Αξιωνόμαστε για
ακόμη μια χρονιά να προσεγγίζουμε την «Μητρόπολη των εορτών», για να εορτάσουμε
την Γέννηση του Θεανθρώπου. Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο ένα ιστορικό
γεγονός, αλλά και πνευματικό.
Η Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου είναι η κορυφαία έκφραση της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο και το επιστέγασμα της εφαρμογής του θείου σχεδίου για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Οι Πατέρες της
Εκκλησίας μας στάθηκαν με δέος μπροστά στο απερινόητο αυτό μυστήριο και με
γνώμονα τις άγιες Γραφές συνέλαβαν ύψιστες αλήθειες και διατύπωσαν υψηλή
θεολογία στην υμνολογία.
Σύμφωνα με την
διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού υπήρξε
απαραίτητη. Έτσι λοιπόν όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, «εξαπέστειλεν ο Θεός
τον υιόν αυτού γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμου, ίνα τους υπό νόμον
εξαγοράσει, ίνα την υιοθεσίαν απολαύωμεν» (Γαλ. δ΄ 4).
Ο αιώνιος και ο
άπειρος Θεός συγκαταβαίνει και γίνεται άνθρωπος τέλειος, «γενόμενος εκ
σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα» (Ρωμ. α΄ 3), χωρίς να αφήσει την θεότητά του. «Νέον
εξ Αδάμ παιδίον φυράματος ετέχθη Υιός και πιστοίς δέδοται» (στ΄ ωδή κανόνα των
Χριστουγέννων).
«Μυστήριον ξένον»
χαρακτηρίζει ο υμνωδός τη γέννηση του Θεανθρώπου. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να
χαρακτηρισθεί από την πεπερασμένη ανθρώπινη διάνοια το μυστήριο της
συγκαταβάσεως του Θεού προς τον άνθρωπο, το οποίο συντελέστηκε με τη βοήθεια
της Θεοτόκου, που «εχώρεσεν σαρκί, τον Αχώρητον παντί» για να φανερωθεί η υπέρ
το άπειρο και γνήσια αγάπη του προς εμάς.
Ο Χριστός γεννήθηκε
μέσα σε μια φάτνη ανάμεσα σε ταπεινούς βοσκούς και ζώα. Την απλότητα και την
ταπεινότητα του Θεανθρώπου είχε προφητέψει ο προφήτης Γεδεών λέγοντας ο Χριστός
θα κατέβαινε, όπως κατεβαίνει η δροσιά απάνω στο μπουμπούκι του λουλουδιού, «ως
υετός επί πόκον». (Ψαλμ ζα΄στ 6).
Με την ίδια
γλαφυρότητα και ασύγκριτη εκφραστικότητα και ποιητικότητα αποδίδουν οι υμνωδοί
το θαύμα της γεννήσεως του Χριστού.
Το ιστορικό πλαίσιο,
τις συνθήκες της γεννήσεως τις πληροφορούμαστε από τη μεγάλη βυζαντινή ποιήτρια
Κασσιανή στο καταπληκτικό δοξαστικό του Εσπερινού, «Αυγούστου μοναρχήσαντος επί
της γης, η πολυαρχία των ανθρώπων επαύσατο.
Και σου
ενανθρωπήσαντος εκ της αγνής, η πολυθεΐα των ειδώλων κατήργηται. Υπό μίαν
βασιλείαν εγκόσμιον αι πόλεις γεγένηνται. Και εις μίαν Δεσποτείαν Θεότητος τα
έθνη επίστευσαν» στο οποίο γίνεται σύγκριση της εγκόσμιας βασιλείας με τη
βασιλεία του ενανθρωπήσαντος Θεού.
Στην ακολουθία του
Όρθρου αξίζει να σταθούμε στα τρία γνωστά καθίσματα. «Δεύτε ίδωμεν πιστοί που
εγεννήθη ο Χριστός…» μας παρακινεί ο ιερός Υμνωδός. Μας προτρέπει δηλαδή να
δούμε και να συλλάβουμε το γεγονός ότι ο Χριστός γεννήθηκε ανάμεσα σε απλούς
ανθρώπους, μέσα σε μια σπηλιά, μέσα στο παχνί που τρώγανε τα ζώα.
Μας καλεί με άλλα
λόγια να εννοήσουμε ότι η βασιλεία η αιώνια, η βασιλεία του Θεού, ιδρύθηκε με
την Αγία Γέννηση του Κυρίου μέσα στην ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ. Εξίσου υψηλής
θεολογικής και ποιητικής αξίας είναι και τα τροπάρια «Τι θαυμάζεις Μαριάμ…» και
« Ο αχώρητος παντί πως εχωρήθη εν γαστρί…»
Ο Άγιος Κοσμάς ο
Μελωδός και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στα δύο θαυμαστής τέχνης ποιήματά τους
«Χριστός γεννάται, δοξάσατε» και «΄Εσωσε λαόν, θαυματουργών δεσπότης…»
περιγράφουν με μοναδικό τρόπο το μυστήριο της ενανθρώπησης του Χριστού που θα
οδηγήσει τον άνθρωπο στη σωτηρία και τη λύτρωση.
Ιδιαίτερα γνωστό και
αγαπητό στους πιστούς είναι το κοντάκιο του Αγίου Ρωμανού του Μελωδού «Η
παρθένος σήμερον, τον υπερούσιον τίκτει, και η γη το Σπήλαιον, τω απροσίτω
προσάγει. Άγγελοι μετά Ποιμένων δοξολογούσι.
Μάγοι δε μετά
αστέρος οδοιπορούσι· δι’ ημάς γαρ εγεννήθη, Παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός».
Βλέπουμε ότι η εκκλησία, μας προτρέπει να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως του
Χριστού ως συνεχές παρόν.
Για τον Χριστιανό ο
Χριστός γεννιέται μυστικά εντός του κατ΄ έτος αρκεί να είναι έτοιμος να τον
κλείσει στην καρδιά του και να την μετατρέψει σε φάτνη και λίκνο της αιώνιας
ζωής. Στην Θ΄ Ωδή ακούμε το καταπληκτικό «Μεγάλυνον ψυχή μου… Μυστήριον ξένον
ορώ και παράδοξο…», το οποίο εκφράζει το δέος των πιστών μπροστά στο μεγάλο
μυστήριο της Γεννήσεως του Θεανθρώπου.
Στους «Αίνους» θα
ακούσουμε να ψάλλεται «Ευφραίνεσθε Δίκαοι, ουρανοί αγαλλιάσθε, σκιρτήσατε τα
όρη, Χριστού γεννηθέντος, Παρθένος καθέζεται, τα Χερουβίμ μιμουμένη, βαστάζουσα
εν κόλποις, Θεόν Λόγον σαρκωθέντα».
Εδώ ο Υμνωδός καλεί
τους ανθρώπους να συμμετάσχουν στο χαρμόσυνο γεγονός της γεννήσεως. Ο Χριστός
που ήταν επουράνιος και κατόπιν με τη σάρκωση έγινε επίγειος προσφέρει σε όλους
τους πιστούς την ελπίδα της σωτηρίας.
Στο άλλο ιδιόμελο
των Αίνων διαβάζουμε «Ο Πατήρ ευδόκησεν, ο Λόγος σάρξ εγένετο και η Παρθένος
έτεκε, θεόν ενανθρωπήσαντα. Αστήρ μηνύει, Μάγοι προσκυνούσιν, Ποιμένες
θαυμάζουσι και η κτίσις αγάλλεται».
Ο Πατέρας αποφάσισε
ότι ήρθε η στιγμή της σαρκώσεως του Υιού του, μέσω της Παρθένου. Το αστέρι
σκορπά το χαρμόσυνο φως που οδηγεί τους μάγους στην φάτνη της Βηθλεέμ, οι
βοσκοί απορούν με το θαυμαστό γεγονός. Όλη η πλάση συμμετέχει στη χαρά της
Γεννήσεως.
Τέλος αξίζει να
σταθούμε στο θεοτοκίο «Σήμερον ο Χριστός, εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου…».
Για άλλη μια φορά βλέπουμε την Εκκλησία δια στόματος του Υμνωδού να καλεί τους
πιστούς να βιώσουν τη γέννηση του Θεανθρώπου ως μια ζώσα πραγματικότητα του
σήμερα.
Με ενεστωτικές
φράσεις σαν αυτή αλλά και άλλες, όπως «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου» και
«Χριστός γεννάται δοξάσατε…» καταλύονται τα χρονικά και τοπικά όρια της
ιστορικής πραγματικότητας και εισερχόμαστε στην αιώνια ώρα, στο αιώνιο παρόν
του Θεού.
Είναι λοιπόν φανερό
ότι το μοναδικό, απρόσιτο και άφατο μυστήριο των Χριστουγέννων υμνήθηκε
μοναδικά και ανεπανάληπτα από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Η υψηλή ποιητικότητα
της Υμνολογίας της εορτής μάς βοηθά να συλλάβουμε το μήνυμά της που δεν είναι
άλλο από την ελπίδα της σωτηρίας που ανέτειλε με τη γέννηση του Θεανθρώπου.
Ιερά Μητροπόλη
Κωνσταντίας και Αμμοχώστου.
askitikon