το διάβασε, χαμογέλασε, και αφού σήκωσε τον αδελφό, του λέγει: «Βάλε, τέκνον μου, το χέρι σου στον αυχένα μου». Αφού το έβαλε ο αδελφός, του λέγει ο μέγας εκείνος: «Ας είναι επάνω στον τράχηλό μου, αδελφέ, αυτή η αμαρτία, όσα χρόνια την είχες ή θα την έχης ακόμη. Μόνο εσύ να μην την υπολογίζης πλέον καθόλου». Και ο αδελφός αυτός διαβεβαίωνε ότι δεν πρόφθασε να βγει από το κελλί του γέροντος, και το πάθος έγινε άφαντο. Τούτο το περιστατικό μου το διηγήθηκε δοξάζοντας τον Θεόν ο ίδιος αδελφός στον οποίο συνέβη. Όποιος ενίκησε τούτο το πάθος απεμάκρυνε την υπερηφάνεια.¨
http://www.orthodoxfathers.com/
Κλίμαξ
του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου / Περί λογισμών βλασφημίας
ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ αδελφοί μου αλλά οι στιγμές
είναι τόσο κρίσιμες για όλους μας και έχουμε ανάγκη από τα λεγόμενα εν ΠΝΕΥΜΑΤΙ
ΑΓΙΩ Πατέρων που αγίασαν στις μέρες μας .
¨-Γέροντα, στην Αγία Γραφή λέει ότι
η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος δεν συγχωρείται[1]. Ποια είναι η βλασφημία
αυτή;
- Βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος
γενικά είναι η περιφρόνηση στα θεία, όταν ο άνθρωπος έχει, εννοείται, τα λογικά
του. Τότε είναι και ένοχος. Π.χ. έναν που μου είπε «άντε κι εσύ και οι θεοί
σου...», του έδωσα μία σπρωξιά και τον τίναξα πέρα, γιατί αυτό ήταν βλασφημία.
Ή περνάνε δύο έξω από μία Εκκλησία. Ο ένας κάνει τον σταυρό του και λέει και
στον άλλο «κάνε, ευλογημένε, κι εσύ τον σταυρό σου...» και αυτός αντιδρά: «Άντε
κι εσύ που θα κάνω τον σταυρό μου!». Αυτή η περιφρόνηση είναι βλασφημία.
Αδύνατον επομένως σε έναν ευλαβή άνθρωπο
να υπάρχει βλασφημία. Άλλα και η αναίδεια είναι βλασφημία κατά του Άγιου
Πνεύματος. Ο αναιδής διαστρέφει η καταπατάει λ.χ. μία ευαγγελική αλήθεια, για
να δικαιολογήσει την πτώση του. Δεν σέβεται την αλήθεια, την πραγματικότητα,
άλλα την τσαλακώνει εν γνώσει του· τσαλαπατάει ένα ιερό πράγμα. Και αυτό
σιγά-σιγά γίνεται πλέον κατάσταση. Στην συνέχεια απομακρύνεται η Χάρις του Θεού
και ο άνθρωπος δέχεται επιδράσεις δαιμονικές. Και αν δεν μετανοήσει, τι εξέλιξη
θα έχει... Θεός φυλάξοι!
Όταν όμως ένας θυμώσει και βλασφημήσει
ακόμη και το Άγιο Πνεύμα, αυτή η βλασφημία δεν είναι ασυγχώρητη, γιατί ο
άνθρωπος δεν πιστεύει την βρισιά που είπε, άλλα την είπε, επειδή εκείνη την
στιγμή, πάνω στον θυμό του, έχασε τον έλεγχο του εαυτού του, και αμέσως
μετανοιώνει. Ο αναιδής όμως δικαιολογεί το ψέμα, για να δικαιολογήσει την πτώση
του. Όποιος δικαιολογεί την πτώση του, δικαιολογεί τον διάβολο.
-Γέροντα, πώς δικαιολογεί την πτώση
του;
-Μπορεί να θυμηθεί κάτι που λέχθηκε πριν
από δέκα χρόνια για άλλη περίπτωση και να το παρουσίαση σαν παράδειγμα, για να
δικαιολογήσει τον εαυτό του. Ούτε ο διάβολος, ο μεγαλύτερος δικηγόρος, δεν θα
μπορούσε να σκεφθεί κάτι τέτοιο εκείνη την ώρα.
-Και πώς νιώθει αυτός ο άνθρωπος;
-Πώς νιώθει; Δεν έχει ανάπαυση
ποτέ. Εδώ και δίκαιο να έχει κανείς, όταν πάει να δικαίωση τον εαυτό του, πάλι
ανάπαυση δεν έχει, πόσο μάλλον να μην έχει δίκαιο και να δικαιολογεί την πτώση
του με αναιδέστατο τρόπο. Γι' αυτό, όσο μπορούμε, να προσέχουμε την αναίδεια
και την περιφρόνηση όχι μόνον προς τα θεία άλλα και προς τον πλησίον μας, διότι
είναι εικόνα θεού.
Οι αναιδείς άνθρωποι βρίσκονται στο
πρώτο στάδιο της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος. Εκείνοι που περιφρονούν
τα θεία βρίσκονται στο δεύτερο, και στο τρίτο βρίσκεται ο διάβολος.
- Γέροντα, όταν μιλούν κατά της Εκκλησίας
η κατά του Μοναχισμού κ.λπ., τι πρέπει να κάνη κανείς;
-Κατ' αρχάς, αν κάποιος μιλάει άσχημα
λ.χ. για σένα ως άτομο, δεν πειράζει. Να σκεφθείς: «Τον Χριστό, που ήταν
Χριστός, Τον έβριζαν, και δεν μιλούσε· εμένα που είμαι αμαρτωλός τι μου
αξίζει;». Αν έρχονταν να βρίσουν εμένα ως άτομο, δεν θα με πείραζε καθόλου.
Άλλα, όταν με βρίζουν ως μοναχό, βρίζουν και όλο τον θεσμό του Μοναχισμού,
γιατί ως μοναχός δεν είμαι ανεξάρτητος, και πρέπει να μιλήσω. Σε τέτοιες περιπτώσεις
πρέπει κανείς να τους αφήσει λίγο να ξεσπάσουν και ύστερα να τους πει δύο
κουβέντες.
Κάποτε στο λεωφορείο μία γυναίκα έβριζε
τους παπάδες. Την άφησα να ξεσπάσει και, όταν σταμάτησε, της είπα: «Έχουμε
απαιτήσεις από τους παπάδες, άλλα και αυτούς δεν τους έρριξε ο Θεός με τα
αλεξίπτωτα. Είναι άνθρωποι και έχουν ανθρώπινες αδυναμίες. Μπορείς όμως να μου
πεις, μία μητέρα σαν εσένα βαμμένη, με κάτι νύχια σαν το γεράκι, τι παιδί θα
γέννηση και πώς θα το αναθρέψει; Και παπάς και καλόγερος να γίνει, πώς θα
είναι;».
Θυμάμαι, μία άλλη φορά, όταν ταξίδευα με
το λεωφορείο από την Αθήνα για τα Γιάννενα, ήταν ένας που δεν σταμάτησε σε όλο
τον δρόμο να κατηγορεί έναν μητροπολίτη που είχε δημιουργήσει τότε κάτι
προβλήματα. Του είπα κανα-δυό κουβέντες και μετά έκανα ευχή. Εκείνος συνέχιζε.
Όταν φθάσαμε στα Γιάννενα και κατεβήκαμε, τον πήρα λίγο παράμερα και του λέω:
«Με γνωρίζεις ποιος είμαι;». «Όχι», μου λέει. «Πώς τότε κάθεσαι και λες τέτοια
πράγματα; Εγώ μπορεί να είμαι πολύ χειρότερος από τον τάδε που βρίζεις, μπορεί
όμως να είμαι και ένας άγιος. Πώς κάθεσαι εσύ και λες μπροστά μου πράγματα που
δεν μπορώ να φανταστώ ότι τα κάνουν ούτε και οι κοσμικοί άνθρωποι; Κοίταξε να
διορθωθείς, γιατί θα φας σκαμπίλι δυνατό από τον Θεό - για το καλό σου φυσικά».
Τον είδα μετά, άρχισε να τρέμει. Άλλα και οι άλλοι κατάλαβαν, όπως είδα από μία
αναταραχή που δημιουργήθηκε.
-Βλέπεις να βρίζουν τα άγια και ο άλλος
δεν λέει τίποτε. Σ’ αυτήν την περίπτωση η πραότητα είναι δαιμονική. Μία φορά
που έβγαινα από το Άγιον Όρος, συνάντησα στο καράβι και έναν που είχε φύγει ο
καημένος από το Ψυχιατρείο και είχε έρθει στο Όρος. Φώναζε και έβριζε συνέχεια
όλους τους μεγάλους, τους κυβερνήτες, τους γιατρούς... «Τόσα χρόνια, έλεγε, με
τάραξαν στα ηλεκτροσόκ και στα χάπια. Εσείς περνάτε καλά. Έχετε την καλοπέραση
σας, τα αυτοκίνητα σας. Έμενα από δώδεκα χρονών η μάνα μου μ' έστειλε σ' ένα νησί.
