Το Ευαγγέλιο και ο Απόστολος της Κυριακής 17 Ιουνίου 2018

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 17 Ἰουνίου 2018, Γ΄ Ματθαίου (Ματθ. ς΄ 22-33)

Εἶπεν ὁ Κύριος· ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός· ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται· ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.
Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστι τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.

1. ΕΧΟΥΜΕ ΑΓΧΟΣ;

Ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἀπειλητικοὺς ἐχθροὺς τῶν ἀνθρώπων στὴν ἐποχή μας, ποὺ ταλαιπωρεῖ τὴν ψυχή μας καὶ μᾶς κάνει ἀνειρήνευτους, εἶναι τὸ ἄγχος. Ἄγχος γιὰ τὴ ζωή μας, τὸ μέλλον μας, τὴν ἐπιβίωσί μας, τὴν οἰκογένειά μας, τὰ πολλὰ ἔξοδα ἐνδυμασίας καὶ διατροφῆς, γιὰ τὰ πάντα. Ὅλη μας ἡ ζωὴ κάποτε περιστρέφεται γύρω ἀπὸ αὐτά. Τὰ λόγια μας, οἱ σκέψεις μας, οἱ ἐπιθυμίες μας ἀλλὰ καὶ οἱ κόποι μας ὅλοι γιὰ τὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Καὶ ἴσως ξεχνοῦμε οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ὅτι ὑπάρχει καὶ ἄλλη ζωή, οὐρανός, αἰώνιο μέλλον.

Κι ἔρχεται ὁ Κύριος νὰ ἐλέγξῃ αὐτὴ τὴν ἀγωνιώδη φροντίδα μας. Μὴ μεριμνᾶτε μὲ ἀγωνία, μᾶς λέγει, γιὰ τὴ ζωή σας, τί θὰ φᾶτε, τί θὰ πιῆτε, πῶς θὰ ντυθῆτε. Τί ἀκριβῶς ὅμως ἐννοεῖ ὁ Κύριος ὅταν μᾶς λέγῃ νὰ μὴ μεριμνοῦμε γιὰ ὅλα αὐτά; Εἶναι σὰν νὰ μᾶς λέγῃ: Μὴν ἔχετε ἀγωνιώδη μέριμνα, ποὺ σᾶς περισπᾷ καὶ σᾶς βασανίζει. Μὴν ἀνησυχεῖτε γιὰ τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς σας γεμᾶτοι ταραχὴ καὶ ἄγχος. Διότι ἔτσι, ὅπως τὸ καταλαβαίνουμε ὅλοι μας, θὰ τρελλαθοῦμε καὶ μόνο μὲ τὴν σκέψι τῶν ὑποθέσεών μας. Εἶναι μερικοὶ μάλιστα ἄνθρωποι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ κοιμηθοῦν μὲ τὴν ἀγωνία: Πῶς θὰ τὰ βγάλω πέρα, πῶς θὰ ἀντιμετωπίσω τὰ τόσα ἔξοδα τοῦ μηνός, πῶς θὰ ζήσω μὲ τέτοιο μικρὸ μισθό, πῶς θὰ σπουδάσουν τὰ παιδιά, πῶς θὰ τὰ ἀποκαταστήσω, πῶς θὰ ἀντιμετωπίσω ἐκεῖνο τὸ μεγάλο πρόβλημα ποὺ μοῦ φαίνεται ἄλυτο;

Αὐτὰ ἀκριβῶς ποὺ ἀποτελοῦν αἰτία ἄγχους καὶ μέριμνας, αὐτὰ ἀκριβῶς πρέπει νὰ γίνουν αἰτία πίστεως, ἠρεμίας καὶ γαλήνης. Προβλήματα καὶ ἀνάγκες δὲν θὰ πάψουμε ποτὲ νὰ ἔχουμε. Τί θὰ κερδίσουμε λοιπὸν μὲ τὸ ἄγχος καὶ τὴν ἀγωνία; Τὸ μόνο ποὺ σίγουρα θὰ ἀποκομίσουμε εἶναι ἡ ἀπώλεια τῆς ἠρεμίας καὶ ψυχραιμίας μας καὶ ἡ συντόμευσι τῆς ζωῆς μας. Καὶ ἐπιπλέον θὰ μεταδώσουμε στοὺς οἰκείους μας τὸ πνεῦμα αὐτὸ τῆς ἀναστατώσεως καὶ τῆς ἀγωνίας, θὰ γίνουμε ὅλοι στὸ σπίτι ἀγχώδεις καὶ ἀνειρήνευτοι.

