Με των ανέμων τα
φτερά, με μυρωμένο αγέρα,
έρχονται και μας
συναντούν σ αγνάντι ευλογημένο,
μαζί μας να
αναπέμψουνε εκστάσεως τον αίνο!
Ξύλο Ζωής ορθώνεται,
του ουρανού ισοστάσιο!
Παράδεισος
πανόλβιος, θυσίας το θαυμάσιο!
Σαράντα μάρτυρες
κρατούν την πίστη μες στην λίμνη!
Θρόισμα Αγγέλου
ακούγεται και νικητήριοι ύμνοι!
Χρόνοι πολλοί κι αν
έφυγαν θύμηση δεν γερνάει.
Στο ματωμένο πρόσωπο
το τέκνο του φιλάει!
Ξηροποτάμου του
Εφραίμ, τους λόγους συναντάμε.
τις μνήμες τις σωτήριες, μες στην νυχτιά διψάμε!
Δώδεκα και μισή, μεσημέρι Τρίτης, αντιμέτωποι με την…
εκφραστική μας φτώχεια και την έλλειψη πρωτοτυπίας! Το ξανασκεφτόμαστε και το ξαναλέμε:
Φαίνεται τόσο πολύς ο καιρός που κύλησε από τότε που
πατήσαμε και για φέτος την Αγιορείτικη γη…. Μόλις μία μέρα και κάτι ώρες!
Καθόμαστε με τον Νικόλα στο καταπληκτικό υπαίθριο αρχονταρίκι, έξω ακριβώς από
των 40 μαρτύρων την Ξηροποταμινή πύλη. Η ματιά μας κατοπτεύει όσους φτάνουν με
κάθε λογής πλεούμενο στην Δάφνη. Μια
θάλασσα, μεγάλη και ευρύχωρος να χωράει στα μάτια σου! Δεν τολμάμε να
μιλήσουμε, μόνο ανασαίνουμε μυρωμένο αγέρι και αγναντεύουμε, περισκοπώντας σε
ό,τι με δόξα και μεγαλοπρέπεια ντύνει το γαλάζιο. Ευλόγει η ψυχή μου τον
Κύριον!
Κάτι τέτοιες στιγμές θέλεις τόσο να τις πολλαπλασιάσεις,
επικοινωνώντας το κάλλος τους, με όσους
βρίσκονται σωματικώς μακριά από τούτο το
θαύμα! Ποιόν να πάρουμε τηλέφωνο; ρωτά ο Νίκος ξαφνικά. Να πάρουμε τον παπά–Λιά
μας στον Τυρό ! Τον Παππούλη μας, τον Γέροντα
της υπομονής και της απροσωπόληπτης
αγάπης, τον πρώτο μας πνευματικό, που τούτες τις μέρες που δυσκολεύεται,
τον έχουμε πάντα μαζί μας με την ανδρεία Πρεσβυτέρα του την αγαπημένη, στα
δίπτυχά μας για υγεία και υπομονή! Σαν να περίμενε αυτός πάνω απ το ακουστικό!
Πήραμε εμείς την ευχή του και εκείνος ευλογία Αγίου Όρους, όπως μας είπε! Πόσο
το χαρήκαμε εκείνο το λιγόλεπτο τηλεφώνημα στην Τσακωνιά! Αλλοίμονο αν δεν
βάζαμε στην συντροφιά μας, σημερινούς Τσάκωνες, τιμώντας τους κιόλας ως απογόνους των αρχαίων Αθωνιτών! Η παράδοση
λέει, πως όταν ο Άγιος Κωνσταντίνος θέλησε να φτιάξει μια πόλη κοντά στο Όρος
Άθως, εμφανίστηκε στο όνειρο του επιχώριου επισκόπου η Παναγία!
