Είναι η αγιότητα... προϋπόθεση της αποτείχισης;

Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΦΩΤΙΟΥ ΒΕΖΥΝΙΑ ΣΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΙΣ 16 ἸΟΥΝΙΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΜΕ ΘΕΜΑ ''ὈΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ - 2 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ''.

Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια ακριβώς η σύνοδος στο Κολυμπάρι της Κρήτης θεσμοθέτησε «ΣΥΝΟΔΙΚΩ ΤΩ ΤΡΟΠΩ»!  την παναίρεση του οικουμενισμού στην Εκκλησία. Θλίψη διακατέχει τις καρδιές μας για το γεγονός αυτό.

Στις μετέπειτα εξελίξεις στο χώρο της Ελλαδικής Εκκλησίας, εντοπίζουμε δύο «κομβικά» σημεία. Αφ’ ενός μεν το κείμενο «προς τον Λαό», του Φεβρουαρίου του 2017, το οποίο εκφράζει ανάγλυφα τις θέσεις της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος απέναντι στην σύνοδο της Κρήτης, και αφ’ ετέρου το «χρησμικό» κείμενο – απόφαση, της μεγάλης συνάξεως του Αγίου Όρους στις 17 Ιουνίου του 2017 το οποίο αγωνιωδώς προσπαθεί να «καλύψει» το ανακόλουθο της συνόδου της Κρήτης σε σχέση με την Αγιοπατερική παράδοση της Εκκλησίας.

Το οικουμενιστικό συνέδριο που διοργανώθηκε από την Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ πριν λίγες μέρες για τη Σύνοδο της Κρήτης, και η παρουσία μεταξύ των χορηγών του συνεδρίου μεγάλων Ιερών Μονών, αφήνει να διαφανεί κατά τρόπο απροκάλυπτο γιατί το Άγιο Όρος δεν ομιλεί… Γιατί τα μοναστήρια μας δεν αντιδρούν… Στο σημείο αυτό σας μεταφέρω ένα απόσπασμα από άρθρο του καθηγητού Σαράντου Ι. Καργάκου στην «Εστία»: Λέγει «Ἀμυκλαῖοι σιγῆ ἀπώλοντο». Κατά μία παράδοση, οἱ κάτοικοι τῶν Ἀμυκλῶν εἶχαν λάβει ὅλα τά ἀναγκαῖα μέτρα γιά τήν προάσπιση τῆς πόλης τους, ὅταν οἱ Δωριεῖς κατέλαβαν τήν Σπάρτη καί τήν Λακωνία. Νύκτα καί ἡμέρα ἦσαν ὑπό τά ὅπλα. Οἱ Δωριεῖς τῆς Σπάρτης τούς ἄφησαν ἐπί πολύ ἀνενόχλητους. Ἔτσι, οἱ Ἀμυκλαῖοι χαλάρωσαν σταδιακά καί, ἀκολούθως, ὁλικά τήν ἀμυντική τους ἐπαγρύπνηση. Καί κάποιο βράδυ, οἱ Δωριεῖς τῆς γειτονικῆς Σπάρτης μπῆκαν στήν πόλη τους ἀμαχητί καί τούς κατέσφαξαν. Τό πάθημα τῶν Ἀμυκλαίων ἔγινε παροιμιακό».