Ὅμως ἐδῶ θὰ ρωτήσῃ κάποιος: Μὰ καὶ τί πρέπει νὰ κάνουμε; Νὰ μένουμε ἀπαθεῖς μπροστὰ στὰ τόσα καθημερινά μας προβλήματα; Νὰ μὴν ἐνδιαφερώμαστε γι’ αὐτά; Ἀσφαλῶς θὰ ἐνδιαφερώμαστε. Θὰ ἐργασθοῦμε, θὰ κουρασθοῦμε, θὰ παλέψουμε. Πῶς ἀλλιῶς θὰ ζήσουμε; Ὅλα τὰ ἀπαραίτητα θὰ τὰ ἐπιτελέσουμε. Ὁ Κύριος δὲν μᾶς προτρέπει νὰ μὴν ἐργαζώμαστε, νὰ μὴ φροντίζουμε γιὰ τὶς τόσες καθημερινές μας ἀνάγκες. Ὅμως ὅλα νὰ τὰ κάνουμε χωρὶς ἄγχος, χωρὶς ἀγωνία, χωρὶς ταραχή, ἀλλὰ μὲ εἰρήνη καὶ πίστι, μὲ ἐλπίδα καὶ καταφυγὴ στὸν πανάγαθο Θεό.

2. ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΤΕΡΑ

Ὁ Κύριος, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ ἔχουμε μιὰ τέτοια πίστι, μᾶς λέγει ὅτι δὲν εἴμαστε ὀρφανοί. Ἔχουμε Πατέρα, Πατέρα ἀγάπης καὶ στοργῆς. Αὐτὸς μᾶς ἔφερε ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴ ζωή, Αὐτὸς μᾶς ἐδημιούργησε. Δὲν θὰ φροντίσῃ λοιπὸν καὶ γιὰ τὴ συντήρησί μας; Ἐφ’ ὅσον εἶναι Πατέρας μας, εἶναι ἀδύνατον νὰ μᾶς ἐγκαταλείψῃ. Θὰ φροντίσῃ γιὰ μᾶς. Ποιὸς Πατέρας δὲν φροντίζει καὶ δὲν παρέχει τὰ ἀναγκαῖα στὰ παιδιά του; Ὁ Πατέρας μας μᾶς ξέρει καλά, ξέρει τὶς ἀνάγκες μας, ξέρει τὶς ἀγωνίες μας, ξέρει τὰ πάντα. Ἀλλὰ καὶ τὰ πάντα μπορεῖ νὰ κάνῃ. Διότι δὲν εἶναι μόνον παντογνώστης ἀλλὰ καὶ παντοδύναμος.

Καὶ ἐφ’ ὅσον μάλιστα αὐτὸς ὁ οὐράνιος Πατέρας τρέφει καὶ συντηρεῖ στὴ ζωὴ τὰ κατώτερα, τὰ πουλιὰ καὶ τὰ ἀγριολούλουδα, δὲν θὰ θρέψῃ καὶ τὰ ἀνώτερα; Αὐτὸς ἐνδιαφέρεται πάνω ἀπ’ ὅλα γιὰ μᾶς, Αὐτὸς μᾶς συντηρεῖ στὴ ζωή. Καὶ μᾶς ἀγαπᾷ πολύ. Τόσο πολὺ ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ καταλάβουμε. Τόσο πολὺ μᾶς ἀγάπησε καὶ μᾶς ἀγαπᾷ, ὥστε ὄχι μόνο μᾶς ἐδημιούργησε, ἀλλὰ ἔκανε τὰ πάντα γιὰ μᾶς, ὄχι μόνο γιὰ τὴν συντήρησι τοῦ σώματός μας ἀλλὰ πολὺ περισσότερο γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Γιὰ μᾶς πρόσφερε καὶ προσφέρει ἄπειρα ἀγαθά. Γιὰ μᾶς ἔκανε τὸ μεγαλύτερο ἀπ’ ὅλα, ἔγινε ἄνθρωπος καὶ σταυρώθηκε, γιὰ νὰ μὴ χαθοῦμε στὴν αἰώνια ἀπώλεια, ἀλλὰ νὰ ἔχουμε ζωὴ αἰώνιο.

Ἀφοῦ λοιπὸν ἔκανε ὅλα αὐτὰ τὰ μεγάλα καὶ ἀσύλληπτα, θὰ μᾶς ἀφήσῃ στὰ μικρὰ καὶ ἐλάχιστα; Μὴν εἴμαστε λοιπὸν ὀλιγόπιστοι. Ἀλλὰ νὰ ἔχουμε ἀταλάντευτη καὶ ἀδίστακτη πίστι σ’ Αὐτόν. Νὰ καταλάβουμε ὅτι δὲν εἴμαστε ὀρφανοί. Ἔχουμε Πατέρα ποὺ εἶναι διαρκῶς δίπλα μας καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ μᾶς συμπαρασταθῇ καὶ νὰ μᾶς βοηθήσῃ σὲ ὅλα. Λοιπὸν «ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους, καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Ἔχει τὴν ἔγνοια μας ὁ Θεός μας. Ἂς εἰρηνεύουμε.

