Eἴθισται –καί εἶναι ἀπαραίτητο– στο τέλος κάθε χρονιᾶς νά
γίνεται ἕνας ἀπολογισμός καί μιά ἀποτίμηση ὅσων ἔγιναν ἤ δέν ἔγιναν στή
διάρκειά της. Αὐτό θά ἐπιχειρήσουμε καί μεῖς ἐδῶ με μεγάλη συντομία.
Τό 2016 ἦταν μιά χρονιά πολύ δύσκολη γιά τόν ἑλληνικό λαό,
τοῦ ὁποίου ἡ φτωχοποίηση, ἡ ἀνεργία καί ὁ δρόμος τῶν νέων πρός τήν ξενιτειά
προχώρησε ἀκόμη περισσότερο. Μάλιστα οἱ αὐτουργοί τῆς ἐπιδείνωσης εἶναι αὐτοί
πού ὑποσχέθηκαν στόν λαό ὅτι θά τόν σώσουν!
Ἀλλά καί παγκοσμίως τό 2016 ἦταν μιά χρονιά ἀστάθειας καί
πολέμων. Ὅσον ἀφορᾶ στά πιό στενά δικά μας, ξεχωρίζουμε κάποια γεγονότα, τῶν
ὁποίων οἱ ἐπιπτώσεις θά ἐπηρεάσουν την ἐκκλησιαστική, ἐκπαιδευτική, κοινωνική
καί ἐθνική μας κατάσταση καί στά ἑπόμενα χρόνια.
1) Ἡ «Σύνοδος» τοῦ Κολυμπαρίου. Εἶναι ὁ
σύγχρονος πειρασμός γιά την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διότι ἦλθε νά
προσφέρει διορθόδοξη δογματική κατοχύρωση σέ ὅλα αὐτά, πού ἐδῶ καί δεκαετίες
κακῶς –κάκιστα– γίνονται στίς σχέσεις μας μέ τούς ἑτεροδόξους καί ἑτεροθρήσκους.
Δηλαδή, ἀγαπολογίες τῶν σαλονιῶν, συμπροσευχές καί
συλλείτουργα (ἔστω και μή ὁλοκληρούμενα). Ἡ «Σύνοδος» τοῦ Κολυμπαρίου
ἀνεγνώρισε τίς αἱρέσεις ὡς Ἐκκλησίες, ἔστω καί «ἑτερόδοξες».
Ὅπως προφητικά ἔγραψαν ὁ ἅγιος καί ὁμολογητής Ἰουστῖνος
Πόποβιτς καί ὁ σπουδαῖος ἑρμηνευτής τῆς Ἁγίας Γραφῆς μακαριστός π. Ἀθανάσιος
Μυτιληναῖος, μόνο σκανδαλισμός τῶν πιστῶν καί σχίσματα θά
εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, πού ἐμελετᾶτο καί
«μαγειρευ- όταν» ἐδῶ καί πάνω ἀπό μισόν αἰῶνα.
Ὁ πειρασμός αὐτός, ὅπως καί πολλοί ἄλλοι πειρασμοί, δέν
ἀφήνει τό ἀποτύπωμά του μόνο στήν ἐκκλησιαστική μας ζωή, ἀλλά ἡ ἐμβέλειά
του φθάνει καί σε ἄλλες, φαινομενικῶς ἄσχετες, περιοχές.
Γνωστός μας κληρικός ἀπό τήν Κύπρο μᾶς ἔλεγε τίς προάλλες:
«Εἶναι ἄραγε ἄσχετο τό γεγονός, ὅτι ἡ τουρκική ἐπιθετικότητα καί προκλητικότητα
στό Αἰγαῖο, στή Θράκη καί στήν Κύπρο αὐξήθηκε κατακόρυφα μετά τή «Σύνοδο» στό
Κολυμπάρι τόν Ἰούνιο; Καί πράγματι, ὅπως στόν παλαιό Ἰσραήλ, ἔτσι καί στόν
εἰκοστό αἰῶνα, γιά μᾶς τούς Ἕλληνες, τήν ἀποστασία ἀπό τόν ἀληθινό
Θεό ἀκολουθεῖ παιδαγωγική τιμωρία, συνήθως μέ τημορφή ἐθνικοῦ πειρασμοῦ ἤ
συμφορᾶς.
Ἔτσι, μετά τό ξεκίνημα τοῦ οἰκουμενισμοῦ τό 1920 ἦρθε ἡ
Μικρασιατική Καταστροφή τοῦ 1922. Μέ τό πού ξεκίνησε ὁ Ἀθηναγόρας τά
οἰκουμενιστικά του ἀνοίγματα, ἦρθε ἡ καταστροφή τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Πόλης τόν
τραγικό Σεπτέμβρη τοῦ 1955 (ἀπό τριακόσιες χιλιάδες Ἕλληνες ἔμειναν σήμερα
τρεῖς χιλιάδες παπποῦδες) κ.ο.κ.
