Όποιος είναι γνώστης της Ιστορίας παρακολουθεί και
ανησυχεί για τα τεκταινόμενα εις την παγκόσμια πολιτική μετά τον Δεύτερο
Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είναι υπερβολή εάν λεχθεί, ότι εξαιτίας των συνεπειών
αυτού η ανθρωπότητα έχει διαιρεθεί εις δύο στρατόπεδα. Των πτωχών που
λιμοκτονούν από την πείνα, και των πλουσίων που ευημερούν εις βάρος των πτωχών.
Η διαίρεση του πλανήτη σε δύο κατηγορίες ανθρώπων έχει κοινωνικές διαστάσεις
και συνέπειες, αλλά δημιουργεί και συνεχείς συγκρούσεις σε διάφορες περιοχές,
εις τις οποίες συνήθως εμπλέκονται και πρωτοστατούν κυρίως οι ισχυρότεροι.
Κάθε
Λαός επιθυμεί να ηγείται από άξιους και υπεύθυνους Ηγέτες και όχι από
κυρίαρχους Αφέντες. Ουδείς Λαός είναι υπεύθυνος για τους πολέμους. Υπεύθυνοι
είναι μόνο οι ανιστόρητοι Πολιτικοί οι οποίοι εκμεταλλεύονται και την πτώχεια,
αλλά και την ευημερία, που αμφότερες ευθύνονται και για την αμάθεια των
ανθρώπων, αλλά και για την απώλεια των Αρχών, Αξιών και παραδόσεων, και ως
συνέπεια αυτών και για την επικίνδυνη περιθωριοποίηση αυτής της Ιστορίας.
Η Πατρίδα μας, δυστυχώς,
δεν εξαιρείται από την διαμορφωθείσα κατάσταση που επικρατεί διεθνώς.
Ετσι οι Πολιτικοί μας δημιούργησαν εις τον Λαό μας μία εσφαλμένη αντίληψη και
επικίνδυνη παραίσθηση, ότι η χώρα μας είναι απόλυτα ασφαλής εντός του ΝΑΤΟ,
αλλά και εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Καίτοι η Πατρίδα μας κατά τις τελευταίες
δεκαετίες υπέστη πολλές εθνικές ήττες και ταπεινώσεις, και υποκύπτει συνεχώς σε
πιέσεις και απειλές, παρόλα αυτά φαίνεται ότι οι Πολιτικοί μας δεν
αντιλαμβάνονται ούτε το προφανές. Ότι και εις το ΝΑΤΟ, αλλά και εις την Ε.Ε.
επικρατούν τα συμφέροντα των ισχυρότερων, και ότι π.χ. ουδείς Βέλγος ή Ολλανδός
κ.α. θα συνδράμει ή και θα θυσιάσει την ζωή του για να υπερασπισθεί την Πατρίδα
μας απέναντι των διαρκών απειλών και απύθμενων διεκδικήσεων των γειτόνων της.
Οι ανιστόρητοι Πολιτικοί μας, αλλά και η αφέλεια τους δεν
έχουν όρια. Δεν αντιλαμβάνονται το προφανές και απλό. Ότι η Πατρίδα μας δεν
είναι Βέλγιο ή Λουξεμβούργο ή άλλες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης,
που δεν απειλούνται και δεν κινδυνεύουν από γείτονες, και εκ του λόγου αυτού οι
χώρες αυτές διαθέτουν τυπικά ολιγάριθμες στρατιωτικές δυνάμεις με στρατιωτική
θητεία και υποτυπώδη εκπαίδευση μόλις 9 μηνών. Εκ του λόγου αυτού είναι
αδιανόητη η απόφαση της Ελληνικής Πολιτείας να μειώσει εις την χώρα μας την
στρατιωτική θητεία από 24 σε 9 μήνες και έτσι
να την προσαρμόσει προς εκείνες τις χώρες οι οποίες όμως δεν αντιμετωπίζουν
κανένα εξωτερικό κίνδυνο.