Ἡ πιό μεγάλη ἀγάπη τοῦ κόσμου!

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 17 Ἰουνίου 2018, Γ΄ Ματθαίου (Ρωμ. ε΄ 1-10)

Ἀδελφοί, δικαιωθέντες ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν τῇ πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ᾗ ἑστήκαμεν, καὶ καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν. ἔτι γὰρ Χριστὸς ὄντων ἡμῶν ἀσθενῶν κατὰ καιρὸν ὑπὲρ ἀσεβῶν ἀπέθανε. μόλις γὰρ ὑπὲρ δικαίου τις ἀποθανεῖται· ὑπὲρ γὰρ τοῦ ἀγαθοῦ τάχα τις καὶ τολμᾷ ἀποθανεῖν. συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε. πολλῷ οὖν μᾶλλον δικαιωθέντες νῦν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι᾿ αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς. εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ.

«Συνίστησι τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε»

Μποροῦμε νὰ μετρήσουμε τοὺς κόκκους τῆς ἄμμου στὴ γῆ; τὶς σταγόνες τῆς βροχῆς; τ᾿ ἀστέρια στὸ ἀπέραν­το σύμπαν;… Ἀδύνατο. Ἀλλὰ ὅσο κι ἂν ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ συλλάβουμε τὸ πλῆθος τους, πάντως ἔχει ὅρια καὶ μέτρα. Ὑπάρχει ὡστόσο ἕνα μέγεθος ἀσυγ­κρίτως ἀνώτερο, μὴ μετρήσιμο, μεγαλειῶδες στὴν ἀπεραντοσύνη του, θαυμαστὸ στὴν ὡραιότητά του, ἕνας ὠκεανὸς χωρὶς ἀκτὲς καὶ πυθμένα· εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὴν κάνει λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ παραπάνω χωρίο, ἀπὸ τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Γράφει ὁ θεόπνευστος ἀπόστολος: Φανέρωσε ὁ Θεὸς τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχει πρὸς ἐμᾶς μὲ τὸ ἑξῆς: μὲ τὸ ὅτι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός Του, πέθανε γιὰ χάρη μας, γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ἂς προσπαθήσουμε νὰ μελετήσουμε κάπως αὐτὴν τὴν ἀγάπη σήμερα καὶ νὰ δοῦμε: πῶς φανερώθηκε καὶ τί σημαίνει αὐτὴ ἡ ἀγάπη γιὰ τὴ ζωή μας.

1. Πέθανε γιὰ ἁμαρτωλοὺς

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν ἔχει μεταπτώσεις. Πάντοτε ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ μὲ τέλεια καὶ ἄπειρη ἀγάπη ὅλα τὰ πλάσματά Του καὶ φροντίζει γι᾿ αὐτά. «Κατὰ καιρὸν» ὅμως, ὅπως ἀκούσαμε στὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα, δηλαδὴ σὲ συγκεκριμένη στιγμὴ τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἐκδήλωσε τὴν ἀγάπη Του πρὸς τὸν ἄνθρωπο μὲ ἕναν ἐξαιρετικὸ τρόπο. Αὐτὸς ἦταν ἡ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου.

Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ πέθανε γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Μὰ πεθαίνει ὁ Θεός; Ὄχι· ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ πεθάνει – ἀσύλληπτη συγκατάβαση, πρῶτο θαυμαστὸ σημεῖο αὐτῆς τῆς ἀγάπης! Κι ὄχι μόνο ἔγινε ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ θυσίασε τὴ ζωή Του – δεύτερο σημεῖο τῆς ἀγάπης Του.

