Επτακόσια περίπου χρόνια μετά την γέννηση του Χριστού, ήταν ένας
ερημίτης Αθηναίος, σοφός στα γράμματα, και στην αρετή σοφότερος.
Το ονομά του ήταν Αιγίδιος, και μετά τον θάνατο των γονέων του,
μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς και αναχώρησε για προσκύνημα στους
Αγίους Τόπους.
Εκεί απήλθε στα ενδότερα μέρη της ερήμου σε έναν τόπο άβατο και
απόκρυφο, όπου βρήκε ένα σπήλαιο με μια πηγή ωραιότατη και λίγα δένδρα.
Στην ησυχία λοιπόν του τόπου εκείνου έμεινε και ασκήτευε
τρεφόμενος, κατά Θεία Οικονομία, από το γάλα μίας ελαφίνας και άγρια χόρτα.
Κοντά σ’ εκείνα τα μέρη σ’ ένα κάστρο ήταν ένας διδάσκαλος που στο λογισμό του
ο μισόκαλος, είχε σπείρει ζιζάνια και είχε αμφιβολία για την Παρθενία της
Υπεραγίας Θεοτόκου.
Αυτόν τον δαιμονικό λογισμό δεν μπορούσε με τίποτα να τον διώξει
απ’ το μυαλό του. «Πως γίνεται να είναι μητέρα και παρθένος;» αναρωτιόταν. Όταν
άκουσε για τον αναχωρητή Αιγίδιο, ότι ήταν σε μεγάλα πνευματικά μέτρα,
αποφάσισε να πάει να τον συμβουλευτεί για τον λογισμό του, και να τον βοηθήσει
να απαλλαγεί από αυτή την βλάσφημη σκέψη.
Ενώ βρισκόταν σε μικρή απόσταση πριν από το κελί του αββά Αιγιδίου
εξήλθε ο γέροντας να τον προϋπαντήσει. Όταν πλησίασε ο ένας τον άλλον ο
διδάσκαλος έβαλε εδαφιαία μετάνοια.
Ο αββάς δεν του αποκρίθηκε αλλά χτύπησε με το ραβδί του πάνω σε
μία πέτρα λέγοντας: «Παρθένος προ τόκου» και ευθύς πάνω στη πέτρα φύτρωσε ένα
κρίνο όμορφο και με ευωδία θαυμάσια. Ξαναχτυπά την πέτρα λέγοντας: «Παρθένος εν
τόκω» και δεύτερο κρίνο φύτρωσε όμοιο με το πρώτο. Έπειτα χτύπησε για Τρίτη
φορά με το ραβδί του στην πέτρα λέγοντας: «Και μετά τόκον Παρθένος μείνασα».
Και ευθύς βγήκε άλλο ένα θαυμάσιο κρίνο. Τότε ο αββάς, χωρίς να
πει άλλη κουβέντα γύρισε στο κελί του.
Ο δε διδάσκαλος έχοντας μείνει έκπληκτος απ’ αυτή τη θαυματουργία
και λυτρωμένος από τον πειρασμό έφυγε και κήρυττε σε όλους το παραπάνω θαύμα,
προς δόξαν της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.
Αμήν.
Αγάπιος Λάνδος,
«Αμαρτωλών σωτηρία»