«Το όρος τούτο εξελεξάμην εις κλήρον εμ αυτή». Έτσι του
μήνυσε! Όταν το πληροφορήθηκε αυτό ο
Μέγας Κωνσταντίνος, είπε ότι: «Δεν θέλω να έχω αντίδικο την Παναγίαν Μητέρα του
Θεού ημών και εφ όσον θέλημά της είναι να κατοικούν εν αυτώ τω όρει μοναχοί,
θέλω μετοικίση ευθύς τους κατοίκους μακράν του Όρους Άθω»! Έτσι αυτοί που
μετοίκησαν ονομάστηκαν Τσάκωνες ( Τσε–Άθωνες) επειδή στην προφορά τους αντί για
και λένε τσε. Γι αυτό και ο Πάρνωνάς τους ονομάστηκε δεύτερο Άγιο Όρος! Πώς
τους νιώσαμε και εκείνους εδώ μαζί μας στα Ξηροποταμινά θαυμάσια, με των ανέμων
τα φτερά, να φέρνουν σιμά μας, όσους σαν τον παππούλη και την πρεσβυτέρα
του, ζουν για να δοξολογούν!
Μπήκαμε στο καθολικό για την προσκύνηση των τιμίων
λειψάνων. Μετρημένες οι λειψανοθήκες πάνω στο γνώριμο σπαστό τραπέζι. Απροσμέτρητη η ευλογία!
Το μεγαλύτερο στον κόσμο τεμάχιο Τιμίου ξύλου! Από το
σημείο που ένα καρφί διαπέρασε την
πανάχραντη χείρα του Δημιουργού! Εδώ στην Ξηροποτάμου, ζωντανεύει συνταρακτικά,
σχεδόν στο εσπέρας της Αποδόσεως της μεγάλης Εορτής του, του Κρανίου ο τόπος!
Και μοιάζει σαν τα 31 εκατοστά του που
τα χείλη σου συναντούν, να γιγαντώνουν και να φτάνουν τα κάποτε 4,5 μέτρα του
στον φριχτό Γολγοθά!
Ένας ουρανομήκης Σταυρός, υψώνεται στο ισοστάσιο Ουρανού
καθολικό των Αγίων Τεσσαράκοντα και κόσμος αγιάζεται! Σιμά του τα καμένα
θησαυρίσματα της Σεβαστείας. Συγχωρέστε μας Άγιοι, να θυμηθούμε στην αειθαλή
μνήμη σας, έναν μικρό λόγο βγαλμένον απ την δική μας άτολμη ψυχή, τώρα που
ευλογηθήκαμε να στεκόμαστε ενώπιόν σας: Γυμνωμένα κορμιά μέσα στην παγωμένη λίμνη του Παραδείσου.
Το ψύχος του χειμώνα τα τυλίγει. Ο Ουρανός με δεσμίδες
φωτός τα λούζει. Σαράντα ζευγάρια ποδιών ακουμπούν στον πυθμένα της, πάνω απ
την ρωγμή της αβύσσου την αρνησίΧριστη.
Λιώνουν τους φθονερούς σκορπιούς και τα δόλια φίδια, με
τις μαγευτικές φωνές των σειρηνών που τους καλούν να βγουν απ την κρυσταλλωμένη
Εδέμ …
Ένας δεν αντέχει και παρασύρεται ο ταλαίπωρος, ο
παραπεσών… Τον έπνιξε αμέσως η αισχύνη… Το όνειδος δεν υπομένεται… Τώρα στα
αλήθεια γυμνώθηκε και εξεβλήθη απ την τρυφή και την άληκτη χαρά… Αγριεύουν τα
παμπόνηρα φωνακλά ερπετά που πριν εκείνος φίμωνε… Κάποιος πρέπει να πάρει τη
θέση του. Ο φύλακας βγάζει τη στολή του! Με προθυμία γυμνώνεται! Εκών παίρνει
τη θέση του δειλού! Ο Αγλάιος πλέον στο μαρτυρικό πλήρωμα! Ώρες κυλούν σαν το
αίμα αργά… Μελανιασμένα τα ηρωικά κορμιά…
- Θάρσει Δομετιανέ αδελφέ μου, Ηλιανέ, Ευτύχιε, Σμάραγδε,
Φιλοκτήμονα!
Θα στείλει άγγελμα ο Κύριος με απεσταλμένο, τον ίδιο της
Γεθσημανής για να σας ενισχύσει!