Το ίδιο πάθημα περιμένει και όλους τους σημερινούς «Αμυκλαίους» της Εκκλησίας, εξ’ αιτίας του εφησυχασμού τους. Λέγει ο μακαριστός γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος εν έτη 1994: «πρέπει νάχουμε ἐγρήγορση. Καὶ τὰ λέμε αὐτά, γιατὶ δὲν ξέρουμε αὔριο τί ἔρχεται. Ὄχι ἐπὶ θύραις, ἔχει μπεῖ μέσα ὁ ἐχθρός. Δὲν λέω τὶς αἱρέσεις μόνο, δὲν λέω ...πάμπολλα. Ἕνα θὰ πῶ μόνο, τὸν Οἰκουμενισμό. Ὁ ὁποῖος Οἰκουμενισμός, φορεῖς του ἔχει αὐτὴ τὴν στιγμὴ Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὰ ἀκούσατε; Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὸ καταλάβατε; Πῶς λοιπόν, θὰ παίρνει τὸ μυαλό μας στροφές, ὅταν αὔριο θὰ μᾶς ποῦν –προοδευτικὰ ἐννοεῖται, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, λίγο-λίγο–  καὶ τοῦτο κι ἐκεῖνο. Δὲν θὰ ἀντιδράσουμε; Θὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο; 

Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει».

Μα η σημερινή κατάσταση δεν έχει αιτία μόνον τον εφησυχασμό. Προσωπική μας άποψη είναι ότι θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον, να οργανώσουμε μία άλλη ημερίδα με θέμα:  «Υποταγή των πάντων στο θέλημα των σκοτεινών δυνάμεων».

Περιμέναμε λοιπόν με αγωνία να δούμε τις επίσημες αντιδράσεις στα κακώς κείμενα των κειμένων της Κρήτης. Στην χρονική περίοδο της αναμονής διαπιστώσαμε «επώδυνα» ότι όλα «τὰ 'σκιαζε ἡ φοβέρα καὶ τὰ πλάκωνε ἡ σκλαβιά …», και ελάχιστοι είχαν την διάθεση να δουν την Αλήθεια κατάματα. Μετά από έντονο και βασανιστικό προβληματισμό, με οδοδείκτη τα βήματα των Αγίων Πατέρων,  διαλέξαμε τον μαρτυρικό δρόμο της διακοπής του μνημοσύνου. Και βέβαια εκτός των άλλων έπρεπε να απολογηθούμε και στην αυστηρή παρατήρηση – ερώτηση των εθελοτυφλούντων ελεγκτών μας. Μας ρωτούσαν και μας ρωτούν:

«Δηλαδή φθάσατε σε τέτοια  ύψη αγιότητας ώστε να προβείτε σε αποτείχιση;». Υψηλά ιστάμενο πρόσωπο μου έθεσε σε κατ’ ιδίαν συζήτηση που είχαμε τον «αποτρεπτικό προβληματισμό»: «Γίνε πρώτα Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης και μετά έλα να μιλήσουμε»  Ο ίδιος ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει επί λέξει: «Η εντολή του Κυρίου είναι να μη σιωπάμε τον καιρό που η πίστη μας βρίσκεται σε κίνδυνο. Ώστε, όταν για την πίστη ο λόγος, δεν μπορείς να πεις ποιος είμαι εγώ; ένας απλός ιερέας, άρχοντας, στρατιώτης, γεωργός, φτωχός. Δεν μου πέφτει λόγος και φροντίδα για αυτό το ζήτημα. Αλίμονο, οι λίθοι θα κράξουν και εσύ θα μείνεις σιωπηλός και χωρίς φροντίδα;». Βλέπουμε τους αγίους να φλέγονται μέσα στην αγωνία για την Αλήθεια της Πίστεως, και εμείς «κρυοκάρδιοι και απερίτμητοι τη συνειδήσει»  αποτρέπουμε το ποίμνιο από το «να απαιτεί να ορθοτομείται ο Λόγος της Αληθείας». Η πλειονότητα των πνευματικών και των γερόντων και των εντός και των εκτός του Αγίου Όρους δυστυχώς είναι οπαδοί αυτής της αποτροπής.

