(Λουκ. η΄ 41-56) (Β΄ Κορ. θ΄ 6-11)
Η πίστη ως τόλμη
«Και παραχρήμα έστη
η ρύσις του αίματος»
Πολλοί ήταν οι άνθρωποι που έτρεχαν κοντά στον Χριστό για
να τον δουν, να τον ακούσουν και να δεχθούν κάποια ευεργετική δωρεά Του.
Αρκετοί πίστευαν ότι και με ένα άγγιγμα στα ενδύματά Του, θα γίνονταν δέκτες
της ευλογίας Του.
Και πραγματικά «όσοι αν ήπτοντο αυτού εσώζοντο». Το
βλέπουμε και στην αιμορροούσα γυναίκα του σημερινού Ευαγγελίου. Η δυστυχισμένη
εκείνη ύπαρξη υπέφερε δώδεκα ολόκληρα χρόνια και η επιστήμη ακόμα ύψωνε τα
χέρια. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να την θεραπεύσουν. Μόνο μια
ελπίδα απέμενε. Ο παντοδύναμος Ιησούς για τον οποίο τόσα πολλά ακούγονταν, ότι
δηλαδή θαυματουργούσε και πρόσφερε ζωή στους ανθρώπους.
Αυτή τολμούσε, αλλά το πλήθος του κόσμου που τον είχε
κυκλώσει και συμπορευόταν μαζί Του, δεν της επέτρεπε να πάει πιο κοντά. Φάνταζε
αδύνατο να μπορέσει να του μιλήσει.
Η πίστη όμως πάντοτε και ιδιαίτερα σε τέτοιες κρίσιμες
στιγμές, δίνει διεξόδους ζωής. Καθώς, λοιπόν, ο Χριστός βάδιζε ανάμεσα στο
συνωθούμενο πλήθος, εκείνη κατάφερε να πλησιάσει και να αγγίξει στο πίσω μέρος
ένα άκρο του ενδύματός Του.
Τη στιγμή αυτή ένιωσε σαν να την άγγιξε ηλεκτροφόρο
καλώδιο. Αισθάνθηκε κάτι παράξενο και κατάλαβε ότι έλαβε το ποθούμενο. Ότι
θεραπεύθηκε. Ισχυσε και στην περίπτωσή της το αποστολικό λόγιο «εγγίσατε τω Θεώ
και εγγιεί υμίν».
Αγγίζουμετον Θεόν όταν έχουμε πίστη. Όταν εναρμονίζουμε τη
ζωή μας με το θέλημά του. Όταν εκφράζουμε εμπιστοσύνη για τις δωρεές Του.
Το σωτήριο άγγιγμα
Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς, καθώς πορευόταν
ο Χριστός και τον «συνέθλιβε» πλήθος κόσμου, όλοι έμειναν σαστισμένοι όταν
ρώτησε: «Ποιος με άγγιξε;».
Το ερώτημά του τη μεγάλη αυτή στιγμή του συνωστισμού
φάνηκε να ήταν μάλλον ακατανόητο. Και όμως ο Κύριος επέμενε: «Κάποιος με
άγγιξε». Τότε η πιστή γυναίκα, έντρομη, πλησίασε, ομολόγησε την ενέργειά της
και δημοσιοποίησε το θαυμαστό αποτέλεσμα που είχε.
Όμως κάτι που θα πρέπει να προσέξουμε, αγαπητοί αδελφοί,
είναι ότι το άγγιγμά της στο ρούχο του Ιησού δεν ήταν μόνο εξωτερικό, αλλά ήταν
κυρίως εσωτερικό. Τι σημαίνει αυτό; Ήταν άγγιγμα με πίστη. Γι’ αυτό, άλλωστε,
υπήρξε και το θαυμαστό αποτέλεσμα.
Η αιμορροούσα γυναίκα γίνεται αιώνιο παράδειγμα για κάθε
άνθρωπο που καταλαμβάνεται από τον ευλογημένο πόθο να «αγγίξει» το πρόσωπο του
Χριστού, η παρουσία του οποίου αποκαλύπτεται αυθεντικά στο Σώμα του, την
Εκκλησία.
Η μετοχή στη μυστηριακή ζωή της, μεταβάλλεται σ’ ένα
σωτήριο «άγγιγμα» που αποκαθιστά την προσωπικότητα του ανθρώπου και τον αφήνει
να γεύεται το χώρο της θείας θαυματουργίας στη ζωή του.
Αρκεί ο άνθρωπος να μην μένει εγκλωβισμένος στον εαυτό
του. Να μην εμπιστεύεται τις εγωτικές του δυνάμεις, αλλά να εγκολπώνεται την
αγάπη και την χάρη του Χριστού.
Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του αποστόλου Παύλου, ο
οποίος λέει ότι ο σκοπός του πνευματικού μας αγώνα στην Εκκλησία είναι «ίνα μη
ώμεν πεποιθότες εφ’ εαυτοίς, αλλ’ επί τω Θεώ τω εγείροντι τους νεκρούς».
Αγαπητοί αδελφοί, η ευαγγελική αλήθεια υπαγορεύει στη ζωή
μας να προσεγγίσουμε κι εμείς το Σωτήρα Χριστό για να δεχθούμε τη σωτήρια
αλήθεια του.
Ας μη λησμονούμε ότι και εμείς σήμερα, όπως η αιμορροούσα
γυναίκα τότε, υποφέρουμε από διάφορες «ασθένειες» που δεν μας επιτρέπουν να
ζούμε στην χάρη και την αγάπη του Θεού.
Γι’ αυτό, ας τολμήσουμε όπως η γυναίκα τότε να πλησιάσουμε
τον Κύριο για να καταστούμε και εμείς δέκτες της θεραπευτικής ενέργειάς Του, η
οποία είναι η μόνη που μπορεί να μας απαλλάξει από τα σημερινά τραγικά αδιέξοδα
που τόσο οδυνηρά βιώνουμε.
Η ευαγγελική περικοπή σήμερα αναφέρεται και στο θαύμα της
ανάστασης της θυγατέρας του Ιαείρου. Ο λόγος του Χριστού που απηύθυνε στον
Ιάειρο «μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται», ας γίνει ο πιο ισχυρός δείκτης
και στη δική μας ζωή.
Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος –Εκκλησία Κύπρου
https://www.askitikon.eu