Ένας αγιασμένος Κληρικός
Του Σεβ. Μητροπολίτου
Καστορίας Σεραφείμ, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας
Πριν από δέκα ημέρες, η τοπική Εκκλησία της ακριτικής Καστοριάς
προέπεμψε στη Βασιλεία των Ουρανών έναν αγιασμένο κληρικό του ιστορικού
Λεχόβου, τον Αρχιμανδρίτη Φώτιο Γεωργίου.
Ήταν έγγαμος κληρικός, ο οποίος χήρευσε το 19… Η πρεσβυτέρα του
ήταν μια αγία ψυχή και δημιούργησαν μια ευλογημένη οικογένεια. Ήταν μαθητής του
μακαριστού Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου, από τον οποίο δέχτηκε το χάρισμα
της Διακονίας και της Ιερωσύνης. Υπηρέτησε στη γειτονική Μητρόπολη Φλωρίνης,
και συγκεκριμένα στο χωριό Περδίκα, αναπτύσσοντας πλούσια πνευματική εργασία
κοντά στον ακάματο εκείνο εργάτη του Ευαγγελίου.
Χαρακτηριστικό του γνώρισμα απετέλεσε ο ζήλος για την επικράτηση
της Βασιλείας του Θεού, ο ζήλος για τα δικαιώματα του Θεού, για τον οίκο Του
και τη λατρεία Του. Γι’ αυτό μπορούσε κι εκείνος να επαναλαμβάνει μαζί με τον
πυρφόρο Προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης : «Ζηλών εζήλωκα Κυρίω Παντοκράτορι» (Γ’
Βασ. 19,10).
Είχε, όμως, και κάποια άλλα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα.
Ήταν φίλος της Αγίας Γραφής. Όχι μόνο τη μελετούσε, αλλά και την αντέγραψε σε
ολόκληρους τόμους που κοσμούν τη βιβλιοθήκη του σπιτιού του, προκειμένου να
έρχεται πιο κοντά στο ιερό κείμενο.
Όχι μόνο μελετούσε, λοιπόν, αλλά και αντέγραψε ολόκληρη την Αγία
Γραφή!
Ήταν φίλος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Φίλος και ο Άγιος
Ιωάννης ο Χρυσόστομος του Αποστόλου Παύλου. Έτσι, και ο παπα-Φώτης έγινε φίλος
και αυτός του φτερωτού αποστόλου της Εκκλησίας. Μελετούσε, αντέγραφε και
έστελνε καθημερινά σε διάφορους ανθρώπους αυτά τα κείμενα, προκειμένου οι
άνθρωποι να γνωρίσουν ουσιαστικά την Αγία Γραφή.
Φίλος, ακόμη, της Λατρείας. Όχι μόνο τότε που διακονούσε στον
Περδίκα, αλλά και μετά τη συνταξιοδότησή του, λειτουργούσε νωρίς το πρωί
καθημερινά, σχεδόν μέχρι τα βαθειά του γεράματα, στο παρεκκλήσιο στον αύλειο
χώρο του σπιτιού του με την παρουσία 2-3 ατόμων, με σκοπό να κοινωνήσει των
Αχράντων Μυστηρίων.
Φίλος της προσευχής. Αφιέρωνε ώρες ατέλειωτες στην προσευχή, στη
μονολόγιστη ευχή και στην εκζήτηση του θείου ελέους.
Φίλος της Παναγίας. Αγαπούσε υπερβολικά την Παναγία και δάκρυζε
όταν επαναλάμβανε το όνομά της. Δεν είναι τυχαίο ότι κοιμήθηκε την ημέρα της
εορτής της (23 Αυγούστου).
Φίλος, τέλος, των αγίων και ιδιαίτερα της Αγίας Σοφίας της
Κλεισούρας. Ήταν ο τελευταίος που την εξομολόγησε και την προέπεμψε με τις
ευχές του στη Βασιλεία των Ουρανών. Τώρα, εκείνη τον υποδέχθηκε στα ουράνια
σκηνώματα και τον συντροφεύει στις ουράνιες μονές, όπως κι εκείνος την
συντρόφευε τις ώρες της μοναξιάς της στο Μοναστήρι της Κλεισούρας.
Αυτά είναι λίγα λουλούδια που θα ήθελα να καταθέσω στο σεπτό
σκήνωμά του.
Η ημέρα της εξοδίου ακολουθίας του έμοιαζε με ένα πραγματικό
πανηγύρι.
Ο τάφος του ήταν προετοιμασμένος από τον ίδιο, ήδη από το 1997,
δίπλα στην πρεσβυτέρα του.
Το πρόσωπό του φωτεινό, σαν πρόσωπο αγγελικό, το σώμα του
ευλύγιστο, κατέστησαν σε όλους δείγματα της αγιασμένης ζωής του.
Έζησε μέσα στην αφάνεια, δεν έκανε ποτέ οπαδούς, δεν δημιούργησε
ομάδες, δεν μίλησε για τον εαυτό του, ούτε για τα χαρίσματα με τα οποία τον προίκισε
ο Θεός και ήταν πολλά.
Κυρίως, όμως, δεν έκανε τον σωτήρα των ανθρώπων, παρά έδειχνε με
τη ζωή του τον μοναδικό Σωτήρα του κόσμου, που είναι ο Χριστός.
Γιατί, άραγε, να μη σταθούμε σε αυτήν την αγιασμένη μορφή και
στεκόμαστε σε ανθρώπους που μας γεμίζουν μόνο με λόγια χωρίς κανένα πνευματικό
περιεχόμενο και κυρίως χωρίς όραμα, χωρίς ζωή, χωρίς Άγιο Πνεύμα, χωρίς την
παρουσία του Χριστού; Αυτός που παρουσιάζει τον εαυτό του στους ανθρώπους,
χάνει την παρουσία του Χριστού και, σε κάποια στιγμή, γίνεται κύμβαλον
αλαλάζον.
Να έχουμε τις ευχές και τις προσευχές του παπα-Φώτη και, από τον
ουρανό που βρίσκεται, να κοιτάζει με τα δακρυσμένα μάτια του και εμάς που
βρισκόμαστε στην κοιλάδα αυτή του κλαυθμώνος.
Να μας θυμάσαι παπα-Φώτη!
Να μας μνημονεύεις στο Ουράνιο Θυσιαστήριο και να μιλάς για εμάς
στον Χριστό, το έχουμε ανάγκη στη δύσκολη εποχή που ζούμε…ΠΗΓΗ