Κρήνη που ρέει έλεος, ευχή που παρατείνει
κι η μάνα η Πορταϊτισσα, δεσμά και πάθια λύνει.
Χερουβικό στο θυμιατό, ψαλτήριον πάλι ανοίγει.
Χαρά Θεού, φωνή απλού, ψυχές πως τις τυλίγει!
Άθωνας αχαμήλωτος απ την αυλή του Αγίου!
Σταυρός σε χώμα και δεντρί, φανέρωμα Ηλίου.
Σελήνη σκάλα αγγελική, ολόγιομη στη χάση!
Στείλε ευλογία Πανύμνητε, κάμε έμψυχες τις λέξεις.
Απ τη φιάλη του Ουρανού με αγιασμό να βρέξεις.
Παίρνει μορφή ο Άθωνας, όλους τους αγκαλιάζει
Πατέρας μοιάζει σπλαχνικός, που δάκρυα σταλάζει!
Πρόλογος
Πήρε όψη ξανά ο
Άθωνας και σε τούτο το ταξίδι.
Εν ποικίλαις μορφές αποκαλύφθηκε μπροστά μας, στην κάθε
ελάχιστη συνταρακτική για τις ψυχές μας στιγμή, τούτης της άληστης συναλληλίας.
Δεν είναι της αγάπης υπερβολή, δεν είναι ένα ακόμα εγκώμιο εμφατικό να μαρτυρήσει
τα Αθωνικά θαύματα και θαυμάσια, δεν είναι διαπίστωση και απόσταγμα εμπειριών,
δεν είναι μια ευλογημένη έστω παρόρμηση, μόλις η νοσταλγία κατακυριεύει το μέσα
σου, σαν ξεμακρύνεις απ την ιερή σκιά του Όρους. Είναι η Αλήθεια! Και η Αλήθεια
πάντα αποκαλύπτεται, δεν ανακαλύπτεται! Όσο κι αν επίμονα την αναζητήσεις, όσα
ελέησον και ευλόγησον μηχανικά ψελλίσουν τα χείλη σου, όσα αναρίθμητα βήματα
και πρόσωπα καταγραφούν στη θύμησή σου,
αν δεν αποκαλύψει ο Άθως το πρόσωπό του, δεν πρόκειται ποτέ να νιώσεις
την αλήθεια του. Και έπειτα στέκεται συνέχεια δίπλα σου, με μάτια πάντα αστέγνωτα από δρόσους εωθινές, με μια αγκαλιά που δεν
κλείνει ποτέ και χωρά τα σύμπαντα. Χαρούμενος και Απλούς, κρατά στα χέρια του
ένα μολύβι και μια γομολάστιχα. Και αρχινά να γράφει και να σβήνει στο
μουτζουρωμένο τετράδιο της πίστης σου. Πόσο αστείος φαίνομαι στ αλήθεια, όταν
στιγμές-στιγμές θαρρώ πως είμαι εγώ που γράφω τούτες τις μνήμες εδώ και χρόνια,
σε κάθε μελαγχολική μου επιστροφή! Όσο λευκό κι αν πάρω μπροστά μου,
μαζί με μια θάλασσα από μελάνι, για να ζωγραφίσω λέξεις κρυψώνες της
θείας μνήμης, τίποτα μα τίποτα δεν θα καταφέρω αν δεν αρχινήσει ο ίδιος ο
Άθωνας να γράφει πάλι μέσα μου. Χαρτί η
ψυχή κι ο Άθως μυστικά υπαγορεύει. Ξανά στα ίδια σεβάσματα, ξανά Ανάσταση και
συναξάρι. Απαράλλαχτα όλα, λέξεις, ρήματα,
λαλιές… Κι όμως, πάντα κάτι τόσο καινό,
όσο και η νέα σου αρχή,
αποκαλύπτεται μπροστά σου, να υπομνηματίσει το αιώνιο, το αληθινό να
λάμψει, να πνεύσει, να δροσίσει. Και τότε είναι που φτάνεις στα τρίσβαθά σου
και νιώθεις πως χωρίς Εκείνον , είσαι ένα τίποτα που οδεύει προς το αιώνιο
σκοτάδι. Έστω και για απειροελάχιστα, νιώθεις τότε την αγία ταπείνωση και
εκλιπαρείς το έλεος, που δεν σταματά
ποτέ να σταλάζει από τις αείροες κρήνες
και τις αγίες προθέσεις του Όρους.
Και συναντάς τον Άθωνα στον καθένα που
έρχεται δίπλα σου, σταλμένος ουρανόθεν
για τον δικό σου αγιασμό. Και τρέμεις μη πεις και πράξεις τίποτα και αποστρέψει
από σένα το πανίερο πρόσωπό του.
Προσφύγιο η αγκαλιά του η άκλειστη.
Κουρνιάζεις εκεί και του μιλάς για όλα
αυτά που αλυσοδένουν τον Άγιο που έχεις μέσα σου και εκείνος τότε εμφανίζεται σαν καλογέρι του διαλεχτό, ταχύς εις το ακούσαι, βραδύς εις το λαλήσαι. Κλείνει τα μάτια και
σε ακούει δίχως να σε διακόπτει. Σιγηλά
προσεύχεται και νουθετεί. Σκύβει στο τέλος
και σου φιλά το χέρι και έπειτα σε κουβαλά παντοτινά επάνω του, στο δίπτυχο της απέραντης καρδιάς
του. Και σε σταυρώνει συνέχεια λέγοντας την ευχή, μέχρι που χάνεται η όψη του στο βάθος του
ορίζοντα…
Μέρος 1
Δελφίνια και γλαρόπουλα
με χάρη πελαγίζουν
Στο πρώτο το
ξημέρωμα με ευχές αλλυσαχνίζουν
Φλάμπουρα που
ανεμίζουνε στέλνουν φωνή θλιμμένη.
Σε Θεομάχους που θωρούν
πατρίδα σταυρωμένη.
Δύσκολη η ανηφοριά
του Οσίου Χριστοφόρου
Αίμα πυργώνει το
στρατί του αιώνιου οδοιπόρου .
Χορεία δικαίων
εκλεκτή μαζί μας ταξιδεύει
Σημεία μπρος
μας Ουρανού, που αιώνια θριαμβεύει!
Χίλιες και αμέτρητες δόξες στον Κύριό μας, που τούτη την
φορά, μας αξίωσε να
νιώσουμε κάτι ανεπανάληπτο, πως
συνοδοιπορήσαμε μετά πάντων των Αγίων
Του, στο περιβόλι της Θεοχαρίτωτης Μάνας. Από την πρώτη κιόλας στιγμή τούτου
του ταξιδιού τέσσερις… συν ένας συνοδίτες, αντιληφθήκαμε την θεόσδοτη ευλογία και το δώρο που και εφέτος μας στάλθηκε,
με τις μεσιτείες της Πανάχραντης Μητέρας μας. Κυριακή, μετά την απόλυση,
την μέρα που οι Άγιοι ψαλτάδες Ρωμανός ο Μελωδός και ο Κουκουζέλης
μνημονεύονται εξαιρέτως και τα αναλόγια
γιορτάζουν τους προστάτες τους,
την 1η του μηνός Οκτωβρίου με τις 11 ώρες της ημέρας και τις 13
νυχτερινές, ξεκίνησε το φετινό μας ταξίδι
στου Παραδείσου τα όνειρο. Παλαιοί αναζητητές του ο Θεοδόσιος και ο Νικόλαος νέοι ο Φώτιος και
ο πρωτόμπαρκος Αντώνιος, που θα μας συναντούσε μια μέρα μετά την είσοδό μας
στην αθωνική πολιτεία. Κάθε βαφτιστικό όνομα αφορμή, μετά την προσευχή για το κατευόδιο,
να ψάλουμε τα απολυτίκιά μας από το μικρό Ωρολόγιο που μας συντρόφευε σε όλη
την πορεία. Τούτη την φορά επιλέξαμε να πάμε από την νέα διαδρομή της Ιονίας
οδού! Για εμάς βέβαια όλοι οι δρόμοι
μοιάζαν να οδηγούν στον Άθωνα! Όλα ως συνήθως
φαίνονταν αλλιώτικα ξανά αγιασμένα από την καρτερία μας, την απερίγραπτη με λέξεις. Έφτανε η ματιά μας
γύρω και αναζητούσε μόνο ο,τι την πλησίαζε στον Θεό. Το νιώσαμε αυτό πιο βαθιά
μόλις αντικρίσαμε της Πίνδου τις βουνοπλαγιές
που ολόθαρρα τον ουρανό λογχίζουν… Οκτώ χιλιάδες ψυχές προσδοκούν του Θεού την
αμετάκλητη υπόσχεση στον εκλεκτό του
Ιεζεκιήλ… Και εμείς στείλαμε ευχές για αναπαμό και λύτρωση σε όλους τους
γενναίους!
Ένας ψηφιακός δίσκος μεταδίδει λόγους Αγίων Γερόντων και
τους αισθανόμαστε πλάι μας. Η φωνή του Οσίου Ιακώβου του Τσαλίκη, περιγράφοντας
την επίσκεψη μιας δαιμονισμένης κοπέλας στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ,
ακούγεται να λέει: -Με συγχωρείτε παιδιά μου, εγώ αγράμματος είμαι, ξέρω όμως
όλες τις πλάνες του διαβόλου … Κοιταζόμαστε έκπληκτοι μεταξύ μας όταν
συνειδητοποιούμε ότι ο ταπεινότατος αυτός Άγιος των ημερών μας, εντελώς ανεπίγνωστα και τόσο φυσικά ομολόγησε αυτό
που κάποτε είπε ο Μέγας καθηγητής της Ερήμου: "Είδον εγώ τας παγίδας του
διαβόλου ηπλωμένας εν τη γη"! Δεν είναι αμάρτυρη Χριστού η εποχή μας. Το
ακούσαμε και το ψυχο…γραφήσαμε τούτο,
λίγα χρόνια πριν σ έναν
Σιμωνοπετρίτικο εξώστη, μα ήταν τώρα που αντιληφθήκαμε πλήρως αυτήν την
γεμάτη ελπίδα διαπίστωση. Υπάρχουν και στο σήμερα Άγιοι στα μέτρα ενός Μεγάλου
Αντωνίου! Μαζί μας λοιπόν και ο Άγιος
Ιάκωβος ο με συγχωρείτε! Στο Όρος και αυτός,
έστω κι αν εν ζωή δεν μετέβη ποτέ του, υποστατικώς τουλάχιστον, γιατί
πνευματικώ τω τρόπω μεταφερόταν κυριολεκτικά παντού!
Του Ουρανού η πόλη
αγιάζεται από ευχές και προσμονές, προσπαθώντας ν αντισταθεί σε ό,τι
νοθεύει και παρασαλεύει, σε ό,τι αποπροσανατολίζει και εκκοσμικεύει… Για εμάς η Ουρανούπολη πάντα θα είναι ένας
ευλογημένος προπομπός της αθωνικής μας περιδιάβασης, ένας εξωνάρθηκας πριν την
είσοδό μας στο ασύνορο καθολικό του Ιερού Βουνού. Και εδώ τις στιγμές τις
ρουφάμε με λαχτάρα. Και εδώ μαθητεύει η ψυχή…Σε πρόσωπα και σιωπές, σε τριβώνια
και έμπονους κόμπους πριν το πρωινό καραβάκι σαλπάρει για εκεί που ο Σταυρός
κραταιώνει και φυλάττει, όσους το ζωηφόρο στήριγμά του αποζητούν. Το μέσα
καθιστικό πλήρες και παίρνουμε θέση στο κατάστρωμα. Δελφίνια και γλαρόπουλα πελαγίζουν αρμονικά
και εμείς καταμεσής πλέον, με τις ακτές
του περιβολιού να στέλνουν τις πρώτες αλυσαχνισμένες ευλογίες, αναζητάμε μορφές
που διψούν το ζωντανό νερό. Θεαρχίω
νεύματι κινούνται τα πάντα στο Όρος όπως παντού άλλωστε! Τίποτα δεν γίνεται
συμπτωματικά και τυχαία! Θεέ μου γιατί αυτό το ξεχνάμε συνεχώς;
Απέναντί μας έρχεται και κάθεται ο π.Νεκτάριος.
Συνοδοιπόρος του Οσίου Παπουλάκου εδώ και χρόνια αγωνίζεται να ακουστεί εκείνη
η τόσο προφητική φωνή.
Στ αριστερά μας το Δοχειάρι υψώνει κι αυτό την σπαρακτική
πένθιμη φωνή του. Από μακριά φαίνονται να ανεμίζουν τα νέα λάβαρα που έστησαν τα τεκνία της
Γοργουπηκόου. Μαύρες σημαίες που γράφουν: Έξω οι Αντίχριστοι από το Άγιο Όρος.
