Ο π. Χαρίτων Συμεωνίδης, Μητροπολίτης Πολυανής και
Κιλκισίου(1965-1974), υπηρέτησε εθελοντικώς ως στρατιωτικός ιερέας στην Κορέα
το 1952-53. Ορίστηκε ο χρόνος παραμονής του περίπου στο εξάμηνο, αλλά τελικά
διακόνησε εκεί περισσότερο από 15 μήνες.
Το βιβλίο, γράφει η συγγραφέας, αποτελεί δείγμα ευγνωμοσύνης, σεβασμού και αγάπης των πνευματικών παιδιών προς τον πνευματικό τους πατέρα και κάνει γνωστή σε γενικές γραμμές την άγνωστη ιστορία, που έγραψε στον τόπο του Κιλκίς, ο εξαίρετος αυτός Ιεράρχης.
Ένα από τα θαυμαστά γεγονότα, με
«πρωταγωνιστή» τον π. Χαρίτωνα, που περιέχεται στο βιβλίο και είναι αναγκαίο να
γίνει σήμερα γνωστό, λόγω της φοβερής απιστίας και ασέβειας του κόσμου στα Άγια
Μυστήρια και κυρίως σήμερα, στο Άγιο Μυστήριο των Μυστηρίων της Εκκλησίας, στη
θεία Κοινωνία, αλλά και για πνευματική στήριξη και ωφέλεια του πιστού λαού,
συνέβη εκεί στην μακρινή Ανατολή, στο μέτωπο του πολέμου και το περιγράφει
αυτόπτης Έλληνας αξιωματικός:
«Στο βιβλίο του Γ. Βακαλόπουλου, πρώην υποδιοικητή του
λόχου εκστρατευτικού σώματος Ελλάδας, αποστράτου συνταγματάρχη «Κορέα 13
αποστολή», Αθήνα 1974, στη σελίδα 84, διαβάζουμε:
«Συναντηθήκαμε με τον ιερέα του τάγματος (π. Χαρίτωνα) την
ώρα που πήγαινε στο σημείο εξόδου των περιπόλων μας, για να μεταδώσει την Αγία
Κοινωνία στους άντρες. Με πληροφορεί, ότι τον τελευταίο καιρό οι απώλειες στον
τομέα του τρίτου λόχου είναι αρκετές. Είναι περίλυπος γι` αυτό. Δεν ξέρω
πώς μου ήρθε στη σκέψη να τον ρωτήσω, αν είναι βέβαιος ότι τονώνει το ηθικό των
ανδρών δίνοντάς τους τη θεία Μετάληψη, πριν από τη μάχη.
_Μήπως το ηθικό τους, αντί να τονώνεται,
εξασθενείται, όταν σε αντικρίζουν με το άγιο δισκοπότηρο; ρωτώ. Όλοι
ξέρουμε ότι μόνον οι μελλοθάνατοι μεταλαμβάνουν των Αχράντων Μυστηρίων.
Ο λεβέντης αυτός ιερέας με διαβεβαιώνει, ότι δεν θα
πήγαινε ποτέ να μεταλάβει τους στρατιώτες, αν είχε αντιληφθεί ότι μπορεί να
συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και για να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την άποψή του,
μου προτείνει να τον ακολουθήσω, τώρα κιόλας, στην προωθημένη, για να
διαπιστώσω και ο ίδιος ότι, από σήμερα που αποφασίστηκε να επισκέπτεται και τα
δικά μας τμήματα, το ηθικό τους θα ανέβει. Αμφέβαλα, αν όλα αυτά είναι αλήθεια
και πήρα την απόφαση να πάω μαζί του.
Θυμάμαι, καθώς κατεβαίναμε στην κατηφόρα προς τα
χαρακώματα, οι Κινέζοι άρχισαν να μας χτυπούν από απέναντι. Αφήνω αμέσως το
μονοπάτι και βιαστικά μπαίνω στο δασωμένο μέρος, για να μην δίνω στόχο. Και ενώ
τα βλήματα των όλμων και τα πλαταγίσματα των βολίδων μας ζώσανε ολόγυρα, γυρίζω
να δω τον παπά. Τον βλέπω ατάραχο να κατεβαίνει το μονοπάτι, σαν να μην
συνέβαινε τίποτε.
_Μπες μέσα στο δασωμένο, παππούλη, του φωνάζω, έλα κοντά
μου να καλυφθείς, γιατί θα σε σκοτώσουν. Πού να ακούσει αυτός! Παραξενεμένος,
τον βλέπω να υψώνει το Άγιο Δισκοπότηρο, σαν να θέλει να καλυφθεί πίσω από αυτό
ή να προκαλεί τα βλήματα, να αναμετρηθούν μαζί του.
«Τι έπαθε πάλι τούτος εδώ», αναρωτιέμαι. Και απορώ, καθώς
τον βλέπω στητό, αμίλητο, να βαδίζει χωρίς να μου δίνει σημασία. Και μόνο
ύστερα από λίγο, όταν πρόσεξα καλύτερα, κατάλαβα γιατί ο παπάς φερότανε μ`
αυτόν τον τρόπο.
Είδα τους φαντάρους να έχουν μισοβγεί από τα χαρακώματα
και να τον παρατηρούν γεμάτοι αγωνία, συνεπαρμένοι από το θέαμα. Κατάλαβα ότι ο
παπάς έδινε εκείνη τη στιγμή την δική του μάχη, θέλοντας να αποδείξει εκεί,
μπροστά στα μάτια τους την αξία της ιερής δυνάμεως, που κρατούσε στο χέρι του.
Ο Θεός πραγματικά τον φύλαξε και δεν έπαθε τίποτε. Όταν πλησιάσαμε τα
χαρακώματα, ο ενθουσιασμός των φαντάρων για τον παπά τους δεν είχε συγκρατημό.
Όταν ακούστηκε μάλιστα η φωνή του να τους λέει:
«Ελάτε, παιδιά, φέρνω μαζί μου την ζωή και την
αθανασία μέσα σ` αυτό το Άγιο Δισκοπότηρο», έτρεξαν όλοι, «πατείς με, πατώ
σε», για να προφτάσουν να μεταλάβουν. Σε μια στιγμή τον πλησιάζω και του λέω
ψιθυριστά:
_Μην ξανακάνεις τέτοια αποκοτιά, παππούλη, γιατί γρήγορα
θα σε χάσουμε. Αντί για άλλη απάντηση, με ρωτάει:
_ Τι έχεις να πεις τώρα; Πρέπει ή δεν πρέπει να έρχομαι
στο λόχο, να κοινωνώ τους άντρες; Πιστεύεις ακόμη ότι η θεία Μετάληψη ρίχνει το
ηθικό; Μαζεύτηκα. Δεν είχα τίποτε να πω. Ο παπάς με είχε αποστομώσει».
Ήταν που ζούσε τον Χριστό ο πατήρ Χαρίτων, γι` αυτό έδινε
τέτοια μαθήματα και τέτοιες απαντήσεις.
Από το βιβλίο της Τσαγκάρη Π. Ορτανσίας: «Ο ΠΟΛΥΑΝΗΣ ΚΑΙ
ΚΙΛΚΙΣΙΟΥ Χαρίτων Συμεωνίδης 1912-1987»
Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος
Κιλκίς, 15-9-2020
proskynitis