Τῶ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ
ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης
βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει,
τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν
ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ. Καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ῞Ινα
τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον,
εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; ῞Ινα δὲ εἰδῆτε
ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας – τότε λέγει
τῷ παραλυτικῷ· ᾿Εγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ
ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. ᾿Ιδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ
ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.
Απόδοση σε απλή γλώσσα
Εκεῖνο τὸν καιρό, ὁ ᾿Ιησοῦς ἐπιβιβάστηκε στὸ πλοῖο,
διέσχισε τὴ λίμνη καὶ ἦρθε στὴν πόλη του. Τότε τοῦ ἔφεραν ἕναν παράλυτο
ξαπλωμένο σ᾿ ἕνα κρεβάτι. ῞Οταν εἶδε ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν
παράλυτο· «Θάρρος, παιδί μου, σοῦ συγχωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες σου». Τότε μερικοὶ
ἀπὸ τοὺς γραμματεῖς εἶπαν μέσα τους· «Μὰ αὐτὸς προσβάλλει τὸν Θεό». ῾Ο ᾿Ιησοῦς
ὅμως, ποὺ κατάλαβε τὶς σκέψεις τους, εἶπε· «Γιατί κάνετε πονηρὲς σκέψεις; Τί
εἶναι εὐκολότερο νὰ πῶ· “σοῦ συγχωροῦνται οἱ ἁμαρτίες” ἢ νὰ πῶ· “σήκω καὶ περπάτα”; Γιὰ νὰ μάθετε λοιπὸν πὼς
ὁ Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου ἔχει τὴν ἐξουσία νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες πάνω στὴ γῆ» -λέει
στὸν παράλυτο· «Σήκω, πάρε τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε στὸ σπίτι σου». ᾿Εκεῖνος
σηκώθηκε καὶ πῆγε στὸ σπίτι του. ῞Οταν ὁ κόσμος τὸ εἶδε αὐτό, ἔμειναν
κατάπληκτοι καὶ δοξολόγησαν τὸν Θεό, ποὺ ἔδωσε τέτοια ἐξουσία στοὺς ἀνθρώπους.
***
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Ευαγγελιστής Ματθαίος
μας διηγείται ένα θαύμα του Κυρίου μας, τη θεραπεία του παραλυτικού στην πόλη
της Καπερναούμ. Ο Χριστός βρίσκεται στην πόλη αυτή μαζί με τους μαθητές του και
ενώ δίδασκε τα πλήθη, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά στο θέαμα τεσσάρων ανθρώπων να
προσπαθούν να μεταφέρουν κοντά του ένα παράλυτο, ο οποίος για χρόνια βρισκόταν
στο κρεβάτι του πόνου, μην μπορώντας να βοηθήσει τον εαυτό του. Οι τέσσερεις
αυτοί άνθρωποι,κινούμενοι από τη δύναμη της πίστης μεταφέρουν το κρεβάτι με τον
παράλυτο κοντά στο Χριστό, παρακαλώντας τον να τον θεραπεύσει.
Στην περίπτωση αυτή βλέπουμε το εξής εκπληκτικό από μέρους
του Ιησού. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις επιτέλεσης θαυμάτων, παρατηρούμε ότι ζητά
από τους ανθρώπους τους ίδιους, στους οποίους πρόκειται να επιτελέσει το θαύμα,
να φανερώσουν την πίστη τους, αυτή τη φορά βλέπει και επιβραβεύει την πίστη των
άλλων, δηλαδή των ανθρώπων που συνοδεύουν τον ασθενή. Και η πίστη, τόσο του
ασθενούς, όσο και των ανθρώπων που τον συνοδεύουν, γίνεται η αφορμή που
επιφέρει το θαύμα του Θεού στη ζωή τους. Και το θαύμα που δέχεται ο ασθενής
άνθρωπος της σημερινής περικοπής είναι διπλό. Θεραπεία της ψυχής στην αρχή,
αφού ο Χριστός του χαρίζει την άφεση των αμαρτιών, και στη συνέχεια θεραπεία
και του σώματος, αφού με το θαύμα καταφέρνει να βρει τις δυνάμεις του και να
απελευθερωθεί από την παράλυση που τον καθήλωσε τόσα χρόνια. Ένα γεγονός μέσα
από το οποίο ο Χριστός μας δίνει το μήνυμα ότι ο Θεός χαρίζει στον άνθρωπο όχι
μόνο τη σωματική θεραπεία, αλλά πρωτίστως τη σωτηρία στον άνθρωπο, σωτηρία
ψυχής και σώματος.