Να, έφτασε! To θρόισμά του ακούστε, Ξανθία, Αέτιε,
Μελίτονα, Ακάκιε, Αλέξανδρε, Σεβηριανέ! Θαρσείτε, θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον
κόσμο!
Για σας το λέει, τους μαθητές του, που μ αυταπάρνηση τον
ακολουθείτε, για σας Ηλία, Ησύχιε, Φλάβιε, Γοργόνιοι και Κάνδιδοι ομώνυμοι,
Ουαλέριε, Ουάλη, Πρίσκε, Σακέρδονα, Εκδίκιε, Ευνοϊκέ, Δόμνε, Ιωάννη!
Τον ακούτε; Φωνάζει! Έρχομαι προς υμάς! Πιστοί άχρι
θανάτου! Βιβανέ, Θεόδουλε, Χουδίονα, Νικόλαε, Ηράκλειε, Λυσίμαχε μην
αποκάμνετε! Η λύπη και το μαρτύριο υμών εις χαράν γενήσεται! Κύριλλε, Κυρίονα,
Κλαύδιε, Αθανάσιε, Αγγία, Σισίνιε και Γάιε και συ γενναίε Αγλάιε, νέο μήνυμα
τώρα σας στέλνει! Φλογώνει τούτο τις καρδιές που αναθαρρούν και θερμαίνονται
αφύσικα!
Εκείνες είναι τώρα που το φωνάζουν! Κι ακούγεται απ της
Σεβαστείας τα μαρτυρικά τα μέρη στα πέρατα τούτου του κόσμου! Δριμύς ο
χειμώνας, αλλά γλυκός ο πανόλβιος Παράδεισος!
Αλγεινή η πήξις μα ηδεία η πανάρετη ανάπαυση! Κοιμηθείτε
τώρα Άγιοι!
Την γύμνια σας πλέον σκεπάζει η Θεοΰφαντη στολή!
Αθανασίας, Ζωής στεφάνι φορά ο Άγγελος στα γερμένα κεφάλια
σας!
Κοιμηθείτε Άγιοι τεσσαράκοντα!
Πάντα μες στο Τριώδιο, η θαρσαλέα φωνή σας, θα αναζητά
τους τεσσαρακοντάκις σαράντα μιμητές σας… (σ.σ. κείμενο Ν.Σκ.με τίτλο:
Τεσσαρακοντάκις Σαράντα).
Να ένας από αυτούς που σας μιμήθηκαν στο πέρασμα των
αιώνων από Χριστού! Ο Άγιος Νικόλαος ο
παντοπώλης εκ Καρπενησίου! Με χαρά απερινόητη,
προτίμησε τα ουράνια απ τα φθαρτά, επέλεξε την στενή οδό του μαρτυρίου,
από την ευρύχωρη μα τόσο μάταιη τερπνότητα τούτου του κόσμου «....Εγώ χριστιανός είμαι και τον Χριστό μου
πιστεύω για αληθινό Θεό. Οι τιμές και τα οφίκια που μου τάζονται, δεν μου
χρειάζονται. Εγώ τον Χριστό μου δεν αρνούμαι, τον Χριστό πιστεύω, για το όνομα
του θα πεθάνω, Τούρκος δεν γίνομαι».
Σε ηλικία 15 χρονών στην Κωνσταντινούπολη,
δουλεύοντας στο παντοπωλείο του πατέρα
του, διάβασε με πλεκτάνη χωρίς να το γνωρίζει,
την Τούρκικη ομολογία πίστης, το σαλαβάτι, μπροστά σε μάρτυρες. Όταν του είπαν
ότι έτσι γίνηκε Τούρκος, ο έφηβος
Νικόλαος ομολόγησε ατρόμητα την πίστη του στον μόνο Θεό. Βασανίστηκε μέσα στη
φυλακή με φριχτές μεθόδους. Μα πάντα γλυκύς ο Παράδεισος! Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου, στου Αη Γιαννιού την
σύλληψη, το 1672, τον αποκεφάλισαν. Ναι, εισηκούσθη και η δική
του τελευταία δέηση! Ευωδιάζει μπροστά μας
η κάρα του δεκαπεντάχρονου στρατιώτη του Χριστού!
