Γράφει
ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Σημαντικός παράγοντας των χρόνων της
Ελληνικής Μεταπολίτευσης ξεψυχούσε στο νεκροκρέβατο του πόνου αλλά δεν του
έβγαινε η ψυχή, κοινώς ψυχορραγούσε.
Το θέαμα φρικτό για τους κληρονόμους που
«αδημονούσαν» πότε θα φύγει ο άνθρωπος
τους.
Κάποιος τους συμβούλεψε να καλέσουν ένα Πνευματικό
για να του διαβάσει «ευχή προς ψυχορραγούντα» για να επισπεύσουν το τέλος.
Έτσι και έπραξαν.
Είχαμε μπει στην εποχή του Ευρώ και
εξερχόμασταν από την περίοδο των μεγάλων δημοσίων- εθνικών έργων, αφήναμε πίσω
μας την περίοδο των παχέων αγελάδων των ρευστών πακέτων και εισερχόμασταν στην περίοδο των ισχνών
αγελάδων των μνημονίων.
Όταν ο Πνευματικός εισήλθε και πλησίασε το νεκροκρέβατο του γνωστού
μεγαλοπαράγοντα της μεταπολίτευσης το θέαμα που αντίκρυσε ήταν άθλιο.
Έβλεπε το πλάσμα του ΘΕΟΥ να σφυρίζει σαν
φίδι και να τρέμει σύγκορμα.
Φόρεσε το Πετραχήλι του και άρχισε να
διαβάζει την ΕΥΧΗ.
Προς το τέλος της Ευχής η εικόνα άλλαξε.
Ο ετοιμοθάνατος ηρέμησε , άνοιξε τα μάτια
του και οι πέριξ κληρονόμοι του απόρησαν
και ανησύχησαν μήπως δεν ήρθε ακόμα το τέλος του συγγενή που θα κληρονομούσαν .
Η έκπληξη όλων αποκορυφώθηκε όταν ο
άνθρωπος αυτός ανασηκώθηκε από την κλίνη του
και ζήτησε να μείνει μόνος του με τον ιερέα.
Το τι άκουσε ο Πνευματικός την επόμενη
ώρα ήταν ασύλληπτο.
Όλοι οι χρόνοι της μεταπολίτευσης πέρασαν από τα αυτιά του.
Ο μεγαλοπαράγοντας κλαίγοντας του
περιέγραφε όλα τα κατορθώματα που διέπραξε στους χρόνους που η λαμογιά ,ο δόλος
και η προδοσία είχαν γίνει εθνικό σπορ.
Ο γνωστός μου Πνευματικός ποτέ δεν μου είπε
το τι ακριβώς άκουσε διότι εξομολογούσε εκείνη την στιγμή το πλάσμα του ΘΕΟΥ.
Όταν τον ρώτησα μετά να μου πει κάτι ,
αρκέστηκε να σκύψει το κεφάλι του και κλαίγοντας μου επισημάνε ότι έρχονται άσχημες μέρες για
την πατρίδα μας.
Όμως δεν μπόρεσε να μου κρύψει κάτι που
του μετέφερε ο μεγαλοπαράγοντας της μεταπολίτευσης.
Του είπε:
Πριν έρθεις εδώ παπά μου υπέφερα πολύ.
Βρισκόμουν έμπροσθεν ενός δικαστηρίου και
ένας φοβερός ΚΡΙΤΗΣ που δεν τολμούσα να τον αντικρύσω μου έλεγχε για όλα αυτά
που σου είπα.
Καταλάβαινα τις αθλιότητες που διέπραξα
εις βάρος των συνανθρώπων μου και αισθανόμουν ότι δεν είχα χρόνο να μετανοήσω.
Αυτός ο φοβερός ΚΡΙΤΗΣ μου επαναλάμβανε
συνέχεια
«γιατί άθλιε έκλεβες το μέρος που
διαφεντεύω ΕΓΩ;»
«γιατί έκανες τα παιδιά μου δυστυχισμένα;»
«δεν ξέρεις ότι αυτό το νόμισμα που
μάζευες δεν έχει την ευλογία ΜΟΥ και
φεύγει από τις τσέπες των ανθρώπων;»
«είσαι τυχερός που έζησες στην Ελλάδα,
άτυχος γιατί θα μπεις στην κόλαση»
«αυτό το μέρος θα το καθαρίσω ΕΓΩ για να το σώσω»
Όλα τα παραπάνω τα άκουγε εμβρόντητος ο
Πνευματικός από τον μεγαλοπαράγοντα της μεταπολίτευσης που συνέχεια έκλαιγε και
ζητούσε το έλεος του ΘΕΟΥ.
Σε άλλες εποχές για να συναντήσεις αυτόν
τον άνθρωπο έπρεπε να κλείσεις μαζί του ραντεβού πολλών μηνών και αν τον
συναντούσες.
Ο Πνευματικός ανασηκώθηκε για να φύγει
αλλά ο ετοιμοθάνατος του κρατούσε το χέρι και δεν τον άφηνε .
Φοβόταν σφόδρα.
Ο Πνευματικός του υποσχέθηκε ότι θα του
φέρει τα ΑΧΡΑΝΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ για να τον
μεταλάβει.
Πράγματι ο Ιερέας την επόμενη μέρα με τα
ΑΓΙΑ τον ξανα επισκέφτηκε.
Αλλά έμαθε από τους δικούς του ότι ο
άνθρωπος τους έφυγε.
Αδελφοί μου, η ΧΡΙΣΤΟΦΡΟΥΡΗΤΗ Ελλάδα μας βρίσκεται μέσα στον
Μεγάλο Κανόνα της και πάει να βγει.
Και η Εκκλησία μας τούτες τις ώρες ψέλνει:
«Ψυχή μου ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; τὸ τέλος ἐγγίζει, καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι, ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν.»
Στώμεν
καλώς – στώμεν μετά φόβου
Δρ.
Κωνσταντίνος Βαρδάκας