Γέρων
Ιωαννίκιος Ανδρουλάκης: ένας «παλαιοδιαθηκικός» μοναχός της Κρήτης
Χρησιμοποιούσε
ευρηματικά τα λόγια των απλών ανθρώπων που γνώρισε, για να διδάξει σημαντικά
πράγματα για τη ζωή και τη πίστη μας.
Έλεγε αίφνης για τη μητέρα του ότι, το βράδυ όταν κοίμιζε τα παιδιά της, στεκόταν στην εξώπορτα κοιτάζοντας την Εκκλησία απέναντι στο σπίτι της και σταυροκοπιόντας έλεγε
«Παναγία μου
καλή Γειτόνισσα σκέπε τα παιδιά μας, καλονύχτισέ μας, καλοονείρεψέ μας και
καλοξημερωσέ μας»
μη
λησμονώντας να Την ευχαριστήσει το επόμενο πρωί που τους αξίωσε να ξαναδούν το
φώς της ημέρας.
Έλεγε ακόμα
για τον παππού του, που όταν τον ρώτησε γιατί έχουν τόσες πολλές εκκλησίες στο
χωριό τους του απάντησε απερίφραστα «μα για να έχουμε καλούς γειτόνους παιδί
μου».
Για τις
παρακλήσεις στο χωριό του στο πόλεμο του 1940 για τους στρατευμένους
συγχωριανούς του και τη θαυμαστή επιστροφή όλων τους χωρίς τραυματισμούς.
Για το
σύννεφο που τον κάλυψε μια ημέρα εν είδει νεφέλης όταν μπήκε -κατά λάθος- από
απαγορευμένη Γερμανική στρατιωτική ζώνη ενώ έλεγε τους Χαιρετισμούς της
Παναγίας. «Χαίρε σκέπη του κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης» αναφωνούσε με έκδηλη τη
συγκίνησή του.
Για τη
σημασία της συζυγικής πίστης («εσύ έχεις το τσουκαλάκι με το φαγάκι σου, τι
δουλειά έχεις σε ξένα τσουκάλια»), για τη σημασία του να αντιλαμβάνεται κανείς
τη θέση του και να μη εμπλέκεται σε αλλότρια πράγματα, και άλλα πολλά «ων ουκ
εστιν αριθμός».
Δημήτριος
Μπούμπας, Καθηγητής Παθολογίας Παν/μίου Αθηνών