Βέβαια να πούμε ξεκάθαρα, ότι το ερώτημα δεν τίθεται από τους ερωτώντες για να απαντηθεί. Δεν θέλουν την απάντηση. Τίθεται για να δημιουργηθεί εκείνο το «συνειρμικό περιβάλλον» μέσα τους και γύρω τους ώστε και οι ίδιοι να δικαιολογήσουν την αδικαιολόγητη πατερικά στάση τους, και οι ακούοντες κληρικοί, μοναχοί και λαϊκοί να γίνουν διστακτικοί και αναποφάσιστοι απέναντι σε μια τέτοια «απονενοημένη» γι αυτούς, και για τους πολλούς δυστυχώς, απόφαση και στάση.

Οι θέτοντες το ερώτημα ουσιαστικά μας λένε: «Κάποιος Ορθόδοξος Επίσκοπος ή Μητροπολίτης ή πρεσβύτερος μπορεί να εφαρμόσει στην πράξη τον 15ο κανόνα της ΑΒ συνόδου, μόνο ΑΝ φθάσει σε ύψη αγιότητας».

Βέβαια θα ήταν αφελές να δεχθούμε κάτι τέτοιο, και λυπάμαι αλλά θα χαρακτηρίσω αφελείς και αυτούς που θέτουν τέτοιες προϋποθέσεις απέναντι στην μαρτυρική στάση και πορεία της αποτείχισης. 

Λοιπόν το ερώτημα-προβληματισμός που μας θέτουν και οι εξ αριστερών και οι εκ δεξιών ιστάμενοι της πορείας της αποτείχισης, πάνω στον οποίο κτίζω αυτά που σας λέγω σήμερα, είναι προϊόν ενσυνειδήτου ή ασυνειδήτου πλάνης των ερωτώντων. Μάλλον το ερώτημα θα πρέπει να διαμορφωθεί έτσι ώστε, να μιλάμε πάνω σε ορθολογιστική βάση. Θα μπορούσαμε π.χ. να ρωτήσουμε: «Τι έκαναν οι άγιοι σε καιρό επικράτησης αιρέσεων στην Εκκλησία;». Και βέβαια με την ουσιώδη υποσημείωση ότι ουδείς άγιος εν ζωή γνωρίζει, πολύ δε περισσότερο διαφημίζει την αγιότητά του.

Επιστρέφουμε λοιπόν το ερώτημα στους δολίως ή αδόλως ερωτώντες ως εξής διατυπωμένο.  Μήπως μπορούν να μας πουν έναν, «ΕΝΑΝ» άγιο, που σε καιρό αιρέσεως έμεινε με την αίρεση και παρότρυνε και το σώμα της Εκκλησίας να μείνει με την  αίρεση;  Μήπως μπορούν να αναφέρουν μία, «ΜΙΑ» σύνοδο τοπική ή οικουμενική, που σε καιρό αιρέσεως προτρέπει με τα κείμενά της να προσχωρήσουμε στην αίρεση και να καταστήσουμε τα αιρετικά δόγματα, δόγματα της Εκκλησίας; Μη γένοιτο.

Η ανακόλουθη όμως, των Αγίων Πατέρων, σύνοδος του Κολυμπαρίου, επέβαλε  την αίρεση του οικουμενισμού θεσμικά μέσα στην Εκκλησία μας και ας ευχηθούμε και ας προσευχηθούμε ο Άγιος Τριαδικός Θεός, να επαναφέρει δια της Πανσόφου επεμβάσεώς Του, την ΤΑΞΗ μέσα στην Εκκλησία Του.

Θα απαντήσουμε λοιπόν στους θέτοντας την ερώτηση του τίτλου της εισηγήσεως,  με τους λόγους και την πολιτεία των αγίων. Έτσι θα τους βοηθήσουμε να ξεπεράσουν τον πειρασμό του εφησυχασμού. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι το ερώτημα τίθεται για να μπορούν να κοιμούνται οι ίδιοι και οι γύρω τους… ήσυχοι.

