Ούτε καν γνωρίζουν
ότι όλος ο κόσμος θα γυρίσει τούμπα και θα σαλευθούν τα θεμέλια της γης. Παραθέτουμε ένα
κείμενο που τέμνει εν μέσω μιας ιστορικής κρίσιμης καμπής που είναι το διάστημα
αυτό που διερχόμαστε.
Από το https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/36886-se-themata-pisteos-den-akolouthoume-tous-faulous-alla-tous-agious
«Σε θέματα Πίστεως δεν
ακολουθούμε τους φαύλους, αλλά τους Αγίους» από τον Αιμίλιο Πολυγένη
Η Ελληνική πολιτεία
κατάφερε μέσα σε μόλις δύο μήνες να καταστρέψει όπως φαίνεται τις σχέσεις
συναλληλίας μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας!
Η εμπιστοσύνη της
Εκκλησίας προς την πολιτεία ανακλήθηκε τελεσίδικα με ευθύνη της δεύτερης, από
τη στιγμή που η πολιτεία παρεξήγησε την ειλικρινή διάθεση συνεργασίας της
Εκκλησίας και καταφανώς υπερέβη τα υπό του Συντάγματος με σαφήνεια καθορισμένα
όρια δικαιοδοσίας της.
Κατά την άποψή μου, η
Εκκλησία δικαιούται εις το εξής να κινείται μονομερώς, σεβόμενη όσα υπό του νόμου
προβλεπόμενα δεν αντικρούουν στο Σύνταγμα, χωρίς να δείχνει ανοχή και
διασταλτική ερμηνεία σε όσα παραβαίνουν την Ιερά της Παράδοση..
Χρεωστικώς, οφείλουμε
πολλές ευχαριστίες στο μουσικό συγκρότημα της κας Πρωτοψάλτη και στους
παρευρισκομένους στο Σύνταγμα κατά τις εορταστικές εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς.
Αγαπητές κυρίες και
αγαπητοί κύριοι, δώσατε στην Εκκλησία όλα τα νομικά ερείσματα που έψαχνε!
Ταυτόχρονα, πρέπει να
αναγνωρίσουμε την εξαιρετική συστράτευση των εθνικών Ραδιοτηλεοπτικών
οργανισμών, οι οποίοι «ελεύθερα και αντικειμενικά» λειτούργησαν ως Γραφείο
Τύπου.
Ας δούμε και μερικά
από τα θετικά που προκύπτουν από την κρίση του Κορωνοϊού, όσον αφορά τον
Εκκλησιαστικό χώρο.
α. Η απροκάλυπτη και
άκομψη προσπάθεια φίμωσης της Εκκλησίας λειτούργησε αφυπνιστικά για την
πλειοψηφία του πιστού λαού.
β. Οι δημοσκοπήσεις οι
οποίες δείχνουν την πίεση που δέχεται η Εκκλησία από τον λαό ώστε να αντιδράσει
στην πολιτεία, πρέπει να προβληματίσουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ την πολιτεία. Ο
πολιτικός κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι η δυσαρέσκεια του κόσμου προς την
Εκκλησία δεν είναι άρνηση της Εκκλησίας, αλλά πίεση προς την Εκκλησία. Αυτή η
πίεση είναι καλή, επαινετή και αποτελεί όπλο το οποίο ναι μεν δεν χρησιμοποίησε
η Εκκλησία σε αυτή την περίπτωση (για λόγους αυτοσυγκράτησης), αλλά το
υπολογίζει και είναι βέβαιο ότι θα το χρησιμοποιήσει στο μέλλον.
γ. Οι αρχιερείς και οι
ιερείς, για πρώτη φορά ένιωσαν σε τέτοιο βαθμό ότι οι πολιτικοί, οι βουλευτές
και τα κάθε λογής θεσμικά πρόσωπα (φυσικά με τις αυτονόητες εξαιρέσεις) είναι
μόνο μαριονέτες. Ο πολιτικός κόσμος έχασε την εκτίμηση της Εκκλησίας!
δ. Η άνανδρη απαξίωση
των πνευματικών βιωμάτων του λαού αλλά κυρίως των δικαιωμάτων του Θεού, είναι
βέβαιο ότι θα φέρει τον Θεό στο προσκήνιο. Όπως ακριβώς ο άνανδρος τορπιλισμός
της «Έλλης» το 1940, ανήμερα της εορτής της Παναγίας, ενεργοποίησε τους
πνευματικούς νόμους και που τελικά «πλήρωσαν» τόσο ακριβά οι φουκαράδες Ιταλοί
(όπως διασώζεται στα τραγούδια της εποχής!).
Ο Θεός δεν θα ανεχθεί
την αδικία που υπέστησαν κλήρος και λαός. Δεν έχουν σημασία οι προφάσεις που
χρησιμοποίησε η πολιτεία.
Για την Εκκλησία
ξεκινάει μία γόνιμη περίοδος ζυμώσεων, συσπειρώσεων, προσαρμογών και αποφάσεων.
Άθελά της η πολιτεία
εκκίνησε μία πνευματική διαδικασία που το αντικειμενικό της αποτέλεσμα θα χαροποιήσει τους πιστούς.
Όπως ακριβώς κάποτε οι
αιρέσεις των πρώτων αιώνων αποτέλεσαν το έναυσμα της πλουσιότερης Θεολογικής
παραγωγής όλων των εποχών, έτσι και τώρα οι πολιτειακές προκλήσεις θα
αποτελέσουν το έναυσμα της εντατικότερης ομολογιακής μεταμόρφωσης της θεσμικής
εκκλησίας όλων των εποχών.
Το τελευταίο θέμα που
θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, είναι η υφέρπουσα προβληματική περί Θείας
Κοινωνίας.
Μας είπε ο Χριστός: «Ὁ
τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ». Η Θεία
Κοινωνία είναι η σάρκα και το αίμα του ίδιου Χριστού!
Μόνο όποιος την
γευθεί, μπορεί να ενωθεί με τον Χριστό και άρα να σωθεί.
Ο παραμικρός
ενδοιασμός περί Θείας Κοινωνίας, ουσιαστικά θέτει εκτός σωτηρίας.
Διότι όποιος πιστεύει
ότι η Θεία Κοινωνία ΔΕΝ είναι σάρκα και αίμα Χριστού, κατά την εθιμοτυπική για
αυτόν μετάληψή της (sic!), όντως δε λαμβάνει σάρκα και αίμα Χριστού!!!
Τι λαμβάνει όμως σε
αυτή την περίπτωση; Την απάντηση δίνει ο Απόστολος Παύλος: «Ὁ ἐσθίων καί πίνων ἀναξίως,
κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει, μή διακρίνων τό Σῶμα τοῦ Κυρίου».
Κρίμα, δηλαδή καταδίκη
λαμβάνει όποιος «δεν διακρίνει» το Σώμα του Κυρίου! Για να το πω με άλλα λόγια.
Όποιος αποδέχεται ότι
η Θεία Κοινωνία μπορεί να μεταδώσει οποιαδήποτε ασθένεια, αυτός ουσιαστικά
δεν παραδέχεται ότι η Θεία Κοινωνία
είναι Σώμα και Αίμα Κυρίου, οπότε μένει εκτός σωτηρίας!
Εάν δεν παραδέχεσαι
ότι η Θεία Κοινωνία σε ενώνει με τον Θεό, έχεις αρνηθεί την Πίστη σου.
Και εάν αναρωτιέσαι
πώς μπορεί κάποιος να πέσει τόσο χαμηλά, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα σε
βγάλει από το αδιέξοδο: «ο φαύλος βίος γεννά φαύλα δόγματα».
Αδερφοί μου, όλοι
εσείς που αντιμετωπίζετε την κρίση αυτή με πνευματικό τρόπο, όλοι εσείς που η
υγειονομική κρίση σας οδήγησε σε απογοητεύσεις και μαρασμό, όλοι εσείς που η
κρίση της πανδημίας σας γέμισε οργή και κατάκριση, όλοι εσείς να είστε βέβαιοι
ότι αποτελείτε το «φυσικό» ανάχωμα της Εκκλησίας, το οποίο μαζί με το
«υπερφυσικό» ανάχωμα του Αγίου Πνεύματος, το «υπερβατικό» ανάχωμα της Παναγίας
και των Αγίων μας, και το «οντολογικό» ανάχωμα της ίδιας της Εκκλησίας, θα
σπάσουν τα καταστροφικά κύματα της αθεΐας, θα μετατρέψουν τα ορμητικά νερά της
απιστίας σε τεχνητή λίμνη και το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο του Θεού, σε πείσμα
και απόγνωση πολλών, θα μεγιστοποιήσει την παραγωγή Αγιότητος.
Όταν η Εκκλησία και η
πίστη δοκιμάζεται, γίνεται φωτεινότερη, ενδοξότερη και αποτελεσματικότερη!
Σε θέματα Πίστεως δεν
θα ακολουθήσουμε τους φαύλους, αλλά τους Αγίους.
Δεν θα ακολουθήσουμε
τους τυχάρπαστους στα τηλεοπτικά πάνελ, αλλά την Παναγία!
Ας κρατήσουν για τον
εαυτό τους οι άρχοντες τις κοσμοθεωρίες τους.
Εμείς θα κοινωνούμε
κανονικότατα το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας.
«Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας,
ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία».
Είμαστε αμαρτωλοί άνθρωποι, αλλά όχι καιροσκόποι της πίστεως.
Είμαστε αμαρτωλοί άνθρωποι, αλλά λατρεύουμε τον αληθινό Θεό.
Είμαστε αμαρτωλοί άνθρωποι αλλά ελπίζουμε κάποτε να ακούσουμε:
«Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω
παραδείσω».