O Nικόλαος, πάντα πωλήσας κάτω, εξηγόρασε Xριστόν άνω εκ
ξίφους. Σε ελάχιστες μέρες θα διαβαστούν
εδώ που μ’ ευλάβεια μεγάλη τον
τιμούν, τούτοι οι τόσο περιεκτικοί
στίχοι από το συναξάρι της δικής του νίκης !
Μετά το μεσημεριανό φαγητό στην αίθουσα δίπλα από το
αρχονταρίκι, ανεβαίνουμε στο δωμάτιο για μικρή ανάπαυση ως τις ακολουθίες του
απογεύματος. Έχει λιγοστό φως στο δωμάτιο από μια μικρή λάμπα και καθώς φωταγωγικό παράθυρο δεν υπάρχει, κάποιος αναλαμβάνει το διακόνημα του
εσπερινού αναγνώστη για όλους τους υπόλοιπους … Μέχρι τα μάτια να κλείσουν,
ακούμε μια διδαχή του Αββά Ζήνωνος από
το βιβλίο της Θεοκίνητης Μονής
Παρακλήτου: «Χαρίσματα και Χαρισματούχοι». Διαπιστώνουμε τόσο παραστατικά,
γιατί στο Όρος δεν αντέχουμε την αφαγία
όπως έξω …
Ήταν κάποτε ένας νηστευτής μεγάλος και ξακουστός για τα
παλαίσματα της εγκρατείας του. Έφτασε και μέχρι τον Αββά Ζήνωνα η φήμη της
αρετής του. Τον προσκάλεσε τότε ο Γέροντας κοντά του. Εκείνος ήρθε και κάθισε
δίπλα του. Ο Αββάς συνέχισε εν τελεία σιωπή το εργόχειρό του. Ο νηστευτής
απόρησε και έπειτα από πολύ ώρα μίλησε: -Δώσε μου την ευχή σου Αββά Ζήνωνα να
φύγω! Νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά μου και δεν μπορώ να το εξηγήσω! Άρχισα να
πεινάω! Εγώ που στον κόσμο αντέχω μέρες ολάκερες δίχως ούτε και νερό, εδώ δεν
άντεξα λίγες ώρες! -Στον κόσμο τέκνο
μου, τα αυτιά σου σε έτρεφαν! Οι κολακείες των ανθρώπων και η ανθρωπαρέσκειά
σου! Πήγαινε λοιπόν με την ευχή μου και
να νηστεύεις όπως όλοι! Κάθε μέρα να κάνεις ενάτη (μια φορά φαγητό στις τρείς
το εσπέρας) ! - Αυτός είναι ό σωστός
δρόμος. Αυτό είναι το θέλημα του Θεού! Μακριά από τους επαίνους να εργάζεσαι με
κόπο και κυρίως μυστικά την κάθε αρετή!
Διδαχή κάθε στιγμή, παντού ξεπροβάλλει στο Όρος. Να σε ελέγχει και να σε
χειραγωγεί στην μεταστροφή του ηγεμόνος νοός! Λάθε βιώσας! Μυστικά να
εργαζόμαστε και όχι αυτοπροβλητικά! Ει τις έχει ους ακουσάτω…
Μέρα κρατά καλά ακόμα στις καταπράσινες αυλές της
Ξηροποτάμου! Στεκόμαστε για λίγο στον εξωνάρθηκα του καθολικού, με τις μεγάλες γλάστρες, ολάνθιστες με βασιλικούς να
διαχέουν τα άφθονά τους αρώματα. Έξω
αυτοί, μέσα ο Σταυρός του Βασιλέως! Οσμή παντού του Χριστού ευωδίας! Μας
πλησιάζει ένας γλυκύτατος ηλικιωμένος Μοναχός. – Πώς λέγεται η σύναξη στα
Ρώσικα βρε παιδιά; μας ρωτάει περνώντας μας για Ρώσους! –Γέροντα, δεν είμαστε
από την Ρωσία, Έλληνες είμαστε από … - Από τον Ουρανό είμαστε! μας διακόπτει
και μας πιάνει δυνατά τα χέρια!
