Προ ετών, κατά την ημέρα της Μεταμορφώσεως, ρώτησα κάποιον ασκητή ο οποίος, όπως αναμφίβολα πιστεύω, αξιώθηκε πολλές φορές να δει αυτό το Φως. Στην αδιάκριτη παράκλησή μου να μου πει κάτι για το μυστήριο του Θαβωρίου Φωτός, δηλαδή πως αυτό οράται και πως είναι δυνατόν να αποκτήσει κάποιος τη δωρεά αυτή, αυτός με άκρα συγκατάβαση προς την αμάθειά μου, με μεγάλη υπομονή, μου διευκρίνισε το θέμα αυτό, εγώ δε σήμερα θα μεταδώσω σε σας μόνο το πιο ουσιώδες από αυτό που άκουσα από το αψευδές στόμα του, και όσο είναι δυνατόν πιο σύντομα.
Μου διηγήθηκε ο άνδρας
αυτός ότι κατ’ αρχάς, όταν ήταν ακόμη νέος, το φως αυτό εμφανιζόταν σε αυτόν
ασαφώς, σε σύντομες στιγμές, άλλοτε σαν ακατάληπτη πύρινη φλόγα, η οποία έκαιγε
την καρδιά του δια της αγάπης, άλλοτε σαν κάποιο απαύγασμα το οποίο διείσδυε με
τη λάμψη στον νου του κατά τον καιρό της προσευχής, κυρίως στον ναό. Αλλά
κάποια ημέρα, μετά από εκτενή, κατά τη διάρκεια πολλών μηνών, διάπυρη προσευχή
που συνοδευόταν από βαθειά λύπη για την αθλιότητα του, το φως αυτό κατέβηκε με
ιλαρότητα πάνω του και παρέμεινε μαζί του τρεις ημέρες. Κατά τις ημέρες αυτές
αισθανόταν τον εαυτό του εμφανώς εκτός θανάτου. Η χαρά της εκ νεκρών αναστάσεως
γέμιζε τότε την ψυχή του. Εσωτερικά ονόμαζε το φως εκείνο «πρωίαν αναστάσεως»,
διότι αυτό ήταν ιλαρό, σαν «εαρινή πρωία». Εκείνο τον καιρό βρισκόταν αυτός
μεταξύ ανθρώπων, οι οποίοι ζούσαν τη συνηθισμένη σε όλους κοπιώδη ζωή. Μετά την
πάροδο ετών από το γεγονός αυτό, όταν αυτός ήταν ήδη μοναχός, και αργότερα
λειτουργός, συνέβαινε πολλές φορές να μεταβάλλεται η προσευχή του σε θεωρία
φωτός, έτσι ώστε να μην αισθάνεται τότε ούτε το σώμα του, ούτε τον υλικό κόσμο
που τον περιέβαλλε.
apantaortodoxias