Πηγαίνουμε λοιπόν στην δια των αιώνων αναβλύζουσα «Ύδωρ ζων» πηγή των Αγίων Πατέρων.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας λέγει: «Καὶ ἄλλο δὲ σκοπήσωμεν· Ὁ Θεὸς ἐκλεξάμενος, ἐξήγειρεν ἀποστόλους, καὶ προφήτας, καὶ διδασκάλους, πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων· ὁ δὲ διάβολος, ψευδαποστόλους καὶ ψευδοπροφήτας, καὶ ψευδοδιδασκάλους κατὰ τῆς εὐσεβείας ἐκλεξάμενος ἐξήγειρεν, ὥστε καὶ τὸν παλαιὸν πολεμηθῆναι νόμον, καὶ τὸν εὐαγγελικόν. Ψευδαποστόλους δέ, καὶ ψευδοπροφήτας, καὶ ψευδοδισκάλους μόνους νοῶ τοὺς αἱρετικούς· ὧν οἱ λόγοι καὶ οἱ λογισμοὶ διεστραμμένοι εἰσίν. Ὣσπερ οὖν ὁ τοὺς ἀληθεῖς ἀποστόλους, καὶ προφήτας, καὶ διδασκάλους δεχόμενος, Θεὸν δέχεται· οὕτως καὶ ὁ τοὺς ψευδαποστόλους, καὶ ψευδοπροφήτας, καὶ ψευδοδιδασκάλους δεχόμενος, τὸν διάβολον δέχεται. Ὁ τοίνυν συνεκβαλὼν τοὺς ἁγίους τοῖς ἐναγέσι καὶ ἀκαθάρτοις αἱρετικοῖς (δέξασθε λέγοντα τὴν ἀλήθειαν), τῷ διαβόλῳ προφανῶς τὸν Θεὸν συγκατέκρινεν.» (βλ. Αγ. Μαξίμου του Ομολογητού. Περὶ τῶν πραχθέντων ἐν τῇ πρώτῃ ἐξορίᾳ, ἤτοι ἐν Βιζύῃ· τὰ παρὰ τοῦ Θεοδοσίου ἐπισκόπου Καισαρείας Βιθυνίας, καὶ αὐτοῦ διαλεχθέντα. Παρ Ι.) Ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής αυστηρός ταυτίζει την αποδοχή της  αίρεσης με την αποδοχή του διαβόλου. Εκτός και αν υπάρχουν κάποιοι που έχουν την αφέλεια να πιστεύουν ότι ο οικουμενισμός δεν είναι αίρεση. Ή επειδή «έτσι τους συμφέρει» προσπαθούν αγωνιωδώς να δομήσουν επιχειρήματα για δήθεν διατάραξη της Εκκλησιαστικής τάξεως με την εφαρμογή του 15ου κανόνος της ΑΒ συνόδου. Μα σαφώς τους απαντάμε «Δεν είναι η αποτείχιση που φέρνει την ταραχή, αλλά η σύνοδος της Κρήτης η οποία θεσμοθέτησε την αίρεση του οικουμενισμού ως επικρατούσα, δυστυχώς, κατάσταση στην Εκκλησία.»

Την εποχή λοιπόν του Αγίου Μαξίμου συγκλονίζει την Εκκλησία η αίρεση του Μονοθελητισμού.  Όλοι, οι τότε Πατριάρχες είχαν υποκύψει στην αίρεση αυτή.  Ο μόνος, που έμεινε ακλόνητος στην Ορθοδοξία ήταν ο μοναχός άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, με τους δύο μοναχούς μαθητές του.  Οι τρεις αυτοί μοναχοί και «μόνοι» διέκοψαν την «κοινωνία» με όλους τους Πατριάρχες. Διώχτηκαν φοβερά.  Οι διώκτες τους, έκοψαν το χέρι του αγίου Μαξίμου, για να μη γράφει, και τη γλώσσα, για να μην ομιλεί.  Τον αναθεμάτισαν και τον εξόρισαν στον Καύκασο, σε ηλικία 80 ετών.

