H μεγαλύτερη δύναμή μας βρίσκεται
στη συνειδητοποιημένη αδυναμία μας και η αγιότητα στη μετανοημένη αμαρτία.
Όταν διαπιστώνεις
ότι κάτι δεν πάει καλά, έχει ξεκινήσει το ταξίδι της ιάσεως.
Η δύναμη και η ροπή προς την αμαρτία μοιάζει με μια αγιότητα σε πτώση που σέρνεται τραυματισμένη και ψάχνει ίαση για να επανέλθει στον θρόνο της. Δεν είναι κακή αυτή η δύναμη, αλλά ο στόχος στον οποίο κατευθύνεται την αρρωσταίνει.
Τα πάθη ως δυνάμεις
της ψυχής δεν είναι αμαρτωλά από μόνα τους, απλά γίνονται αρρώστιες όταν
αιχμαλωτίζονται σε καταστάσεις θανάτου. Γι’ αυτό και σύμφωνα με τον Άγιο
Γρηγόριο Παλαμά τις δυνάμεις τις ψυχής οφείλουμε όχι να τις καταργήσουμε αλλά
να τις μεταβάλλουμε.
Για τον λόγο αυτό
στην εκκλησία έχουμε την άσκηση ως μητέρα του αγιασμού για να μπορούμε να
διορθώνουμε με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος όποιες πτώσεις συμβαίνουν και
συνθλίβουν την ύπαρξή μας.
Οι αμαρτίες μας
είναι στην ουσία προδομένοι έρωτες. Επιθυμίες που ενώ αρχικά μοιάζουν με
πρόβατα διαπιστώνουμε ότι είναι λύκοι με ένδυμα προβάτου και πέφτουμε στην
παγίδα. Δεν είναι κακές οι επιθυμίες αλλά αν δεν απευθύνονται στον Χριστό τότε
αρρωσταίνουν από τον καρκίνο της φθοράς και παρασέρνουν τον άνθρωπο στην
απώλεια.
Τα πάντα εξαρτώνται
από το βαθύτερο θέλω, από την προαίρεση όπως έλεγε και ο Άγιος Μάξιμος ο
Ομολογητής. Τι θέλω, γιατί το θέλω, πως το θέλω …. από αυτά εξαρτώνται τα
πάντα. Όταν το βαθύτερο θέλω δεν έχει τη σφραγίδα του Χριστού και κομματιάζεται
από εδώ και εκεί, πουλιέται και πορνεύει στα σκοτάδια ο άνθρωπος τότε βαδίζει
τυφλός και μεθυσμένος στον δρόμο της απώλειας.
Στην εκκλησία η
θεραπεία και ο αγιασμός του ανθρώπου δεν έρχεται με μια φιλοσοφική ή ηθική
αλλαγή σε επιφανειακό επίπεδο. Η εξωτερική αλλαγή είναι αποτέλεσμα και όχι η
αρχή, διαφορετικά η εκκλησία ξεπέφτει σε ηθικιστικό σωματείο. Στην εκκλησία η
θεραπεία έρχεται με τη συνέργεια του Αγίου Πνεύματος δια μέσου των Ιερών
Μυστηρίων. Θέλει ο Χριστός, θέλω κι εγώ και τότε έρχεται ο γάμος της
μεταμορφώσεως του ανθρώπου στην πορεία προς το καθ’ ομοίωσιν.
Αυτό δεν μπορεί να
γίνει χωρίς άσκηση, χωρίς πάλη με τον εαυτό μου, χωρίς χτυπήματα και ραπίσματα
στο πρόσωπο μου, χωρίς να συναντάω τα όρια του πόνου και να διαπιστώνω ότι
υπάρχει ακόμα χώρος για να προχωρήσω γιατί ο Χριστός μου δείχνει τον δρόμο και
μου ανοίγει οδούς θεραπείας.
Στην Εκκλησία η
άσκηση δεν γίνεται για την άσκηση. Την άσκηση δεν την έχει ανάγκη ο Χριστός,
αλλά εγώ την χρειάζομαι διότι είναι η φυσιοθεραπεία για να θεραπεύσω την ψυχή
μου βλέποντας πρώτα πως κινείται. Η άσκηση είναι κατάσταση υποδοχής της
χάριτος, γι’ αυτό οφείλει η άσκηση να γίνει με πλήρη ετοιμότητα και ανοιχτή
καρδιά αλλιώς δεν θα έχει αποτέλεσμα.
Δεν παίρνουμε
αποφάσεις. Εκεί βρίσκεται η ασθένεια μας. Μας αρέσει η ταλάντευση, και με τον
Χριστό και με τον διάβολο γι’ αυτό πελαγοδρομούμε. Η απόφαση για τη θεραπεία
και τη σχέση με τον Χριστό είναι κίνηση δίχως γυρισμό αν θέλουμε να βρούμε
ίαση. Δεν έχει σημασία αν πέφτω , αν έχω πάρει αποφάσεις θα σηκώνομαι αμέσως
και θα συνεχίζω το ταξίδι. Αν δεν έχω στερεωθεί στην απόφαση, η πτώση θα γίνει
ο δικός μου Άδης.
Ευλογημένος ο
άνθρωπος που γίνεται δύτης στον πυθμένα της καρδιάς του με σκοπό να καθαρίσει
τον βυθό από την μόλυνση αλλά και να βρει διαμάντια ώστε να τα ανασύρει για να
τα διαφυλάξει.
Ευλογημένος ο
άνθρωπος που αναζητά να βρει τον πραγματικό του εαυτό αλλά στην ουσία έχει
πάρει απόφαση να τον χάσει. «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν
καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34).
Ευλογημένος ο
άνθρωπος που δεν ικανοποιείται πνευματικά με τίποτα και συνεχώς διψάει για χάρη
Θεού.
Ευλογημένος ο
άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του χειρότερο πάσης κτίσεως διότι αυτό είναι το
πρώτο σκαλοπάτι για την ανάβαση προς τον ουρανό.
Ευλογημένος ο
άνθρωπος που διψάει να αποκτήσει νου Χριστού.
Ευλογημένος ο
άνθρωπος που δεν χρειάζεται να πει πολλά διότι η αγιότητα του μαρτυρείται από
τη ζωή του.
Ο Πνευματικός άνθρωπος δεν χρειάζεται να σου πει πολλά,
φαίνεται από χιλιόμετρα όπως το αστέρι στον ουρανό διότι λάμπει η χάρις του
Χριστού στην ύπαρξή του.
Τέτοιους ανθρώπους
έχουμε ανάγκη σήμερα, όχι ηθικά καλούς, αλλά οντολογικά θεραπευμένους προς τον
Αγιασμό… Αυτός οφείλει να είναι και ο δικός μας προορισμός…
π. Σπυρίδων Σκουτής
inpantanassis