Τὴ θυσίασε γιὰ πλάσματα ὄχι ἀξιαγάπητα ἀλλὰ βυθισμένα σὲ κάθε εἴδους ἁμαρτία. Σημειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος ὅτι γιὰ κάποιον ἐνάρετο ἴσως βρεθεῖ κανεὶς νὰ θυσιαστεῖ – ἀλλὰ καὶ αὐτὸ εἶναι σπάνιο· ποιὸς ἔχει τέτοια αὐταπάρνηση, ὥστε νὰ περιφρονήσει τὸν θάνατο γιὰ χάρη ἔστω ἑνὸς Ἁγίου;

Ἀλλὰ ἐδῶ ὁ Κύριος, τὸ πιὸ ἐκλεκτὸ μέλος τῆς ἀνθρωπότητος, δέχθηκε νὰ πεθάνει ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺς πιὸ διεστραμμένους καὶ ἀνήθικους ἀνθρώπους, χωρὶς μάλιστα νὰ Τὸν ἀνακόψει σ᾿ αὐτὴν τὴν ἀπόφασή Του τὸ ὅτι πολλοὶ δὲν θὰ ἐγκολπώνονταν τὴν διὰ τοῦ Σταυροῦ σωτηρία!…

Ἐπιπλέον ὁ Θεὸς μὲ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Υἱοῦ Του, παρόλο ποὺ τότε ἐκδηλώθηκε μὲ τὸν πιὸ σκληρὸ τρόπο τὸ μίσος τῶν ἀνθρώπων ἐναντίον Του, τοὺς χάρισε ἀσύλληπτα ἀγαθά: ἄφεση ἁμαρτιῶν, συντριβὴ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου, καταλλαγή, υἱοθεσία, ἀνακαίνιση, αἰώνια ζωὴ καὶ σωτηρία!…

2. Ἀκλόνητη ἐλπίδα, ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ

Τί σημαίνει ὅμως γιὰ τὴ ζωή μας αὐτὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Τί σημαίνει;… Τὰ πάντα· καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα ἐλπίδα στὸ ἔλεός Του. Ἀσάλευτη ἐλπίδα στὸν παν­άγαθο Θεό. Ὁλόκληρο τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος, αὐτὸ ἐξαγγέλλει: τὴν ἐλπίδα στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Διότι, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἐάν, ὅταν ἤμασταν ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ, Ἐκεῖνος μᾶς ἔδειξε τέτοια ἀγάπη καὶ μᾶς συμφιλίωσε μὲ τὸν Ἑαυτό Του διαμέσου τοῦ θανάτου τοῦ Υἱοῦ Του, πολὺ περισσότερο τώρα ποὺ συμφιλιωθήκαμε, θὰ σωθοῦμε διὰ τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ζεῖ ἔνδοξος στοὺς οὐρανοὺς ὡς Μεσίτης μας. Μακριὰ λοιπὸν ἡ ἀπελπισία γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, μακριὰ τὸ ἄγχος γιὰ τὰ προβλήματά μας, ἡ ἀπαισιοδοξία, ἡ μελαγχολία… Μᾶς ἀγαπάει ὁ Θεὸς ὁ οἰκτίρμων, ὁ ἐλεήμων, ὁ πολυεύσπλαχνος. Ἂς καταφεύγουμε στὸ μέγα ἔλεός Του. Δὲν θὰ διαψευσθοῦμε ποτέ.

Ἂς φιλοτιμηθοῦμε ὅμως νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὴ θεία ἀγάπη, ἂς ἀγαπήσουμε Αὐτὸν ποὺ τόσο μᾶς ἀγάπησε. Αὐτὸ στὴν πράξη σημαίνει νὰ ἐφαρμόζουμε τὸ θέλημά Του. «Ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με», διεκήρυξε ὁ Κύριος πρὶν ἀπὸ τὸ Πάθος Του· ἐκεῖνος ποὺ ἐγκολπώθηκε τὶς ἐντολές μου καὶ τὶς τηρεῖ, ἐκεῖνος καὶ μόνο μὲ ἀγαπᾶ (Ἰω. ιδ´ [14] 21).

***

Ὢ ἡ θεία ἀγάπη! Πότε θὰ τὴν αἰσθανθοῦμε, ὥστε ν᾿ ἀλλάξει ριζικὰ τὴ ζωή μας; Στὴν ἀτελεύτητη δὲ ­αἰωνιότητα, αὐτὴ ἡ ἀγάπη θὰ εἶναι ἡ διαρκὴς μελέ­­τη καὶ τὸ ἐντρύφημά μας· αὐτὴ ἡ Ἀγάπη θὰ μᾶς ἀποκαλύπτεται καὶ θὰ μᾶς εὐεργετεῖ μὲ κάθε ἀφθονία, θὰ μᾶς ἁ­γιάζει, θὰ μᾶς ὑψώνει, θὰ μᾶς πλουτίζει, θὰ μᾶς πληροῖ, κι ἐμεῖς θὰ ξεσπᾶμε σὲ ὁλοκάρδια πανευφρόσυνη δοξολογία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία συν­εχῶς θὰ ἀνανεώνεται ἀπὸ νέα κύματα ἀποκαλύψεων καὶ Χαρίτων, στὴν ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν!

πηγή: ο Σωτήρ

https://antexoume.wordpress.com