Είναι αδύνατον ν' αφήση τις άλλως την συνήθειαν της
αμαρτίας, ειμή εάν αποκτήση έχθραν προς αυτήν· και αδύνατον να επιτύχη της
αφέσεως των αμαρτιών αυτού, εάν δεν εξμολογηθή αυτάς· διότι η μεν έχθρα της
αμαρτίας είναι ένδειξις αληθούς ταπεινώσεως, η δε εξομολόγησις έδειξις αληθούς
κατανύξεως, ήτις προκύπτει εις την καρδίαν από αισχύνην.
Εάν δεν μισήσωμεν τα μέμψεως άξια έργα, δεν δυνάμεθα να
αισθανθώμεν την δυσωδίαν της ενεργείας αυτών. Έως ότου δεν απορρίψεις εκ της
ψυχής σου τα άτοπα πάθη, δεν θέλεις γνωρίσει πόση και οποία αισχύνη και εντροπή
σε περικαλύπτει..." Άγιος Ισαάκ ο
Σύρος, "Ασκητικά"
Ο Άγιος μιλά ξεκάθαρα, μιλά την γλώσσα της Αλήθειας. Οι
καιροί μας είναι καιροί παραλογισμού, παρερμηνειών, σκοταδισμού, αμετανοησίας.
Προβάλεται η Αλήθεια ως οπισθοδρομικιά και πεπερασμένη.Προβάλεται το σκότος ως
φως· η παραφύσιν ζωή ως προοδευτική, "cool", ανθρώπινη, φυσιολογική.
Κυριαρχεί η νοοτροπία του όχλου παντού. Μόδα στα ρούχα, στα φαγητά, στα μαλλιά,
στα σπορ, στον τρόπου που μιλάμε· παντού το ζητούμενο είναι όχι το όμορφο, το
ορθό, το γνήσιο, το αληθές αλλά αυτό έχει μεγαλύτερη αποδοχή.
Ζούμε σε καιρούς όπου ο όχλος αναδεικνύει και
"σωτήρες".
"Φωστήρες" που "αναπαύουν" τους ανθρώπους όμως δεν
τους οδηγούν στην Αλήθεια. "Χριστιανούς" χωρίς Χριστό. "Άνθρωποι
της Εκκλησίας", χωρίς εκκλησιαστικό φρόνημα, χωρίς υπακοή.
Ανέκαθεν υπήρχαν και υπάρχουν και θα υπάρχουν άνθρωποι που
η μοναδική τους "αρετή" είναι να βλέπουνε την αρετή των άλλων ως
ατόπημα, αιτία κατάκρισής τους, ευκαιρία να τους ονομάσουν ζηλωτές, ακραίους,
υποκριτές· χωρίς οι ίδιοι να συνειδητοποιούν ότι κατακρίνουν αδελφούς, ιεροκατηγορούν
πολλές φορές χωρίς μετάνοια, μόνο με το αίσθημα της έπαρσης και της αλαζονείας
των πολλών.
Αρκούνται σε έναν χριστιανισμό χωρίς άσκηση, σε μία πίστη
χωρίς θέρμη· αναγάγοντας την αιτία της σωτηρίας τους σε ένα σύνολο
φιλανθρωπικών δράσεων, και όχι στην μετάνοια, την καλλιέργεια των αρετών, την
μυστηριακή ζωή δηλαδή την ζωή που ελκύει την Χάρη Του. Και έτσι επαναπαυόμενοι
στην πλάνη των παθών, βλέπουνε τους λόγους περί μετανοίας και άσκησης
περιττούς, βλέπουνε την πρόταση ζωής της Εκκλησίας μας ως αυστηρή, δύσκολη,
άσκοπη. Κάνουνε δόγμα τους το βόλεμά τους, όποιο κι αν είναι αυτό...
Αντί λοιπόν να βλέπουμε ποιος μιλά, να διαβάζουμε
προσεκτικά και να ακούμε τί ακριβώς λέει και υποστηρίζει.
Να σκεφτόμαστε, να ερευνούμε με νου ταπεινό προτού
αποδεχτούμε τον λόγο του άλλου. Διότι καταντήσαμε να ακούμε τους μωρούς και να
πετροβολούμε τους σοφούς, ν' αποδεχόμαστε τους δειλούς και να απαξιώνουμε τους
τολμηρούς, να αποθεώνουμε τους εμπαθείς επειδή είναι "in" και να
υποβιβάζουμε τους Θεοφόρους Πατέρες που χαρακτηρίζονται συντηρητικοί.
Όλοι αμαρτωλοί είμαστε όμως υπάρχει ο δρόμος της
επιστροφής.
Ο Άγιος Ισαάκ μας τον δείχνει ξεκάθαρα μιας και οι Πατέρες
μας είναι ξεκάθαροι με όλα αυτά τα θέματα. Το "Ναι" τους είναι
"Ναι" και το "Όχι" τους είναι "Όχι". Δεν έχουν
μισόλογα, δεν φοβούνται μήπως δεν είναι αρεστοί στους ακροατές τους, γιατί τους
αγαπούν. Και αυτός που αγαπά θέλει την σωτηρία των άλλων· δεν θέλει τις
φιλοφρονήσεις τους, δεν θέλει οπαδούς, όχλο που δεν σκέφτεται. Δεν φοβάται το
μικρό ποίμνιο, δεν φοβάται την απόρριψη, δεν τρέμει την αμφισβήτηση. Είναι
γαλήνιος ακόμα και την ώρα που ο όχλος τον κατηγορεί, τον σταυρώνει στο βωμό
της μόδας, του βολέματος, του φανατισμού.
Χωρίς μετάνοια και ταπείνωση, δεν μπορεί ο άνθρωπος να
ζήσει την Αλήθεια. Θα είναι μπροστά του, θα την ακούει, αλλά δεν θα την βλέπει,
δεν θα την εννοεί διότι η καρδιά του ποθεί την αυτοδικαίωσή της.
Θα του μιλάς για τον Χριστό και αυτός θα ακούει χρυσό· θα
του μιλάς για μετάνοια και αυτός θα παθαίνει άνοια...
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
http://imverias.blogspot.gr/2017/12/blog-post_10.html