Όλα αυτά συνέβησαν είκοσι χρόνια προτού συνέλθει το 680 μ.Χ. η Στ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία καταδίκασε την αίρεση, αναθεμάτισε όλους τους τότε Πατριάρχες Ανατολής και Δύσεως, και δικαίωσε τον άγιο Μάξιμο με τους δύο μαθητές του μοναχούς!

Οι απαρασάλευτες και αυστηρές θέσεις του Αγίου Μαξίμου του ομολογητού και των συν αυτώ, απέναντι στην αίρεση, που διαβάζουμε στους διαλόγους με τους διώκτες τους, δεν είναι αποτέλεσμα της επίγνωσης της αγιότητάς τους. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Η αγιότητά τους κτίζεται πάνω στις θέσεις αυτές.

Στον βίο του αγίου Υπατίου διαβάζουμε: «Ο άγιος Υπάτιος η μνήμη του εορτάζεται 17 Ιουνίου, Ηγούμενος της Μονής των Ρουφιανών στην Χαλκηδόνα, όταν πληροφορήθηκε τα αιρετικά φρονήματα του Νεστορίου, αμέσως έσβησε το όνομά του από τα δίπτυχα δια να μη μνημονεύεται εις τις Λειτουργίες. Ο ευλαβέστατος επίσκοπος Ευλάλιος είπε προς τον Υπάτιον: Γιατί έσβεσες το όνομά του πριν να ιδής τι θα γίνη; Ο όσιος απάντησε: Εγώ αφού έμαθα ότι μιλά άσχημα για τον Κύριόν μου, παύω την κοινωνίαν μαζί του και ούτε αναφέρω το όνομά του· δεν είναι πια επίσκοπος». Τότε ο Ευλάλιος του είπε με οργή: «Πήγαινε και διόρθωσε αυτό που έκανες, διότι μπορώ και να σε τιμωρήσω». Και ο Υπάτιος αποκρίθηκε: «Ό,τι θέλεις κάμε, διότι εγώ απεφάσισα τα πάντα να πάθω και με αυτήν την απόφασιν το έκανα αυτό» (πηγή: http://orthodox-voice.blogspot.com/2013/03/blog-post_373.html)

Και πάλι ρωτάμε. H αίρεση που εισήγαγε στην Εκκλησία τότε ο Νεστόριος ήταν καταδικασμένη συνοδικά; Ήταν λοιπόν λάθος ο Άγιος Υπάτιος; Μήπως διέγνωσε αυτοεξεταζόμενος την αγιότητά του, και μετά προέβη στις ενέργειες που διαβάσαμε; Όχι βέβαια. Να ευχηθούμε να βρεθούν σήμερα τέτοιοι ηγούμενοι. Αν είχαμε στο Άγιο όρος δέκα τέτοιους ηγουμένους, που θα  ακολουθούσαν το παράδειγμα του αγίου Υπατίου, θα είχε γίνει ήδη άλλη σύνοδος πανορθόδοξος η οποία θα είχε καταδικάσει και αναθεματίσει το Κολυμπάρι και τον οικουμενισμό, οδηγώντας και πάλι το σκάφος της Εκκλησίας στο γαλήνιο λιμανάκι των Ορθόδοξων Δογμάτων.

Από τον βίο του Αγίου Κυρίλλου. «Το 428 Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Νεστόριος, ο οποίος δεν έπαυσε την «κοινωνία» με τον Ευτυχή, όταν κήρυξε από τον άμβωνα της αγίας Σοφίας ότι η Παναγία πρέπει να ονομάζεται «Χριστοτόκος» και όχι Θεοτόκος»! Την αντικανονική αυτή στάση του Νεστορίου οι πιστοί θεώρησαν ως συμφωνία του με τις κακοδοξίες του Ευτυχή, όπως και πράγματι ήταν.  Οι πιστοί αμέσως έφυγαν απ’ το ναό και δεν εκκλησιάζονταν σε καμιά εκκλησία, επειδή μνημονεύονταν ο Νεστόριος.  Ακόμα δεν είχε συνέλθει καμιά Σύνοδος να καταδικάσει τον Ευτυχή και το Νεστόριο, με τους οπαδούς τους, που κοινωνούσαν μαζί τους. 