Ιδιαίτερα, όμως, στεκόμαστε σήμερα στην πίστη των τεσσάρων
ανθρώπων. Τι είναι αλήθεια η πίστη; Μήπως είναι μια αφηρημένη έννοια ή κάτι το
δυνατό στη ζωή των ανθρώπων; Η πίστη είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη στο θέλημα του
Θεού. Αναρωτηθήκαμε ποτέ πόσα μεγάλα θαύματα μπορεί να επιφέρει η θερμή μας
πίστη προς τον Θεό; Μια τέτοια πίστη χρειαζόμαστε κι εμείς. Μια πίστη που δεν
θα υπολογίζει εμπόδια, κινδύνους και συνέπειες, θα ξεπερνά τα όρια της περιορισμένης
λογικής. Αυτή την πίστη που θα μεταμορφώνει τη ζωή μας και θα μας οδηγεί στην
υπακοή του θείου θελήματος. Βέβαια, η πίστη είναι θείο δώρο, ουράνιο χάρισμα,
και η καλλιέργεια της πίστεως είναι έργο μιας ολόκληρης ζωής. Γι’ αυτό θα
πρέπει να ζητούμε από τον άγιο Θεό με όλη τη θέρμη της καρδιάς μας να μας κάνει
ανθρώπους πίστεως, για να παραθέτουμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας ολόκληρη στα
χέρια του παντοδυνάμου Θεού. Η πίστη, όμως, όπως είδαμε στη διήγηση του
σημερινού θαύματος στο Ευαγγέλιο, εκδηλώθηκε περισσότερο από τους τέσσερεις
ανθρώπους, τους φίλους του θεραπευμένου ασθενή. Και αυτή έγινε η κινητήριος
δύναμη για να εκδηλωθεί η πίστη και στην ψυχή του φίλου τους, που αναζητούσε τη
θεραπεία του. Κάτι που μας διδάσκει και εμάς σήμερα είναι ότι το ενδιαφέρον μας
δεν πρέπει να εκδηλώνεται μόνο για χάρη του εαυτού μας, αλλά πρέπει να
ανησυχούμε για τις υλικές και τις πνευματικές ανάγκες των άλλων, των
συνανθρώπων μας. Ο Απόστολος Παύλος μας αναφέρει ότι οι δυνατοί πρέπει να
βαστάζουν τα ασθενήματα των αδυνάτων. Δηλαδή; Έχουμε καθήκον να γινόμαστε
μέτοχοι, όχι μόνο των προβλημάτων των συνανθρώπων μας, αλλά και των προσωπικών
αδυναμιών τους, με στόχο την αλληλοβοήθεια και το διαμοιρασμό του ανθρώπινου
πόνου. Όταν ο ανθρώπινος πόνος προσφέρεται μέσα στην Εκκλησία με πίστη,
εξαγιάζεται με τη χάρη του Θεού και μετατρέπεται σε θεραπεία. Ας αφουγκραστούμε
τον πόνο των συνανθρώπων μας και να τον μετατρέψουμε με την δική μας προσευχή
σε χαρά και ανακούφιση, κάτι το οποίο μπορεί να γίνει και η αιτία της πιο
ζωντανής σύνδεσης μας με το Θεό.
