Όμως εις την σύγχρονη εποχή η άσκηση της εξουσίας, εν
ονόματι του Λαού, από Κυβέρνηση, Κόμματα και Πολιτικούς, ναι μεν προϋποθέτει
την αποδοχή αυτών από τον λαό, από την άλλη πλευρά δεν στερεί από τον λαό το δικαίωμα της έμμεσης
συμμετοχής των πολιτών εις τις πολιτικές διαδικασίες, τις διαδικασίες
διακυβέρνησης και λήψης αποφάσεων. Για παράδειγμα, πέρα των εκλογών ανάδειξη
των οργάνων της Πολιτείας. Η εξουσία οφείλει να υπηρετεί και να
υπερασπίζεται τα συμφέροντα του λαού και
αυτής της εθνικής οντότητας. Αυτό σημαίνει ότι τα όργανα της Πολιτείας που
είναι φορείς εξουσίας (Κυβέρνηση, Βουλή, Κόμματα κ.ο.κ.) πρέπει να υπηρετούν
και να προασπίζουν τα υπαρξιακά συμφέροντα του συνόλου της κοινωνίας, και όχι
π.χ. κάποιων εκτός της κοινωνίας ή π.χ. κάποιων ιδεοληψιών και τμημάτων της. Αυτό σημαίνει ότι για τα
υπαρξιακά συμφέροντα της κοινωνίας και των εθνικών συμφερόντων πρέπει να
επιδιώκεται η ευρύτατη δυνατή συναίνεση, που εν τέλει και αυτονόητο είναι η
άσκηση και του δικαιώματος ενός Δημοψηφίσματος. Επίσης σημαίνει ότι με την Αρχή
της Πλειοψηφίας πρέπει να υπάρχουν μηχανισμοί που προασπίζουν τα συμφέροντα και
της Μειοψηφίας.
Όμως η σημερινή άθλια κατάσταση της χώρας μας, αυτή η εν
καιρώ ειρήνης πρωτόγνωρη χρεοκοπία της Πατρίδας μας και του Ελληνικού Λαού, η
ανείπωτη ένδεια που βιώνει τώρα ο λαός μας οφείλεται κυρίως εις την παρερμηνεία της ουσιώδους έννοιας της
Δημοκρατίας, η οποία με την πάροδο του χρόνου δημιούργησε ένα τεράστιο χάσμα
και δυσαρμονία μεταξύ του Λαού και των
φορέων της Εξουσίας. Διότι το να ασκεί κανείς το δικαίωμα της ψήφου δεν
σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι υπηρετεί την Δημοκρατία, δηλαδή τα υπαρξιακά συμφέροντα της κοινωνίας
και αυτής της Πατρίδος. Καθότι για την προάσπιση των συμφερόντων του ο ασκών το
δικαίωμα της ψήφου, δηλαδή ο κάθε πολίτης με αναγωγές εθνικής και προσωπικής
εμπειρίας, οφείλει να είναι απόλυτα
ενημερωμένος για τα κοινά π.χ. εθνικά θέματα, κοινωνικά, οικονομία, ανάπτυξη,
παιδεία, υγεία, προβλήματα των συμπολιτών του, τους κανόνες συμπεριφοράς αυτού
εντός του συνόλου της κοινωνίας. Αλλά παράλληλα να ασκεί την ικανότητα
σύγκρισης της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης της χώρας μας με τις
Δημοκρατίες άλλων χωρών εις τις οποίες κατά το πλείστον ευημερούν από πάσης
απόψεως οι εκεί κοινωνίες.
Οι γνώσεις και οι απόψεις αυτές σε θέματα εθνικής,
οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής εφοδιάζουν τον κάθε πολίτη με ικανότητες
ερμηνείας, ανάλυσης, αξιολόγησης, αξιοπιστίας, για την επιλογή των προγραμμάτων
κομμάτων αλλά και των προσώπων εκείνων οι οποίοι ζητούν από αυτόν την αντιπροσώπευση του εις την άσκηση της
εξουσίας. Βέβαια και μετά από όλες αυτές τις διαδικασίες και την άσκηση της
ψηφοφορίας, ο κάθε πολίτης οφείλει να ελέγχει επί καθημερινής βάσης εκείνους
που έχει επιλέξει και εμπιστευθεί. Μία ευρωπαϊκή ρήση λέει: «η εμπιστοσύνη είναι
καλή, όμως ο έλεγχος ακόμη καλύτερος!»
Δυστυχώς όμως οι μακροχρόνιες αυτές αδυναμίες των πολιτών
της χώρας μας α) να επιλέγουν με
αξιοκρατικά κριτήρια τους αντιπροσώπους για την διακυβέρνηση της χώρας, β) να
ασκούν ως πολίτες την ενεργό και έμμεση συμμετοχή
εις την άσκηση της Εξουσίας, και γ) να ασκούν διαρκή έλεγχο των αντιπροσώπων,
των Κυβερνώντων και Πολιτικών, ήσαν και είναι επί δεκαετίες γνωστές εις το
πολιτικό σύστημα εξουσίας και κατεστημένο της χώρας μας. Το οποίο για τους
λόγους αυτούς αδιαφορεί για την δίκαιη και ανιδιοτελή υπηρέτηση και προάσπιση
των συμφερόντων του συνόλου της κοινωνίας, αλλά και αυτής της Πατρίδος. Τουτέστιν εκ των λόγων αυτών το πολιτικό σύστημα εξουσίας και
κατεστημένο δεν έχει την παραμικρή διάθεση να αλλάξει συμπεριφορά και
νοοτροπία, η οποία να θυμίζει εις το ελάχιστον τις Δημοκρατίες άλλων χωρών οι
οποίες προασπίζονται τα συμφέροντα των κοινωνιών των και ενδιαφέρονται εσαεί
για την οικονομική και κοινωνική ευμάρεια των πολιτών.
