Εγώ έχω πεθάνει στο
σταυρό μαζί με το Χριστό. Και δε ζω πια εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός
Δια του βαπτίσματος έχω σταυρωθεί μαζί με τον Χριστό. Τώρα πλέον αυτός ο άνθρωπος, με τις συνήθειες και τις επιθυμίες του, που ήταν πριν το βάπτισμα, πριν αποφασίσω να γίνω χριστιανός και να ακολουθώ τον Χριστό, δεν υπάρχει πια, έχει πεθάνει. Τώρα πλέον ζει μέσα μου ο Χριστός, σημειώνει ο Απόστολος Παύλος σε επιστολή του προς τους Γαλάτες.
Το μήνυμα που θέλει να
περάσει ο απόστολος στους Γαλάτες, και φυσικά και σε μας, με αφορμή και την προ
ολίγων ημερών ανάμνηση της υψώσεως του Τιμίου Σταυρου, είναι να ετοιμάσουμε την
ψυχή μας, να καθαρίσουμε τον εαυτό μας, από πράξεις, συνήθειες και επιθυμίες
που αντίκεινται στον νόμο του Θεού, για να κατοικήσει ο Θεός. Μεταφέρει και
ερμηνεύει πάντοτε ο Παύλος το κήρυγμα του Θεανθρώπου Χριστού, σε πρακτικό
επίπεδο, διαμορφώνοντας τη χριστιανική βιοθεωρία, χαράσσοντας τα πλαίσια στα
οποία πρέπει να κινείται η καθημερινότητά μας.
Προϋποτίθεται, λοιπόν,
η γνώση του θελήματος του Θεού. Ως πιστοί χριστιανοί, αγαπητοί μου αδελφοί,
γνωρίζουμε, ή οπωσδήποτε οφείλουμε να γνωρίζουμε το θείο θέλημα. Μετά, θα
προσπασθήσουμε με καθημερινό αγώνα, να το μετατρέψουμε, σε τρόπο ζωής. Κάθε
πτυχή της ζωής μας, πρέπει να δείχνει ότι είμαστε χριστιανοί. Η συμπεριφορά
μας, τα λόγια μας, θα καθοδηγούνται από τις εντολές του Κυρίου μας. Δεν σταματά
η ιδιότητα του χριστιανού, σε έναν τυπικό εκκλησιασμό, που οπωσδήποτε είναι ο
συνδετικός κρίκος μεταξύ των πιστών και με τον Κύριο μας. Απαίτηση του
σταυρωθέντος Χριστού από τους πιστούς ακόλουθούς Του, είναι: Η ανακαίνιση της
ψυχής μας. Τη μεταφέρει σε μας ο Παύλος, ως βασική οδηγία. Δεν είναι τόσο
εύκολη. Η αλλαγή στη ζωή μας, όπως και κάθε αλλαγή, δεν είναι μια απλή απόφαση.
Θα απαιτηθεί προσπάθεια, αγώνας διαρκής. Υπάρχουν δυνατές συνήθειες, που αποκτήσαμε
και συν τω χρόνω ισχυροποιήθηκαν τόσο πολύ, που έχουν καταστεί δευτέρα φύση.
Σχέσεις που
δημιουργήσαμε, και δεν είναι οι καλύτερες, δύσκολα διακόπτονται. Η μέθοδος που
διαμορφώσαμε με τα χρόνια, για τον σχεδιασμό της ζωής, της δικής μας και της
οικογένειας μας, δε μεταβάλλονται, χωρίς σοβαρές, επώδυνες, δυσάρεστες πολλές
φορές, ανατροπές στη ζωή μας. Έχουμε μάθει να ρυθμίζουμε τα προβλήματα, που
παρουσιάζονται στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, χωρίς πολλές φορές να
λογαριάζουμε, αν είναι αρεστό στον Κύριο μας. Ή αν προσπαθώντας να λύσουμε το
δικό μας πρόβλημα, δημιουργούμε μεγαλύτερο στον πλησίον μας. Φερόμαστε πάντοτε
εγωιστικά, σκόπιμα ή και όχι,. Θεωρούμε τον εαυτό μας, το κέντρο του κόσμου.
Απαιτούμε, οι άλλοι να μας ακολουθούν, να μας παραδέχονται αδιαμαρτύρητα.
