Παλιότερα
στενοχωριόμουν όταν άνθρωποι που αγαπούσα πολύ και σεβόμουν την άποψη τους δε
με επαινούσαν, δεν αναγνώριζαν την προσφορά μου. Ένιωθα πολύ αδικημένος και
πικραμένος!
Προσπάθησα πολύ για να καταφέρω να μην παραπονιέμαι όταν με αδικούν. Σκεφτόμουν πως ο Χριστός είναι δίκαιος και Αυτός θα με ανταμείψει όταν έρθει η ώρα. Στην προσπάθεια μου όμως αυτή, εξετάζοντας τα πράγματα καλύτερα, συνειδητοποίησα ότι δε με αδικούσαν οι άλλοι. Απλά δεν ήμουν κάποιος τόσο σπουδαίος όσο πίστευα ούτε έκανα κάτι τόσο αξιέπαινο. Έτσι, συμφιλιώθηκα με τον εαυτό μου και ειρήνευσα! Κοιτούσα μόνο τα λάθη μου και τις παραλείψεις μου και πόσες φορές έχω αδικήσει το Χριστό και τους αδερφούς μου εγώ με τη συμπεριφορά μου! Πέρασε αρκετός καιρός που ήμουν ελεύθερος από την επιδοκιμασία των άλλων!
Ώσπου ήρθαν οι έπαινοι και οι εξυψώσεις! Και ένιωσα πάλι το πάθος
της ανθρωπαρέσκειας να αναζωπυρώνονται! Κι εκεί τρόμαξα με το πόσο επικίνδυνο
είναι να νομίζεις ότι είσαι καλός ενώ δεν είσαι! Καταφέρνεις να κάνεις κάτι
καλό επειδή στο δώρισε ο πανάγαθος και φιλεύσπλαχνος Κύριος, επειδή
προσευχήθηκαν για σένα ο πνευματικός σου και άλλοι άνθρωποι που σε αγαπούν και
θα πάρεις εσύ τη δόξα; Τί έχουμε που δε μας δόθηκε από το Θεό; Κι αν κάνουμε
καλές πράξεις δε σημαίνει ότι γίναμε καλοί! Κι αν έχουμε όλες τις αρετές του
κόσμου ‘αχρείοι δούλοι’ είμαστε. Αυτό συμβούλεψε ο Χριστός τους μαθητές του και
όλους μας [Λουκ.17,10] Είναι θανάσιμο σφάλμα να φουσκώνουμε απ’τα καλά λόγια
των άλλων και να νομίζουμε ότι καταφέραμε κάτι.
Είναι καλό να μας λένε καλά λόγια οι άνθρωποι! Καλό γι’αυτούς αλλά
όχι για μας! Να χαιρόμαστε όταν οι κόποι μας αναγνωρίζονται γιατί σημαίνει ότι
περιβαλλόμαστε από ανθρώπους που ξέρουν να αγαπούν και να εκτιμούν. Η δόξα όμως
ανήκει στον Κύριο! Ο Χριστός μπορεί και από τον πιο ανάξιο δούλο Του να βγάλει
κάτι ωφέλιμο για να μας δείξει την παντοδυναμία Του και ότι κανείς δεν πρέπει
να απελπίζεται! Όμως δυστυχώς οι άνθρωποι δοξάζουν τους ανθρώπους αντί το Θεό!
Σπανιότατα άκουγα ‘μπράβο’ στη ζωή μου! Τώρα που τα ακούω, μερικές φορές
ντρέπομαι και λέω ‘ Εσύ, Χριστέ μου, ξέρεις ποιος είμαι… κρύβεις από τους
ανθρώπους τις αναρίθμητες αμαρτίες μου και τους φανερώνεις τις λίγες σταγόνες
που αξιοποίησα από τον ωκεανό της Αγάπης Σου! Καλά να είναι κι αυτοί που με
επαινούν και όλοι τους όμως μη με αφήσεις να πιστέψω ότι αξίζω κάτι… μην
κρύψεις τις αμαρτίες μου και από μένα!’
Τελικά από το να είσαι καλός και να σε αδικούν είναι πολύ
χειρότερο και επιβλαβές για την ψυχή σου το να είσαι κακός και να σε επαινούν!
Νιώθω ότι τους εξαπατάω έτσι και ζητάω από τον Κύριο να συνεχίσει να τους δίνει
καλούς λογισμούς και να τους φωτίζει! Προσπαθώ να ξεπεράσω κι αυτό το εμπόδιο
και να μην επηρεάζομαι από κανένα λόγο, είτε καλό είτε κακό!
Μια εικόνα έχω μόνο στο μυαλό μου… όλοι αυτοί που με επαινούν να
είναι μαζεμένοι στη Βασιλεία των Ουρανών μαζί με την Αγία Τριάδα και που και
που να αναρωτιούνται ‘μα ποιος λείπει;’ (Κ.Δ.Κ)
sostis