Είκοσι πέντε χρόνια γυρίζω από τρελλοκομείο σε τρελλοκομείο». Έβριζε όλα τα
κόμματα και μετά άρχισε να βρίζει Χριστό και Παναγία. Σηκώνομαι επάνω, «πάψε,
του λέω· δεν υπάρχει καμμιά αρχή εδώ μέσα;». Θίχθηκε, φαίνεται, ο συνοδός του -
πρέπει να ήταν χωροφύλακας - και τον σύμμασε λίγο. Είχε πει όλο το πρόβλημα του
φωνάζοντας και βρίζοντας. Τον πόνεσα. Μετά ήρθε, μου φίλησε το χέρι. Τον
φίλησα. Είχε δίκαιο. Όλοι λίγο-πολύ έχουμε το μερίδιο μας. Ήμουν και εγώ αιτία
που έβριζε ο καημένος. Αν είχα πνευματική κατάσταση, θα τον είχα κάνει καλά.
-Πόσο είχαν απογοητευθεί οι Φαρασιώτες,
τότε με την Ανταλλαγή, όταν έρχονταν με το καράβι στην Ελλάδα! Δυο ναύτες
μάλωναν και έβριζαν τον Χριστό και την Παναγία. Τους φάνηκε πολύ βαρύ! Σού
λέει: «Έλληνες, Χριστιανοί, να βρίζουν τον Χριστό και την Παναγία!». Τους
άρπαξαν και τους πέταξαν στην θάλασσα. Ευτυχώς ήξεραν κολύμπι και γλύτωσαν. Ακόμη
και όταν βρίζουν κάποιον άνθρωπο, πρέπει να τον υπερασπίσουμε, πόσο μάλλον τον
Χριστό!
Ήρθε ένα παιδί στο Καλύβι που κούτσαινε, άλλα
λαμποκοπούσε το προσωπάκι του. Λέω: «Κάτι γίνεται εδώ, για να λάμπει έτσι η
θεία Χάρις!». Τον ρώτησα «τι κάνεις κ.λπ.» και μου είπε τι συνέβη. Κάποιος, ένα
θηρίο μέχρι εκεί πάνω, έβριζε τον Χριστό και την Παναγία και το παιδί όρμησε
επάνω του, για να σταματήσει. Εκείνος το έβαλε κάτω, το τσαλαπάτησε, του
σακάτεψε τα πόδια, και μετά το καημένο κούτσαινε. Ομολογητής! Τι τράβηξαν οι
Ομολογητές, οι Μάρτυρες!
-Γέροντα, μερικοί ευλαβείς νέοι
δυσκολεύονται στον στρατό με αυτούς που βρίζουν. Τι να κάνουν;
-Θέλει διάκριση και υπομονή. Ο Θεός θα
βοηθήσει. Ο ασυρματιστής που υπηρετούσαμε μαζί στον στρατό ήταν ένας γιατρός
άπιστος, βλάσφημος. Κάθε μέρα ερχόταν στην μονάδα Διοικήσεως, να μου κάνη πλύση
εγκεφάλου! Μού έλεγε την θεωρία του Δαρβίνου κ.λπ., κάτι πράγματα χαμένα,
βλάσφημα τελείως. Μετά όμως από κάποιο περιστατικό κατάλαβε μερικά πράγματα.