Καί ὅσο δέν «πιάνουμε» τό μήνυμα, αὐτό θά ἐπαναλαμβάνεται. Εἶναι
ἁπλό: Ἡ ἀποστασία φέρνειἐγκατάλειψη ἀπό τόν Θεό καί αὐτή
φέρνει συμφορές σε ὅλα τά ἐπίπεδα. Ἄς εὐχηθοῦμε νά «πιάσουμε» τό
μήνυμα. Καί νά διορθωθοῦμε διά τῆς μετανοίας.
2) Ὁ πειρασμός τῆς μετάλλαξης τοῦ μαθήματος τῶν
Θρησκευτικῶν σέ πανθρησκειακή σαλάτα ἐντάσσεται, νομίζουμε, στό ἴδιο
πλαίσιο, ὅπως καί ἡ δημιουργία τοῦ Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν μέσα
στή Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης.
3) Ὅσο γιά τήν προϊοῦσα ἰσλαμοποίηση τῆς
Ἑλλάδος, τί νά ποῦμε; Ἄς ὄψονται αὐτοί πού μέσα καί ἔξω ἀπό τήν
Ἑλλάδα ἐργάζονται ἀσταμάτητα για τήν μετάλλαξή της σέ πολυφυλετική, πολυθρησκευτική
καί πολυπολιτισμικήΒαβέλ. Ἄς ὄψονται καί κάποιοι ἐκκλησιαστικοί ταγοί, πού
μπερδεύουν τον κοσμάκη, μή μπορώντας νά καταλάβουν ὅτι, ἐάν ἡ
«χριστιανική ἀγάπη» ὁδηγεῖ σε καταστροφή τοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ τόπου καί
τῆς ἴδιας σου τῆς ὕπαρξης ὡς λαοῦ, τότε δέν εἶναι ἐφαρμοσμένη ἀγάπη ἀλλά ἀσυγχώρητη
ἀφέλεια, πού ἀγγίζει τά ὅρια τῆς βλακείας, τήν ὁποία κάποιοι μέσα και ἔξω
ἀπό τήν Ἑλλάδα ἐκμεταλλεύονται, γιά νά ἐξυπηρετήσουν τούς δικούς τους γεωπολιτικούς
σχεδιασμούς καί τά συμ- φέροντα. Αὐτή εἶναι ἡ πικρή ἀλήθεια.
Μέσα σ᾽ αὐτό τό ζοφερό τοπίο, ὅμως, διαφαίνεται φῶς καί
ἐλπίδα. Τό βασικό εἶναι ὅτι τό τιμόνι τῆς Ἑλλάδος τοκρατᾶ ἡ ἴδια ἡ Παναγία.
Θά περάσουμε καί ἄλλα, ὅμως ἡ Ἑλλάδα δέν θά χαθεῖ, ἀλλά θά λάμψει μαζί μέ τήν
Ὀρθοδοξία.
Δέν ξέρουμε πῶς ἐργάζεται ὁ Θεός. Βλέπουμε καί στήν Εὐρώπη,
ἀλλά κυρίως στίς Η.Π.Α. τήν ἀρχή μιᾶς ἀλλαγῆς τοῦ σκηνικοῦ. Ὁ νέος Ἀμερικανός
Πρόεδρος Τράμπ –ἐάν δέν τόν δολοφονήσουν, ὅπως τόν Κέννεντυ, οἱ διεθνεῖς
τραπεζίτες – φαίνεται ὅτι πάει κόντρα στήν παγκοσμιοποίηση καί τή διάλυση, πού
αὐτή συνεπάγεται.
Τά πράγματα ὅμως δέν εἶναι εὔκολα. Ἐμεῖς καλούμαστε νά
εἴμαστε συνεχῶς σέ ἐγρήγορση πνευματική καί νά εἴμαστε ἀνοιχτοί, ὥστε νά
δίνουμε στόν Χριστό τήν εὐκαιρία νά μᾶς χρησιμοποιήσει στο σχέδιό του.
Ἀμήν. Καλή Χρονιά, μέ μετάνοια και ἐπίγνωση τοῦ ἀληθινοῦ
Θεοῦ μας, πού σαρκώθηκε ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη Του γιά μᾶς.
-Περιοδικό
ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ τεύχος 111 (Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2016)
http://aktines.blogspot.gr/2016/12/blog-post_717.html