Το πόσο θα πρέπει να προσέχει ο άνθρωπος τις αδυναμίες
του, τις προσκολλήσεις και τα πάθη, φαίνεται πολύ καθαρά από την ευαγγελική
περικοπή στην οποία περιγράφεται η δραματική περίπτωση του πλουσίου νεανίσκου.
Τι κι αν στο βάθος της καρδιάς του διψά, όχι απλώς κάτι το ιδανικό, αλλ’ αυτή την ίδια την Ζωή, ερωτώντας «τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω»; Τι κι αν εφάρμοζε τις εντολές; «Ταύτα πάντα εφυλαξάμην εκ νεότητός μου» ομολογεί με ειλικρίνεια στον Ιησού...
Στην πράξη, παρά τα σκιρτήματα της καρδιάς, παρά τον πόθο
του ουρανού, αποδεικνύεται ένας μεγάλος δεσμώτης. Δεσμώτης σε ένα από τα
χειρότερα πάθη που μπορούν να καταστρέψουν τον άνθρωπο. Στο φοβερό και
αδυσώπητο πάθος της φιλαργυρίας.
Στο πάθος αυτό, που καταλαμβάνει το τριμερές της ψυχής και
τελικώς κάνει το θύμα του να επιλέγει αντί του Χριστού τον χρυσό.
Τι φοβερό κατάντημα! Ένα μόνο του έλειπε για να αγγίξει
την κορυφή «έτι έν σοι λείπει», και αντί να σπεύσει να το κατακτήσει, δηλ. να
δώσει την περιουσία του στους πτωχούς, ώστε να αξιωθεί να γίνει μαθητής του
Θεανθρώπου, αυτός «ακούσας ταύτα, περίλυπος εγένετο». Καταλυπήθηκε, ακριβώς,
διότι ήταν «πλούσιος σφόδρα» και δεν δέχθηκε ν’ αποχωριστεί τα πλούτη του. Δηλαδή,
δεν θέλησε να εκδιώξει από τη νεανική του καρδιά του το δαιμόνιο του πλούτου και
της φιλαργυρίας.
Φυσικά, δεν είναι καθόλου υπερβολικά τα όσα αποκαλύπτει
περί της ψυχικής αυτής διαστροφής ο Κύριος Ιησούς στη συνέχεια της περικοπής. Ότι
δηλ. «είναι ευκολότερο να περάσει μια καμήλα από την τρύπα που ανοίγει η
βελόνα, παρά ο πλούσιος να εισέλθει στην Βασιλεία του Θεού».
Και δεν είναι, φίλοι μου, υπερβολή, διότι, πράγματι ο
πλούτος αιχμαλωτίζει εύκολα και ισχυρά την ψυχή του ανθρώπου και ταυτοχρόνως
την αποξενώνει από το παντοκρατορικό και σωστικό θέλημα του Θεού.
Δυστυχώς, αποτελούν εξαιρέσεις οι πλούσιοι που αγαπούν τον
Κύριο πραγματικά. Σπανίζουν όντως οι άνθρωποι που σκορπίζουν το χρήμα τους
στους πτωχούς αδελφούς του Ιησού. Που στρέφουν την ψυχή τους στον ουρανό και
όχι στον Μαμωνά...
Πράγματι, η προσκόλληση στο χρήμα, δεν αφήνει χώρο για τον
Χριστό. Και τούτο, διότι η καρδιά του ανθρώπου, δεν μπορεί να χωρέσει δύο
αγάπες συγχρόνως. Εάν δε τούτο συμβαίνει σε όλα τα πάθη, πολύ περισσότερο
πραγματοποιείται στην περίπτωση του πλουτισμού, έστω κι αν αυτός εισρέει (σπανιότατο
πράγμα) με «ευλογημένο» τρόπο και εισέρχεται μέσω τιμίας οδού...
Δυστυχώς, όπως και σε πάρα πολλές άλλες περιπτώσεις, οι
άνθρωποι επιμένουν στο να δικαιολογούν τα πάθη τους, έτσι και στο σημείο αυτό,
αρκετοί είναι οι «χριστιανοί» που με την κοσμοθεωρία τους περί πλουτισμού,
προσπαθούν να «διορθώσουν» τον Χριστό...