   Ο άγιος Κύριλλος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, με επιστολές του, προς τον κλήρο και το λαό της Πόλης, τους παρότρυνε προς τούτο. Ύστερα από τρία χρόνια, το έτος 431 μ.Χ. συνήλθε η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία δικαίωσε τον άγιο Κύριλλο, και όσους είχαν πάψει το «μνημόσυνο» του Νεστόριου, και καταδίκασε το Νεστόριο! (πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=3133)

Θα ήταν αφελές να πιστεύουμε ότι η στάση του ποιμνίου απέναντι στην αίρεση του Νεστορίου και του Ευτυχούς, και η στάση του Αγίου Κυρίλλου, ήταν αποτέλεσμα του ελέγχου που έκαναν στους εαυτούς τους και αποφάσισαν ότι έφθασαν σε ύψη αγιότητας γι αυτό και έπρεπε να προβούν σε αποτείχιση. Προς σύγκριση του τότε και του σήμερα, σας μεταφέρω τους λόγους (Τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Χριστουπόλεως κ. Μακαρίου) από την εισήγησή του  στο 8ο συνέδριο θεολογίας που έγινε πριν λίγες μέρες όπως είπαμε πιο πάνω, στην Θεσσαλονίκη. Λέγει ο Θεοφιλέστατος: «...Πρόσωπα, ὁμάδες, κληρικοί, μοναχοί, λαϊκοί, ὀργανώσεις καί συνάξεις δέν ἔχουν κανένα δικαίωμα καί καμμία αὐθεντία νά κρίνουν τί εἶναι αἵρεση καί νά χαρακτηρίσουν ποιός εἶναι αἱρετικός…». Ακούσατε; Άρα λοιπόν κατά τον θεοφιλέστατο άκυρος ο άγιος Κύριλλος, άκυρο και το άγιο εκείνο ποίμνιο που κράτησε την καθαρότητα της Ορθοδόξου Πίστεως. Αφήνουμε τον θεοφιλέστατο στη κρίση του λαού. Αν και όταν ο λαός αυτός ξυπνήσει από τον βαθύ ύπνο της αδιαφορίας.

Από τον βίο του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού. Την εποχή της εικονομαχίας (754 – 842 ) ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός πολεμά την αίρεση αυτή. Δεν έχει καμία «κοινωνία» με εικονομάχους επισκόπους.  Το 754 η Οικουμενική Σύνοδος στην Ιέρεια τον αναθεμάτισε.  Μετά τριάντα τρία χρόνια, συνήλθε ή Ορθόδοξη Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, η οποία αποκήρυξε την Σύνοδο της Ιέρειας, ως αιρετική, καταδίκασε τους εικονομάχους και δικαίωσε τον μοναχό Ιωάννη Δαμασκηνό! (πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=3133)

Και πάλι ρωτάμε: Πού διαφαίνεται ότι ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός κρατάει την σκληρή, αλλά μόνη ορθή στάση της αποκοπής από την αίρεση, έχοντας την βεβαιότητα ότι είναι άγιος;

Και συνεχίζουμε χωρίς σχόλια.

