Μορφή πρώτου μεγέθους, κορυφαία καί μοναδική γιά τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας! Ἄρχισε τή δράση του ὡς φανατικός διώκτης τῶν χριστιανῶν καί στή συνέχεια ἔγινε ὁ πιό φλογερός καί ἀκάματος ἀπόστολος τῆς νέας πίστεως, τῆς «καινῆς κτίσεως» (βλ. Β´ Κο 5,17). «Πάντων τῶν ἀνθρώπων ἀμείνων», κατά τόν Χρυσόστομο, ὑψώθηκε στήν ἱστορία ὡς ὁ «πρῶτος μετά τόν Ἕνα». Εὔστοχα λέχθηκε ὅτι, ἄν ζοῦσε στίς ἡμέρες του ὁ Διογένης, θά ἔσβηνε τόν συμβολικό φανό του, γιατί στό πρόσωπο τοῦ Παύλου θά ἔβρισκε τόν ἄνθρωπο πού ἐναγωνίως ἀναζητοῦσε.
Μέ τήν ἑλληνική γλῶσσα καί τήν ἑλληνική σοφία ὁ ἀπόστολος ὡς «σκεῦος ἐκλογῆς» (Πρξ 9,15) καί «φῶς ἐθνῶν» (Πρξ 13,47) διέδωσε τό εὐαγγέλιο «τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου» (Μθ 4,16). Ὅταν ἡ ἔκκληση τῆς Ἑλλάδος ἔφθασε ἐνώπιόν του μέ ἐκεῖνο τό θαυμαστό ὅραμα κι ἀποφάσισε νά τήν ἐπισκεφθεῖ, γνώριζε ὅτι ἡ Ἑλλάδα στήν ὁποία θά πορευόταν δέν ἦταν ἡ ἔνδοξη χώρα πού κατατρόπωσε τούς Πέρσες, δέν ἦταν ἡ Ἑλλάδα τοῦ Περικλῆ καί τοῦ χρυσοῦ αἰώνα οὔτε ἡ Ἑλλάδα τῆς ἀκτινοβολίας καί τοῦ μεγαλείου τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Τήν ἐποχή ἐκείνη ἡ πατρίδα μας ἦταν δούλη σέ ἕναν ἀμόρφωτο καί διεφθαρμένο λαό, τούς Ρωμαίους.
Ἱστορική ὅμως ἡ στιγμή γιά τήν Ἑλλάδα καί γιά ὅλη τήν Εὐρώπη, κατά τήν ὁποία ὁ ἀπόστολος μέ τούς συνεργάτες του περνᾶ ἀπό τήν Ἀνατολή στήν πνευματικά χρεωκοπημένη Δύση, κομίζοντας τόν «πολύτιμο μαργαρίτη». Ὡς ἄριστος παιδαγωγός δέν εἶδε ἐπιφανειακά τόν ἑλληνισμό,• ἀπέβλεψε στό ἐσωτερικό βάθος τῆς ψυχῆς του, ἀφουγκράστηκε τούς βαθύτερους πόθους της, διαισθάνθηκε τήν πνευματική της δίψα. Αὐτό διεῖδε, ἐκτίμησε καί θεράπευσε ὁ ἀπόστολος, προσφέροντάς τους τήν ἀλήθεια, τή λύτρωση καί τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία. Ἦρθε στήν Ἑλλάδα, γιά νά γκρεμίσει καί νά χτίσει. Γκρέμισε τά κάστρα τοῦ διαβόλου καί τῶν ὀργάνων του, γιά νά μεταστοιχειώσει τόν κόσμο σέ καινή κτίση, ἀντανάκλαση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ· χτύπησε τόν συγκρητισμό καί τήν εἰδωλολατρία μιλώντας στήν καρδιά τῆς σοφίας, γιά νά σπείρει τήν ἀληθινή πίστη στόν «Ἰησοῦν καὶ τὴν ἀνάστασίν» του·• σφυροκόπησε τήν ἠθική παραλυσία, γιά νά ὑποδείξει καί νά ἐξυμνήσει τήν «καθ’ ὑπερβολὴν ὁδόν», τήν ἀγάπη. Κι ὅπως ὁ νεκρεγέρτης Κύριος θεράπευσε ἀσθενεῖς κι ἀνέστησε νεκρούς, ἔτσι κι ὁ ἀπόστολός του ἀνέστησε πραγματικά τήν Ἑλλάδα, τότε πού ὅλοι τή θεωροῦσαν νεκρή (finis Graeciae).
Ἑβραῖος ὁ ἴδιος, μεγαλωμένος ὅμως στήν ὄχι ἄσημη Ταρσό, ὅπου ἡ ἑλληνική νοοτροπία ἦταν ἔκδηλη σέ ὅλους τούς τομεῖς, μίλησε κι ἔγραψε στά ἑλληνικά· ἀποθησαύρισε στήν ἑλληνική ὅλο τόν πλοῦτο τῆς πίστης καί τῆς διδασκαλίας γιά τήν κατά Χριστόν πίστη καί ζωή. Ἀνέδειξε ἔτσι τήν ἑλληνική γλῶσσα μόνιμο ἐργαλεῖο ἐπικοινωνίας γιά ὅλο τόν χριστιανικό κόσμο. Ἀξιοθαύμαστη ἡ φραστική του εὐστοχία, ἡ ἀκριβής καί πυκνή διατύπωση τῶν ὑψηλῶν νοημάτων. Γιά τή σωστή μεταφορά τους δημιουργεῖ πολλές φορές ὁ ἴδιος καινούργιες λέξεις, προκειμένου νά ἐκφράσει ὅ,τι δι’ ἀποκαλύψεως Ἰησοῦ Χριστοῦ παρέλαβε. Μέ τόν τρόπο αὐτό πλούτισε τό ἑλληνικό λεξιλόγιο. Ὁ χριστιανισμός προσέφερε τό περιεχόμενο, ὁ ἑλληνισμός τό εἶδος καί τίς μορφές μέ τίς ὁποῖες διατυπώθηκε καί περιβλήθηκε ἐκεῖνος. Ὁ Παῦλος ἐγκέντρισε τήν χριστιανική ἀλήθεια στήν ἑλληνική καλλιέλαιο. Καί κατά τό ψαλμικό, «ἀνεκαινίσθη ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης» της. Ἔτσι ὁ ἑλληνισμός ἀξιώθηκε νά καταστεῖ ὁ πρωτότοκος τῆς χριστιανικῆς κολυμβήθρας μέ ἀνάδοχο τόν Παῦλο. Εἶναι ὁ θεμελιωτής τῆς νέας ἑλληνικῆς μας ζωῆς. Ἐκεῖνος χάλκευσε τούς ἀκατάλυτους δεσμούς μεταξύ χριστιανισμοῦ καί ἑλληνισμοῦ.