Εις την χώρα μας, δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες το πολιτικό
σύστημα εξουσίας και κατεστημένο θεωρεί δεδομένο, αυτονόητο, ότι παρόλα τα
ολέθρια λάθη του «δικαιωματικά» να επικαλείται ευθαρσώς κάθε τόσο την
ετυμηγορία του λαού για επιβεβαίωση της αποτυχημένης πολιτικής και συνέχιση της
άσκησης εξουσίας, Ένα άθλιο, ευτελές επαναλαμβανόμενο φαινόμενο το οποίο επί
δεκαετίες αναδεικνύει για την άσκηση εξουσίας κυβερνήσεις, κόμματα και
πολιτικούς τώρα σε μία Δημοκρατία της ανυποληψίας, της αδιαφορίας, της
αναξιοκρατίας, της ανισότητας. Ναι, μία Δημοκρατία κενού περιεχομένου, μία
Δημοκρατία της απληστίας και οργίων καταναλωτισμού, της ιδιοτέλειας, του
εκφυλισμού, ευτελισμού, της διαπλοκής, της διαφθοράς, της ατιμωρησίας, της
απελπισίας και της φτώχειας. Μία Δημοκρατία τώρα της εθνικής ταπείνωσης, υποτέλειας
και διεθνούς διασυρμού, ανάξιας του μεγάλου ιστορικού παρελθόντος και της
αξιοπρέπειας της Πατρίδος μας.
Αυτό το μακροχρόνιο χάσμα και η δυσαρμονία μεταξύ Λαού και
Εξουσίας ευθύνεται αναμφίβολα για την κατάρρευση και χρεοκοπία της Πατρίδος
μας. Μία χρεοκοπία με οδυνηρότατες και ανυπολόγιστες τώρα συνέπειες για την
τύχη και το μέλλον του λαού μας. Διότι παρά την τιμωρητική επιβολή των απεχθών
και θανατηφόρων 3 Μνημονίων και το ολέθριο PSI που επιβλήθηκε δια της βίας για
πρώτη φορά εις την παγκόσμια ιστορία σε μία χώρα, ο τεράστιος νέος δανεισμός
που επιβλήθηκε για την δήθεν «διάσωση» της χώρας μας, και ο οποίος ανέρχεται
και πάλιν πέραν των 340 δις ευρώ, όχι μονον καθιστά το χρέος ως μη βιώσιμο εις
το αιώνα τον άπαντα, αλλά παράλληλα δεν επιτρέπει ούτε την πληρωμή των
τοκοχρεολυσίων τα οποία με τις πιο ευνοϊκές εκτιμήσεις υπερβαίνουν τα 18 δισεκατομμύρια
ευρώ ετησίως. Η ετήσια καταβολή των οποίων σημαίνει αέναη στέρηση της
απαραίτητης οικονομικής ανάπτυξης, συνεχής μείωση του βιοτικού επιπέδου, εθνική
υποτίμηση, αφαίμαξη και συνέχιση της επώδυνης λιτότητας, αν μη τι άλλο νέους
δανεισμούς και αναπόφευκτη αύξηση του δημόσιου χρέους. Ένα τεράστιο χρέος το οποίο καθιστά τον Λαό και
την Πατρίδα μας αιωνίως υποτελή και έρμαιο των διεθνών χρηματαγορών και δανειστών,
και συνάμα συγκεκριμένων συντελεστών και διαμορφωτών της παγκόσμιας πολιτικής.
Οι οποίοι τώρα εκμεταλλευόμενοι την μεγάλη και σε όλα υποχωρητικότητα του
ελληνικού πολιτικού συστήματος και κατεστημένου προκαλούν την διάρρηξη της
κοινωνικής συνοχής, την εθνική αποδόμηση, την παρακμή και τον διαμελισμό της
χώρας με την απόσπαση της Μακεδονίας και εν συνεχεία άλλων περιοχών από τον
εθνικό και ιστορικό κορμό της Ελλάδος.
Εν όψει των εντεινόμενων διεθνών τώρα πιέσεων και
εκβιασμών, των εθνικών κινδύνων απέναντι της Πατρίδος οι οποίοι υπονομεύουν την
επιβίωση, την ύπαρξη και την οντότητα της Ελλάδος ο Λαός μας όχι μόνον δεν
αντέχει πια άλλα ψέματα και εθνικές προδοσίες, αλλά οφείλει να αντισταθεί
σθεναρά κατά της εθνικής απαξίωσης του, υπερασπιζόμενος τώρα τα εθνικά του
ιδεώδη και την μακροχρόνια Ιστορία του.
Η συνείδηση είναι η
υπέρτατη και θεμελιώδης αρχή όλων των εννοιών και αξιών, η πρωτοπόρος δύναμης
και οδηγός για την δημιουργία, το έργο, το θαύμα και την ανεκτίμητη προσφορά
των Ελλήνων εις την ανθρωπότητα.
Γεώργιος Εμ.
Δημητράκης
Ο αρθρογράφος
κρητικής (Μαριού-Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει εις
την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την
Βόννη και Πολιτιστική Κληρονομιά εις την
Αθήνα