Απόστολος Κυριακής:
Ρωμ. ιβ’ 6-14
Ἀδελφοί, ἔχοντες χαρίσματα κατὰ τὴν χάριν τὴν δοθεῖσαν
ἡμῖν διάφορα, εἴτε προφητείαν, κατὰ τὴν ἀναλογίαν τῆς πίστεως, 7 εἴτε
διακονίαν, ἐν τῇ διακονίᾳ, εἴτε ὁ διδάσκων, ἐν τῇ διδασκαλίᾳ, 8 εἴτε ὁ
παρακαλῶν, ἐν τῇ παρακλήσει, ὁ μεταδιδούς, ἐν ἁπλότητι, ὁ προϊστάμενος, ἐν σπουδῇ,
ὁ ἐλεῶν, ἐν ἱλαρότητι. 9 Ἡ ἀγάπη
ἀνυπόκριτος. ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ, 10 τῇ φιλαδελφίᾳ
εἰς ἀλλήλους φιλόστοργοι, τῇ τιμῇ ἀλλήλους προηγούμενοι, 11 τῇ σπουδῇ μὴ
ὀκνηροί, τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες, 12 τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ
θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες, 13 ταῖς χρείαις τῶν ἁγίων
κοινωνοῦντες, τὴν φιλοξενίαν διώκοντες. 14 εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς,
εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε.
Χαρίσματα και
ενότητα
Τα χαρίσματα
Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα ο απόστολος Παύλος μας
διδάσκει ότι όλοι οι πιστοί έχουμε «χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν
διάφορα». Έχουμε διάφορα χαρίσματα ανάλογα με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που
μας δόθηκε. Γι’ αυτό ας αρκούμαστε σ’ αυτά κι ας μη ζητούμε εγωιστικά εκείνα
που δεν έχουμε. Όποιος δηλαδή έχει το χάρισμα της προφητείας, ας διδάσκει
σύμφωνα με το βαθμό του χαρίσματος, που του δόθηκε ανάλογα με την πίστη του.
Όποιος έχει χάρισμα διακονίας, ας μένει στο χάρισμα αυτό της διακονίας· κι
όποιος είναι διδάσκαλος των θείων αληθειών, ας αρκείται να εξηγεί τις αλήθειες
που περιλαμβάνονται στο λόγο του Θεού. Κι εκείνος που έχει το χάρισμα να
προτρέπει στην αρετή και στην εφαρμογή των θείων αληθειών, ας μένει στο έργο
της προτροπής. Εκείνος που έχει κλίση να μοιράζει από τα αγαθά του στους
φτωχούς, ας το κάνει αυτό με απλότητα, χωρίς επίδειξη ή άλλα εγωιστικά
ελατήρια. Εκείνος στον οποίο ανατέθηκε η φροντίδα και η επιμέλεια οποιουδήποτε
καλού έργου, ας επιστατεί με προθυμία και δραστηριότητα. Κι εκείνος που κάνει
ελεημοσύνη, ας ελεεί με χαρά και καταδεκτικότητα.
Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού όλοι οι πιστοί έχουμε πολλά
και διαφορετικά χαρίσματα. Συχνά όμως παρατηρείται το φαινόμενο κάποιοι πιστοί
να κάνουν συγκρίσεις, να ζηλεύουν και να γογγύζουν. Γιατί εγώ να έχω λιγότερα
χαρίσματα και ο άλλος περισσότερα; Μας απαντά λοιπόν ο απόστολος Παύλος ότι ο
Θεός δεν έδωσε τυχαία και άδικα στον καθένα μας τα διάφορα χαρίσματα. Αλλά μας
τα έδωσε ανάλογα με τη δεκτικότητα και την πίστη του καθενός μας. Ο καθένας από
μας γίνεται αίτιος να λάβει μεγαλύτερο ή μικρότερο χάρισμα. Διότι τα χαρίσματα
μας τα έδωσε ο Θεός ανάλογα με τη χωρητικότητα του σκεύους που προσφέρουμε στον
Θεό, ανάλογα δηλαδή με τη δεκτικότητα και την πίστη μας.