Ο άγιος Γερμανός. Την εποχή της Φραγκοκρατίας στην Κύπρο, οι Λατίνοι επίσκοποι είχαν διώξει τους Ορθόδοξους επισκόπους και επέβαλαν με τη βία το «μνημόσυνό» τους στις Ορθόδοξες Εκκλησίες και τα μοναστήρια..  Οι Ορθόδοξοι δεν εκκλησιάζονταν στους ναούς τους, επειδή μνημονεύονταν οι Λατίνοι επίσκοποι.  Τότε μάλιστα μαρτύρησαν με φρικτά βασανιστήρια από τους Λατίνους οι δεκατρείς οσιομάρτυρες μοναχοί της Καντάρας.  Ο άγιος Γερμανός, που τότε ήταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, σε γράμμα του στους Ορθοδόξους της Κύπρου,  λέγει: «Όσοι της καθολικής (= της Ορθόδοξης) εκκλησίας εστέ τέκνα γνήσια, φεύγειν όλω ποδί τη Λατινική υποταγή, και μηδέ ευλογίαν εκ των χειρών αυτών λαμβάνειν την τυχούσαν.  Κρείσσον γαρ εστί εν τοις οίκοις υμών προσεύξασθαι κατά μόνας, ή επ’ εκκλησίαις συνάγεσθε μετά Λατινοφρόνων» (πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=3133)

Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός. Την ψευδοσύνοδο της Φλωρεντίας (1439) δεν υπόγραψε ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, ο οποίος δεν δέχτηκε να μνημονεύει το νέο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μητροφάνη, που ήταν Λατινόφρονας.  Δεν δέχτηκε «κοινωνία» ούτε με κανένα άλλο επίσκοπο, που είχε «κοινωνία» με το Μητροφάνη.  Η σύνοδος της Φλωρεντίας συγκλήθηκε ως «Οικουμενική» Σύνοδος και οι αποφάσεις της ήταν νόμος του κράτους.  Τις αποφάσεις της ακύρωσε και καταδίκασε η Πανορθόδοξη Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως του έτους 1484 μ.Χ.
Η τελευταία του υποθήκη, προτού πεθάνει ήταν: «Εκφεύγειν άπασι τρόποις την κοινωνίαν αυτού (του πατριάρχου) και μήτε συλλειτουργείν αυτού, μήτε αρχιερέα τούτον, αλλά λύκον και μισθωτόν ηγείσθε» (πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=3133)

Ο Γεννάδιος Σχολάριος. Ο Γεννάδιος Σχολάριος υπήρξε μαθητής του αγίου Μάρκου Ευγενικού και πρώτος Πατριάρχης μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως.  Σχετικά με το «μνημόσυνο» του επισκόπου από τους πιστούς γράφει ο Γεννάδιος: «Η πνευματική κοινωνία των ομοδόξων, και η τελεία υποταγή προς τους γνησίους ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο.  Οι Σύνοδοι και οι άλλοι Πατέρες ορίζουν, ότι αυτών που αποστρεφόμεθα το φρόνημα, (αυτών) πρέπει να αποφεύγουμε και την κοινωνία» ( βλ. Γενναδίου Σχολαρίου, Γράμμα προς τους εκκλησιαστικούς... περιοδικό Ο όσιος Γρηγόριος Αγίου Όρους, αριθμ.21, σελ.23). 

(πηγή: http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=3133)

 Τέλος ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς πέραν της δικής του εμπράκτου απορρίψεως της αιρέσεως προ συνοδικής κρίσεως, δια της διακοπής του μνημοσύνου του Πατριάρχη Καλέκα λέγει: «Η ομολογία της ορθής πίστεως δεν αποτελεί την οροφή αλλά το έδαφος, τη βάση  επί της οποίας στηρίζει ο καθείς τον προσωπικό του αγώνα για μετάνοια και  κάθαρση.»