Ας μην φοβόμαστε τις λέξεις, όταν περιγράφουν κάτι τόσο καταφανές, ας μην
ψάχνουμε βολικά και στρογγυλεμένα υποκατάστατα για να χαρακτηρίσουμε την
διαχρονικά αρνησίθεη εξουσία. Αχ μπάρμπα Γιάννη Καποδίστρια, στάσου στα λόγια
του εξαψάλμου, που τόσο αγάπαγες να
διαβάζεις αξημέρωτα και φώναξε από εκεί ψηλά να πάει παντού το: ότι ενεφράγη
στόμα λαλούντων άδικα! Όποιος δεν
συντάσσεται με τον Χριστό και τα δικαιώματά του, είναι στην αντίπερα όχθη. Και
είναι αντίχριστος! Ούτε προοδευτικός, ούτε ιδεολόγος, ούτε φιλελεύθερος, ούτε
δημοκράτης! Είναι αντίχριστος! Και αυτό δεν αποτελεί ύβρη! Αυτή είναι μια
αρίδηλη θλιβερή διαπίστωση, που τον Θεό μας
πληγώνει και ξανασταυρώνει! Δεν μπορείς να πιστεύεις λίγο, με μέτρο και
περιστασιακά! Δεν υπάρχει μέση. Εδώ υπάρχουν άκρα! Στο ένα άκρο το Φως, στο
απέναντι σκοτάδι πυκνό!
Στα χέρια μας
κρατάμε μια εικόνα του Παπουλάκου που ο π.Νεκτάριος μας χαρίζει. Τόσο
ταιριαστή τούτη η στιγμή! Τόσο σημερινά αυτά που διαβάζουμε στο πίσω μέρος
της:
"Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους
αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους,
που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ' άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους
και τ' αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το
αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να
παραδεχτή πώς δεν μπορεί να περπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν
ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλα
ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν
στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε
να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που' ναι πιο δαιμονισμένοι από τους
Τούρκους. Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος, τ' άθεα γράμματα τα πετάνε
και πάνε να τα ξεριζώσουνε. Αρπάζουνε τ' άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από
τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. Τ' άθεα
γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα
παιδιά μας; Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε
σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που ν' αξίζει μια γραμμή
από τα ευαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία
του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι
σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν το λόγο του
Πλάστη. Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ' τ' άγια συναξάρια το πως ζήσανε
οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πως μαρτυρήσανε για την αγάπη του Χριστού,
τους μαθαίνουνε την ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί δυο λογιών είναι και
οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε
την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η
εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ' αυτήν άλλη ζωή
δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον
αγρό του Κυρίου τ' άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους αρχαίους. Κι εγώ ο
ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πώς κανένας
αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικάρια, σε μεγαλείο και σε δόξα τον Άγιο Κοσμά, τους
μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε για μια
πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι για μιαν
Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο"
Σιωπηλός με κλειστά τα μάτια ο π.Νεκτάριος την ώρα που διαβάζουμε τούτα τα
πικραμένα λόγια που βρίσκουν στο σήμερα την απόλυτη επαλήθευσή τους. Ένα από τα
δώδεκα παιδιά του παπά Νικόλα του Πέττα και της πρεσβυτέρας του Ανθής εκ
Πατρών.