Και ναι μεν, θα ομολογήσουν ότι ο Θεός τους ευλογεί, θα
δοξάσουν τον Κύριο για τα αγαθά «δόξα τω Θεώ και πεπλουτήκαμεν», ίσως και να
παραδεχθούν (σε ελάχιστες βεβαίως περιπτώσεις) ότι όλα είναι του Θεού και αυτά
που κατέχουν είναι δανεικά, όταν όμως έρθει η ώρα αυτά τα δανεικά να τα
επιστρέψουν στον Θεό, μέσω των πτωχών αδελφών, τότε τα πράγματα αλλάζουν άρδην.
Τότε, βλέπει κανείς ότι ο «μεγάλος αδελφός» (ο πλούσιος
δηλ. νεανίσκος της Ευαγγελικής περικοπής), έχει δώσει καλά μαθήματα, και ότι τα
«μικρότερα αδελφάκια» (οι άμυαλοι πλούσιοι) της κάθε εποχής, κρατούν καλά τις
«πλούσιες παραδόσεις». Γνωρίζουν πολύ καλά το μάθημα, με την μόνη διαφορά ότι,
μετά τα «μαθήματα οικονομίας και διοικήσεως», θα επακολουθήσουν νομοτελειακώς
και τα πικρά παθήματα των πειρασμών και τέλος της κολάσεως...
Λησμονούν οι ταλαίπωροι αυτοί «άνθρωποι», ότι ο πλούτος,
δεν ανήκει σ’ αυτόν που δήθεν τον κατέχει, αλλά σ’ αυτόν που τον διανέμει. Άλλωστε
έτσι και τον απολαμβάνει.
Και οπωσδήποτε, ο φτωχότερος άνθρωπος στον κόσμο είναι
εκείνος που δεν έχει τίποτε άλλο, εκτός από τα χρήματά του... τον δαίμονά
του...
Πόσο δίκαιο είχε αυτός που είπε ότι όποιος έχει δεμένη την
καρδιά του στο χρήμα, αγοράζει :
• Κρεβάτι, αλλά όχι ύπνο.
• Βιβλία, αλλά όχι μυαλό.
• Γιατρικά, αλλά όχι υγεία.
• Διασκέδαση, αλλά όχι ευτυχία.
• Θρησκεία, αλλά όχι σωτηρία.
• Και φυσικά, διαβατήριο για παντού, εκτός από τον
Παράδεισο.
Και στην ερώτηση τώρα, πώς μπορεί να σωθεί ο πλούσιος; Η απάντηση
δίνεται από τον ίδιο τον Κύριο: «Τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ
εστίν». Δηλ. αν ο άνθρωπος, αφήσει την χάρη του Θεού να πνεύσει μέσα στην
πορωμένη του καρδιά, αν είναι καλοπροαίρετος, ο Θεός θα λύσει τους δεσμούς του
χρήματος, θα εκδιώξει τον δαίμονα του μαμωνά και έτσι θα τον αναδείξει άξιον
της σωτηρίας.
Πιο απλά, είναι ανάγκη, ο πλούσιος που είναι
προσκολλημένος στο χρήμα, να αφήσει «ελεύθερα τα χέρια του Θεού», ώστε και ο
Θεός στη συνέχεια να τον ελευθερώσει.
Επομένως, στην σπάνια αυτή περίπτωση, ο άνθρωπος εξέρχεται
νικητής και διά της προσφοράς ή της περιφρονήσεως του πλούτου, «εξαγοράζει» την
Βασιλεία του Θεού.
Αμήν.
Υ.Γ. «Οι φτωχοί μιμούμενοι τους πλούσιους γίνονται
φτωχότεροι, οι δε πλούσιοι μιμούμενοι τους φτωχούς, γίνονται πλουσιότεροι».
Ταύτα προς όλους και οίκοθεν νοείται, προς γνώσιν και
συμμόρφωσιν.
Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ιεράς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής
και Κονίτσης
thriskeftika