Κάποτε ο Βίκτωρ Ουγκώ ξετυλίξε ένα μυθιστόρημα θρύλο της λογοτεχνίας γύρω από μια αθώα, δικαιολογημένη, τρόπον τινά ένθεη κλοπή ενός ψωμιού από τον εμβληματικό χαρακτήρα του Γιάννη Αγιάννη. Μόνο και μόνο αυτό. Από ένα ένστικτο επιβίωσης που τον έκανε αμέτοχο της αμαρτίας.
Ποιος είπε, όμως, ότι
άγιοι Άθλιοι υπάρχουν μονάχα στις σελίδες. Να δύο κλέφτες και οικήτορες το
παραδείσου. Δύο παιδιά που ξέχασαν το παιχνίδι και έτρεξαν ανάμεσα στις
σκουριασμένες ενώσεις της υδροφόρας της Επισκοπής, εκεί που σταγόνες γλύφουν τα
μέταλλα και χάνονται στη διψασμένη γη. Έβαλαν τον κουβά τους. Κούνησαν με τα
μικρά τους χέρια τις σωλήνες για να
βγάλουν ότι παραπάνω μπορούν να δώσουν και χάθηκαν γρήγορα με το μισογεμάτο
κουβά μέσα στο χωριό. Δεν έμαθα ποτέ ποια ήταν, πώς τα έλεγαν. Το μόνο που ξέρω
γι αυτά είναι ότι και σήμερα διψούν.
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΝΟΤΙΟΥ
ΜΑΔΑΓΑΣΚΆΡΗΣ
apantaortodoxias