Κάποτε ένας φίλος του αείμνηστου
Παναγόπουλου, τον πήγε στο Μοναστήρι του Αγίου Σεραφείμ της Δομβούς (βρίσκεται
στο Νομό Βοιωτίας), όπου εμόναζε ένας ενάρετος Γέροντας.
Έφθασαν στη Μονή με
ζώα. Ήταν βραδάκι. Στο περίβολο κατέβηκαν από τα ζώα και ο φίλος του πήγε στο
Ναό αμέσως.
Τότε κάποιος Μοναχός έτρεξε κοντά στον Παναγόπουλο, τον χαιρετά πολύ χαρούμενος, με προθυμία παίρνει το ζώο να το δέσει κάπου και τον οδηγεί προς το Ναό.
Μέσα στο Ναό ήταν ένας
Ιερομόναχος, ο οποίος έκανε Εσπερινό μόνος του. Όταν τελείωσε, πλησιάζουν
μεταξύ τους και του λέει ο φίλος του:
- Να σου συστήσω
Δημήτριε, τον π. Ιωάννη.
- Γνωριζόμαστε ήδη,
χαιρετηθήκαμε έξω, μόλις ήρθαμε, απαντάει αυτός.
- Όχι, λέει ο π.
Ιωάννης, δεν συναντηθήκαμε. Εγώ τώρα σας βλέπω. Εδώ άλλωστε στο Μοναστήρι,
είμαι μόνος μου και δεν υπάρχει κανένας άλλος.
- Μα εσείς δεν πήρατε
το ζώο, του είπε ο Παναγόπουλος και δεν μου είπατε: «καλώς ήρθατε κ.
Παναγόπουλε» και μάλιστα έκανα τη σκέψη, που με ξέρετε;
Όμως κατόπιν πρόσεξε ο
Παναγόπουλος, ότι πράγματι δεν ήταν ο ίδιος Μοναχός, αλλά διαπίστωσε ο ίδιος
από κάτι – το οποίο δεν αποκάλυψε – ότι αυτός που τον προϋπάντησε, ήταν ο Άγιος
Σεραφείμ της Δομβούς!
Μαρτυρία Γεωργίου
Μπουτσουρή (φίλου)
apantaortodoxias