Ουδείς δύναται να αμφισβητήσει τον κυρίαρχο ρόλο της
Γερμανίας εντός της Ε.Ε., αλλά τώρα και εντός του ΝΑΤΟ. Οι Πολιτικοί μας εντός
των τειχών δεν γνωρίζουν, δυστυχώς, ούτε τους βασικούς κανόνες πολιτικής
συμπεριφοράς των Πολιτικών της «φίλης αλλά πολύ άτακτης χώρας». Μετά την
συντριβή της Γαλλίας από την Γερμανία το έτος 1871 και την ανακήρυξη της
δεύτερης εντός των Ανακτόρων των Βερσαλλιών εις Αυτοκρατορία, ο τελευταίος
Αυτοκράτορας της Γερμανίας Γουλιέλμος Β’(1888-1918) έβγαλε ένα Διάταγμα που
απαγόρευε την διαπαιδαγώγηση της νέας γενεάς της χώρας του σε Ελληνιστικά και
Ρωμαϊκά Γυμνάσια, μία παράδοση εκατοντάδων χρόνων κατά την οποία επικρατούσε το
ελληνικό πνεύμα για την διαμόρφωση της πορείας των Λαών όλης της Ευρώπης. Προφανώς,
διότι το ελληνικό πνεύμα διαμορφώνει ανθρώπους οικουμενικούς και όχι
«πειθαρχημένους και υπάκουους» εις τα κελεύσματα, εντολές και διαταγές
«Αφεντάδων». Ουδείς Λαός, αλλά ούτε και ο Γερμανικός Λαός δεν μπορεί να
κατηγορηθεί για τις ευθύνες των Πολιτικών του, οι οποίοι εκμεταλλεύονται και
χρησιμοποιούν την εργατικότητα και πειθαρχία του, για να προκαλούν με την
ασυνειδησία και εξουσιομανία τους τόσα δεινά και πολέμους εις την Ευρώπη, αλλά
και να εκθέτουν συνεχώς τον ίδιο τον Λαό τους απέναντι των άλλων Λαών.
Η Ιστορία για την συμπεριφορά των Πολιτικών της Γερμανίας
έχει συνέχεια. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εξαιτίας του Ψυχρού Πολέμου
και της επικρατούσης τότε κατάστασης, οι Νικήτριες Δυνάμεις δεν επεδίωξαν και
δεν επέμειναν εις την αποναζικοποίηση της Γερμανίας, αλλά κυρίως της Γερμανικής Πολιτικής. Ένα τεράστιο
λάθος με ολέθριες συνέπειες για την πορεία της Γερμανίας, αλλά και αυτής της
Ευρώπης. Μετά την ίδρυση του ΝΑΤΟ (4.04.1949), η ένταξη της Ομοσπόνδου Γερμανίας
την 7.05.1955, εκφόβισε τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες υπέστησαν
τα πάνδεινα από την γερμανική βαρβαρότητα, και εν τάχει μόλις μία εβδομάδα
αργότερα, την 14.05.1955, ίδρυσαν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Χαρακτηριστικό
είναι ότι με την επανίδρυση του Γερμανικού Στρατού (Bundeswehr), η στελέχωση
και ηγεσία αυτού προήρχετο από ναζιστές αξιωματικούς και στρατηγούς του Τρίτου
Ράϊχ. Ο τότε Καγκελάριος Adenauer αντιλαμβανόμενος
τις αντιδράσεις πολλών, δικαιολόγησε και απήντησε ως εξής: «υπό τις παρούσες συνθήκες δεν είναι εφικτή η
ανεύρεση και πρόσληψη 18-άρηδων αξιωματικών και στρατηγών για την στελέχωση της
ηγεσίας του Στρατού».
Η Πολιτική και οι Πολιτικοί κρίνονται από τις συμπεριφορές
και τις πράξεις τους. Μετά και την δεύτερη ήττα της Γερμανίας η γερμανική
πολιτική δεν παραιτήθηκε και δεν απεμπόλησε τα γεωπολιτικά και στρατηγικά
της Σχέδια και εις τα Βαλκάνια, τώρα
ούτε ως μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά ούτε και ως μέλος και της Ε.Ε. Μετά την διένεξη
και ρήξη του Ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας του Κροάτη Στρατάρχου Τίτο με το Στάλιν,
έγινε η προσέγγιση αυτού από την Γερμανία. Καίτοι ο Τίτο ως Αρχηγός των
Παρτιζάνων προκάλεσε τεράστιες απώλειες εις τα γερμανικά στρατεύματα κατά την
διέλευση αυτών κυρίως μέσα από την Σερβία για την επίθεση κατά της Ελλάδος. Εις
τις συνεχείς επισκέψεις του Γιουγκοσλάβου ηγέτη κατά την δεκαετία του 50 ο
οποίος ήταν τότε πολύ καλοδεχούμενος εις την Γερμανία, η Βόννη ήταν εκείνη η
οποία παρότρυνε τότε τον Τίτο, όπως το Ομόσπονδο κρατίδιο Σκόπια μετονομαστεί
σε «Μακεδονία». Εκ του λόγου αυτού ο Τίτο ήταν αποδέκτης κάθε «βοήθειας και στήριξης» της Γερμανίας.