Απομακρύνεται δίχως άλλη κουβέντα! Οι απλοί βρίσκουν πάντα λόγους απλούς
και αγαθούς προς οικοδομήν, που παίρνουνε
το ίδιο βάρος σε όλες τις καρδιές, όπως θα λεγε και ο ποιητής (σ.σ. Γ.Ρίτσος) !
Κι όταν σου σφίγγουν το χέρι… δεν
χρειάζονται περσότερα!
Εσπερινός απόδοσης της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου
Σταυρού. Η έκπτωτη φύση του ανθρώπου συνανυψώνεται! Απροσμάχητον τείχος και
θυρεόν! Πανσέβαστος, Ζωηφόρος, Αήττητος! Δεν προλαβαίνεις να ακούς στα
πανηγυρικά ψάλματα, όσα εγκωμιαστικά οι ανυπόκριτες και ευγνωμονούσες γραφίδες,
προσάρτησαν δίπλα Του! Καρδιές και χείλη ανυμνούν! Σπάνιες οι στιγμές στο
καθολικό της Ξηροποτάμου!
Αγιογραφημένο
πλούσια και τόσο πυκνά! Ως και στα στενά καμαράκια, στα πλαϊνά των παραθύρων
υπάρχουν Άγιοι! Ούτε καν μια εσοχή χωρίς έναν, έστω σε μικρή κλίμακα
ζωγραφισμένο, Άγιο! Ήμουν σίγουρος πως αν ψάχναμε θα βρίσκαμε κι όλους τους
Αγίους της ημέρας! Ο …παρήκους προφήτης Ιωνάς, ο απολογητής Απόστολος Κοδράτος
… Σχεδόν απουσιάζουν τα διακοσμητικά θέματα! Σαν να βάλθηκαν οι Ξηροποταμινοί
να χωρέσουν όλο το φανερό συναξάρι σε τούτο το καθολικό! Ακατόρθωτο αυτό! Μα
όλα τα αστέρια του νοητού στερεώματος, έχουν μια περίοπτη θέση στο θριαμβεύον
καθολικό της άνω ζωής! Ιδίως αυτά που ο Μέγας Ήλιος, μας κρατά ακόμα αφανέρωτα!
Βραδινή τράπεζα με τους πατέρες! Ένα μέρος της
αγιογραφείται εκ νέου! Ανάγνωσμα ταιριαστό πάντα στα γράμματα του Μηναίου. Ο
απατηθείς προπάτωρ Αδάμ, η λελυμένη δια του υψωμένου Ξύλου αρχαία καταδίκη και
κατάρα!
Μετά το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς στον Τίμιο Σταυρό,
περιδιαβαίνουμε ξανά στις αυλές. Σαν να περιμένουμε κάποιον να απαντήσουμε!
Βλέπουμε τον σιωπηλό αρχοντάρη! Στην μικρή έκθεση που εκείνος ανοίγει για λίγο,
προμηθευόμαστε σπάνιες εκδόσεις αγιορειτών Μοναχών, ευλογίες με εικόνες το
μεγίστου ανά τον κόσμον τμήματος του Τιμίου Σταυρού και φωτογραφίες μιας
σπουδαίας μορφής στην σύγχρονη Ιστορία του Όρους. Του Προηγουμένου της
Ξηροποτάμου μακαριστού Εφραίμ! Του καλλικέλαδου και γλυκυτάτου Οσίου της
Ξηροποτάμου!
