Γιὰ τὸ παρελθὸν ὁ ἄνθρωπος διηγεῖται. Κατακλύζεται ἀπὸ ἀναμνήσεις καὶ
συχνὰ ἀναφέρεται σ’ αὐτές, ὅταν βέβαια ἔχει μπροστά του πρόθυμους ἀκροατές.
Μιλάει γιὰ εὐχάριστα καὶ δυσάρεστα γεγονότα, γιὰ ἐπιτυχίες καὶ ἀποτυχίες, θυμᾶται
πρόσωπα ποὺ δὲν εἶναι πιὰ στὴ ζωή, κρίνει τὶς πράξεις τους καὶ βγάζει διάφορα
συμπεράσματα, σχεδὸν πάντα ὑποκειμενικά.
Μερικὰ πρόσωπα τὰ ἀνεβάζει στὸν οὐρανὸ
καὶ ἄλλα τὰ καταποντίζει στὴ θάλασσα τῆς προσωπικῆς του ἐμπάθειας. Νοσταλγεῖ ἐπίσης
διάφορες καταστάσεις, ποὺ τώρα δὲν ὑπάρχουν, τὶς ἐξιδανικεύει καὶ δὲν δέχεται εὔκολα
τὶς περιγραφὲς τῶν ἄλλων γιὰ τὰ πρόσωπα καὶ τὶς ὡραῖες καταστάσεις ἐκείνης τῆς
παλιᾶς ἐποχῆς.
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ
πρέπει νὰ προσέχει ὁ πνευματικὸς ἀγωνιστὴς εἶναι νὰ μὴ διατηρεῖ ἐχθρότητα γιὰ ἀνθρώπους
τοῦ παρελθόντος, νὰ μὴ τροφοδοτεῖ τὸ πάθος τῆς μνησικακίας, τὸ ὁποῖο παραμένει
καὶ ὅταν ἐκεῖνοι ποὺ τὸν ἔβλαψαν ἔχουν φύγει ἀπὸ τὴ ζωή. Ἡ μνησικακία πολλὲς
φορὲς παρουσιάζει τὰ πρόσωπα, ποὺ δὲν ζοῦν σὰν νὰ εἶναι παρόντα καὶ ἕτοιμα νὰ
συνεχίσουν τὸ καταστροφικὸ ἔργο ποὺ ἔκαναν, ὅταν ζοῦσαν καὶ εἶχαν κάποια ἁρμοδιότητα
καὶ δύναμη!
Ὅποιος δὲν μπορεῖ νὰ
καταπολεμήσει αὐτὴ τὴν χωρὶς ἀντικείμενο πιὰ ἐχθρότητα, μοιραίως καταστρέφει τὸ
παρόν του, ἀφοῦ καταπονεῖται μὲ ἀναμνήσεις πικρές, ἀλλὰ καὶ μάταιες πιά.
Παράλληλα μὲ τὸ
παρελθὸν ὁ ἄνθρωπος ἀσχολεῖται καὶ μὲ τὸ παρόν. Κυρίως μὲ τὸ παρόν. Πρέπει νὰ ἐργάζεται
γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καὶ γενικά, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσει τὶς ἐπιθυμίες
του, νὰ πραγματοποιήσει τὰ σχέδιά του καὶ γενικὰ νὰ πετύχει στὴ ζωή του. Γιὰ ὅλα
αὐτὰ ἔχει ἀτέλειωτες βιοτικὲς μέριμνες, ποὺ συχνὰ τὸν αἰχμαλωτίζουν σὲ μεγάλο
βαθμό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀμελεῖ κάθε πνευματικὸ ἄθλημα, νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν
πίστη στὸ Θεό, νὰ μὴ σκέφτεται τὴν ἄλλη ζωή καὶ νὰ μὴ ἐκδηλώνει ἔμπρακτη ἀγάπη
πρὸς τοὺς ἄλλους, ποὺ βρίσκονται σὲ κακὴ κατάσταση καὶ στεροῦνται τὰ ἀναγκαῖα τῆς
ζωῆς.
Ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς
ὅμως ἀντιμετωπίζει τὸ παρὸν ἐντελῶς διαφορετικά, χωρὶς νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴ ζωή.
Προσπαθεῖ νὰ ἀξιοποιεῖ πνευματικὰ τὸ παρόν. Δὲν περνάει τὸ χρόνο του χωρὶς ἀγώνα
κατὰ τῆς ἁμαρτίας, χωρὶς προσευχὴ καὶ μετάνοια. Βιώνει τὴν παρουσία ἔντονα καὶ
τηρεῖ τὶς ἐντολές. Καταπολεμεῖ τὴ ρᾳθυμία. Εἶναι σὲ διαρκῆ ἐγρήγορση, ἔχοντας
παράλληλα προθυμία νὰ συνεργάζεται μὲ τοὺς ἀδελφοὺς γιὰ τὴ λύση τῶν διαφόρων
προβλημάτων ποὺ ἀντιμετωπίζουν.
Προσέχει ἀκόμα νὰ μὴ
ἀγωνιᾶ γιὰ τὸ μέλλον. Ἀφήνει τὸν Χριστὸ νὰ τὸ τακτοποιήσει. Δὲν ἐπιτρέπει ἐπίσης
στὶς μαῦρες σκέψεις νὰ ἐπικρατήσουν στὸ νοῦ του, γιὰ νὰ μὴ δημιουργηθοῦν
φανταστικὲς καταστάσεις, ποὺ ἐπηρεάζουν ἀρνητικὰ καὶ τὸ παρόν.
Τὸ κύριο ἐνδιαφέρον
τοῦ χριστιανοῦ εἶναι στραμμένο στὴν κάθε μέρα ποὺ ζεῖ, ἔχοντας πάντα πνευματικοὺς
στόχους. Καταπολεμεῖ τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ ἐλπίζει στὴν αἰώνια μακαριότητα, ποὺ
ὑποσχέθηκε ὁ Χριστὸς στοὺς πιστούς.
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Ορθόδοξος Τύπος
aktines