☦ Μεγάλη ἡ ὠφέλεια ἀπό τά Σαρανταλείτουργα

Δανιήλ Κατουνακιώτης Ἱερομόναχος, (1846-1929)

(Τὸ ἀξιοπρόσεκτο γεγονὸς ποὺ ἀκολουθεῖ σὲ ἐλαφρὰ διασκευὴ τῆς γλώσσης τὸ ἀναφέρει ὁ διακριτικότατος ἀσκητὴς Δανιὴλ Κατουνακιώτης σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον Μωραϊτίδην. Ἔχει δὲ ὡς ἑξῆς:)

Ἕνας γνωστός του καὶ ἐνάρετος οἰκογενιάρχης ἀπὸ τὴν Σμύρνη, ποὺ τὸν ἔλεγαν Δημήτριο, ἀφοῦ κατάλαβε τὸ τέλος του κάλεσε τὸν υἱόν του Γεώργιο, ὁ μόνος εὐσεβῆς, διότι τὰ ἄλλα τρία του παιδιὰ καὶ ἡ γυναίκα του ζοῦσαν μὲ κοσμικότητα, καὶ τοῦ ἀπεκάλυψε ὅσα ἀκολουθοῦν, καὶ τὰ ὁποῖα ὁ υἱός του ὁ πιστὸς φανέρωσε εἰς τὸν π. Δανιήλ.

☦ Άγιος Νεκτάριος: «Αυτός που ελπίζει στον Κύριο στις δοκιμασίες της ζωής δεν παραιτείται, αλλά ελπίζει, διότι εκεί που τα πράγματα φαίνονται αδύνατα, ο Θεός φανερώνει τη διέξοδο»

Πόσο ωραία, πόσο ευχάριστη, πόσο χαριτωμένη είναι η εικόνα εκείνου που ελπίζει στον Θεό που σώζει, στον Θεό των οικτιρμών, τον Θεό του ελέους, τον αγαθό και φιλάν­θρωπο Θεό.

Αληθινά μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό!

Ο Θεός είναι πάντα βοηθός του και δεν φοβάται ό,τι κακό κι αν του προξενήσει άνθρωπος. Ελπίζει στον Κύριο και πράττει τα αγαθά! Κάθε του ελπίδα την έχει εναποθέσει σ’ Αυτόν, και σ’ Αυτόν εξομολογείται με όλη του την καρδιά. Είναι το καύχημά του, είναι ο Θεός του και Τον επικαλείται μέρα και νύχτα. Το στόμα του ωραίο, αναπέμπει αίνους στον Θεό, τα χείλη του, πιο γλυκά από μέλι και κερί σαν ανοίγουν για να ψάλλουν στον Θεό· η δε γλώσσα του γεμάτη χάρη, κινείται προς δοξολογία Θεού.

☦ «Εκεί πού ή επιστήμη σας σταματά, αρχίζει η δική μας, και αυτό είναι εκείνο που λένε οι Γραφές μας...»

Μια φορά άκουσα την πιό κάτω ιστορία ενός καθηγητή της αστρονομίας που μιλούσε με ενθουσιασμό για τά νεφελωματα σ' ένα πλανητάριο και τα θεωρούσε σά θαύματα. Παρατηρώντας έναν άπλό Ιερέα πού συνόδευε μιά όμάδα μαθητών τόν ρωτησε:

-Τι λένε οι Γραφές σας για το κοσμικό διάστημα και τις μυριάδες των αστέρων;

☦ «Το πώς θα έχουμε τον Χριστό μέσα μας· Αυτό είναι που έχει σημασία!...»

Όταν ο άγιος Ιεράρχης του Χριστού Νεκτάριος (1 Οκτ. 1846 – 8 Νοεμ. 1920) έβγαινε από τη Ριζάρειο Σχολή –στην οποία για 14 ολόκληρα χρόνια (1894–1908) διετέλεσε χαρισματικός και αλησμόνητος διευθυντής της–, σχεδόν πάντα κυκλοφορούσε ταπεινά και απλά ενδεδυμένος σαν ένας απλός ιερέας, χωρίς να τον ακολουθεί καμιά συνοδεία και χωρίς να φέρει πάνω του κάποιο εγκόλπιο, το σύνηθες διακριτικό του βαθμού της αρχιερωσύνης.

Κάποτε, κάπου εκεί κοντά στη Ριζάρειο, συνάντησε τον άγιο Νεκτάριο ο πατήρ Νικόδημος, ένας μοναχός από τα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους. Ο άγιος χαιρέτησε τον αγιορείτη μοναχό με τον πασίγνωστο σήμερα μοναστικό χαιρετισμό «Ευλογείτε!», που ήταν –για τότε τουλάχιστον– εντελώς άγνωστος στους πολλούς.

☦ «Η τελευταία νύχτα το Αγίου Αρσενίου»

Ο άγιος Αρσένιος προείδε την ώρα της κοιμήσεως του και την συντροφιά των αγγέλων που θα έρχονταν να τον πάρουν. Κανένας από του Φαρασιώτες δεν ήταν εκείνο το βράδυ κοντά του. Ο άγιος φώναξε τη νοσοκόμα που τον πρόσεχε και της μίλησε γι’ αυτό που θα συνέβαινε και θα συναντούσε εκείνη τη νύχτα.

«Παιδί μου», της είπε, «απόψε τα μεσάνυχτα θα γίνει κάτι θαυμαστό εδώ στο δωμάτιο. Κοίταξε να είσαι ξάγρυπνη. Τα μεσάνυχτα, ένα υπέρλαμπρο θείο φώς θα γεμίσει το δωμάτιο. Τρείς λαμπροφορεμένοι άγγελοι θα εμφανισθούν. Να είσαι ψύχραιμη και να μη φοβηθείς. Μόνο να έχεις την παλάμη σου ανοιχτή, γιατί κάτι θα σου δώσουν». Η νοσοκόμα δεν έδωσε σημασία στα λόγια του αγίου. Παρανόησε ο παππούλης, σκέφθηκε. Δεν ήξερε τίποτε για τον Χατζηεφεντή. 

☦ ΔΙΑΔΙΔΕΤΑΙ από στόμα σε στόμα - ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΙΤΗ "-Έρχονται πολύ μεγάλα κακά, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο..."

Ο γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης που ασκήτεψε και στην Αριζόνα, εμφανίστηκε σε μία γυναίκα που βρισκόταν μαζί με τη νύφη της, όχι στον ύπνο της γυναίκας, αλλά σε κατάσταση εγρήγορσης.

Κάποια στιγμή η γυναίκα χάθηκε και αυτό διήρκεσε 10 λεπτά περίπου , όπως είπε η νύφη της που την παρακολουθούσε. Γιατί η ίδια δεν κατάλαβε πόσο χρόνο ήτανε η οπτασία.

Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την ίδια ,φυσικά πήρε το πνευματικό της συγκλονισμένη, για να ρωτήσει αν αυτό που είδε ήταν πλάνη  ή αν ήτανε πραγματικότητα.