«Για μαζευτείτε εδώ
κοντά», φώναξε ο παπα–Νεκτάριος τα παιδιά που έπαιζαν έξω, στο προαύλιο της
εκκλησίας. Υπάκουη η παρέα μαζεύτηκε γύρω από τον ιερέα. Ο εσπερινός μόλις είχε
τελειώσει και ο ήλιος δεν έκαιγε πια τόσο πολύ. Τα παιδιά κάθισαν στα πεζούλια.
Κάποιος μάλιστα έφερε μια καρέκλα από τον πρόναο, για να κάτσει ο
παπα–Νεκτάριος. Αυτός, αφού ευχαρίστησε τον μικρό, κοίταξε γύρω του να δει άμα
λείπει κάποιος.
Κάθε Τετάρτη
απόγευμα μαζεύονταν τα παιδιά έξω από την εκκλησία, για να τους μιλήσει ο
πάτερ. Ήταν το εβδομαδιαίο κατηχητικό τους, έτσι είχαν συμφωνήσει. Και τώρα για
ακόμη μια φορά ήταν ανυπόμονα να ακούσουν όσα είχε να τους πει.
«Για ποιο θέμα θα
μιλήσουμε σήμερα;», ρώτησε η Ειρήνη. «Μα για την Κοίμηση της Θεοτόκου βέβαια,
που πλησιάζει σε λίγες μέρες. Θυμάστε παιδιά που η Παναγία μας ειδοποιήθηκε από
τον αρχάγγελο Γαβριήλ για τη γέννηση του Χριστού; Έτσι έγινε και με την κοίμησή
της. Παρουσιάστηκε ξανά δηλαδή μπροστά της ο αρχάγγελος και της είπε ότι σε
τρεις ημέρες θα συναντήσει τον Υιό της. Εκείνη πολύ χάρηκε για αυτό».
«Και πού έμενε τότε
η Παναγία, πάτερ;», ρώτησε ο μικρός Ιορδάνης. «Έμενε στο σπίτι του ευαγγελιστή
Ιωάννη, που ήταν μαθητής του Χριστού. Θυμάστε που τη Μεγάλη Εβδομάδα μιλούσαμε
για τα λόγια που είπε ο Χριστός πάνω στον Σταυρό; Θυμάστε τι είπε στην Παναγία
και τον Ιωάννη;» ρώτησε ο ιερέας. «Θυμόμαστε», απάντησε η Κατερίνα. «Γύρισε
στην Παναγία και της είπε: «Μητέρα, από ‘δω ο γιος σου» και μετά γύρισε στον
Ιωάννη και του είπε: «Ιωάννη από ‘δω η μητέρα σου»».
«Ακριβώς», απάντησε
με χαρά ο παπα-Νεκτάριος. «Από τότε ο Ιωάννης φρόντιζε την Παναγία σαν μητέρα
του. Εκεί λοιπόν, στο σπίτι του Ιωάννη ζούσε τις τελευταίες της μέρες η Παναγία
μας».
«Και οι Απόστολοι
και οι άλλοι μαθητές του Χριστού; Δεν ήρθαν να την χαιρετίσουν;» ρώτησε πάλι ο
Ιορδάνης.
«Εκείνη την εποχή οι
Απόστολοι δεν βρίσκονταν όλοι στα Ιεροσόλυμα. Κήρυτταν σε διάφορους τόπους τα
λόγια του Ευαγγελίου. Όμως ένα μεγάλο σύννεφο τους μάζεψε όλους και τους έφερε
μπροστά στο κρεβάτι της Παναγίας. Και εκεί όπως λέει και το τροπάριο: «Ὅτε ἡ
Μετάστασις τοῦ ἀχράντου σου σκήνους ηὐτρεπίζετο, τότε οἱ Ἀπόστολοι,
περικυκλοῦντες τὴν κλίνην τρόμῳ ἑώρων σε, καὶ οἱ μὲν ἀτενίζοντες τῷ σκήνει,
θάμβει συνείχοντο, ὁ δὲ Πέτρος σὺν δάκρυσιν ἐβόα σοι», δηλαδή όλοι οι απόστολοι
κοίταζαν με απορία το νεκρικό κρεβάτι της Θεοτόκου και μάλιστα βλέποντας το
άχραντο σώμα της κάποιοι έμειναν έκπληκτοι και ο Πέτρος με δάκρυα της μιλούσε.
Μόνο ο Απόστολος
Θωμάς έλειπε. Έφτασε τρεις μέρες μετά την κοίμηση και την ταφή της Θεοτόκου.
Ζήτησε λοιπόν να προσκυνήσει το σώμα της Παναγίας. Όμως, μόλις άνοιξαν τον τάφο
της Μητέρας του Χριστού, αυτός ήταν κενός! Είχε γίνει, όπως λέμε, μετάσταση του
σώματός της. Είχε αναληφθεί στους ουρανούς. Αυτό το θαύμα είναι και ο λόγος που
λέμε τον Δεκαπενταύγουστο «Πάσχα του καλοκαιριού»! Γι’ αυτό παρόλο που η
Θεοτόκος «κοιμήθηκε», η ανάληψή της στους Ουρανούς είναι μια ακόμα νίκη
απέναντι στον θάνατο. Για αυτό η Εκκλησία μας καλεί σε αυτή τη χαρά τους
πιστούς της. Όπως λέει και σε μια από τις καταβασίες: «Πεποικιλμένη τῇ
θείᾳ δόξῃ, ἡ ἱερὰ καὶ εὐκλεής, Παρθένε μνήμη Σου, πάντας συνηγάγετο, πρὸς
εὐφροσύνην τοὺς πιστούς», δηλαδή στολισμένη με θεϊκή δόξα, η ιερή και
ένδοξη μνήμη σου, Παρθένε, μάζεψε όλους τους πιστούς για να χαρούν».
Τα παιδιά είχαν
σωπάσει για αρκετή ώρα. Ακούγοντας την ιστορία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου,
συγκινημένα, ένιωθαν μέσα τους την ευλογία της Παναγίας. Σαν να ένιωθαν πιο
ξαλαφρωμένα που τους μίλησε για όλα αυτά ο πάτερ Νεκτάριος, πιο γαλήνια. Ο
Ιορδάνης έσπασε πρώτος τη σιωπή: «Πάτερ, θα μας μάθετε να ψάλλουμε το
απολυτίκιο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου για να το πούμε στην εκκλησία στις 15
Αυγούστου;»
Ο ιερέας χαμογέλασε.
«Βεβαίως», απάντησε και πήρε μια βαθιά ανάσα. Άρχισε να ψέλνει. Διστακτικά
ακολούθησαν και τα παιδιά με τις γλυκές φωνές τους. Μετά από λίγο όλο το
χωριό αντηχούσε από τη θεία μελωδία του απολυτίκιου.
Αλέξανδρος
Σαββόπουλος
pemptousia