Περί του έκτακτου αυτού Θεοσημείου ομιλήσαμε από την αρχή που
συνέβη στον Ιερό Ναό του Μυροβλήτη Αγίου Δημητρίου στην Νέα Ελβετία του Βύρωνα
των Αθηνών.
Κατά την διάρκεια της ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ του Γεννεσίου της Υπεραγίας Θεοτόκου στις 8 Σεπτεμβρίου του 2020 και την ώρα που αναγιγνώσκετω το Ιερόν Ευαγγέλιον οι πιστοί μετά του κλήρου διαπίστωσαν ότι από τους δυο Τιμίους Οφθαλμούς της Εφέστιας Εικόνος της Επονομαζόμενης ΠΑΝΑΓΙΑΣ της ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΡΙΑΣ (η οποία εκείνη την ημέρα εόρταζε) έτρεχαν δάκρυα και περιέλουζαν το ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ πριν φτάσουν και κατακλύσουν το ξύλινο πλαίσιο της εικόνας όπισθεν της αεροστεγούς υάλινης προθήκης της.
Έκτοτε αυτό και επί 30
συνεχόμενες ημέρες συμβαίνει αδιάλειπτα. Η ΠΑΝΑΓΙΑ μας
βουρκώνει και δακρύζει σαν να θέλει να μας πει κάτι πολύ σοβαρό που
αφορά την πορεία της ανθρωπότητας, του καθενός προσωπικά σε σχέση με την αιώνιο σωτηρία μας και την εδώ βιωτή μας.
Παρατηρείτε επίσης ότι η
ΠΑΝΑΓΙΑ δακρύζει περισσότερο κατά την διάρκεια των επιτελουμένων ΘΕΙΩΝ
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ, Παρακλήσεων, Ιερών Ευχελαίων και Αγρυπνιών.
Όμως πολλοί πιστοί διαπίστωσαν και κάτι άλλο δηλ. ότι όταν
ψάλλεται το Απολυτίκιον της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΡΙΑΣ ένα ευώδες άρωμα
διαχέεται και πληρώνει τον χώρο του Ναού ακόμα και τον περιβάλλοντα χώρο του
ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.
Άντε λοιπόν να τα εξηγήσει αυτά ανθρώπινος νους όταν όλα είναι
ζωντανά και Οφθαλμοφανοί και γκρεμίζεται η κοινή λογική;
Θεωρούμε ότι αν ζούσαν οι ΠΑΛΑΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ δεν θα έφευγαν σιμά από
την ΠΑΝΑΓΙΑ και θα κλαίγανε μαζί της, γιατί οπωσδήποτε θα προσελάμβαναν το
ΜΗΝΥΝΑ της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ προς την ανθρωπότητα.
Ότι και να πούμε εμείς είναι φτωχό και ελεεινό.
Ας αφήσουμε μια σύγχρονη μορφή του αγιορείτικου ασκητικού βίου που
είχαμε την χαρά να γνωρίσουμε πριν πολλά χρόνια, να μας μιλήσει για την
ΠΑΝΑΓΙΑ.
«Στο Άγιον Όρος είμαι 65 χρόνια. Ήλθα από ηλικίας 24 ετών. Δεν
ήσαν και τόσο ευσεβείς οι γονείς μου. Αλλά δεν ξέρω πώς οικονόμησε ο Θεός και
μ’ έφερε η Παναγία μας εδώ. Είχα βέβαια και άλλα αδέλφια. Γεννήθηκα το 1916.
Πώς αποφάσισα να γίνω καλόγηρος θα σου πω. Το υποσχέθηκα στον Θεό.
Τότε ήμουν στρατιώτης και επέστρεφα τραυματίας από τον πόλεμο. Ήμουν στην
Αθήνα. Ήλθαν αεροπλάνα και βομβάρδιζαν. Έπεσα κάτω από μία πέτρα και είπα:
«Παναγιά μου, σώσε με και θα γίνω μοναχός».
Πράγματι, δεν έπαθα τίποτε. Τακτοποίησα κάτι εκκρεμότητες με το
εργοστάσιο στο οποίο δούλευα. Κατέβηκα στη Ναύπακτο, στο πατρικό μου σπίτι. Και
από εκεί βρέθηκα στο Άγιον Όρος. Εδώ είχα έλθει άλλη μία φορά το 1936, αλλά
έφυγα διότι ήταν η κλάση μου να πάω για φαντάρος και βγήκα έξω.
Στην αρχή έψαχνα να βρω μέρος να μείνω επί 40 ημέρες. Πήγα στην
Αγία Άννα. Το πλοίο με κατέβασε από την Αγία Άννα στη Μονή Διονυσίου. Το πρώτο
βράδυ, αφού έφαγα κάτι και έκανα τον Σταυρό μου, κοιμήθηκα. Τότε είδα την Παναγία
ολοζώντανη μέσα στην εκκλησία της. Καθόταν μία νέα μοναχή σε μία καρέκλα δίπλα
στην Εικόνα της. Στο δάπεδο της εκκλησίας ήσαν πολλά κατά σειράν φέρετρα και οι
άνθρωποι που ήσαν μέσα έδιναν μία άσχημη υποψία για τη ζωή τους. Την ερώτησα:
«Τι είναι αυτό το θέαμα;» «Έτσι θα γίνεις και συ, παιδί μου». Και εννοούσε η
Παναγία μας τη νέκρωση των παθών μέσω της μοναστικής οδού. «Την νέκρωσιν του
Κυρίου εν τω σώματι ημών περιφέροντες». Μ’ αυτό όνειρο ήθελε η Παναγία να μου
πει ότι «Εγώ σε έφερα».
Γέροντας Θεόκλητος
Διονυσιάτης
Με όλα αυτά τα παράδοξα που συμβαίνουν αδελφοί στις μέρες μας, κάπου θέλει να μας φέρει η ΠΑΝΑΓΙΑ, μάλλον στα σύγκαλα μας για να μην χάσουμε ούτε αυτήν την ζωή, ούτε και την αιώνια.
https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/
Κωνσταντίνος Βαρδάκας