ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἀποκάλυψις τῆς ἀληθείας περί τοῦ μυστηρίου τῆς Θ.Μεταλήψεως ἔχει ὡς ἐξῆς: Α)Π.Διαθήκη.«Ἐγένετο τοῦ ἐνιαυτοῦ, οὐ ἀπέθανεν Ὀζίας ὁ βασιλεύς, εἶδον τόν Κύριον καθήμενον ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ, καί ἐπηρμένου· καί πλήρης ὁ οἶκος τῆς δόξης αὐτοῦ. Καί Σεραφίμ εἱστήκησαν κύκλῳ αὐτοῦ, ἕξ πτέρυγες τῷ ἑνί, καί ἕξ πτέρυγες τῷ ἑνί· καί ταῖς μέν δυσί, κατεκάλυπταν τό πρόσωπον, ταῖς δέ δυσί, κατεκάλυπταν τούς πόδας, καί ταῖς δυσίν ἐπέταντο. Καί ἐκέκραγεν ἕτερος πρός τόν ἕτερον, καί ἔλεγον· Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πᾶσα ἡ γῆ τῆς δόξης αὐτοῦ. Καί ἐπήρθη τό ὑπέρθυρον ἀπό τῆς φωνῆς, ἧς ἐκέκραγον, καί ὁ οἶκος ἐπλήσθη καπνοῦ. Καί εἶπον.Ὦ τάλας ἐγώ, ὅτι κατανένυγμαι· ὅτι ἄνθρωπος ὤν, καί ἀκάθαρτα χείλη ἔχων, ἐν μέσῳ λαοῦ ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντος ἐγώ οἰκῶ· καί τόν Βασιλέα Κύριον Σαβαώθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου. Καί ἀπεστάλη πρός με ἕν τῶν Σεραφίμ, καί ἐν τῇ χειρί εἶχεν ἄνθρακα, ὅν τῇ λαβίδι ἔλαβεν ἀπό τοῦ θυσιαστηρίου· καί ἥψατο τοῦ στόματός μου, καί εἶπεν· Ἰδού, ἥψατο τοῦτο τῶν χειλέων σου, καί ἀφελεῖ τάς ἀνομίας σου, καί τάς ἁμαρτίας σου περικαθαριεῖ. Καί ἥκουσα τῆς φωνῆς Κυρίου λέγοντος· Τίνα ἀποστείλω; καί τίς πορεύσεται πρός τόν λαόν τοῦτον;καί εἶπα· Ἰδού ἐγώ ἀπόστειλόν με».
Ἔλαβε
τό χάρισμα τῆς προφητείας καί ἐστάλη ὁ Ἡσαΐας ἀπευθείας ἀπό τόν Κύριον καί
πορεύθηκε νά κηρύξει τό θέλημα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου Σαβαώθ, ἀφοῦ πρῶτα
κοινώνησε μέ τήν ἁγία λαβίδα ἀπό τοῦ θυσιαστηρίου τόν ἄνθρακα δηλαδή κοινώνησε
τόν ἄσαρκο Λόγο. Στή συνέχεια προφητεύει ἀκριβῶς τό μυστήριον τῆς θεολογίας τῆς
θ. Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, τοῦ ἑνός τῆς Τριάδος, ἀπό παρθένο κόρη «...Ἰδού ἡ
παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὅνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ,
ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». Τό μυστήριο αὐτό τῆς παρουσίας τοῦ
Θεανθρώπου Ἰησοῦ στή γῆ, ἐγνωρίσθη στούς ἀνθρώπους-ποιμένες ὑπό τῶν Ἀγγέλων·(Ἰδού
παιδίον ἐγεννήθην ἡμῖν).Ἐντούτοις προϋπόθεσις τῆς μόνης καί μοναδικῆς αὐτῆς τῆς
Ἀλήθειας πού ἀγγέλεται ὁ σεβάσμιος προφήτης Ἡσαΐας, εἶναι ἡ γνῶσις τῶν θείων
δογμάτων. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμάς διδάσκει: «Τό τέλος τῶν θείων δογμάτων εἶναι
ἡ ἀλήθεια γιά τήν ὀρθή δόξα (Ὀρθοδοξία)» ἡ σύμφωνη καί ὁμόφρων μέ τούς
θεοφόρους Πατέρες μας· τῆς δέ πρακτικῆς ἀρετῆς δέν εἶναι τέλος αὐτό, ἀλλά μᾶλλον
ἀρχή, ἡ ὁποία ἄν δέν φτάσει στό κατάλληλο τέλος θά καταστῇ πρόξενος μεγαλύτερης
ἀκόμη καταδίκης γιά τόν κάτοχο»· «διότι», λέγει «αὐτός πού γνωρίζει τό θέλημα
τοῦ Κυρίου καί δέν τό ἐξετέλεσε θά δαρῇ πολλές φορές». Ἔτσι γιά τήν ἐξασφάλιση
τῆς πρακτικῆς ἀρετῆς δέν ἀρκεῖ ἡ σχετική μέ αὐτήν ἐπιστήμη καί ἀλήθεια, ἀλλά
τέλος της εἶναι τό ἀγαθό, ἡ ἁγιότης «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμι», «ἀγαθοί
γίνεσθε ὡς ὁ Θεός»,«γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς».
Β)Μαρτυρία
περί τοῦ μυστηρίου τῆς Θ.Κοινωνίας στήν Καινή Διαθήκη. «εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς·
ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε αὐτοῦ
τό αἷμα οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς. ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα
ἔχει ζωήν αἰώνιον, καί ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς
ἐστι βρῶσις, καί τό αἷμα μου ἀληθῶς ἐστι πόσις.ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων
μου τό αἶμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ».
Καί
ἐρωτῶμεν τούς ἀντιλέγοντας: Πῶς ἡ Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ θά παρακούσει
τήν κεφαλήν τοῦ Σώματος καί θά ἀρνηθεῖ τοιαύτην ἐντολήν ἡ ὁποῖα εἶναι ζήτημα ζωῆς
ἤ θανάτου γιά τούς πιστούς;Πῶς θά στερήσει τήν θ. κοινωνία σ’ ἐκείνους πού μέ
πίστη, ἐλπίδα καί ἀγάπη ἀλλά καί λαχτάρα τήν ζητοῦν ἀπό τούς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους
τους καί ἱερεῖς; Μολύνεται ὁ ἄνθραξ πού κοινώνησε ὁ προφήτης Ἡσαΐας; Μολύνεται
τό πανάχραντον Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ ὁ ὁποῖος νίκησε κατά κράτος τόν θάνατον
καί συνέτριψε τά δεσμά τοῦ Ἄδου ἐλευθερώνοντας τό ἀνθρώπινο γένος ἀπό τήν
τυραννία τοῦ διαβόλου μέ τήν Ἀνάστασή Του; Αὐτός πού νίκησε τόν θάνατο, θά
μολυνθεῖ ἀπό τόν κορωνοϊό; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Τότε τί ἀκριβῶς συμβαίνει;
Πρός τί αὐτός ὁ θόρυβος γιά τήν Θ. Κοινωνία;
Ἡ ἀπάντηση
εἶναι ἀπλή καί ἀληθινή καί ἡλίου φαεινότερη. Ἐκείνος πού ἐξέπεσε τῆς ἀγάπης τοῦ
Θεοῦ καί τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ δηλαδή τῆς ἀρετῆς ἐξαιτίας τῆς ἄγνοιας τῶν θ.
δογμάτων κινεῖται σέ βάρβαρες θρησκεῖες καί θεωρεῖες καί βορβορώδη ἔργα καί παραδίνεται
στό ἀφεγγές σκότος πού κατακαίει ἀφόρητα καί ἀτελεύτητα· υἱοποιεῖται ἀπό τόν
διάβολο καί εἴτε ἐν γνώση εἴτε ἐν ἀγνοία καθίσταται σατανοκίνητος ὑβριστής τῶν ἁγίων
μυστηρίων, τῆς Θ.Κοινωνίας, ἀρνούμενος τήν ἀλήθεια καί τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ
καί τοῦ Χριστοῦ. Τονίζουμε τέλος ἀδελφοί μου τά ἐξῆς: «Ρίζα κάθε ἀρετῆς εἶναι ἡ
ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί ὄν άπέστειλε Σωτῆρα τοῦ κόσμου Θεάνθρωπον Ἰησοῦν
Χριστόν». Ἀντίθετα ρίζα κάθε κακίας καί βλασφημίας εἶναι ἡ ἄρνησις τοῦ ἀληθινοῦ
καί μόνου Θεοῦ καί Σωτῆρος τοῦ κόσμου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς κοινωνίας μαζί Του.
Ἀγαπητοί
μου ὀρθόδοξοι χριστιανοί, μέλη τίμια τοῦ παναγίου Σώματος Ἰησοῦ Χριστοῦ,ἐσεῖς οἱ
καιόμενοι ἄνθρακες τοῦ Χριστοῦ(οἱ Ἅγιοι) καί τέκνα τῆς ἁγίας Του ἐπιγείου, ἀκτίστου
ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γνωρίζουμε ἐμπειρικά μέ τήν ἄκτιστον χάριν ὅτι τό τέλος τῆς
κατά Πνεῦμα ζωῆς εἶναι τώρα κρυμμένο σῦν Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ. Ὁ νοῦς μας λοιπόν
χάριτι Χριστοῦ μεταβιβάζει πολλά δείγματα τοῦ θείου κάλλους πρός τό συννημένο σῶμα
δίνοντας του δύναμη νά ἐνεργεῖ τά ἀδύνατα. « τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά
παρά τῷ Θεῷ ἐστιν»(Λουκ.18,27).
Στῶμεν
καλῶς, ἀδελφοί μου. Ἡ νίκη εἶναι τοῦ Χριστοῦ μας καί ὅλων ὅσων ἀνήκουμε διά τῆς
πίστεως, σ’Αὐτόν.
Αὐτῷ,ἡ
Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ : «Ὅσοι ἔχουν καρκίνους, λευχαιμίες και λοιμικές νόσους… μέ μετάνοια νά κοινωνοῦνε τακτικά, διότι ἡ θεία Κοινωνία καθαρίζει καί τήν ψυχή καί τό σῶμα!». [1]
[1] Ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Προφήτης, ΑΓΙΟΠΑΥΛΙΤΙΚΟ ΙΕΡΟ ΚΕΛΛΙ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ, ἍΓΙΟΝ ὍΡΟΣ, ΤΟΜΟΣ Γ’’