Η πορεία της
Εκκλησίας μας ήταν πάντα αγωνιστική, μαρτυρική, πολεμική. Είτε πάνω σε ικριώματα,
είτε σε κατακόμβες, είτε με πολεμικά λάβαρα κατά βαρβάρων, είτε πολεμώντας τον
βαρβαρισμό της ειδωλολατρίας και του μυστικισμού με την απολογητική γραφίδα σε
κάποιο ταπεινό κελί, είτε μαρτυρώντας τον Ιησού τον Εσταυρωμένο σε έναν
απνευμάτιστο και αλλόκοτο κόσμο. Πάντα
πόλεμο είχαμε και θα έχουμε. Ο ίδιος ο Χριστός έγινε κατάρα για να αλώσει
τον Άδη και τον θάνατο και σε αυτό το σημείο δεν υπάρχει τίποτα συμβολικό.
Ο θάνατος
του Χριστού δεν έχει τίποτα το συμβολικό. Είναι θανάσιμο χτύπημα στην καρδιά
του θανάτου. Χωρίς οίκτο και συμπάθεια για την βασιλεία αυτού του τυράννου.
Χωρίς συμβασιλεία με τον διάβολο και βολικούς μανιχαϊσμούς και συνύπαρξη με την
τυραννία του Κακού, σαν τις αρχαίες θρησκείες της ατιμωτικής ειρήνης με τον
κόσμο.
Τα τροπάρια του Σταυρού θα είναι πάντα επίκαιρα για αυτό τον λόγο και δεν είναι απλώς και
μόνον αποκυήματα ιστορικών αναγκών οριοθετημένων κάποτε στον μεσαίωνα. Η πίστη
μας δεν ήταν ποτέ και δεν θα είναι ποτέ ενδοτική στους μικρούς και μεγάλους
θανάτους. Είναι απλά τα πράγματα. iereasanatolikisekklisias