Αυτό τι έχει να πει για μας; ότι ο καθένας μας θα πρέπει
να αρκείτε στα χαρίσματα που του δόθηκαν και να τα καλλιεργεί όσο μπορεί
περισσότερο, χωρίς να παρασύρεται από τη φιλαυτία και τη ζήλεια. Άλλοι είναι
αξιοθαύμαστοι στη διδασκαλία και άλλοι όχι. Κάποιοι έχουν χάρισμα στην
επικοινωνία κι άλλοι είναι ψυχροί και αδέξιοι. Και από την άλλη πλευρά: Κάποιος
έχει ανάγκη να διδαχθεί από κάποιο φωτισμένο διδάσκαλο, κάποιος άλλος επιζητεί
να παρηγορηθεί από μια θερμή καρδιά. Τα χαρίσματα δεν συγκεντρώνονται όλα σ’
ένα πρόσωπο, αλλά είναι κατανεμημένα σε διάφορα πρόσωπα. Έτσι το ποιμαντικό
έργο της Εκκλησίας επιτελείται καλύτερα με μια σωστή κατανομή του έργου της.
Και όλοι απαρτίζουμε μια ενότητα, μια οικογένεια, όπου όλοι είμαστε
απαραίτητοι, όλοι πρέπει να επιτελούμε το έργο, που μας ανέθεσε ο Θεός.
Αγάπη έμπρακτη
Στη συνέχεια ο απόστολος Παύλος τονίζει ότι ανεξάρτητα από
τα διαφορετικά χαρίσματα που έχει ο καθένας μας, κοινό χάρισμα και καθήκον όλων
μας είναι η ανυπόκριτη αγάπη. Η αγάπη μας, λέει, ας είναι ειλικρινής και
ελεύθερη από υποκρισία. Και στη συνέχεια αναφέρει κάποιες πρακτικές συμβουλές
εφαρμογής αυτής της αγάπης. Η αγάπη σας αυτή να μην έχει πονηρία, τονίζει. Να
είστε φιλόστοργοι μεταξύ σας. Να προλαβαίνει ο καθένας τους άλλους και να τους
αποδίδει πρώτος την τιμή. Να μην είστε δυσκίνητοι στα θεάρεστα έργα αλλά
πρόθυμοι. Οι πνευματικές σας δυνάμεις να είναι γεμάτες αφοσίωση και ζέουσες από
την πνευματική φλόγα του Αγίου Πνεύματος. Και μ’ όλα αυτά να υπηρετείτε τον
Κύριο ως αφοσιωμένοι δούλοι του. Η ελπίδα σας στα αιώνια αγαθά να σας γεμίζει
χαρά και να σας ενισχύει για να δείχνετε υπομονή στις θλίψεις. Να επιμένετε
στην προσευχή, από την οποία θα παίρνετε μεγάλη βοήθεια. Να βοηθάτε στις
ανάγκες των χριστιανών και να επιδιώκετε τη φιλοξενία χωρίς να σας τη ζητήσουν.
Να εύχεστε για εκείνους που σας καταδιώκουν· και ποτέ να μην τους καταριέσθε.
Όπως γίνεται αντιληπτό, κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών
των προτροπών του αποστόλου Παύλου είναι η ανυπόκριτη αγάπη. Αγάπη όχι
πλασματική αλλά ειλικρινής. Αγάπη που δεν περιορίζεται σε ωραία λόγια χωρίς
ουσία. Μια αγάπη θερμή και διάπυρη, αυθόρμητη και εγκάρδια και όχι αναγκαστική.
Και αυτή η αγάπη μας πρέπει να είναι το κύριο έργο μας. Όποια διακονία κι αν
κάνουμε, όταν την κάνουμε με ανυπόκριτη αγάπη, τότε επιδιώκουμε με όλες μας τις
δυνάμεις να την κάνουμε άρτια· δεν την επιτελούμε πρόχειρα, με χλιαρότητα και
ραθυμία, ούτε δυσκολευόμαστε να θυσιάσουμε την άνεση και την ανάπαυσή μας. Όταν
έχουμε αγάπη ανυπόκριτη, τότε όλα γίνονται με πνευματική θερμότητα και ζέση. Με
θερμό πόθο προς τον Θεό και τα του Θεού. Η θερμότητα της αφοσιώσεώς μας αυτής
μας προσφέρει ασύγκριτη χαρά στη διακονία μας. Αυτή μας τελειοποιεί και μας
ανοίγει τις πύλες του Παραδείσου.
Περιοδικό «Ο Σωτήρ», αριθ. 2004 μέσω ΧΦΔ
https://antexoume.wordpress.com