-Γέροντα, παλιά
έλεγαν: «Καλύτερα να λειώνης σόλες παρά κουβέρτες». Τί εννοούσαν;
-Ήθελαν να πούν:
«Καλύτερα να λειώνης σόλες δουλεύοντας παρά να μένης στο κρεββάτι
τεμπελιάζοντας».
Η δουλειά είναι
ευλογία, είναι δώρο Θεού. Δίνει ζωντάνια στο σώμα, φρεσκάδα στον νού.
Εάν δεν έδινε ο Θεός την δουλειά, θα μούχλιαζε ο άνθρωπος.
Όσοι είναι
εργατικοί, ακόμη και στα γεράματά τους δεν σταματούν να δουλεύουν.
Αν σταματήσουν την
δουλειά, ενώ ακόμη έχουν δυνάμεις, μελαγχολία θα πάθουν.
Αυτό είναι θάνατος
γι’ αυτούς. Θυμάμαι, ένα γεροντάκι στην Κόνιτσα, κοντά ενενήντα χρονών,
συνέχεια δούλευε.
Τελικά πέθανε στο
χωράφι, δυο ώρες μακριά από το σπίτι.
Εξάλλου και αυτή η
σωματική ανάπαυση που επιζητούν μερικοί δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση.
Ίσα-ίσα που ξεχνούν
το άγχος τους εκείνη την ώρα. Έχουν το φαγητό τους, το γλυκό τους, το μπάνιο
τους, την ξεκούρασή τους.
Μόλις όμως
τελειώσουν αυτά, ζητούν άλλη ανάπαυση. Έτσι είναι συνέχεια στενοχωρημένοι,
γιατί πάντα κάτι
τους λείπει, νιώθουν ένα κενό και η ψυχή τους ζητά να το συμπληρώση.
Ενώ αυτός που
κουράζεται με την δουλειά έχει μια συνεχή χαρά, την πνευματική χαρά.
-Γέροντα, αν έχης
πρόβλημα με την μέση, δεν μπορείς να κάνης οποιαδήποτε εργασία.
-Καλά, και η μέση
δεν χρειάζεται άσκηση; Μια εργασία που είναι σαν άσκηση για την μέση δεν
βοηθάει;
Κοίταξε να σου πώ:
Αν κανείς τρώη, πίνη, κοιμάται και δεν δουλεύη, παθαίνει ένα ξεβίδωμα
και θέλει όλο να
κοιμάται, γιατί το σώμα του, τα νεύρα του, χαλαρώνουν. Φθάνει σιγά-σιγά να μην
μπορή να κάνη τίποτε.
Μόλις περπατήση
λίγο, κόβεται. Ενώ, αν δουλέψη λίγο και κινηθή, δυναμώνει και στα πόδια και στα
χέρια.
Βλέπεις, αυτοί που
αγαπούν την δουλειά, δεν κοιμούνται πολύ ή, από κούραση, μπορεί και καθόλου να
μην κοιμηθούν,
αλλά έχουν δυνάμεις,
γιατί με την δουλειά ψήνονται και δυναμώνουν σωματικά.
Η δουλειά, ειδικά
για τον νέο, είναι υγεία. Έχω παρατηρήσει ότι μερικά καλομαθημένα παιδιά,
όταν πάνε στον
στρατό, ψήνονται, σκληραγωγούνται. Ο στρατός τους κάνει πολύ καλό.
Φυσικά αυτό
περισσότερο γινόταν παλιά. Σήμερα φοβούνται να ζορίσουν τους στρατιώτες, γιατί
με λίγο ζόρισμα
κόβουν τις φλέβες,
παθαίνουν νευρικό κλονισμό... Εγώ λέω στους γονείς να πληρώνουν κάποιον
και να στέλνουν τα
παιδιά τους σ’ αυτόν να δουλεύουν, για να έχουν την υγεία τους - φθάνει να
κάνουν μια δουλειά που να την αγαπούν.
Γιατί ένας νέος που
έχει νεύρο, έχει και μυαλό, αν δεν δουλεύη, γίνεται νωθρός.
Όταν μάλιστα βλέπη
τους άλλους να προκόβουν, μπερδεύεται από τον εγωισμό του και δεν ευχαριστιέται
με τίποτε.
Συνέχεια έχει
λογισμούς και το μυαλό του κουρκουτιάζει. Ύστερα πάει και ο διάβολος και του
λέει:
«Χαμένε, τί
ανεπρόκοπος που είσαι! Ο τάδε έγινε καθηγητής, ο άλλος έχει δική του δουλειά
και βγάζει χρήματα,
εσύ που θα
καταλήξης;», οπότε τον απελπίζει. Ενώ, αν δουλέψη, θα αποκτήση εμπιστοσύνη στον
εαυτό του, με την καλή
έννοια. Θα δη ότι
και αυτός μπορεί να τα βγάλη πέρα, αλλά και το μυαλό του θα απασχολήται στην
δουλειά και θα γλιτώνη από τους λογισμούς.
Γίνονται έτσι δυο
καλά.
(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού
Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 165-167)
sostis