Μακαριστοί και οι δύο πλέον πρεσβεύουν στις άνω Μονές… Ο
Δίκαιος σημειοφόρος Ιερεύς Νικόλαος Πέττας. Κι αυτός μαζί μας στο ταξίδι μας!
Ένας Άγιος Γέροντας που όπως αντιληφθήκαμε τις επόμενες μέρες της παραμονής
μας, όλο το Όρος τιμά, ευλαβείται ξεχωριστά και πιστεύει ακλόνητα στην
μεσιτευτική του παρρησία! Ήταν πριν από αρκετά χρόνια που βλέποντας στο
διαδίκτυο μια και μόνο εικόνα του, έτσι χωρίς να ξέρω τίποτα για εκείνον, έβαλα
την μορφή του στο προσκυνητάρι μου! Μια φωτογραφία του που κοιτάει ψηλά εν μέσω
ακολουθίας! Τόση εντύπωση μου είχε κάνει το βλέμμα του! Και τώρα σ αυτό το φθινοπωρινό πρωινό ήρθε να μας συναντήσει ο ίδιος και να
μας δώσει την τόσο πολύτιμη ευχή του! Από διάφορα λατρεμένα Μοναστήρια
εμπερίστατοι Μοναχοί και ένας πολιός Αγιορείτης Ηγούμενος, είχαν ζητήσει από
τον π.Νεκτάριο, να μεταβεί εκεί προκειμένου να τους σταυρώσει με το πετραχηλάκι
του αγιασμένου κατά σάρκα πατρός του! Άφωνοι το πληροφορηθήκαμε και πριν
καλά-καλά συνέλθουμε απ το δέος που μας κατέλαβε, στην παρέα μας προσετέθη και
ο κύριος Χαράλαμπος εκ Πατρών, εκπαιδευτικός και γλυκύτατος άνθρωπος που έριξε
με αγάπη ανυπόκριτη πολύ φως στην αγνοιά
μας για αυτόν τον σύγχρονο Άγιο …Στην αρχή δεν μιλούσε πολύ …Τα έχω πει παιδιά
αρκετές φορές εκεί που πρέπει για τον παπά Νικόλα … -Πείτε μας και εμάς να τα
μοιραστούμε με αδελφούς μας έξω …Δεν προσπαθούμε να αγιοκατατάξουμε κανέναν,
άλλωστε οι Άγιοι κατατάσσονται από τον λαό και την ευλογημένη του συνείδηση, μα
αν είναι να αποκτήσει ο κόσμος άλλον έναν μεσίτη στον Ουρανό, είναι θαρρούμε
ευλογημένο να μας πείτε κάτι …
Χαμογέλασε ο κύριος Χαράλαμπος. -Να σας πως κάτι από τα
τόσα σημεία του λοιπόν …Εγώ τον ήξερα από μικρό παιδί…
Τον πείραζα κιόλας, με πολύ αγάπη όμως γιατί κάτι
καταλάβαινα …Κοιτούσε πάντα ψηλά, είχε
και μια χαριτωμένη σαλότητα… Τι κοιτάς βρε παπά συνέχεια ψηλα; Τι βλέπεις; -Τι
βλέπωωωω! έλεγε εκείνος σαν παιδί …Να ξερες τι βλέπω! Και έβλεπε πολλά αθέατα!
Κάποτε πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια είχαμε πάει μαζί στην Ζάκυνθο με τον
παπά Νικόλα στην Παναγία την Ελευθερώτρια … Συναντήσαμε λοιπόν μια Αγία μορφή,
τον πατέρα Χρυσόστομο Γκέλπεση τον κτήτορα του Μοναστηριού εκεί στο Λαγόποδο
…Μεγάλη παρουσία βιβλική, πρόσφατα
κοιμήθηκε οσιακά στα 102 του χρόνια …Μόλις τους σύστησα δίχως να πουν κουβέντα
και δίχως να έχουν ξανασυναντηθεί ποτέ, ο Παπά Νικόλας σαν μικρό παιδί όρμηξε
στην κυριολεξία πάνω του και άρχισε να τον καταφιλά! Γονάτιζε, του έπιανε τα
χέρια, αγκάλιαζε τα πόδια του, ασπαζόταν το ράσο του και εγώ να έχω μείνει
αποσβολωμένος …-Γέροντά μου, γέροντά μου! μονολογούσε με ενθουσιασμό! Και
εκείνος δεν μιλούσε καθόλου!
Όταν μείναμε έπειτα μόνοι μας τον ρώτησα: Τι είδες βρε
παπά, τι είχε ο Γέροντας πάνω του και σε εντυπωσίασε; Τι είχε, τι είχεεεε;
θησαυρός είναι αυτός για το νησί, θησαυρός και γελούσε! Πάλι θυμάμαι σε εκείνο το ταξίδι στην Ζάκυνθο
είμασταν ψηλά στην Μπόχαλη και όπως
πάντα ο παπά Νικόλας, πάνω με το βλέμμα του!
-Μπάμπη μου δεν το βλέπεις; με ρωτά κάποια στιγμή …τι να δω πάτερ μου;
-Είναι ο Άγιος Διονύσιος πάνω από την Ζάκυνθο και συνέχεια την ευλογεί! Κι άλλα
πολλά παιδιά, τι να πρωτοθυμηθώ, τα έχω πει υπάρχουν και στο διαδίκτυο …
-Εσείς για πού είστε ;
-Ιβήρων πάμε σήμερα πρώτη μέρα !
- Πόσο το αγαπούσε ο παπά Νικόλας το Όρος! Και την Παναγία την Πορταϊτισσα την
λάτρευε! Την είχε πάντα μαζί του όπου κι
αν πήγαινε! Να βρείτε τον πατέρα Μάξιμο τον Ιβηρίτη να σας μιλήσει για τον
παπά Νικόλα! Ξέρει πολλά και έχει γράψει κιόλας! Να τώρα, να σας πω και ένα τελευταίο γιατί
φτάνουμε Δάφνη όπου να ναι …
(συνεχίζεται με το 2ο μέρος )
http://agioritikesmnimes.blogspot.gr