Μία φορά ήμασταν σε μία επιχείρηση και είχαμε φορτωμένα σε ένα μεγάλο μουλάρι
τον ασύρματο και το φορείο. Σε έναν κατήφορο, επειδή γλιστρούσε πολύ, εγώ
έπιανα από την ουρά το ζώο και ο γιατρός τραβούσε το καπίστρι. Σε μία στιγμή,
πώς άγγιξε το φορείο λίγο τα αυτιά του ζώου, και δίνει μία το ζώο και με
χτυπάει δυνατά με τα πισινά του πόδια· με πέταξε πέρα. Σε λίγο συνήλθα και είδα
ότι περπατούσα! Το μόνο που θυμόμουν ήταν ότι φώναξα «Παναγία μου!». Τίποτε
άλλο. Τα σημάδια από τα πέταλα του ζώου ήταν πάνω μου. Εδώ το στήθος ήταν όλο
μαύρο. Με τόση δύναμη με χτύπησε το ζώο! Τα έχασε ο γιατρός που με είδε να
περπατώ! Συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Λίγο πιο πέρα στραβοπάτησε ο γιατρός σε μία
πέτρα, έπεσε κάτω και δεν μπορούσε να σηκωθεί να περπατήσει. Άρχισε να φωνάζει:
«Παναγία μου, Χριστέ μου»! Σού λέει: «Τώρα όλοι θα με εγκαταλείψουν πάει, τι θα
γίνω; Ποιος θα με βοηθήσει;». Φοβόταν μην τον πιάσουν. «Μη στενοχωριέσαι, του
λέω, θα καθήσω μαζί σου. Αν πιάσουν εμένα, θα πιάσουν κι εσένα». Ο καημένος
μετά σκέφθηκε: «Ο Αρσένιος[2] ενώ τον πέταξε πέρα το ζώο, δεν έπαθε
τίποτε, και εγώ λίγο στραβοπάτησα και δεν μπορώ να περπατήσω!». Σε λίγο
σηκώθηκε, άλλα κούτσαινε και τον κρατούσα, για να περπατήσει. Οι άλλοι είχαν
προχωρήσει. Πήρε ένα μάθημα και συνήλθε μετά. Κάθε μέρα έλεγε κάτι βλασφημίες,
και τότε, πάνω στον κίνδυνο, φώναζε «Παναγία μου! Παναγία μου!». Τον βόλεψε η
Παναγία!
Ένας άλλος, μοτοσικλετιστής ήταν στον
στρατό, δύο φορές είχε σπάσει το πόδι του και πάλι συνέχιζε να βρίζει.
-Δεν του λέγατε τίποτε, Γέροντα;
-Τι να του πω; Εδώ δεν του έλεγα τίποτε
και εκείνος έβριζε συνεχώς τον Χριστό και την Παναγία επίτηδες, για να με
στενόχωρη. Μετά το κατάλαβα και έκανα μόνον ευχή. Και να δείτε, ενώ πρώτα
έβριζαν και αυτός και οι άλλοι στα καλά καθούμενα, ύστερα, όταν δυσκολεύονταν
σε κάτι και πήγαιναν να βρίσουν, δάγκωναν την γλώσσα τους! Είναι καλύτερα, αν
ένας βρίζει, βλασφημεί κ.λπ. και είναι αναιδής, να κάνης ότι είσαι
απασχολημένος και δεν ακούς και να λες την ευχή. Γιατί αν καταλάβει ότι τον
παρακολουθείς, μπορεί να βρίζει συνέχεια, και έτσι γίνεσαι αιτία να
δαιμονισθεί. Όταν όμως δεν είναι αναιδής άλλα ευσυνείδητος, και βρίζει από
κακή συνήθεια, μπορείς κάτι να του πεις. Αν πάλι είναι ευσυνείδητος, άλλα έχει
πολύ εγωισμό, πρέπει να προσέξεις να μην του μιλήσεις αυστηρά άλλα ταπεινά, όσο
μπορείς, και με πόνο. Τι λέει ο Αββάς Ισαάκ; «Έλεγξον διά της δυνάμεως των
αρετών σου τους φιλονεικούντας μετά σου... και αποστόμωσον αυτούς διά της πραότητος
και της γαλήνης των χειλέων σου. Έλεγξον τους μεν ακόλαστους διά της ενάρετου
συμπεριφοράς σου, τους δε αναίσχυντους κατά τας αισθήσεις διά της συστολής των
ομμάτωνσου»[3]
Απόσπασμα από την σελίδα 53-58 του βιβλίου:
Απόσπασμα από την σελίδα 53-58 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥΛΟΓΟΙ Β΄ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο
ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
http://anavaseis.blogspot.com/2010/09/2_27.html#more
http://www.impantokratoros.gr/root.el.aspx
ΠΙΣΤΕΥΩ
αδελφοί με τα παραπάνω να κατανοήσουμε σε ποιο επίπεδο βλασφημίας βρίσκεται
ατομικά ο καθένας μας και σαν κοινωνία διότι αντίστοιχο θα είναι και το…
«Πᾶσα
παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν,
πῶς
ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;» Ἑβρ.
Β΄ : 2
Με
πνευματική ευθύνη και συνείδηση
Δρ.
Κωνσταντίνος Βαρδάκας