Η Πολιτική δεν διακατέχεται από συναισθήματα και
ανθρωπισμό. Η Βόννη, ως προσωρινή πρωτεύουσα της Γερμανίας, είχε ως στόχο την
διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που επιτεύχθηκε ευθύς αμέσως μετά τον θάνατο του
Τίτου, και εν συνεχεία με την εκδίκηση και τον ανελέητο βομβαρδισμό και
ολοσχερή καταστροφή της Σερβίας, ως υπεύθυνη για την αντίστασή της κατά των
γερμανικών στρατευμάτων. Εν συνεχεία ακολούθησε βάσει Σχεδίου και η τιμωρία της Ελλάδος για την αντίσταση κατά των
Γερμανικών στρατευμάτων, τις τεράστιες απώλειες εις την Μάχη της Κρήτης,
μια χρονική καθυστέρηση που είχε ως
οδυνηρότατη συνέπεια την μεγάλη ήττα που υπέστη η Γερμανία εις το ανατολικό
μέτωπο από την Ρωσία. Ένα γεγονός που δεν συγχωρεί καμία ηττημένη δύναμη, η
εκδίκηση της οποίας είναι αναπόφευκτη και ανελέητη.
Η τιμωρία της Ελλάδος είναι πολυεπίπεδη. Η διαφθορά και
ατιμωρησία των Πολιτικών της χώρας μας, οι οποίοι υπέκυπταν και υποκύπτουν επι
δεκαετίες εις τις πιέσεις της γερμανικής πολιτικής, ως γνωστόν, μάλιστα
αρνούμενοι με πείσμα μέχρις σήμερα και την διεκδίκηση από την Γερμανία των
πολεμικών αποζημιώσεων και του Κατοχικού Δανείου. Τα σκάνδαλα γερμανικών
πολυεθνικών επιχειρήσεων εις την Ελλάδα, -αλλά και σε άλλες χώρες όπου
πρωτοστατούν!-, με τις κρυφές και παράνομες χρηματοδοτήσεις Ελλήνων Πολιτικών
και Κομμάτων, οι οποίες Επιχειρήσεις και οι «δραστηριότητές» τους είναι ο έτερος βραχίονας και παρακλάδι της
πολιτικής συμπεριφοράς της χώρας τους εις το εξωτερικό. Οι «παράνομες
δραστηριότητες» αυτών εις την χώρα μας αναπόφευκτα συνετέλεσαν εις την ηθική
χρεοκοπία και οικονομική κατάρρευση της
Ελλάδος, και την επιβολή από το Βερολίνο
των επονείδιστων Μνημονίων για την εθνική ταπείνωση της Ελλάδος και την ένδεια
του Ελληνικού Λαού.
Ως να μη αρκούν όλα αυτά τα δεινά, η ισχυρότατη πίεση του
Βερολίνου, το οποίο κυριαρχεί σε όλους τους Θεσμούς και Όργανα της Ε.Ε. αλλά
και εις το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), επέβαλε μία νέα εθνική ταπείνωση
της Ελλάδος, τώρα και απέναντι των Σκοπίων, με την εκχώρηση και του ονόματος
της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ και την ένταξη εις το ΝΑΤΟ, αλλά και ως επόμενο στάδιο την
ταχύτατη ένταξη του Κρατιδίου και εις την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δηλαδή εν κατακλείδι
ενός μακροχρόνιου Σχεδίου και οράματος της μεταπολεμικής Γερμανίας, η
ολοκλήρωση του οποίου ανακόπηκε μετά την ήττα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, με
την τότε ανάμειξη της και εις τα Βαλκάνια, μιας γεωπολιτικής και στρατηγικής
πολιτικής με την ίδρυση τώρα και ενός Κρατιδίου, το οποίο εις το επόμενο στάδιο θα χρησιμοποιηθεί ως «προτεκτοράτο» του
Βερολίνου εις την καρδιά των Βαλκανίων, με την διεύρυνση και επέκταση αυτού εις
το Αιγαίο, και την Θεσσαλονίκη ως «πρωτεύουσα» της Μεγάλης Μακεδονίας.
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Ο αρθρογράφος
κρητικής (Μαριού Νομού Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και
διαμένει εις την Ξάνθη. Σπούδασε
Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και
Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα.