«Μην απατάσαι ότι με τον επόμενο χρόνο θα αναπληρώσεις τον
χρόνο που έχασες. Διότι και της κάθε ημέρας ο χρόνος δεν επαρκεί ώστε να
εκπληρώσουμε όπως πρέπει τις καθημερινές μας υποχρεώσεις προς τον Θεό» (Άγιος
Ιωάννης της Κλίμακος).
Ένας από τους πιο μεγάλους πειρασμούς που αντιμετωπίζουμε και στην ζωή και στις σχέσεις μας είναι « το έχουμε χρόνο». Δεν είναι μόνο η αναβολή για αύριο αυτού που μπορούμε να κάνουμε σήμερα. Είναι το «σ’ αγαπώ» που αναβάλαμε να πούμε στους δικούς μας ανθρώπους βάζοντας μπροστά την κούραση από τις υποχρεώσεις μας, τον λογισμό για ό,τι ο άλλος δεν έκανε ώστε να μας δώσει την χαρά που θα θέλαμε, είναι η ελλιπής κρίσης για το τι ο άλλος έχει πραγματική ανάγκη και η θέαση της ζωής μόνο από την δική μας σκοπιά.
Ιδίως η αίσθηση ότι «έχουμε χρόνο» έχει να κάνει και με τα
παιδιά μας. Μας ενδιαφέρει να μην τους λείψει κάτι και θεωρούμε τον εαυτό μας
υποχρεωμένο να εργάζεται με αυταπάρνηση και κάποτε και χωρίς ελεύθερο χρόνο
μόνο και μόνο για να είναι η ποιότητα της ζωής τους σε αφθονία των όσων και
αυτά και εμείς επιθυμούμε. Σκεφτόμαστε ότι είναι μικρά. Ότι προλαβαίνουμε να
δείξουμε την αγάπη και αργότερα, αρκεί να μην έχουν υλικές ανάγκες που να
μένουν ανεκπλήρωτες. Και αναβάλλουμε να συζητήσουμε μαζί τους όταν βρεθούν στην
εφηβεία είτε γιατί μέσα μας πιστεύουμε ότι δεν δικαιούνται να έχουν παράπονα
από εμάς είτε γιατί φοβόμαστε ότι η συζήτηση δεν θα βγάλει πουθενά, αλλά θα
γίνει ένα κοντσέρτο εγωισμών που θόρυβο φέρνει και όχι συμφιλίωση και
συνεννόηση.
Το «έχουμε χρόνο» περνά και από την σχέση μας με τον Θεό.
Θεωρούμε ότι προλαβαίνουμε να μετανοήσουμε για λάθη που έχουμε κάνει, ιδίως
όταν νιώθουμε και είμαστε νέοι. Προλαβαίνουμε να προσευχηθούμε άλλη ώρα και
άλλη μέρα. Δεν πειράζει να μην εκκλησιαστούμε μια Κυριακή. Δεν υπάρχει λόγος να
κοινωνούμε συχνά, αφού θα έρθουν οι γιορτές. Και θέλουμε έναν Θεό πάντοτε
διαθέσιμο, χωρίς εμείς να είμαστε διατεθειμένοι να του δώσουμε ακόμη και το
ελάχιστο. Γι’ αυτό και το παράπονό μας είναι συχνά έντονο.
Ο χρόνος που χάνουμε είναι πολύς. Μας λείπει ένα αίσθημα
ησυχίας στην καρδιά μας και ένα αίσθημα αυτεπίγνωσης που φέρνει η προσευχή, η
ώρα που θα αφήσουμε τον εαυτό μας να στοχαστεί και να νιώσει τι έχουμε αφήσει
πίσω. Ποια διαλείμματα δημιουργικής αγάπης, κατανόησης και επικοινωνίας
μπορούμε να βάλουμε στην καθημερινότητά μας, ώστε να βρούμε τις γέφυρες
αυθεντικής κοινωνίας με τους ανθρώπους μας, αλλά και με τον Θεό; Να μπορούμε να
νιώθουμε ότι ο χρόνος που πέρασε είχε νόημα. Ότι το παρόν μας αξίζει. Ότι
κοιτάμε στα μάτια τους άλλους, ότι είμαστε κομμάτι από την ψυχή τους και
εκείνοι κομμάτι από την δική μας. Και την ίδια στιγμή θέλουμε τον Θεό παρόντα
στον χρόνο της ζωής μας, ώστε να παίρνουμε δύναμη και να μην αυταπατόμαστε ότι
όλα έχουν να κάνουν με το μέλλον.
Οι άνθρωποι συχνά είμαστε αδυσώπητοι στην ποσότητα του
χρόνου που ζητάμε από τους άλλος. Ο Θεός μας αγαπά όμως τόσο που ακόμη και το
λίγο μας το κάνει πολύ. Αρκεί να είναι δόσιμο μετάνοιας και αγάπης.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στη «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 11 Νοεμβρίου 2020
proskynitis