Έμμεσα ή άμεσα επιδιώκουμε με κάθε δυνατό τρόπο, κάποτε και ασυναίσθητα, να
πετύχουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, στον σχεδιασμό μας. Φυσικά η τακτική
μας αυτή στηρίζεται στη σοβαρή έμφυτη ενστικτώδη αντίδραση της αυτοσυντήρησης,
που εκτός των άλλων, προφυλάσσει την ύπαρξή μας. Αλλά είναι ένας απλός
ενστικτώδης μηχανισμός για όλα τα δημιουργήματα, με στοιχεία αυτοματισμού! Ο
άνθρωπος, όμως, ξεχωρίζει. Θωρακίζεται από το ένστικτο, αλλά καθοδηγείται από
τη λογική. Ο λογικός άνθρωπος δαμάζει ζωώδεις ή και θεμιτές ακόμη, τάσεις και
επιθυμίες, με βάση τη λογική. Ενώ επιπλέον, ο πιστός χριστιανός αναχαιτίζει
επιθυμίες και περιορίζει συνήθειες, με οδηγό την πίστη του.
«Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ
δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Η ακράδαντη πίστη στον Κύριο και η παρουσία του Χριστού
εντός μας, είναι μυστηριακή και δυναμική. Η αυτοτελής προσωπικότητα, η θέληση
μας, υποχωρεί. Παύει, το θέλω μας να υφίσταται ανεξάρτητα, από το θείο θέλημα.
Είναι φανερή η πνευματική παρουσία του Χριστού, ο οποίος, κατοικεί στην ψυχή
μας, ως βοηθός και οδηγός. Η υλοποίηση της εσωτερικής παρουσίας του Χριστού
ολοκληρώνεται και με το μυστήριο της θείας ευχαριστίας. Παρίσταται ως ο
συμπαραστάτης, ο Κύριος. Ωστόσο, αγαπητοί μου, το δύσκολο παραμένει. Λέγει ο
Κύριος: «Ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ, καί ἀκολουθείτω μοι». Να είναι έτοιμος ακόμη
και σταυρό να σηκώσει, για να Με ακολουθήσει. Η υποταγή μας στο θέλημα ενός
άλλου, δεν είναι ανεκτή. Η διαμόρφωση της συμπεριφοράς σύμφωνα με τις
απαιτήσεις ενός, ακόμη και πολύ σεβαστού και αξιόλογου, συναντούν έντονες τις
αντιλογίες του εγώ μας. Προβάλλουμε πάντα αντιδράσεις, υπερασπίζοντας με
φανατισμό τις θέσεις μας. Εδώ όμως πρόκειται να ακολουθήσουμε το θέλημα του
Θεού. Γι’ αυτό ακριβώς, έχει μεγάλη αξία η απάρνηση του εαυτού μας. Ακούσαμε
στην ευαγγελική περικοπή: «Τί γάρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον
και ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ;» Ας υποθέσουμε, ότι επιμένουμε και πετυχαίνουμε να
κερδίσουμε πολλά, «τόν κόσμον ὅλον», σημειώνει ο Κύριος, αλλά χάσαμε την ψυχή
μας. Τί κερδίσαμε; Και συμπληρώνει: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω
ἑαυτόν … καί ἀκολουθείτω μοι». Όποιος θέλει να με ακολουθήσει πιστά, να
απαρνηθεί τα προσωπικά του «θέλω» και να Με ακολουθήσει, χωρίς ενδοιασμούς. Εδώ
ακριβώς είναι η μεγάλη ανατρεπτική αλλαγή. Φυσικά δε θα γίνει θαυματουργικά η
αλλαγή. Ωστόσο η ελεύθερη απόφαση και συμμετοχή μας είναι απαραίτητη.
Απαρνούμεθα τον εαυτό μας. Δηλαδή, παραμερίζουμε, ό,τι έχουμε και αγωνιζόμαστε
να διατηρήσουμε και να επαυξήσουμε. Ακόμη, απαρνούμαστε συνήθειες, δεσμευτικές σχέσεις,
απαιτητικές φιλίες, που δεν υπηρετούν τον τελικό μας στόχο και που είναι η
απόλυτη προσφορά της θέλησης, της ψυχής μας στον Κύριο. Πρόκειται, λοιπόν,
αγαπητοί μου, για σοβαρή, αγωνιστική απόφαση ζωής. Είναι η ουσιαστική αλλαγή,
που θα γίνει στη ζωή μας. Είναι η χαρακτηριστική αλλαγή νοοτροπίας, στην
αντιμετώπιση της καθημερινότητας. Και κάτι ακόμη: Αυτή η ανανεωτική ριζική
αλλαγή της ζωής, γίνεται φανερή και στους γύρω μας. Γινόμαστε παράδειγμα προς
μίμηση, αλλά κυρίως ακολουθούμε τον Κύριο, τον οποίο αγαπούμε και που μας
οδηγεί στην κληρονομία της βασιλείας Του.
Δ.Γ.Σ