Αυτήν την γιορτή στο Άγιο Όρος οι πατέρες μου την
ονομάζουν «η καλογερική της Παναγίας».
Ο Γερο Γελάσιος πολύ την αγαπούσε και έλεγε ότι ο παπαΘανάσης, ο Γέροντάς του, ο άγιος ηγούμενος της Γρηγορίου την τιμούσε πάρα πολύ. Και μία φορά, μία τέτοια ημέρα, ο γεροΓελάσιος, είδε τον Γέροντά μου να συλλειτουργεί με τον Άγιο Ιάκωβο, τον Αδελφόθεο. Αυτόν που διέσωσε και την σχετική παράδοση.
Η Παναγία εισέρχεται στα Άγια των Αγίων.
Οι γονείς της, οι παπούδες μας ο Άγιος Ιωακείμ και η Αγία
Άννα, εκπληρώνουν το τάμα τους. Και πολλά κοριτσάκια της Ιερουσαλήμ κρατούν
λαμπάδες αναμμένες και ένα κόκκινο πανί το ανοίγουν, σαν το νυφοπάνι που έβαζαν
παλαιότερα στους γάμους στις πλάτες του ζευγαριού, κατά την ώρα της τελέσεως
του ιερού μυστηρίου του γάμου.
Πόσοι συμβολισμοί;! Και πόσους αιώνες περίμενε ο κόσμος
αυτήν την ώρα; Να εισέλθει η αειπάρθενος σε τόπο ητοιμασμένο, όπου οι άνδρες
αρχιερείς τρέμαν να πλησιάσουν και εισέρχονταν άπαξ του ενιαυτού.
Αδυνατεί ο νους να τα κατανοήσει και πολλοί
«επιστήμονες» αρνούνται αυτήν ειδικά την
εορτή.
Μα, φυσικά, θα την αρνούνται, αφού ζουν με μία λογοκρατούμενη
σκέψη. Και όπου μπαίνει η «άλογη» λογική φεύγει ο υπέρλογος Νους, ο τριαδικός
μας Θεός.
Και υπηρέτης ο αρχάγγελος της χαράς, του ευαγγελίου και της
ελπίδος. Τί φοβερό μυστήριο;!
Και οι αγιορείτες αυτήν την μεγάλη εορτή την
προσοικειώνουν με την καλογερική, με το μυστήριο της μοναχικής πολιτείας.
Βέβαια δικός μας τόπος, άγια αγίων, είναι ο χώρος της
βαθείας καρδίας. Εκεί που συμβαίνει η μίξη του κτιστού με το άκτιστο, μέσα σε
άπλετο φως.
Όταν η καρδία είναι απολύτως κενή, καινίζεται από το Νέον
Παιδίον, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, μέσα σε άπλετο και σωτήριο φως.
Κενό το ιερό του ιερού του Ναού των Ιεροσολύμων, και
ενθρονίστηκε εκεί η άσπιλη Μαρία, η παδίσκη της Ναζαρέτ.
Ο μοναχός, ο καλογεράκος, είναι αυτός που εισέρχεται στο
δικό του ιερό, όταν ξεχνάει και εγκαταλείπει. Και, τί μυστήριο και αυτό, όταν
κάνει να γυρίσει προς τα πίσω η μικρή παρθένος, ενθουσιάζεται από το φως και το
κόκκινο χρώμα που λάμπει μέσα στο φως, και ορμάει πάλι προς τα εμπρός, προς την
ιερή παστάδα του, τον μοναδικό και μονάκριβο τόπο της αναπαύσεώς του, την
βαθεία καρδία. Και δάκρυα.
Η καλογερική της αειπαρθένου. Την εισοδεύει ο μέγας
αρχιερέας και προφήτης. Ναι, και προφήτης, γιά να ξέρει επί πόσους αιώνες οι
πριν από αυτόν προφήτες προφήτεψαν αυτήν την στιγμή. Των προφητών το κήρυγμα, η
Κυρία Θεοτόκος. Το λέει και το τροπάριο. Και των πιστών η ανακαίνισις. Εμείς
δηλαδή, όσοι θέλουμε να είμαστε πιστοί στην πίστη και πιστοί στην Εκκλησία,
εμείς λοιπόν ανακαινιζόμαστε – αλλάζουμε, γινόμαστε, κάθε στιγμή, αν θέλουμε,
καινούργιοι: γεμίζουμε από το φως Της και πιστεύουμε ορθώς στην Εκκλησία.
Πόσο την αγαπούσε, και σαν αγιορείτης, αυτήν την εορτή ο
Άγιος Γρηγόριος, ο Θεολόγος του Ακτίστου Θεού μας; Απίθανη η ομιλία του. Σκέτος
ενθουσιασμός, κύματα χάριτος και ωκεανός αγάπης.
Αδελφέ μου, άμα βρεθείς στο Χιλιανδάρι, το αγαπημένο μας,
σήκωσε τα μάτια σου επάνω από τον δεξιό χορό, και συγχόρευσε με τους
καλογήρους΄ και δες εκεί την παρέα της μικρής Μαρίας, και τους γονήδες της και
τον αρχιερέα. Και, κύτα, να ενθουσιαστείς.
Και να ζήσεις και σύ, έστω γιά λίγο, μέσα στα άγια των
αγίων του κόσμου, αυτού του ψεύτικου ντουνιά, στον ιερόν Άθωνα, στο Περιβόλι
της, στο Άγιο Όρος.
Και να θυμάσαι. Η Κυρία Θεοτόκος είναι η ανακαίνισή μας.
aprosver