Πήγε λοιπόν την νύχτα
στο Κελλί του Γέροντα, για να τον ληστέψη, με τον λογισμό ότι θα εύρισκε και
άλλα χρήματα, χωρίς να ξέρη ότι και εκείνα πού είχε πάρει ο Γέροντας τα είχε
δώσει την ίδια ώρα στον κυρ – Θόδωρο, για να πάρη ψωμιά για τους φτωχούς.
Αφού τον βασάνισε
αρκετά τον Γέροντα – τον έσφιγγε με ένα σχοινί στον λαιμό του – διεπίστωσε ότι
πράγματι δεν είχε χρήματα και ξεκίνησε να φυγή. Ό Παπα – Τυχών του είπε:
– Θεός συγχωρέσοι, παιδί μου.
Ό κακοποιός αυτός
άνθρωπος πήγε και σε άλλον Γέροντα με τον ίδιο σκοπό, αλλά εκεί τον έπιασε ή
Αστυνομία, και ομολόγησε μόνος του ότι είχε πάει και στον Παπα – Τύχωνα.
Ό Αστυνόμος έστειλε
χωροφύλακα και ζήτησε τον Γέροντα για ανάκριση, επειδή θα γινόταν η δίκη του
κλέφτη.
Ό Γέροντας στενοχωρέθηκε
γι’ αυτό και έλεγε στον χωροφύλακα:
– Παιδί μου, εγώ τον
συγχώρεσα με όλη την καρδιά μου τον κλέφτη.
Εκείνος όμως δεν έδινε
καθόλου σημασία στα λόγια του Γέροντα, γιατί εκτελούσε ανώτερη διαταγή, και τον
τραβούσε και του έλεγε: – Άντε, γρήγορα, Γέροντα! εδώ δεν έχει συγχώρεση και
«ευλόγησαν».
Τελικά τον λυπήθηκε ο
Διοικητής και τον άφησε από την Ιερισσό να γυρίση στο Κελλί του, επειδή έκλαιγε
σαν μωρό παιδί, γιατί νόμιζε ότι θα γίνη και αυτός αιτία να τιμωρηθή ο κλέφτης.
Όταν το θυμόταν αυτό
το περιστατικό, δεν μπορούσε να το χωρέση στο μυαλό του και μου έλεγε:
– Πά-πά-πά, παιδί μου!
αυτοί οι κοσμικοί άλλο τυπικό έχουν” δεν έχουν το «εύλόγησον», «Θεός
συγχωρέσοι».
askitikon