Ἐδῶ ὁ Παῦλος συνάπτει τήν ἐκκλησία μέ τόν ἑλληνισμό. Ἡ Κύπρος, οἱ ἑλληνικές πόλεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, οἱ Φίλιπποι, ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ Βέροια, ἡ Ἀθήνα, ἡ Κόρινθος ἀντιβοοῦν τό ὄνομά του καί διαλαλοῦνται μέχρι καί σήμερα, ὅπου κηρύττεται τό εὐαγγέλιο. Οἱ κάμποι καί οἱ βουνοπλαγιές τους ἀναμεταδίδουν ἀκόμη τήν ἠχώ τῶν λόγων του, βεβαιώνοντας ταυτόχρονα καί τό ἔνδοξο ἑλληνικό παρελθόν τους.
Αὐτή ἡ σύνδεση χριστιανισμοῦ καί ἑλληνισμοῦ διευκόλυνε ἀφάνταστα τό κήρυγμα, ἐξάπλωσε ταχύτατα τό εὐαγγέλιο καί αὔξησε τήν Ἐκκλησία. Τό ἱεραποστολικό ἔργο τοῦ Παύλου βρῆκε πρόσφορο ἔδαφος στόν χῶρο τῆς ἑλληνικῆς γῆς, ἀποτέλεσε στή συνέχεια τήν ἀσφαλῆ πύλη καί τήν κατάλληλη ὁδό γιά νά μεταλαμπαδευθεῖ καί νά ἑξακτινωθεῖ ἡ ἀληθινή πίστη «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πρξ 1,8).
Ὄντως εὐεργετική καί σωτήρια ἀποδείχθηκε γιά τόν ἑλληνισμό ἡ συμβολή καί πνοή τοῦ εὐαγγελίου. Τοῦ ἔδωσε νέες προοπτικές. Γιά χίλια καί πλέον χρόνια ἔζησε ἡμέρες δόξας καί μεγαλείου. Μά καί κατά τούς χρόνους τῆς δουλείας διέσωσε τήν ἑλληνική γλῶσσα καί διαφύλαξε τόν ἑλληνικό λαό συσπειρωμένο γύρω ἀπό τήν ἐκκλησία του. Λειτουργώντας ὡς ἀσπίδα προστασίας διαφύλαξε τήν πολιτιστική καί ἐθνική ταυτότητα καί δέν τόν ἄφησε νά ἀφομοιωθεῖ ἀπό τούς κατακτητές του. Ἄς ἀναλογισθοῦν τίς εὐθύνες τους ἀπέναντι στό μέλλον οἱ ἐπίδοξοι ἀναθεωρητές τῆς ἱστορίας καί τοῦ Συντάγματος, πού ἐπιθυμοῦν τή λοβοτομή τοῦ ἔνδοξου παρελθόντος καί τόν χωρισμό ἐκκλησίας - πολιτείας!
Αἰώνια καί ἄπειρη ἡ εὐγνωμοσύνη μας στόν ἀπόστολο Παῦλο καί στούς συνεργούς του, γιατί «ἐν παθήμασι καὶ αἵμασι πολλοῖς» ρίζωσαν στήν πατρίδα μας τήν ἐκκλησία. Στεντόρεια σήμερα ἀπευθύνεται σ’ ἐμᾶς ἡ φωνή του: «Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις» (Β´ Θε 2,15). Οἱ καιροί ἀπαιτοῦν ἀγῶνες καί ἐγρήγορση! Ὥρα, λοιπόν, «ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρω 13,11), γιά νά ἀνανήψουμε καί νά ἀκολουθήσουμε τά προστάγματα τοῦ εὐαγγελίου. Τό ὀφείλουμε στή μακρά φάλαγγα τῶν προγόνων μας, πού κράτησαν ἀναλλοίωτο τό μήνυμά του. Τό ὀφείλουμε στά παιδιά μας, γιά νά μεταδώσουν καί αὐτά στίς ἑπόμενες γενιές ἀνόθευτο τόν χριστιανισμό καί τόν ἑλληνισμό. Τό ὀφείλουμε στόν ἀπόστολο Παῦλο, τοῦ ὁποίου τό ἔργο θά συνεχίσει νά ζῆ καί ἡ ἀποστολική ἐκκλησία πού ἵδρυσε ἐδῶ θά κρατύνεται καί, ὅσο κι ἄν διογκώνεται τό πάθος καί τό μένος τῶν ἐκκλησιομάχων, «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Μθ 16,18). «Ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε!» (Α´ Κο 16,13).
http://aktines.blogspot.com