Το πρώτο πνευματικό παιδί του Αγίου Γέροντος Εφραίμ του
Φιλοθεϊτη! Τέκνο της υπακοής, αφιερώθηκε στον Γέροντά του, όταν το 1963 μπήκε
στην συνοδεία του, στην Προβάτα στο κελί του Αγίου Αρτεμίου! Μετά την κουρά
του, τον ακολούθησε στην Φιλοθέου και επτά έτη αργότερα, χειροτονήθηκε διάκονος
και πρεσβύτερος. Όταν ήρθε ο καιρός της αναζωογόνησης του Όρους, ο Γέροντας σαν
ακούραστη αντλία καρδιάς, έστειλε σε πολλά υπό σύσταση κοινόβια, τα πεφιλημένα
του τεκνία αίμα και οξυγόνο!
Έτσι στην Ξηροποτάμου έφτασε, φιλάσθενος με μισό νεφρό,
αλλά με απτόητο αγωνιστικό φρόνημα, στις αρχές του 1981 ο Ξηροποταμινός Εφραίμ.
Και έμεινε για τρεισήμισι έτη περίπου ηγούμενος, ως τον μαρτυρικό του θάνατο!
Αυτός τον βρήκε πηγαίνοντας για μία ομιλία στην Αθήνα το 1984, ανήμερα της
εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου, έξω από το Σχηματάρι Θηβών. Συνέβη είπαν
αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος. Το αίμα του, ζεστό έτρεχε
πολλές ώρες και μετά την κοίμησή του. Το φανερώνει και μια συγκλονιστική φωτογραφία
από την εξόδιο με τον Αριζονίτη Γέροντα πάνω από το καταματωμένο πρόσωπο του
πνευματικού του σπλάχνου! Εκείνες τις στιγμές της ανείπωτης θλίψης, έγειρε στο
νεκροκρέβατό του στοργικά και του είπε: «Έναντι της ωφελείας αυτής οπού
λαμβάνομεν από της εξόδου σου, ευχόμεθα από ψυχής, ο περί πάντων αγαθός και
πανάγαθος Θεός να καταλογίσει το βίαιον του θανάτου και την σωματικήν κάκωσιν
εις άνεσιν της ψυχής, εις εξαγνισμόν του πολυμόχθου έργου σου, εις επισφράγισιν
του πνευματικού σου αγώνος, τον οποίον εκ νεότητος ηγωνίσθης». (πηγή: Η εξόδιος
Ακολουθία του μακαριστού π. Έφραίμ, Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία 15/1985, σσ.
54-62.) Μόλις λίγα χρόνια ηγούμενος εδώ ο μακαριστός Εφραίμ, μα η μνήμη του
αγέραστη!
Ευλογία για το προσκυνητάρι μας η φωτογραφία με την
πραότατη οσιακή μορφή του! Άκουσμα σπάνιο η φωνή του, ηχογραφηθείσα σε ύμνους
μεγάλων ημερών της πίστης μας. Ανεξίτηλες οι εμπειρικές του διδαχές για τις
πολυποίκιλες μνήμες στον πνευματικό αγώνα. Ο… αναγνώστης μας λίγο πριν την
νυχτερινή μας κατάκλιση ξεκινά να τις διαβάζει:
Αυτός ο φόβος και η μνήμη του Θεού είναι πολύ σπουδαίο
πνευματικό κεφάλαιο. Φέρνει μαζί του τη μνήμη του θανάτου. Κάτι που το
αποφεύγουν πολλοί και προσπαθούν να το ξεχνούν, όμως φέρνει τον άνθρωπο μπροστά
στην πραγματικότητα και συγχρόνως ωριμάζει τον πνευματικό αγωνιστή. Τον
σοβαρεύει και τον κάνει πιο συνετό στις ενέργειές του, γιατί τώρα κοιτάζει με
προοπτική πέρα από τον τάφο και φωτίζεται από την κρίση του Θεού.
Δεν μπορούν να λείψουν τώρα άλλες δύο μνήμες συνακόλουθες:
η μνήμη των αμαρτιών και των πτώσεων, και η μνήμη των ευεργεσιών του Θεού. Η
σημασία τους για τον πνευματικό αγώνα μπορεί να γίνει κατανοητή με το
παράδειγμα από την ζωή κάποιου μοναχού.
