Τον εν τη ψυχή μου
αγριότατον κλύδωνα κατεύνασον.
Τον πικρόν θυμόν
καταπράϋνον.
Τον τύφον και την
αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως εκ του νοός μου αφάνισον.
Τας νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων και τας μεθημερινάς των ακαθάρτων εννοιών προσβολάς εκ της καρδίας μου μείωσον.
Παίδευσον με την
γλώσσαν λαλείν τα συμφέροντα.
Δίδαξον τούς
οφθαλμούς μου βλέπειν ορθώς της αρετής την ευθύτητα.
Τούς πόδας μου
τρέχειν ανυποσκελίστως ποίησον την μακαρίαν οδόν των του Θεού εντολών.
Τας χείρας μου
αγιασθήναι παρασκεύασον, ίνα αξίως αίρω αυτάς προς τον Ύψιστον.
Καθαρόν μου το
στόμα, ίνα μετά παρρησίας επικαλείται Πατέρα τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον.
Άνοιξόν μου τα ώτα,
ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκύτερα των αγίων
Γραφών λόγια, και βιώ κατ’ αυτά από σου κραταιούμενος.
Δία γαρ σου,
πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα, περισώζεται πάσα βροτεία φύσις αινούσα καί
ευλογούσα Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον,
πάντοτε, νύν και αεί και εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά