Έγίναμε όλοι
ευσεβείς μόνο σ' ένα πράγμα, στο να κατηγορούμε τους άλλους ως ασεβείς.
Χρησιμοποιούμε ως δικαστάς μας τους άθεους,
ρίχνουμε τα άγια στους σκύλους και πετούμε μπροστά στους χοίρους τα
μαργαριτάρια, κοινολογώντας τα ιερά σε αυτιά και ψυχές ασεβών.
Εκτελούμε οι τρισάθλιοι ακριβώς τις επιθυμίες των εχθρών μας και δεν ντρεπόμαστε να ζούμε σε πλήρη άνηθικότητα.
Ξένοι εντελώς προς
την πίστιν μας, σωστοί Μωαβΐται και Άμμανΐται, οι όποιοι ούτε επιτρέπονταν να
πλησιάσουν την Εκκλησία του Κυρίου, ερευνούν και αλωνίζουν μέσα στα άγιώτατά
μας.
Ανοίξαμε σ' όλους
όχι τις πύλες της δικαιοσύνης, αλλά περάσματα εμπαιγμού καί αύθαδείας εναντίον
αλλήλων κι είναι για μας άριστος, όχι εκείνος πού δεν έκστομίζει μάταιο λόγο
από φόβο Θεοΰ, άλλα οποίος τύχει να είπη εναντίον του άλλου τις περισσότερες
κατηγορίες, εϊτε ανοιχτά, εϊτε υπονοούμενα, οποίος δηλαδή δημιουργεί ζητήματα
με τη γλώσσα του, ή για να το ποϋμε πιο σωστά, χύνει σαν φίδι δηλητήριο[...]
Από το έργο του
Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου ''Λόγος περί ιερωσύνης''
proskynitis