Θα ήταν αφελές να ισχυρισθούμε ότι οι προαναφερόμενοι άγιοι Πατέρες έδρασαν και αποφάνθηκαν έχοντες επίγνωση της αγιότητός τους;

Στο σημείο αυτό ας μου επιτρέψει ο πολύ αγαπητός μου και σεβαστός αγωνιστής π. Γεώργιος Μεταλληνός να χρησιμοποιήσω ένα μικρό μέρος από την δική του τοποθέτηση, σε εκδήλωση μνήμης   ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΦΙΛΟΘΕΟ ΖΕΡΒΑΚΟ . Λέγει λοιπόν ο π. Γεώργιος:

Δεν νοείται όμως αγιότητα χωρίς αγώνα υπέρ της πίστεως, της Ορθοδοξίας, δηλαδή, χωρίς ομολογία ορθόδοξη και έλεγχο της παραχάραξης της πίστεως, και μάλιστα από τούς ποιμένες, πού με την χειροτονία τους έχουν ταχθεί φύλακες και υπερασπιστές της, όπως οι Επίσκοποι. Είναι δυνατόν να μην αντιδρά ό πνευματικός άνθρωπος της Ορθοδοξίας στην διαστρέβλωση και κατάφωρη προδοσία της πίστεώς μας, όπως είναι ό Οικουμενισμός και οι συνιστώσες του, Βαπτισματική και Μεταπατερική Θεολογία;

 Ή άσκηση μόνη, όσον αυστηρή και υψηλή και αν είναι, δεν σώζει, χωρίς ορθή πίστη - Ορθοδοξία, αλλά εκφυλίζεται εύκολα σε ινδουισμό και γκουρουϊσμό. Και στην εσχατολογική εποχή μας, της πολτοποιήσεως των πάντων στην χοάνη της μασονοσιωνιστικής παγκοσμιοποίησης, προέχει ό υπέρ Ορθοδοξίας αγώνας, πού συνδέεται πάντα με τον δημόσιο έλεγχο της πλάνης και των φορέων της (Πατριαρχών, Ίεραρχών καθηγητών και λοιπών αιρετιζόντων) για την στήριξη και ενίσχυση του αγωνιζομένου ορθοδόξου πληρώματος Αυτό κάνουν σε κάθε εποχή οι αληθινοί πνευματικοί Πατέρες. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ή άσκηση στις ερήμους και τις οπές της γης διακόπτεται από μαρτυρικές και ομολογητικές εξόδους στην μαστιζόμενη από την αιρετική πλάνη κοινωνία. Μέγιστο παράδειγμα, μετά τον ελεγκτή του παρανομούντος Ηρώδη, Πρόδρομο Ιωάννη, ό ηγέτης της ασκήσεως Μέγας Αντώνιος. Δύο φορές εγκατέλειψε τοπικά την έρημο, μεταφέροντάς την, ως άλλης μορφής αγώνα κατά του διαβόλου, στην Αλεξάνδρεια: πρώτα κατά τον διωγμό του Μαξιμίνου (311) και σε πολύ μεγάλη ηλικία το 338 (ήταν περίπου 90 ετών), για να συμπαρασταθεί με το πνευματικό του ανάστημα, στον Μ. Αθανάσιο και στους αγωνιζόμενους κατά του Αρειανισμού Ορθοδόξους.

Λοιπόν αγαπητοί εν Κυρίω σύνεδροι, μετά από όσα ακούσαμε και συγχωρέστε με αν σας κούρασα, μπορούμε πλέον συμπερασματικά να πούμε.

Αλίμονο αν περιμένουμε να κατακτήσουμε την προϋπόθεση της αγιότητας για να ομολογήσουμε περί της Αληθείας της Πίστεώς μας. Αν συνέβαινε αυτό ούτε Οικουμενικές συνόδους θα είχαμε, μα ούτε και ομολογητές αγίους και μάρτυρες της πίστεως. Ας κρατήσουμε λοιπόν βαθειά μέσα στις καρδιές μας τα παρακάτω λόγια. «Η Αλήθεια της ορθοδοξίας κρατήθηκε γιατί κάποιοι δεν περίμεναν να γίνουν άγιοι για να προβούν σε ομολογία υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, αλλά ακολούθησαν την φωνή της καρδιάς τους».

Αυτή την φωνή ακολουθήσαμε και εμείς. Δόξα τω Θεώ. Αμήν.