Αυτός είχε γραμμένες σε δύο τοίχους στο κελί του, στον ένα
τις αποτυχίες, πτώσεις και αμαρτίες του και στον άλλο τις επιτυχίες που είχε
σημειώσει στον μοναχικό του αγώνα. Όταν λοιπόν αισθανόταν την Χάρη του Θεού και
κάποια επιτυχία να σημειώνεται, για να αποφύγει την υπερηφάνεια που αναδευόταν
μέσα του, έστρεφε προς τον τοίχο που είχε γράψει τις αμαρτίες του: «Κοίταξε τί
έχεις κάνει μέχρι τώρα· πόσο είσαι ανάξιος γι’ αυτή τη χαρά και πού μπορεί να
ξεπέσεις, αν αφεθείς». Από την άλλη μεριά, όταν ένιωθε τον πειρασμό έντονο, την
όχληση του διαβόλου ή την απελπισία να τον κυριεύει μετά από κάποια πτώση,
έστρεφε το πρόσωπό του στον απέναντι τοίχο με τις αρετές: «Δες με τί σε αξίωσε
ο Θεός και πού σε βοήθησε να φτάσεις. Πώς θα τα εγκατάλειψης τώρα όλα αυτά που
σου χάρισε, ενώ μπορείς να τα ξαναφτάσεις και να προχωρήσεις ακόμα πιο πέρα;»
Έτσι η μνήμη των αμαρτιών μας μάς κρατάει σε ταπείνωση και
εγρήγορση εμποδίζοντας τις περαιτέρω πτώσεις. Και μαζί μ’ αυτήν η μνήμη των
ευεργεσιών του Θεού (γιατί τέτοιες είναι οι αρετές) μας γεμίζει ελπίδα και
ευγνωμοσύνη προς Αυτόν που μας συγχωρεί πάντα, μας στηρίζει και μας
προστατεύει. Τα δύο στηρίζουν την καρδιά, τροφοδοτούν την μετάνοια και κάνουν
πιο βατό τον δρόμο της χριστιανικής ζωής…
Ας μην προσπαθούμε λοιπόν να σβήνωμε τη δίψα μας με
«ζωγραφιστό νερό» μόνο, όπως πολύ χαρακτηριστικά λέγει ὁ Αββάς Ισαάκ ο Σύρος,
σχετικά με την θεωρητική μόνο ενασχόλησι με τα νηπτικά θέματα, αλλά ας
προσπαθήσωμε να πιούμε από αυτά τα ίδια άδολα νάματα «των πηγών του σωτηρίου».
Η ανάγκη είναι επιτακτική, ακριβώς λόγῳ των της εποχής στην οποία ζούμε. Αν η
αποστασία έφθασε ήδη, πώς θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσωμε εκείνον που θα
προσπαθήση να πλανήση «ει δυνατόν και τους εκλεκτούς»; Μόνο αν έχωμε την
«έννοιαν του Θεού» το όνομα δηλαδή του Χριστού «τυπωμένο στην ψυχή μας σαν μια
σφραγίδα ανεξάλειπτη» όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος. «Αγιορείτικη Μαρτυρία»,
εκδ. Ι.Μ. Ξηροποτάμου, τ.1, σ.19-24.
Το φως στο δωμάτιο, μόλις έσβησε ως το μέσο της νύχτας! Ο
παππούς των Αγιορειτών Ιωσήφ ο ησυχαστής, μας ψιθυρίζει, σαν σε όνειρο, τον
τελευταίο ελπιδοφόρο λόγο της δεύτερής μας μέρας στο Όρος. Σε μέρη της δικής
του πνευματικής σποράς βρισκόμαστε εξάλλου! Το όνομά αυτού τιμητικά έλαβε και ο
νυν ηγούμενος της Ξηροποτάμου Ιωσήφ!
«Όλη τη νύχτα προσεύχομαι και φωνάζω: Κύριε ή σώσε όλους
τους αδελφούς, ή σβήσε και μένα. Δεν θέλω τον Παράδεισο μόνος»
(συνεχίζεται με το 6ο μέρος)
Νώντας Σκοπετέας
http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2017/11/9871-2017-5.html