Κατά τον χειμώνα του 1943 [περίοδο γερμανικής κατοχής] στην Αθήνα,
όπου διέμενα ως λαϊκός, υπήρχε μεγάλη στέρηση των αναγκαίων και σε συνδυασμό με
τον βαρύ χειμώνα πολύς κόσμος πέθαινε.
Εκείνη την εποχή συνήθιζα να επισκέπτωμαι αυτήν την πολύ ευλαβή
καλογριά, η οποία είχε στο σπίτι της την παλιά εικόνα της Παναγίας από την
Μικρά Ασία.
Η εικόνα αυτή έφερε επάνω της πολλά παλαιά τάματα, μερικά εκ των
οποίων ήσαν πολύτιμα. Καθώς λοιπόν εστενοχωρούμεθα από την έλλειψη τροφών, μία
μέρα της λέγω:
– Βρε Μαρία, δεν πουλάς το μάλαμα από την εικόνα να αγοράσουμε
τίποτα να φάμε;
Αυτή απάντησε:
– Το μάλαμα αυτό είναι της Παναγίας και δεν μπορώ να το πειράξω.
Αν ήθελε η Παναγία να μας το δώσει θα μας το έδινε.
Μόλις όμως είπε αυτά τα λόγια ένα χρυσό βραχιόλι από τα τάματα της
εικόνος σηκώθηκε μόνο του από την εικόνα και κόλλησε στο τζάμι της σαν να ήθελε
να βγει έξω από το προσκυνητάρι.
Αυτό το θεώρησε πως ήταν σημάδι από την Παναγία.
Πούλησε το βραχιόλι και αγοράσαμε τρόφιμα, με τα οποία βγάλαμε
εκείνο τον δύσκολο χειμώνα.
Από το βιβλίο “Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορειτική
παράδοση”, Άγιον Όρος, 2011.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
pemptousia