Κεφάλαιο 15: Κατά
πόσο μπορούν οι δαίμονες να γνωρίζουν τις σκέψεις των ανθρώπων.
ΑΒΒΑΣ ΣΕΡΗΝΟΣ: Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι τα πονηρά
πνεύματα μπορούν να γνωρίζουν τη φύση των λογισμών μας. Αλλά αυτό γίνεται μόνο
εξωτερικά, από συμπεράσματα που στηρίζονται σε κάποια φαινόμενα, όπως είναι
αυτά που εκφράζουν τις διαθέσεις μας ή τα λόγια μας ή ακόμα και οι ασχολίες,
στις οποίες βλέπουν ότι έχουμε ιδιαίτερη κλίση. Αλλά οι λογισμοί, που δεν έχουν
ακόμα βγει από τα βάθη της ψυχής μας, τους είναι εντελώς απρόσιτοι.
Αν οι λογισμοί που μας υποβάλλουν οι δαίμονες έχουν γίνει αποδεκτοί από εμάς ή
όχι, αυτό δεν το γνωρίζουν οι δαίμονες. Επειδή αυτοί έχουν τη δυνατότητα της
κοινωνίας με την ψυχή μας – δηλαδή είναι σε θέση να παρακολουθήσουν την
εσωτερική διεργασία των λογισμών μας, η οποία είναι καλυμμένη και άγνωστη –
αλλά το αντιλαμβάνονται από τις εξωτερικές μας κινήσεις και από τις ενδείξεις
που παρουσιάζει η συμπεριφορά μας.
Υποβάλλουν για παράδειγμα στον άνθρωπο τη ροπή προς το
πάθος της λαιμαργίας. Αν δουν τον άνθρωπο να σηκώνεται και να κυττάζει προς το
παράθυρο ή προς το μέρος του ήλιου σκεπτικά και να ζητά να μάθει εναγώνια τι
ώρα είναι, τότε πληροφορούνται με αυτό το σημάδι ότι ο πειρασμός της λαιμαργίας
έχει γίνει αποδεκτός από αυτόν. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του
πειρασμού της πορνείας. Αν τα πονηρά πνεύματα παρατηρήσουν ότι ο άνθρωπος
δέχεται χωρίς αντίσταση το βέλος του πάθους, αν δουν δηλαδή ότι η σάρκα
ερεθίστηκε και ότι αυτός δεν λυπήθηκε και δεν έκλαψε, όπως θα έπρεπε να είχε
κάνει τη στιγμή που δέχτηκε την προσβολή, τότε αντιλαμβάνονται ότι το κεντρί
της κακής επιθυμίας έχει ήδη καρφωθεί στα βάθη της ψυχής του.
Σχετικά με τους πειρασμούς της θλίψης, του θυμού και της
οργής, οι δαίμονες πληροφορούνται τα αποτελέσματα της πειρασμικής υποβολής από
τις κινήσεις και από τη συναισθηματική φόρτιση που εκδηλώνει ο άνθρωπος. Αν η
προσβολή έχει εισχωρήσει και έχει πλήξει την καρδιά του ανθρώπου, το διακρίνουν
από μια σιωπηλή διέγερση, από ένα αγανακτισμένο αναστεναγμό, από μια αλλαγή,
από τη χλωμάδα δηλαδή ή από το κοκκίνισμα του προσώπου. Αυτά είναι τα μέσα, με
τα οποία η λεπτή νοημοσύνη τους διακρίνει ποιος άνθρωπος έχει παραδοθεί σε ένα
πάθος και σε ποιο ακριβώς πάθος. Έτσι για καθένα από μας γνωρίζουν με σιγουριά
τι μας αρέσει ή όχι.
Δηλαδή από την πρώτη αντίδραση, την οποία η δαιμονική
προσβολή προκαλεί στο σώμα μας, από μια χειρονομία ή από μια κίνησή μας, τα
πονηρά πνεύματα συμπεραίνουν με βεβαιότητα ότι ο πειρασμός που εξαπέλυσαν έχει
κερδίσει τη συγκατάθεσή μας, για την οποία εμείς πλέον θα έχουμε την ευθύνη.
Σε γενικές γραμμές, δεν είναι παράδοξο και πρωτόγνωρο το
ότι τα πονηρά πνεύματα αντιλαμβάνονται τα αισθήματά μας και τις αντιδράσεις
μας, εφόσον την ίδια δυνατότητα μπορεί να έχει και ένας έξυπνος άνθρωπος. Ένας
εύστροφος ανθρώπινος νους μπορεί, και με
τη θέα ακόμα του προσώπου, και με την εξωτερική δηλαδή εμφάνιση ενός ανθρώπου,
να αναγνωρίσει την εσωτερική κατάστασή του.
Πόσο λοιπόν περισσότερο θα μπορούν να το κάνουν αυτό οι
δαίμονες, οι οποίοι είναι, εξαιτίας της πνευματικής τους φύσης, πολύ πιο
ευαίσθητοι και πολύ πιο οξυδερκείς από τους ανθρώπους;
(αββά Κασσιανού, Συνομιλίες, εκδ. Ετοιμασία τομ. Α, σελ.
217-218)
http://www.sostis.gr